px

เรื่อง : War Sovereign Soaring The Heavens
บทที่ 85 ปลาที่เล็ดรอดไปจากแห


ต้วนหลิงเทียนรู้สึกเสียใจอย่างมาก

ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้ว่าเรื่องราวจะเป็นแบบนี้เขาจะไม่เสียดายเงิน 800,000 เหรียญเงินแม้แต่นิด ...

แต่ตอนนี้เพราะความเสียดายเงิน 800,000 เหรียญเงิน กำลังจะทำให้ชีวิตเขาดับสิ้น

‘เสี่ยวเฟย,เค่อเอ๋อ ...’

‘พวกเรายังไม่ได้มีอะไรกันเลย ข้าจะยอมตายแบบนี้ไม่ได้!’ ....

“ต้วนหลิงเทียนดูเหมือนว่าแม้กระทั่งสวรรค์ยังอยากให้เจ้าตาย เจ้าไม่ได้ศึกษาเรื่องราวของข้ามาก่อนหรือไรก่อนที่คิดจะใช้อาคมจารึกสังหารข้า? อาคมจารึกป้องกันปราการคริสตัลนี้ ข้าได้รับมาจากท่านประมุขตั้งหลายปีแล้วอาวุโสในตระกูลลี่ผู้ใดเล่าจะไม่ล่วงรู้เรื่องนี้? "

ลี่ไท่ก้าวไปข้างหน้า ทุกๆก้าวของเขาราวกับเสียงของยมทูตที่กำลังเข้ามาใกล้หลิงเทียน

ต้วนหลิงเทียนยกกระบี่ขึ้นมาอีกครั้ง มันยืนตัวตรงจ้องมองไปยังลี่ไท่โดยไร้ท่าทางหวาดกลัว

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลี่ไท่ แต่เขาก็ไม่คิดจะยอมแพ้โดยไม่ได้สู้!

ถึงอย่างน้อยจะต้องตาย ก็ขอตายเยี่ยงวีรบุรุษ!

ร่างกายของหลิงเทียนเริ่มแผ่กลิ่นอายของชายผู้ทระนงออกมา นี่เป็นอัตลักษณ์ของเขา ถึงตายก็ขอตายอย่างลูกผู้ชาย กลิ่นอายนักฆ่าที่ไม่หวาดหวั่นแม้ภารกิจจะยากขนาดไหนหรือมันจะเสี่ยงตายถึงเพียงใดเริ่มแผ่ออกมา

ลี่ไท่ อดที่จะตะลึงและชักงักเมื่อสัมผัสกลิ่นอาย ราวกับราชันย์นี้ไม่ได้

ตอนนี้สายตาของเขาเริ่มฉายแววเย็นชาออกมาอย่างมาก

"หากเด็กผู้นี้ไม่ตกตายวันนี้ มันย่อมเป็นภัยในชีวิตของข้าอย่างใหญ่หลวง!"

ปัง!!

ลี่ไท่ซัดฝ่ามือออกมาราวกับเงากระพริบพุ่งไปยังหลิงเทียน

ฟึ่บบ!

กระบี่อ่อนดาราม่วงถูกวาดออกไปหมายสกัดกั้นฝ่ามือของลี่ไท่

กิ๊งงงง!

ฝ่ามือของลี่ไท่ซัดกระบี่ของหลิงเทียนหลุดกระเด็นออกไปพ้นทาง ฝ่ามือของมันไม่ได้ช้าลงซักนิด มันยังคงพุ่งมาหมายซัดกลางอกของหลิงเทียนให้ตกตาย

บนหัวของลี่ไท่นั้นปรากฏเงาร่างช้างแมมมอธโบราณออกมาถึง 110 ตัว พลังทำลายของฝ่ามือนี้นับว่ามหาศาลเกินกว่าที่หลิงเทียนจะสามารถต้านทานได้ มันเป็นการจู่โจมของผู้ฝึกยุทธ์ที่มีระดับกำเนิดแก่นแท้ขั้นที่ 8!

เมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตายมุมปากของหลิงเทียนทำได้เพียงเผยรอยยิ้มขมขื่นออกมา

"ข้าต้องตายอีกแล้วหรอ?"

ฉัวะ! อ๊าคคคคคค!!

แต่เสี้ยวพริบตาต่อมาเสียงกระบี่เชือดเฉือนเนื้อหั่นกระดูก พร้อมเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวดของลี่ไท่พลันดังขึ้นปลุกหลิงเทียนออกจากฝัน

ตอมาเขาสัมผัสได้ว่ามีมือหนึ่งวางไว้บนไหล่ของเขา และดึงเขาออกไปให้พ้นทางด้วยความเร็ว

ตาของเขายังจับจ้องไปยังลี่ไท่

ส่วนมือของลี่ไท่นั้นพลันพุ่งผ่านจุดที่เขายืนอยู่เมื่อครู่ออกไปอย่างน่าหวาดกลัว ถึงมันจะถูกตัดลงแต่ทว่ายังคงหลงเหลือสภาวะจู่โจมอยู่ ซึ่งไม่ใช่อะไรที่หลิงเทียนสามารถรับมือได้ แต่ด้วยความที่เขาถูกดึงออกมาจึงทำให้สามารถรอดพ้นไปได้อย่างเฉียดฉิว

ต้วนหลิงเทียนหันไปมองคนที่ช่วยเขาอีกครั้ง

ชายสวมชุดสีดำสนิทยืนอยู่ติดกับเขาสวมใส่หน้ากากปีศาจ ในมือถือดาบเล่มหนึ่งเอาไว้ ...

"อาวุธวิญญาณระดับ 8!"

เมื่อมองสำรวจดาบ หลิงเทียนก็พบว่า ดาบวงพระจันทร์เล่มนี้กลับเป็นอาวุธวิญญาณระดับ 8!

"หืม?"

ทันใดนั้นหลิงเทียนก็เห็นชายตรงหน้าแย้มยิ้มออกมา และแววตานั้นมัน...

เป็นเขานั่นเอง!

หัวใจของหลิงเทียนพลันเต้นรัวขึ้นเล็กน้อย

"ทะ...ท่าน มาจาก เงายมทูตรึ?"

ฝั่งลี่ไท่ที่ตอนนี้สามารถห้ามเลือดได้สำเร็จ หันไปมองชายที่สวมชุดสีดำสนิทก่อนที่จะ กล่าวถามออกมาด้วยท่าทางหวาดกลัว

คนในชุดดำไม่ได้สนใจลี่ไทแม้แต่น้อย

แต่กลับหันมามองหลิงเทียนพร้อมกล่าวถามออกมาว่า "ตกลง ตอนนี้เจ้าต้องการจ้างวานฆ่าลี่ไท่รึไม่? ถ้าไม่ ข้าจะได้กลับเสียที"

ต้วนหลิงเทียนเบิกตากว้าง พร้อมจับจ้องไปยังชายชุดดำ "แน่นอน!! ตอนนี้ข้าต้องการจ้างงาน! ...ท่านปกปิดตัวตนและเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลาใช่หรือไม่? "

ชายชุดดำหัวเราะก่อนที่จะเดินออกไป

เหนือศีรษะของเขาปรากฏเงาร่างช้างแมมมอธโบราณถึง 120 ตัว มันปกคลุมเหนือศีรษะราวกับเมฆบดบังท้องฟ้า ความน่าเกรงของของมันมากมายนัก

"ระ ... ระดับกำเนิดแก่นแท้ ขั้นที่ 9!"

ใบหน้าของลี่ไท่พลันแปรเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยว

“1...1,000,000 เหรียญ 1,000,000 เหรียญเงิน ข้าจะจ่าย 1,000,000 เหรียญเงิน เพื่อแลกกับชีวิตของต้วนหลิงเทียน!” ลี่ไท่รีบตะโกนออกมาด้วยความตื่นตระหนก

ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่เขาเสียแขนไปแล้วหนึ่งข้างเลย ศัตรูเป็นถึงระดับกำเนิดแก่นแท้ขั้นที่ 9 ถึงแม้เขาจะมีร่างกายสมบูรณ์พร้อม แต่เขาก็หาใช่คู่ต่อสู้ของชายสวมชุดคลุมสีดำคนนี้ไม่

"เกรงว่าชีวิตของเขา...จะมีราคามากกว่า 1,000,000 เหรียญเงิน!"

คนสวมชุดดำกล่าวตอบลี่ไท่

ใบหน้าของลี่ไท่พลันเปลี่ยนเป็นซีดเผือดก่อนที่จะหันหลังแล้วรีบพุ่งตัวจากไปทันที

หนี!

มันไม่กล้าลังเลอะไรทั้งนั้น รีบพุ่งตัวออกไปราวกับลูกธนูหลุดออกจากคันศร ทิ้งไว้เพียงภาพติดตาทันที ตอนนี้มันใช้ออกด้วยวิชาท่าร่างอย่างสุดกำลัง

แต่ทว่าความเร็วของชายชุดคลุมนั้นกลับเหนือล้ำกว่ามันอย่างมาก เพียงแค่กระพริบตาเท่านั้นร่างของเขาก็เลือนหายไปราวกับภูตผี

อ๊อคค!

ประกายดาบเรืองวูบขึ้น ราวกับเส้นแสงลากผ่านท้องฟ้า

ร่างกายของลี่ไท่พลันโซซัดโซเซล้มกลิ้งลงไปบนพื้นอย่างน่าสังเวช มือของมันยังพยายามกุมเอาไว้ที่ลำคอ แต่น่าเสียดายที่โลหิตยังคงพุ่งออกมาอย่างยากที่จะหยุดยั้ง

ผู้อาวุโสหลักของตระกูลลี่กลับจบชีวิตลงในลักษณะนี้

ตอนนี้ชายชุดดำพลันถอดหน้ากากออกมา

มันคือ ผู้ดูแลร้านโอสถ!

เมื่อเห็นใบหน้าของชายชุดดำ หลิงเทียนไม่ได้ตกใจสักเท่าไร เพราะเขารู้ตัวตนของชายชุดดำตั้งแต่แรกเห็นแล้ว

แต่หลิงเทียนกลับตกใจระดับบ่มเพาะของเขา

ระดับกำเนิดแก่นแท้ขั้นที่ 9

ระดับบ่มเพาะนี้ทัดเทียมกับ ลี่อู๋ ประมุขของตระกูลลี่

"ผู้ดูแล ข้าเองก็รู้จักท่านมานานแล้ว แต่จนวันนี้ข้ายังไม่ทราบชื่อท่านเลย"

ดวงตาของหลิงเทียนทอประกายออกมาในขณะที่มองผู้ดูแล

"ในตอนกลางวันข้าชื่อ ถังอาหนิว ส่วนยามค่ำคืนข้าชื่อถังจิ้ง ฉายา จันทราโลหิต "

ถังจิ้งหัวเราะออกมา

"ถังอาหนิว*?"

มุมปากของหลิงเทียนกระตุกเล็กน้อย

เป็นเรื่องยากที่จะนำชื่อที่ตลกขบขันเช่นนี้มาเทียบกับนักฆ่าที่แข็งแกร่งเมื่อสักครู่

ถังจิ้งพลันมองไปที่หลิงเทียนก่อนที่จะกล่าวถามออกมาว่า "อาคมจารึกที่เจ้าใช้ เมื่อครู่คือ จันทร์เสี้ยวโลหิตใช่หรือไม่?"

"ใช่"

ต้วนหลิงเทียนพยักหน้ารับ

"เจ้าจารึกด้วยตัวเอง?" ถังจิ้งถามออกมาอีกครั้ง

"ก็ใช่"

ต้วนหลิงเทียนก็พยักหน้ารับเช่นเคย

ถังจิ้งมองไปยังต้วนหลิงเทียนด้วยสายตายากคาดเดา "ข้าอยากจะจับเจ้ากลับไปผ่าร่างกายดูเสียให้รู้แล้วรู้รอด อยากรู้นักเจ้าเก็บความงำความลับอันใดไว้อีกบ้าง... "

หลิงเทียนพลันยิ้มเจื่อนๆออกมา "อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลย"

"ข้าอยากให้เจ้าจารึกอาคม จันทร์เสี้ยวโลหิตให้เสียหน่อย" ถังจิ้งกล่าวออกมา

"ได้อยู่แล้ว แต่ท่านต้องเตรียมวัตถุดิบมาเอง อีกทั้งข้าต้องได้ เหรียญเงิน 100,000 เหรียญ ต่อการจารึกอาคม 1 ชิ้น "

ดวงตาของหลิงเทียนพลันเรืองวูบออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์

"เจ้า... ทารุณนัก"

มุมปากของถังจิ้งกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า "ตกลง!"

ก่อนที่ถังจิ้งจะจากไป หลิงเทียนอดไม่ได้ที่จะกล่าวถามออกมา "ท่านติดตามข้ามาตลอดช่วงเวลา 2-3 วันนี้เลยงั้นหรือ"

ถังจิ้งหรี่ตามองไปที่หลิงเทียน ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงค่อนแคะเล็กน้อย “เจ้าคิดว่าข้าเป็นใคร คิดว่าข้ามีเวลาว่างมากงั้นหรือ? ร้านโอสถ ข้าก็ต้องดูแลอยู่ทุกวัน ... ข้าสั่งให้คนคอยสะกดรอยตามลี่ไท่เอาไว้ เมื่อไหร่ที่มันออกจากตระกูลลี่ข้าค่อยให้เข้ามาตามข้า นี่เพราะข้าสงสัยอย่างมากว่าเจ้าจะเอาอะไรไปฆ่าลี่ไท่”

"แต่สุดท้ายเจ้าก็พลาดอย่างน่าอนาถ ฮ่าฮ่าฮ่า…"

หลังจากที่กล่าวจบถังจิ้งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

หลิงเทียนได้แต่สบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

"เอาล่ะๆ ไม่ว่ายังไงข้าก็ถือว่าเป็นหนี้ท่านครั้งหนึ่ง เช่นนั้น ข้าจะจารึกอาคมโลหิตจันทร์เสี้ยวให้ท่านฟรี 10 ชิ้นแล้วกัน"

ต้วนหลิงเทียนไม่ใช่คนที่ชอบติดค้างผู้อื่น

"ใจกว้างถึงเพียงนี้? ข้าเองก็หาได้ตระหนี่นัก เช่นนั้นค่าจ้างวานสังหารลี่ไท่เอาเป็นว่าเจ้าก็ลืมมันไปเสียแล้วกัน"

ถังจิ้งมองไปยังหลิงเทียนด้วยแววตาแปลกใจเล้กน้อย ก่อนที่จะเคลื่อนย้ายร่างออกไป เพยีงกระพริบตา ร่างของเขาก็หายไปจากสายตาหลิงเทียนโดยสิ้นเชิง

"ดูเหมือนว่าหากเป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิต ข้าคงไม่สามารถตระหนี่ได้งั้นสินะ ... "

บทเรียนนี้หลิงเทียนจะจำเอาไว้ให้มั่น

แต่ทันใดนั้นเอง หูของหลิงเทียนก็กระดิกเล็กน้อย สีหน้าของเขาเริ่มแปรเปลี่ยนไป

เขาสัมผัสได้ว่ามีคนกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ และอยู่อีกไม่ไกลแล้ว

เขาไม่มีเวลาจัดการกับศพของลี่ไท่ เขารีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้เพื่อซ่อนตัวและหามุมเหมาะๆที่สามารถมองเห็นด้านล่างได้ทั่วถึงทันที

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีคนกลุ่มหนึ่งจำนวน 7 คนเดินทางมาถึง

บนเสื้อผ้าของคนกลุ่มนี้มีลายปักแสดงฐานะเอาไว้

ตระกูลหวัง

‘พวกมันเป็นคนตระกูลหวังจากเมืองชิงลี่?’ ต้วนหลิงเทียนคิดในใจ

บริเวณโดยรอบของป่าหมอกมรณะมีเมือง 3 เมืองได้แก่ เมืองออโรร่า เมืองหมอกธารา และเมืองชิงลี่

ตัวตนที่แข็งแกร่งระดับวิญญาณแรกก่อตั้ง ซื่อเต๋า ที่เขาพบในใจกลางป่าหมอกมรณะ ก็มาจาก ตระกูลเหอ แห่งเมืองหมอกธารา

ชายหนุ่มคนหนึ่งสังเกตเห็นร่างของลี่ไท่จึงกล่าวออกมาว่า "เฮ่ ที่นี่มีศพอยู่ด้วย!"

“ฮึ่ม! ไอพวกไม่เจียมตัวเองแล้วยังกล้าเข้ามายังป่าหมอกมรณะ ก็สมควรตายแล้ว” ชายคนหนึ่งในกลุ่มกล่าวออกมาอย่างดูแคลน

"ไม่ ... เขาไม่ได้ถูกสังหารโดยสัตว์ร้าย ดูที่แขนของเขาสิ มันถูกตัดออกอย่างเรียบสนิท และที่ลำคอของเขาก็เป็นรอยดาบชัดๆ " หนึ่งในหญิงสาวที่มีความละเอียดกล่าวขึ้น

"ใช่แล้ว เอ๋ ที่เสื้อของเขามีลายปักเอาไว้ด้วย "

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาเช็ดทำความสะอาดตรงรอยปักบนร่างของลี่ไท่

ทันใดนั้นพวกมันพลันกล่าวออกมาโดยพร้อมเพรียงกัน "ตระกูลลี่!"

การที่คนเหล่านี้ค้นพบว่าศพนี้เป็นลี่ไท่ หลิงเทียนไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่นิด

เพราะคงไม่มีใครคิดว่าเขาจะเป็นคนฆ่าลี่ไท่

"ฮึ่ม! กลับกลายเป็นคนของตระกูลลี่ซะได้ เช่นนั้นก็จัดการให้เรียบร้อย "

ชายหนุ่มที่สวมชุดสีฟ้าดูเหมือนจะไม่ลงรอยกับตระกูลลี่กล่าวออกมา

“ใช่คนตระกูลลี่นี้อุบาทว์นัก น้องหวังเฉิน เข้าป่าหมอกมรณะมาล่างูเหลือมทมิฬด้วยความยากลำบาก แต่ทว่ากลับมีคู่หนุ่มสาวจากตระกูลลี่ออกมาเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ในจังหวะสุดท้ายเสียได้ ไม่เพียงแต่ฉกฉวยผลประโยชน์เท่านั้น พวกมันยังคิดฆ่าคนปิดปาก...พวกมันฆ่าสหายที่ร่วมเดินทางไปกับหวังเฉินจนหมดสิ้น”

“โชคดีที่หวังเฉินนั้นเกิดมามีหัวใจที่อยู่กลับข้างมิเช่นนั้นเกรงว่ามันคงเป็นวิญญาณอาฆาตอีกตัวที่ติดอยู่ในป่าหมอกมรณะ "

"ถึงแต่จะอย่างไรหวังเฉินมันก็ถูกกระบี่แทงทะลุอวัยวะสำคัญ มันจึงนอนเป็นผักพักฟื้นอยู่เช่นนี้อย่างไรเล่า ... "

"เฮอะ หากมิใช่ร่างกายหวังเฉินอาการหนักถึงเพียงนี้ รับรองท่านประมุขต้องนำร่างหวังเฉินมาเอาเรื่องที่ตระกูลลี่อย่างแน่นอน ท่านคงบุกไปยังตระกูลลี่ และให้หวังเฉินชี้ตัวอุบาทว์หมาลอบกัดทั้งสองนั้นเป็นแน่"

"นี่ข้ากะว่า หวังเฉินฟื้นตัวเมื่อไหร่ ข้าจะไปตระกูลลี่ด้วย ข้าล่ะอยากเห็นหน้าตัวอุบาทว์นั่นนัก "

......

กลุ่มคนตระกูลหวังแห่งเมืองชิงลี่กล่าวสนทนากันอย่างออกรส

พวกมันกล่าวสนทนากันอย่างสนุกสนาน แต่หลิงเทียนที่เงี่ยหูฟังอยู่ถึงกับหน้าเสียลงไปอยู่บ้าง

งูเหลือมทมิฬ?

ฉกฉวยผลประโยชน์พวกมัน?

คนกลุ่มนั้น ใช่กล่าวถึงเขาและเค่อเอ๋อหรือไม่?

"ไม่คิดเลยว่าข้าจะโชคดีถึงเพียงนี้ ดันเจอคนที่มีหัวใจกลับข้างเช่นนี้ ถุ้ย! บัดซบเถอะ! "

หลิงเทียนอยากจะกระอักเลือดออกมาจริงๆ

จากที่เขารู้มา โอกาสที่จะเจอคนที่เกิดมาแล้วมีหัวใจอยู่อีกฝั่งหนึ่งของอกนั้นมีเพียง 1 ใน 10,000

ในชีวิตที่แล้วถึงแม้เขาจะเป็นนักฆ่าที่สังหารคนไปมากมาย แต่เขาไม่เคยเจอใครที่มีหัวใจกลับข้างเลยสักครั้ง

แต่ในชีวิตนี้เขาฆ่าคนไปเพียงไม่กี่คน แต่ดันแจ็คพ็อตแตกมาเจอคนเช่นนี้ซะแล้ว

โชคร้ายกว่านี้ยังมีอีกหรือไม่!

"แล้วพวกเราจะทำอย่างไร กับชายชราตระกูลลี่คนนี้?"

"ข้าคิดว่าพวกเราควรนำศพเขาไปส่งที่ตระกูลลี่ ... เช่นนี้ตระกูลลี่จะได้ติดหนี้บุญคุณเรา ยามท่านประมุขนำหวังเฉินมาชี้ตัวคนร้ายพวกมันจะได้ยินดีมอบตัวฆาตกรให้พวกเรา"

"เจ้าฉลาดนัก"

......

เมื่อเห็นคนจากตระกูลหวังเริ่มเก็บศพลี่ไท่ หลิงเทียนรีบพุ่งตัวไปบนยอดไม้ เร่งรีบออกจากป่าหมอกมรณะทันที

หลังจากที่กลับมาถึงเมืองออโรร่าหลิงเทียนยังไม่ได้กลับที่พักตระกูลลี่เป็นอันดับแรก

เขากลับไปที่ร้านโอสถเพื่อหาถังจิ้งก่อน

"เหตุใดเจ้าดูกังวลนัก เกิดอันใดขึ้นเช่นนั้นหรือ?"

ถังจิ้งประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหลิงเทียนเร่งรีบเช่นนี้

"ข้าต้องการจ้างงาน"

ต้วนหลิงเทียนเข้าประเด็นทันที

"เป้าหมาย?" ถังจิ้งถาม

"หวังเฉิน ... เป็นคนของตระกูลหวัง แห่งเมืองชิงลี่" หลิงเทียนค่อยๆกล่าวออกมา

เขาคงไม่คลายกังวล ตราบใดที่หวังเฉินยังมีชีวิตอยู่เป็นหนามยอกอกเขาเช่นนี้

มันต้องตาย!

"เมือง ลี่ชิง?"

ถังจิ้งขุ่นเคืองเล็กน้อย "ที่เมืองถังจิ้งก็มีสาขาขององค์กรเราดูแล ... แต่ข้าหาได้มีสัมพันธ์อันดีกับหัวหน้าของที่นั่นไม่ เช่นนี้ข้าจึงไม่สามารถจัดการงานในเขตของทางนั้นได้ แต่เจ้าสามารถไปว่างจ้างเงายมทูตสาขาเมืองชิงลี่ได้ด้วยตัวของเจ้าเองโดยตรง "

รีวิวผู้อ่าน