px

เรื่อง : คุณพ่อยอดหมอเทวดา (重生之奶爸医圣)
ตอนที่ 3 แม่ของลูก


ตอนที่ 3 แม่ของลูก

 

 

"เขาชื่อฉินห้าวตง เป็นแค่นักศึกษาฝึกแพทย์ก็เท่านั้น" หม่ากัวเฉียงพูดอย่างกระอักกระอ่วน

 

"อะไรนะ แค่นักศึกษาแพทย์ยังจะกล้าทำการผ่าตัดให้กับท่านประธานของพวกเราอีกเหรอ รีบเปิดประตู แล้วบอกให้เขาหยุดเดี๋ยวนี้"

 

อันปี้หรูตะโกนขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

 

"ประตูแบบนี้ล็อคได้จากด้านใน ด้านนอกเปิดไม่ออก ตอนนี้ผมจะไปตามผู้อำนวยการโรงพยาบาลมาให้นะครับ!" หม่ากัวเฉียงพูดจบ รีบวิ่งออกไปจากแผนกฉุกเฉิน แล้ววิ่งไปยังห้องทำงานของผู้อำนวยการโรงพยาบาลทันที คืนนี้เวินฉางเจียงซึ่งเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลเข้าเวรพอดี เขาต้องชิงไปบอกก่อน เพื่อผลักความรับผิดชอบของตัวเองออกไป ให้ตัวเองดูใสสะอาดไร้ความผิด

 

"คุณ…...ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับท่านประธานขึ้นมา ฉันจะจัดการโรงพยาบาลของพวกคุณ……"

 

อันปี้หรูเต้นเร่าด้วยความโกรธอยู่ด้านหลังหม่ากัวเฉียง แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้

 

"หม่าม๊า…...หม่าม๊า……"

 

ถังถังร้องไห้งอแงขึ้นมาอีกครั้ง อันปี้หรูทำได้แค่ปลอบใจถังถัง เพื่อรอให้ประตูห้องผ่าตัดฉุกเฉินเปิดออก

 

ภายในห้องผ่าตัดฉุกเฉิน ฉินห้าวตงเริ่มทำการรักษาเพื่อช่วยชีวิตหลิงโม่โม่ เขาหยิบกระเป๋าเข็มออกมา ค่อยๆ คลี่มันออก เมื่อกระเป๋าเข็มเปิดออก เผยให้เห็นเข็มเงินขนาดเล็กใหญ่นับร้อยเล่ม

 

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สัจปราณแห่งพงไพรในร่างกายค่อยๆ เคลื่อนไหวเทลงสู่เข็มเงินในมือ สองมือของเขาฝังเข็มลงไปอย่างต่อเนื่อง การเคลื่อนไหวพลิ้วไหวดั่งสายน้ำ ใช้เวลาไม่นานเข็มสิบกว่าเล่มถูกฝังเข้าที่จุดฝังเข็มบริเวณหน้าอกของหลินโม่โม่

 

ตอนแรกหลินโม่โม่ยังสำลักเลือดออกมาไม่หยุด แต่พอเข็มเงินฝังลงไป อาการของเธอดีขึ้นในทันที

 

ฉินห้าวตงถอนหายใจออกมา ในที่สุดก็รักษาชีวิตของหลินโม่โม่ไว้ได้ แต่มือของเขายังคงไม่หยุดทำการรักษา สัจปราณแห่งพงไพรก่อตัวเป็นฝ่ามือใหญ่ที่มองไม่เห็น ค่อยๆ ดึงเอาชิ้นส่วนกระดูกซี่โครงที่แทงเข้าไปในปอดออกมา ขณะเดียวกันเขาใช้การฝังเข็มซ่อมแซมเนื้อเยื่อที่ฉีกขาด

 

หลังจากที่เชื่อมกระดูกซี่โครงเข้าด้วยกันแล้ว เขาเอากระดูกขาทั้งสองข้างที่หักเชื่อมเข้าหากัน สัจปราณแห่งพงไพรจำนวนมหาศาลถูกฉีดเข้าไปในร่างกายของหลินโม่โม่ ผลักดันให้แผลของเธอสมานกันได้อย่างรวดเร็ว

 

หลังจากที่ดำเนินการทั้งหมดตามนี้แล้ว เครื่องวัดชีพจรที่อยู่ด้านข้างเงียบเสียงลง สัญญาณบ่งชี้ต่างๆ กลับคืนสู่สภาวะปกติ ฉินห้าวตงถอนหายใจยาวออกมา ในที่สุดก็สามารถดึงแม่ของลูกกลับมาจากประตูสู่ความตายได้แล้ว

 

หลังจากที่การรักษาแบบฉุกเฉินเสร็จสมบูรณ์แล้ว ฉินห้าวตงเอื้อมมือไปดึงเข็มทั้งหมดออกมาจากร่างกายของหลินโม่โม่ จากนั้นฝังเข็มเงินหนึ่งเล่มลงไปตรงจุดฝังเข็มตันเถียนบริเวณท้องน้อย

 

การรักษาของหลินโม่โม่นับว่าสำเร็จเพียงแค่ก้าวแรก แต่ยังไม่พ้นจากอันตรายอย่างแท้จริง เนื้อเยื่อที่ได้รับบาดเจ็บยังไม่ได้รับการซ่อมแซมอย่างสมบูรณ์ ภายในเข็มเงินเล่มนี้ของเขาบรรจุพลังงานเข้มข้นของสัจปราณแห่งพงไพรเอาไว้ สามารถช่วยฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้อย่างต่อเนื่อง

 

หลังจากที่เขาทำทุกอย่างนี้หมดแล้ว ฉินห้าวตงรีบเดินออกไปนอกห้องผ่าตัดฉุกเฉิน ตอนนี้แม่ของลูกไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ลูกยังร้องไห้อยู่ด้านนอกอยู่เลย

 

อันปี้หรูที่กำลังยืนรออยู่หน้าห้องผ่าตัดฉุกเฉินด้วยความกระวนกระวายใจ ทันใดนั้นเธอก็เห็นประตูเปิดออก นักศึกษาแพทย์คนนั้นเดินออกมาจากด้านใน

 

หลังจากที่ฉินห้าวตงเดินออกมาแล้ว จางเต๋อเซิ่งและคนอื่นๆ รีบเดินเข้าไปล้อมเขา อันหรูปี้ตะโกนขึ้น "เธอทำอะไรกับท่านประธานของฉัน?"

 

"เธอไม่เป็นไรแล้ว" ขณะที่พูดอยู่ ดวงตาของฉินห้าวตงเอาแต่จับจ้องไปที่ถังถัง เวลานี้ในสายตาของเขามีแค่ลูกสาวของตัวเองเท่านั้น

 

"ไม่เป็นไรแล้วงั้นเหรอ?" อันปี้หรูแทบจะไม่เชื่อ เธออุ้มถังถังแล้วรีบเข้าไปในห้องผ่าตัดฉุกเฉิน ฉินห้าวตงเดินตามหลังไปติดๆ

 

หลินโม่โม่ที่นอนอย่างสงบบนเตียงคนไข้ นอกจากเลือดตามร่างกายของเธอแล้ว นอกนั้นเธอดูเหมือนคนกำลังนอนหลับอยู่ ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะเครื่องวัดชีพจรแสดงสัญญาณปกติ เธอคงจะนึกจริงๆ ว่าฉินห้าวตงฆ่าหลินโม่โม่ไปแล้ว

 

อันปี้หรูไม่อยากจะเชื่อสายตาของเธอเลย เมื่อกี้เธอเห็นอาการของหลินโม่โม่ ดูเธอมีโอกาสรอดแค่ครึ่งเดียว ทำไมแค่พริบตาเดียวเธอดูไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ

 

อีกอย่างประตูของห้องผ่าตัดฉุกเฉินปิดไปแค่สิบกว่านาที ต่อให้ทักษะทางการแพทย์ของฉินห้าวตงสูงขนาดไหนก็ไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บสาหัสแบบนี้ในระยะเวลาอันสั้นได้ นอกซะจากเขาจะเป็นเทพเซียน

 

"เธอรักษาท่านประธานได้แล้วจริงๆ เหรอ?"

 

อันปี้หรูถามขึ้นโดยไม่รู้ตัว

 

"อืม คุณหนูหลินไม่เป็นอะไรแล้วครับ" ฉินห้าวตงตอบ

 

"ดีจังเลย! ดีจังเลย!"

 

แม่หนูน้อยฟังที่ทั้งสองคนคุยกันรู้เรื่อง จึงปรบมือด้วยความดีใจทันที "ถังถังดีใจจัง ถังถังยังมีหม่าม๊าอยู่!"

 

เห็นถังถังที่กำลังดีใจ ฉินห้าวตงจึงหันไปพูดกับอันปี้หรู "คุณอันครับ ขอผมอุ้มเธอสักหน่อยได้ไหมครับ?"

 

"เอ่อ……"

 

อันปี้หรูเริ่มรู้สึกลังเล ถ้ายึดตามเหตุผลก็ไม่ควรปล่อยให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้ถังถัง แต่นี่ฉินห้าวตงกลับช่วยชีวิตหลินโม่โม่ไว้ อีกอย่างดูแล้วเขาไม่เหมือนคนเลว

 

"คุณอันครับ ผมก็แค่ชอบเด็ก ให้ผมอุ้มเธอเถอะครับ"

 

ฉินห้าวตงพูดขึ้นอย่างมีความหวัง

 

"ให้พี่ชายกอด! ให้พี่ชายกอด!"

 

ถังถังที่เมื่อกี้ร้องไห้งอแงไม่ยอมหยุด ในเวลานี้กลับเป็นฝ่ายยื่นมือเล็กๆ อันนุ่มนิ่มเข้าหาฉินห้าวตง

 

อันปี้หรูค่อนข้างแปลกใจ เธอรู้ว่าถังถังเป็นเด็กที่เอาใจยากมาก ปกติจะไม่ค่อยให้คนแปลกหน้ากอด ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกดีต่อชายวัยรุ่นตรงหน้านี้ได้มากขนาดนี้

 

เธอมองไปยังบอดี้การ์ดหลายคนที่ยืนอยู่ตรงประตู คิดว่าไม่น่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ดังนั้นจึงยกถังถังให้ฉินห้าวตงไป

 

"ลูกสาว……"

 

ฉินห้าวตงเรียกเธอในใจ จากนั้นกอดถังถังไว้ในอ้อมกอดจนแน่น ความรู้สึกสายสัมพันธุ์ทางเลือดเนื้อก่อตัวขึ้นในใจของเขา ในเวลาห้าร้อยปีที่ผ่านมา เขาเอาแต่เตร็ดเตร่เที่ยวเล่นมาตลอดชีวิต แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีลูกสาว  ในเวลานี้เขาไม่ใช่มหาเทพแห่งพงไพรผู้ซึ่งกุมอำนาจอีกต่อไป แต่เขาคือพ่อคนหนึ่งที่รักลูกสาว

 

"พี่ชายคะ ทำไมพี่หล่อจังเลย!"

 

ถังถังยื่นมือเล็กๆ ทั้งสองข้างไปจับแก้มของฉินห้าวตงพลางพูดขึ้น

 

"ไม่ใช่พี่ชาย คือคุณอาต่างหาก"

 

ฉินฟ้าวตงแก้คำพูดให้ถังถัง ให้ลูกสาวมาเรียกเขาว่าพี่ชายได้ไง ในเมื่อลำดับขั้นในครอบครัวแตกต่างกันอยู่มาก

 

"แต่หม่าม๊าบอกว่า ต้องมีหนวดถึงจะเรียกคุณอา ไม่มีหนวดให้เรียกพี่ชาย พี่ไม่มีหนวด หนูไม่ควรเรียกพี่ว่าพี่ชายเหรอคะ?"

 

"เอ่อ……" ฉินห้าวตงผมดำทั้งหัว ร่างกายนี้มันก็ดีอยู่เหรอก แต่ผิวขาวละเอียดเกินไป หนวดเลยขึ้นบางๆ

 

"แบบนี้ไม่ได้นะ หนูควรเรียกฉันว่าคุณอา"

 

"งั้นก็ได้ค่ะ คุณอาสุดหล่อ!"

 

"หนูชื่ออะไรเหรอ?" ฉินห้าวตงถามขึ้น

 

"ถังถังค่ะ!"

 

พอได้ยินชื่อของลูกสาว ในใจของฉินห้าวตงรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ด้วยอำนาจของตระกูลหลินไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะสามารถสืบหาตัวตนของเขาเมื่อตอนนั้นได้ ที่น่าชื่นชมยินดีก็คือหลินโม่โม่ให้ลูกสาวใช้นามสกุลเหมือนเขา

 

"คุณอาสุดหล่อคะ คุณอาช่วยหม่าม๊าไว้ใช่ไหม?" แม่หนูน้อยกอดคอฉินห้าวตงพลางถาม

 

"ใช่แล้ว! เพราะเธอคือแม่ของถังถัง ดังนั้นอาเลยจำเป็นต้องช่วยเธอ" ฉินห้าวตงพูดขึ้นอย่างสนิทสนม

 

"งั้นทำไมคนเมื่อกี้ถึงหยุดคุณอาไว้ ไม่ให้คุณอาช่วยหม่าหม๊าล่ะ?"

 

"เพราะว่าเขาคือคนโง่ เขาช่วยแม่ไม่ได้ เลยนึกว่าอาก็ช่วยไม่ได้เหมือนกัน"

 

"คนโง่ คนโง่สุดๆ!" ถังถังหัวเราะคิกคักออกมา "คุณอาสุดหล่อคะ ทำไมคุณอาถึงช่วยหม่าม๊าได้ล่ะ? คุณอาคือหมอเทวดาเหรอ?"

 

"อืม อาคือหมอเทวดา"

 

ฉินห้าวตงพยักหน้า ในโลกเซียนเขาคือหมอนักบุญที่มีชื่อเสียง ไม่มีใครสมควรได้รับฉายา 'หมอเทวดา' ไปมากกว่าเขา

 

"คุณอาเก่งจังเลย งั้นต่อไปหนูเรียกว่าคุณอาหมอเทวดาได้ไหมคะ?"

 

"ได้แน่นอน!"

 

"คุณอาหมอเทวดา เมื่อไหร่หม่าม๊าถึงจะคุยกับถังถังได้ล่ะคะ แล้วเมื่อไหร่ถึงจะไปโรงเรียนอนุบาลกับถังถังได้?"

 

"พรุ่งนี้ พรุ่งนี้เช้าหม่าม๊าก็คุยกับถังถังได้ ไปโรงเรียนอนุบาลกับถังถังได้แล้ว"

 

"ดีจังเลย ขอบคุณคุณอาหมอเทวดานะคะ!" แม่หนูน้อยหอมแก้มฉินห้าวตงไปหนึ่งฟอด

 

"พระเจ้า ใจฉันเต้นแรงมาก!"

 

ฉินห้าวตงยิ้มอย่างมีความสุข ปีนั้นตอนที่เขาจูบกับเทพหญิงคนหนึ่งเขายังไม่ตื่นเต้นอะไรเลย แต่จูบจากลูกสาวของเขาล้ำค่าเหนือสิ่งอื่นใด

 

หลังจากที่สงบสติอารมณ์แล้ว เขาพูดขึ้นว่า "เอาล่ะ พวกเราออกไปกันก่อนเนอะ ให้แม่พักผ่อนดีกว่าไหม?"

 

"ได้ค่ะ พวกเราออกไปเล่นกัน ให้หม่าม๊านอนหลับ!"

 

ฉินห้าวตงอุ้มถังถังออกจากห้องผ่าตัดฉุกเฉิน สองคนพ่อลูกเล่นเกมกันอยู่ตรงหน้าประตู

 

ที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการโรงพยาบาล หม่ากัวเฉียงยืนหอบแฮ่กๆ อยู่ตรงหน้าผู้อำนวยการเวินฉางเจียง

 

"ผู้อำนวยการครับ…...กะ…...เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ!"

 

เวินฉางเจียงเลิกคิ้วถาม "ลุกลี้ลุกลนเชียว เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

 

"นักศึกษาแพทย์ของโรงพยาบาลเราที่มาใหม่ก่อเรื่องเข้าแล้วครับ……"

 

หม่ากัวเฉียงเล่าเรื่องราวแบบสั้นๆ ไปหนึ่งรอบ โดยเน้นว่าฉินห้าวตงไม่สนใจการหยุดยั้งของเขาอย่างไร และเน้นว่าบังคับที่จะผ่าตัดให้หลินโม่โม่ด้วย

 

"อะไรนะ? เธอบอกว่านักศึกษาแพทย์ทำการผ่าตัดให้คุณหนูของตระกูลหลินงั้นเหรอ?"

 

เวินฉางเจียงที่ในตอนแรกนั่งอย่างสงบนิ่ง พอฟังถึงตรงนี้จึงรีบลุกขึ้นยืนทันที

 

ถึงแม้ว่าเขาจะมีตำแหน่งสูงเป็นถึงผู้อำนวยการโรงพยาบาล แต่เขาไม่สามารถไปกระตุกต่อมของตระกูลหลินได้ ถ้าหากหลินโม่โม่เสียชีวิตที่โรงพยาบาลเจียงหนานเพราะนักศึกษาแพทย์คนนั้นจริง งั้นเขาเจอปัญหาใหญ่แน่ เขาไม่สามารถแบกรับความโกรธของตระกูลหลินได้

 

"ใช่ครับ นักศึกษาแพทย์คนนี้ชื่อว่าฉินห้าวตง เมื่อก่อนเขาชื่นชมทักษะการแพทย์ของผมมาก อยากจะเรียนรู้อยู่ข้างๆ แต่ผมไม่เห็นด้วย ใครจะไปรู้ล่ะว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะไม่ยอมออกจากห้องฉุกเฉิน แล้วต่อมาเกิดบ้าอะไรไม่รู้ จะทำการผ่าตัดให้คุณหนูตระกูลหลิน……"

 

"ทำไมเธอไม่หยุดเขาไว้?" เวินฉางเจียงพูดขึ้นด้วยความโกรธ

 

"ผู้อำนวยการครับ ผมหยุดเขาแล้ว แต่ไอ้เด็กนั่นมันเป็นคนป่าเถื่อน ไม่ใช่ไม่ฟังอย่างเดียวนะครับ ยังจะมาตีผมอีก" หม่ากัวเฉียงชี้รอยฝ่ามือบนหน้าของตัวเองให้ดู "ผู้อำนวยการครับ ผมเป็นหมอมาสิบกว่าปี ยังไม่เคยเห็นนักศึกษาแพทย์คนไหนไม่มีมารยาทเท่านี้มาก่อน เห็นได้ชัดว่าคือต้องการต่อต้านโรงพยาบาลของเรา ต้องจัดการอย่างเด็ดขาดนะครับ"

 

"เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว รีบไปที่ห้องผ่าตัดฉุกเฉินเร็ว"

 

เวินฉางเจียงพูดจบจึงรีบวิ่งออกจากห้องทำงานไป หม่ากัวเฉียงรีบตามออกไปติดๆ มุมปากแอบเผยรอยยิ้มแห่งความพอใจออกมา เห็นความโกรธของเวินฉางเจียงแล้ว ถือว่าตัวเองประสบความสำเร็จในการผลักความรับผิดชอบให้ฉินห้าวตง

 

นักศึกษาแพทย์ต่ำต้อยคนหนึ่งในเมื่อกล้าที่จะสร้างปัญหากับฉัน งั้นมาดูกันว่าฉันจะกลั่นแกล้งเธออย่างไร

 

ทั้งสองคนออกมาจากตึกสำนักงาน ตอนที่มาถึงหน้าประตูห้องฉุกเฉิน พบกับหลินจื่อเยวียนที่กำลังรีบมาพอดี

 

" สวัสดีครับคุณหลิน!"

 

เวินฉางเจียงรีบเข้าไปทักทาย

 

ในใจของหลินจื่อเยวียนมัวแต่กังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกสาว จะไปมีกะจิตกะใจมาสุภาพกับเวินฉางเจียงได้อย่างไร เขาพยักหน้า ตอนที่กำลังจะวิ่งไปด้านใน ในเวลานี้เองมีรถเก๋งสีดำคันหนึ่งขับมาจอดที่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว

 

"อาจารย์ของผมมาแล้ว"

 

หม่ากัวเฉียงพูดขึ้น รีบวิ่งอย่างขยันขันแข็งไปเปิดประตูรถ ชายวัยกลางคนอายุประมาณห้าสิบปีเดินลงมาจากในรถ เขาคืออาจารย์หมอผู้มีชื่อเสียงในเจียงหนาน นามว่าจางเทียนเหอ

 

"อาจารย์จาง ครั้งนี้ต้องรบกวนให้คุณลงมือด้วยตัวเองแล้ว"

 

หลินจื่อเยวียนเดินเข้าไปพูด วินาทีแรกที่เขารู้ว่าลูกสาวประสบอุบัติเหตุ เขารีบติดต่อจางเทียนเหอทันที

 

จางเทียนเหอกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ "คุณหลินโปรดวางใจ ขอแค่มีผมจางเทียนเหออยู่ จะต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน"

 

หลินจื่อเยวียนพยักหน้าแล้วพูดขึ้น "ผมรู้กฎดี บ้านพักวิลล่าหมายเลข 6 ในชุมชนหรูฮั่วของเจียงหนานได้ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว"

 

ในฐานะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ในระดับสูงสุดของเมืองเจียงหนาน การรักษาของจางเทียนเหอมีกฎอยู่ข้อหนึ่ง คือไม่รับเงินทอง รับแค่บ้านพักสุดหรูเท่านั้น ในหลายปีมานี้ เขามีบ้านอยู่ในชุมชนระดับสูงหลายแห่งในเมืองเจียงหนาน

 

ชุมชนหรูฮั่วของเจียงหนานคือที่อยู่อาศัยชั้นสูงที่พัฒนาล่าสุดโดยเครือหลินชื่อกรุ๊ป บ้านแต่ละหลังมีมูลค่ามากกว่าสิบล้าน หลังจากฟังคำพูดของหลินจื่อเยวียนแล้ว จางเทียนเหอพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

 

เขาชำเลืองมองไปยังหม่ากัวเฉียงแล้วถามขึ้น "อาการบาดเจ็บของคุณหนูหลินเป็นอย่างไรบ้าง?"

 

จบตอน

 

รีวิวผู้อ่าน