px

เรื่อง : Black Tech Internet Cafe System
ตอนที่ 12 : มันเป็นมากกว่าเกม(อ่านฟรี)


ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มตระหนักถึงเสน่ห์ของเกม ในชีวิตจริงไม่มีใครที่สามารถจะเสี่ยงชีวิตถึงแม้จะระมัดระวังแค่ไหน ก็ไม่สามารถกลับมามีชีวิตใหม่ได้อีกครั้ง

 

แต่.. เกมนี้คงไม่อยากเกินไปใช่หรือเปล่า?

 

“พวกนายจะพนันกับสัตว์ประหลาดที่ฆ่าไม่ได้ได้ยังไง? พวกนายสามคนนี่ไม่รู้อะไรเลยหรอ” หลีจินกล่าว

 

หลินเซียวมองเขาด้วยสายตาหยิ่งๆ หัวเขาชั่งสูงนัก “มันจะฆ่าไม่ตายได้อย่างไร เราฆ่าไปตั้งเยอะ!”

 

“นายฆ่าไปเยอะ?” หลีจินพูดแย้ง “ตอนนี้ฉันใช้เทคนิคของตระกูลหลี แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่ตาย นี่หลินเซียวทำไมนายไม่บอกฉันว่านายฆ่าพวกมันได้เยอะขนาดนั้น?”

 

หลินเซียวไม่ใช่คนเดียวที่ฆ่าพวกมันได้ ซูเลียวยิ้มกว้าง “ฉันก็ฆ่าได้และฉิงเฟิง...” เขาชี้ไปที่ซงฉิงเฟิงที่นั่งถัดจากเขาและพูดอวดต่อว่า “เขาน่ะ.. ฆ่ามากกว่า 10 คน!”

 

“เป็นไปได้อย่างไร!?” ทั้งปิงและหลีจินตาลุกวาวมองเพื่อนด้วยความตกใจ พวกเขาเนี่ยนะ? ที่ฆ่าสัตว์ประหลาดได้มากมายขนาดนั้น มันเป็นสิ่งที่พวกเขาพบว่า ยากมากที่จะทำได้!

 

หลินเซียวและซูเลียวสนุกกับการตกตะลึงของเพื่อนทั้งสอง “เป็นไปได้สิ! พวกนายไม่เห็นหรอสอบวันนี้อันดับของพวกนายต่ำกว่าพวกเขา”

 

“นี่พวกนายฆ่าซอมบี้มากมายขนาดนั้นได้อย่างไร?” หลีจินถาม “กุญแจแห่งความสำเร็จคืออะไร?”

 

เมื่อเห็นใบหน้าแห่งความกังวลของหลีซิน หลินเซียวและซูเลียวจึงยิ้มให้กันและถามว่า “นายอยากรู้ไหมละ?”

 

เมื่อหลีจินได้ยินเช่นนั้น ท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังทันที

 

“ทุบหัว!”

 

“ทุบหัวของมันหรอ?” ดวงตาของหลีจินเบิกโพง “นั่น.. หัวคือจุดอ่อนของพวกมันหรอ?” เขากลับเข้าไปในเกมทันทีและลองทำตามในสิ่งที่เพื่อนบอก ด้วยความประหลาดใจ ซอมบี้พวกนั้นไม่ฟื้นคืนชีพขึ้นอีกเมื่อมันถูกทุบหัว!

 

“พวกนายรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร!?” หลีจินมีใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม “ฉันไม่เคยนึกถึงวิธีนี้เลย”

 

เพื่อนทั้งสามคนหัวเราะด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจากการได้รับคำชม

 

เมื่อรู้วิธีฆ่าพวกมัน การสำรวจโลกที่แปลกประหลาดนี้ สำหรับเขาสองคนแล้วมันแทบหยุดไม่ได้อีก

 

เขาสองคนเป็นมือใหม่ที่ ซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆรู้สึกว่า พวกเขาเล่นได้ดีขึ้น หลังจากดูหลีจินและปิงมาซักพัก พวกเขาก็เริ่มเซงจึงหันเหความสนใจไปทางอื่น

 

ทันใดนั้นหลินเซียวหันไปเห็นซูฉีซินนั่งอยู่ข้างๆ เขาร้องด้วยความประหลาดใจว่า “มีผู้หญิงเล่นเกมแบบนี้ด้วยหรอ!?”

 

เขาเงยหน้าขึ้นมองหน้าจอราวกับว่าเพิ่งค้นพบสมบัติชิ้นใหม่ *0*

“ฉิงเฟิง เลียว พวกนายมาดูนี่สิ! เธอเลือกจิลล์!!”

 

สิ่งที่น่าตกใจกว่าจิลล์ที่ถูกควบคุมด้วยผู้หญิงคนนี้คือกับดักในห้องเปิดใช้โดยไม่ได้ตั้งใจ และขณะเดียวกันเธอกำลังดึงปืนลูกซองออกมา เพื่อปกป้องเพื่อนร่วมทีมกับตัวเอง แบรี่ เบอตัน เพื่อนร่วมทีมของเธอผลักเธออย่างรวดเร็วและปิดประตูเพื่อช่วยชีวิตเธอ!

 

“เห้ยอะไรวะ! ทำไมเธอมีเพื่อนร่วมทีมมาช่วย?” พวกเขาทุกคนประหลดาใจ พวกเขาเล่นมาตั้งนั้นแต่ไม่มีก็ไม่เห็นมีเพื่อนร่วมทีม

 

ทำไมเธอถึงมีเพื่อนร่วมทีม!?

 

พวกเขาต้องยอมรับว่า Resident Evil One นั้นอ่อนโยนต่อผู้หญิง จิลล์ไม่เพียง ให้ปืนตั้งแต่แรกเกมเท่านั้น แต่เธอยังมีอุปกรณ์ที่สามารถปลดล็อคและล็อคประตูได้ และเธอสามารถได้รับกระสุนจำนวนมากจากทั่วคฤหาสน์ นอกจากนี้แบร์รี่เพื่อนร่วมทีมของเธอก็เป็นตัวช่วยด้วยการเล่นเป็นจิลจึงง่ายกว่า การเล่นในฐานะคริสเล็กน้อย

 

สิ่งเดียวที่เลวร้ายสำหรับตัวละครจิลล์คือเธอพลังชีวิตน้อยกว่าคริส เธออาจตายง่ายกว่า

 

อีกสองคนรู้สึกตัวแข็งเมื่อเห็นฉากนี้เช่นกัน มันยอดเยี่ยมมาก!

 

หลินเซียวเอ่ยถามซูฉีซินทันที “เธอช่วยบอกเราหน่อยได้ไหมว่า เลือกตัวละครนี้ได้อย่างไร?”

 

ซูฉีซินไม่เคยเล่นเกมที่สนุกมาก่อนขนาดนี้ ถึงแม้ว่ามันจะดูหน้ากลัว แต่อย่างน้อยเธอก็มีเพื่อนร่วมทีม ต้องขอบคุณแบรี่ที่ทำให้เธอเรียนรู้วิธีฆ่าซอมบี้ได้อย่างรวดเร็วและพัฒนาก้าวหน้าไปมากกว่าซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ

 

เธอหลงทางในเกมเมื่อได้ยินบางคนกำลังเรียกเธอ และเมื่อเธอหันมาจึงได้พบชายสามคนที่กำลังเฝ้าดูเธอเล่นเกมจากด้านหลัง

 

ทำไมพวกเขามาดูฉันเล่นเกม? ทำไมถึงถามวิธีเลือกตัวละครตัวนี้? มีตัวละครอื่นๆอีกหรอ?

 

เธอตอบปนความสับสน “มันเป็นตัวละครเริ่มต้น”

 

“ตัวละครเริ่มไม่ใช่คริสหรอ?” ทั้งสามตะลึงงันทันที -0-

 

“ไม่...” ซูฉีซินตอบ “ตัวละครเริ่มต้นของฉันคือจิลล์”

 

“อะไร!?” ใบหน้าของซูเลียวสับสน ทำไมตัวเริ่มต้นของเขาเป็นคริส แต่ตัวเริ่มต้นของเธอเป็นจิลล์

 

“หรือเพราะ.. พวกเราเป็นผู้ชายหรอ?” ซงฉิงเฟิงเอ่ยถาม ทั้งสามมองหน้ากันอย่างพูดไม่ออก 

 

“...”

 

“บางทีนั่นอาจจะเป็นเรื่องจริง...”

 

เป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายมักจะเลือกเล่นตัวละครชายและผู้หญิงก็มักเลือกเล่นตัวละครหญิง แต่ทำไมผู้หญิงถึงได้รับการช่วยเหลือที่ดีกว่าผู้ชาย?

 

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน; เล่นเกมต่อล่ะ”

 

ทั้งสามคนมีความสนใจในตัวละครจิลล์ เขาจึงนั่งดูเธอเล่นต่อ

 

“นี่มีกระสุนอยู่ใต้โต๊ะนั่น!”

 

“มีเบาะแสอยู่ในลิ้นชักนั่น!”

 

“มีกุญแจอยู่ตรงนั้น!”

 

ต้องขอบคุณคำแนะนำเหล่านั้น ซูฉีซินพบไอเทมมากมายนั่นทำให้เธอประทำใจพวกเขาทั้งสาม

 

“ฉันไม่คิดว่าพวกนายสามคนจะรู้ที่ซ่อนมากมาย” เธอกล่าว

 

“แน่นอน!

 

“ฉิงเฟิงได้ผ่านไปแล้วหลายเลเวล”

 

“ช่างน่าประทับใจจริงๆ!” ซูฉีซินพยักหน้าตอบ

 

เธอรู้สึกประทับใจและชอบเกมนี้ขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงแต่ให้ความสนุกแต่ยังช่วยฝึกทักษะให้เธอ เธอมีความรู้สึกว่าถ้าเล่นต่อไปเธอจะประสบความสำเร็จในไม่ช้า!

 

ซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ รู้สึกยินดีกับสิ่งที่เขาทำได้ช่วยเหลือผู้เล่นใหม่ รู้สึกเหมือนเป็นนักรบอาวุโสที่ทรงพลัง

 

เสียงเรียกจากอีกด้านหนึ่งทำให้ฉิงเฟิงตื่นจากภวังค์ “ฉิงเฟิงนายมายมาดูนี่สิ! เจ้าของร้านกำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาด มันชั่งแตกต่างกับสัตว์ประหลาดที่เราต่อสู้ด้วย!”

 

“เจ้าของ?” เมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่า ถึงแม้ว่าเจ้าของร้านจะสามารถเล่นได้ตลอด แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเจ้าของร้านเล่นมาก่อนเลย

 

“เขาเล่นเป็นไงบ้าง!?”

 

ด้วยคำถามนี้ทุกคนจึงหันไปที่จอของฟางฉี

 

คงจะดีกว่านี้ถ้าพวกเขาไปได้หันไปเจอฉากที่น่ากลัวเกินคำบรรยาย บรึ๊ยยยย~~

 

ซงฉิงเฟิงมองเห็นสัตว์ประหลาดครึ่งตัวเป็นมนุษย์กลายพันธุ์มีเกล็ดทั่วร่างกาย มีกรงเล็บยาวแหลมดูน่ากลัว

 

“นั่นมันตัวอะไร!?” ตอนแรกเขาคิดว่าซอมบี้ตัวเดียวว่าน่ากลัวแล้ว แต่ใครจะรู้ละว่ายังมีสัตว์ประหลาดตัวอื่นอีก!

 

“หมาซอมบี้ไม่ได้น่ากลัวที่สุดในเกมหรอกหรอฉิงเฟิง?” เด็กชายตัวเล็กอายุราวๆ 13-14 ปีชี้ไปที่หน้าจอของฟางฉี เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง

 

“ซู่ววววว!” หน้าของซงฉิงเฟิงเปลี่ยนสีอย่างเห็นได้ชัด นี่พวกเขาเล่นเกมเดียวกันหรือเปล่านะ!?

 

ใบหน้าของเขาซีดลง เขามองหน้าจอแล้วครุ่นคิดว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่ง่ายเลยที่จะดับชีพมัน!

 

พวกเขาสังเกตเห็นว่าในมือของคริสตัวละครที่ฟางฉีเล่นได้ถือกริชไว้ในมือ

 

เมื่อซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ เห็นสิ่งนี้ก็ต่างอึ้ง! 

 

?????

 

ทำไมเขาถึงได้เลือกใช้กริช(มีดสั้น)?

 

ตัวละครของฟางฉี กำลังจดจ่อให้ความสนใจกับสัตว์ประหลาดที่อยู่ต่อกหน้าต่อตาเขา ไม่มีใครเร่งรีบได้เมื่ออยู่ต่อหน้านักล่า ตำแหน่งการหลบหลีกและการโจมตีเป็นเรื่องสำคัญ!

 

แม้ว่ามีดสั้นมีความสามารถในการทำร้ายนักล่าได้อย่างหนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นเรื่องยากที่จะสังหารพวกมันด้วยอาวุธแค่นี้!

 

ฟางฉีคุ้นเคยกับเทคนิคของนักล่า เขาเข้าใจการโจมตีของมันนั่นทำให้เขามีโอกาสสูงที่จะฆ่ามัน!

 

“ฉิงเฟิง!” หลิยเซียวตะโกนเรียก “อย่าบอกนะ! ว่าพวกเราต้องสู้กับสัตว์ประหลาดเช่นนี้ในข้างหน้า!?”

 

“ไม่แน่.. เป็นไปได้! มาดูกันว่าเจ้าของร้านมีวิธีเล่นอย่างไร!?” สีหน้าของซงฉิงเฟิงดูมืดมนรู้สึกเหมือนขนหัวลุก

 

สัตว์ประหลาดที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดดูยิ่งน่ากลัวขึ้นไปอีก เหมือนไดโนเสาร์ไร้หางที่ยืนเปล่งรัศมีอันตราย ดูเหมือนนักล่าที่มีประสบการณ์สายโหดพร้อมที่จะขย้ำเป้าหมายที่ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าทุกเมื่อ!

 

ซอมบี้ธรรมดาที่เห็นก็มีพลังมากอยู่แล้ว สุนัขซอมบี้ก็เป็นดั่งฝันร้าย ไม่มีใครกล้าประมาทเมื่อเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดเหล่านี้

 

พวกเขาคิดว่าสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวที่สุดในคฤหาสน์มีแค่ซอมบี้หรือสุนัขซอมบี้ แต่ใครจะรู้ยังมีสัตว์ประหลาดอีกมากมายข้างหน้ารอพวกเขาอยู่!

 

ในมุมมองของซงฉิงเฟิงนี่ไม่ใช่สัตว์ประหลาดธรรมดาที่จะสามารถเอาชนะได้ด้วยกริช!

 

แต่ถึงอย่างนั้นนี่ก็เป็นสิ่งที่ฟางฉีกำลังใช้ต่อสู้อยู่ตอนนี้

 

สิ่งที่เขาอยากรู้คือวิธีที่ฟางฉีปราบนักล่า แต่ทันใดนั้นนักล่าก็กระโดดสูงขึ้นไปบนอากาศและร่างยักษ์ของมันก็พัดลมกระโชกลงมาต่อหน้าต่อตาฟางฉี

 

“มันรวดเร็วมาก!” คนที่นั่งอยู่ข้างหลังฟางฉีอุทาน

 

ความเร็วของนักล่าและสายลมที่พัดพาเอาพลังอันมหาศาลรวมเป็นหนึ่งเดียว! ยิ่งไปกว่านั้นกรงเล็บที่หนา ชวนสงสัยว่าถ้าเกิดผู้เล่นถูกรอยขีดข่วน พวกเขาจะถูกแบ่งออกเป็นครึ่งหรือไม่!?

 

ฉากที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าสะกดทุกคนให้แทบหยุดหายใจ

 

ทันใดนั้นฟางฉีหลบ!

 

จุดศูนย์ถ่วงของเขาเริ่มน้อยลง เขาแทงกริชเข้าไปที่มันอย่างหนักมือ

 

.. ฉึบ!

 

ทั้งสองปะทะกันกริชอันแหลมคมแทงเข้าที่ท้องของสัตว์ประหลาดอย่างง่ายดาย ฟางฉีประสบความสำเร็จไปขั้นนึงที่ทำให้นักล่าบาดเจ็บ! แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะฆ่ามันให้ตาย 

 

ฟางฉีกลิ้งไปด้านข้าง

 

มันเป็นเรื่องยากที่จะเลือกตำแหน่งที่เหมาะสมกับการต่อสู้ให้ถนัด ตอนนี้เขากำลังสู้กับนักล่า เขายืนอยู่ข้างประตูห้องโถง ทางเดินในคฤหาสน์แคบมาก นั่นทำให้ร่างสูงใหญ่ของนักล่าปิดช่องทางเดินทั้งหมด ห้องโถงจึงกลายเป็นจุดอับมีผลเสียต่อการต่อสู้อย่างยิ่ง! 

 

ฟางฉีจึงเลือกจะกลิ้งเข้าไปในห้องโถง

 

นักล่าได้รับการบาดเจ็บอย่างเห็นได้ชัด ทำให้มันโมโหมากขึ้น และตามฟางฉีเข้าไปในห้องโถงอย่างใกล้ชิด

 

การกระชากลากฉีดและการกัดเป็นสัญชาตญาณตามธรรมชาติของนักล่า!

 

ผู้ชมทุกคนซึมซับการต่อสู้ อย่างตั้งใจไม่มีใครกล้าทำเสียงรบกวน

รีวิวผู้อ่าน