พอเจียงเฟยปิดตาลงภาพที่เห็นก็เริ่มส่องแสงสีขาวสว่างและถูกแทนที่ด้วยโลกของดอร์นเบรกอย่างรวดเร็วหรือควรจะบอกว่าถูกแทนที่ด้วยป่าขนาดใหญ่ดี นี่คือประสบการณ์แปลกประหลาดครั้งใหม่ของเจียงเฟยเลยที่ได้ล็อคอินเข้าเกมมาด้วยเครื่องเล่นเกมไม่ใช่แหวนลึกลับ แน่นอนว่าเขาก็เกิดความรึ้กหวั่นๆขึ้นมาหน่อยๆ จะเป็นยังไงถ้าข้อมูลไอดีของเขาถูกแจ้งว่าผิดกฎหมาย? แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่ายังไม่มีสิ่งที่เกิดขึ้น – ในตอนนี้!
จากนั้นตัวละครของฮวางเหมาก็ปรากฏยืนอยู่ห่างออกจากเขาไม่มากนัก สิ่งที่โดดเด่ดสะดุดตามากที่สุดก็คือตัวเลขนับถอยหลังที่อยู่ทางด้านหน้า มันคือนาฬิกาที่จับเวลาเริ่มการต่อสู้ของพวกเขา!
[เคอรี่มังกี้(ลิงขนหยิก) (เผ่าพันธุ์ : เอลฟ์ , อาชีพ : โจร]
[Level : 19]
[พลังชีวิต : 1,350]
[พลังโจมตี : 187]
[หมายเหตุ : สมาชิกกิลทั่วๆไปของกิล ‘เรดสตาร์’]
เจียงเฟยกวาดตามองตัวละครของฮวางเหมา เลเวลของเขาไม่ได้ต่ำเลยจึงไม่น่าแปลกใจที่จ้าวเฟิงจะสู้ไม่ไหว ยังไงก็ตามอุปกรณ์ที่เขาใส่เป็นเพียงอุปกรณ์ขยะเกรดสีขาวเท่านั้น เนื่องจากเขาเป็นเพียงสมาชิกตัวน้อยๆของกิลเล็กๆเขาจึงค่อนข้างหัวหลักหัวตอไม่น้อย
เจอกับคู่ต่อสู้แบบนี้เจียงเฟยไม่มีทางแพ้แน่นอนต่อให้ปิดตาก็ไม่มีทาง! ริมฝีปากของเจียงเฟยขดจนกลายเป็นรอยยิ้มเหยียดอย่างช้าๆ!
เร้นกาย!
ในตอนที่เวลานับถอยหลังสิ้นสุดลงฮวางเหมาก็เข้าสู่โหมดหายตัว แม้ว่าเมื่อครู่เขาจะดูเย่อหยิ่งจองหองไม่น้อยแต่เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามสู้แบบจริงจัง! เจียงเฟยได้ทำเงินได้ถึง300,000หยวนในคืนเดียวแต่นักเลงข้างถนนอย่างฮวางเหมาอย่างดีก็ทำหาเงินได้เพียง2-3พันหยวนต่อเดือนเท่านั้น สำหรับเขาเงิน5,000หยวนถือว่ามหาศาลมาก!
“ตี๊ด!”
พอฮวางเหมาหายตัวไปลูกศรสีแดงขนาดยักษ์ก็ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอแสดงผลของเจียงเฟย ตรงจุดหนึ่งทางด้านหน้ามีลูกศรสีแดงชี้ลงมาและปรากฏเงาร่างสลัวๆร่างหนึ่งด้านใต้ปลายลูกศร!
“แม่เจ้า! นี่ก็ฝีมือของแหวนอีกแล้วหรอ?” เนื่องจากเจียงเฟยไม่เคยสู้กับศัตรูที่หายตัวได้มาก่อนเขาจึงไม่ทราบถึงเรื่องนี้!
ฮวางเหมาที่เชื่อหมดใจว่าตนหายไปจนไม่มีผู้ใดเห็นแม้แต่เงาแล้วก็เริ่มวิ่งไปวิ่งมารอบๆตัวเจียงเฟยโดยพยายามรักษาระยะห่างเอาไว้ราวๆ5เมตร นี่คือวิธีการพื้นฐานตามแบบฉบับหนังสือเรียนสำหรับอาชีพโจรเลยก็ว่าได้!
“เอาล่ะได้เวลาหยุดวิ่งได้แล้ว...” เจียงเฟยไม่คิดจะเสียเวลาอีกต่อไป พุ่งชน!
-50!
มึนงง!
ทริปเปิ้ลแบช!
-300!
-635! (คริติคอล)
-628! (คริติคอล)
ทีแรกเจียงเฟยคิดจะตามด้วยหมัดเหล็กแต่ไม่คิดเลยว่าทริปเปิ้ลแบชจะโจมตีติดคริติคอลถึงสองครั้งรวด พลังชีวิต1,300ของฮวางเหมาหายไปหมดหลอดในพริบตา!
ค่าความเสียหายที่ระเบิดออกมาในพริบตานั้นเกิดขึ้นมาโดยบังเอิญจากการผสมผสานระหว่างค่าความโชคดีมหาศาลของเจียงเฟยและดวงที่โคตรจะซวยของฮวางเหมาเอง!
“อะไรวะเนี่ย!” วินาทีก่อนฮวางเหมายังเร้นกายและเตรียมจะยัดมีดใส่หลังเหยื่ออยู่เลยแต่ต่อมาเขาก็นอนก้นโด่งอยู่บนพื้นเสียแล้ว!
สองวินาทีต่อมาพื้นที่โดยรอบก็ถูกรีเซ็ต ไม่เพียงแต่พลังชีวิตของพวกเขาทั้งคู่เพิ่มขึ้นมาจนเต็มเท่านั้นแต่คูลดาวน์ทั้งหมดของสกิลที่มีเวลาน้อยกว่า3นาทียังพร้อมใช้อีกด้วย!
เร้นกาย!
เนื่องจากครั้งที่แล้วเขาถูกจัดการในพริบตาโดยไม่ทราบสาเหตุครั้งนี้เขาจึงระมัดระวังเป็นพิเศษ ถ้าแพ้อีกครั้งก็หมายถึงความชิบหายวายป่วงสำหรับเขาเพราะเขาคงจะไม่อะไรกินไปอีกครึ่งเดือนเป็นอย่างน้อย!
“ฮึ่ม!” เจียงเฟยแค่นเสียง ต้องขอบคุณแหวนจริงๆที่ทำให้เขามองเห็นร่อยรอยของฮวางเหมาชัดเจนราวกับเวลากลางวัน ลูกศรสีแดงขนาดใหญ่นั่นทำให้เขามองเห็นตัวอีกฝ่ายง่ายเสียยิ่งกว่าโจรที่ไม่ใช้สกิลหายตัวซะอีก!
เนื่องจากระยะเวลาคูลดาวน์ของสกิลพุ่งชนมีเวลาห้านาทีเหตุการณ์ซ้ำซากแบบรอบแรกจึงไม่ปรากฏเนื่องจากเจียงเฟยยังไม่สามารถใช้สกิลนี้ได้อีกซักพักหนึ่ง
ฮวางเหมาลอบเข้าหาเหยื่อของเขาอย่างระมัดระวังราวกับแมวที่กำลังจ้องเหยื่อ เขาย่องเข้ามาทางด้านหลังของเจียงเฟยทีละนิ้วๆ เขาไม่ทราบว่ารอบที่แล้วทำไมถึงเกิดเรื่องเช่นนั้นแต่เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกครั้งแน่นอน!
5เมตร...
4เมตร...
3เมตร...
2ก้าวต่อมาเขาก็เข้าระยะโจมตีแล้ว!
ในตอนนั้นเองจู่ๆเจียงเฟยก็หันมาพอดี
พายุน้ำแข็ง(ลดอุณหภูมิฉับพลัน)!
“ฟู่ว!”
ลมหายใจเยือกแข็งถูกพ่นออกมาจากปากของเจียงเฟย
-608!
แช่แข็ง!
ทริปเปิ้ลแบช!
-612! (คริติคอล)
-305
การโจมตีเพิ่มเติมจากทริปเปิ้ลแบชเพียงสองครั้งก็มากพอจะทำให้ฮวางเหมาลงไปกองอยู่กับพื้นอีกครั้ง!
“ไม่ เชี่ยเชี่ยเชี่ยไม่! นี่มันอะไรกันวะ!” ฮวางเหมาหมดคำจะพูด นี่มันอะไรกันวะ? ตายห่าในพริบตาสองครั้งติดๆโดยไม่รู้ตัวเนี่ยนะ!
“อะไรวะเนี่ย! โคตรสุดยอดเลย!”
“โคตรเทพ!”
“นั่นมันอาชีพห่าอะไรวะ!”
“ฆ่าผู้เล่นอื่นในพริบตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า นี่มันโหดเกินไปหน่อยรึเปล่า?”
ลูกน้องของฮวางเหมาที่มองหน้าจออยู่เกิดหลงในพลังของอีกฝ่ายขึ้นมา พวกเขาทั้งหมดต่างก็เป็นผู้เล่นของ ‘ดอร์นเบรค’ เช่นกันแต่ฮวางเหมาก็มักจะจัดการกับพวกเขาได้ราวกับจัดการกับเด็กน้อยเสมอๆ แต่มาตอนนี้ไอดอลของพวกเขากลับตกตายในการโจมตีเพียงครั้งเดียว...สองครั้งติดๆกันสติของพวกเขาจึงปลิวกระเจิง!
ค้อนเพลิงของช่างตีเหล็กเทวะของเจียงเฟยต่างจากค้อนของช่างตีเหล็กทั่วๆไปอย่างยิ่งและก็เหมือนดั่งชื่อของมันเพราะตัวค้อนมีเปลวเพลิงรุกท่วม เขาดูไม่เหมือนช่างตีเหล็กเลยแม้แต่นิดเดียว ต้องไม่ลืมด้วยว่าตั้งแต่หัวจรดเท้าของเขาถูกยัดเอาไว้ในอุปกรณ์สวมใส่ระดับสูงทั้งนั้น!
“นี่มันสุดยอดเกินไปแล้วพี่เฟย! สมแล้วที่เป็นบอสของฉัน!” จ้าวเฟิงดีใจเป็นอย่างยิ่ง เงินพนันที่ฮวางเหมาลงเอาไว้5,000หยวนถูกโอนเข้าบัญชีธนาคารของเขาโดยอัตโนมัติ ไม่เพียงแต่เขาได้เงินที่เสียไปคืนมาแต่ยังได้กำไรมานิดหน่อยด้วย!
“ไปกันเถอะ!” เจียงเฟยที่ถอดหมวกเล่นเกมออกแล้วกล่าวขึ้น
“ตกลง!” เจ้าอ้วนได้เงินที่เสียไปทั้งหมดคืนมาแล้วจึงไม่คิดจะอยู่ต่ออีก
“คิดจะหนี? ไม่ง่ายหรอกโว้ย!” ฮวางเหมาดูท่าจะไม่ปล่อยเจียงเฟยและจ้าวเฟิงไป เงินที่เขาต้องใช้ดำรงชีพอีกครึ่งเดือนถูกรวมอยู่ภายในเงินพนันเมื่อครู่ ถ้าเขาปล่อยให้พวกมันจากไปเขาก็คงต้องหิวท้องกิ่วไปทั้งเดือน!
“เฮ้ย...”
พอฮวางเหมาสั่งออกมาลูกน้องของเขาก็ตีวงล้อมกรอบเจียงเฟยและจ้าวเฟิงอย่างรวดเร็ว
“ต้องการอะไรไม่ทราบ?” เจียงเฟยถามเสียงเย็น เนื่องจากเขายังไม่อาจนำอุปกรณ์จากภายในเกมออกมาได้เขาจึงจัดการกับอีกฝ่ายทั้งหมดนี้ไม่ไหวแน่ ดังนั้นเขาจึงกวาดตามองไปรอบๆและเริ่มหาทางหนีทีไล่
“เฮอะ! แกควรจะรู้ด้วยว่าฉันเป็นใคร ฉันคือลิงขนหยิกไงล่ะและพวกแกก็เข้ามาสร้างปัญหาในพื้นที่ของฉันแต่กลับคิดจะจากไปโดยที่แขนขายังอยู่ครบถ้วนสมบูรณ์เนี่ยนะ?” ลิงขนหยิกในตอนนี้ดูจะร้อนใจยิ่งนักแล้วก็เห็นได้ชัดว่าเริ่มแสดงนิสัยนักเลงออกมาแล้ว
“พี่เฟยพวกเราจะเอายังไงดี?” ขาของจ้าวเฟิงอ่อนยวบ
“ฮึ่ม! ทิ้งเงินเอาไว้หมื่นนึงเป็นค่าทำขวัญจากนั้นก็คลานเข่าออกไปจากเกมเซ็นเตอร์แห่งนี้ซะ! ไม่อย่างนั้นพวกแกทั้งสองอาจจะคลานไม่ไหวเลยก็เป็นได้! หวังว่าคงจะไม่ชอบให้มีรถพยาบาลมารับนะ!” ลิงขนหยิกขู่ฟ่อๆ
“ได้เอาตีนกูไปแทนแล้วกัน!” เจียงเฟยโยนเก้าอี้ใส่ลิงขนหยิกขณะเดียวกันก็วิ่งผ่านนักเลงพวกนี้ออกไป เขาลากจ้าวเฟิงติดไปด้วยและวิ่งออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว!
ตั้งแต่เริ่มเจียเงฟยก็วางแผนหนีเอาไว้แล้ว หลังจากวิ่งออกมาจากลุ่มคนได้เขาก็ดึงจ้าวเฟิงติดไปด้วยและวิ่งตรงไปตามทางขณะเดียวกันก็ล้มโต๊ะล้มเก้าอี้ไปด้วยเพื่อยื้อเวลา!
“จับพวกมัน! วันนี้กูจะเอาพวกมันสองคนให้ตาย!” หนึ่งในเก้าอี้เข้าเป้าอย่างจัง ฟาดลงบนตัวของลิงขนหยิกจนล้มคว่ำ เขาไม่ได้รับบาดเจ็บหนักแต่อีโก้ของเขาในตอนนี้กำลังกรีดร้องราวกับถูกหยามเหยียด เขาจึงเร่งตะโกนสั่งลูกน้องรอบๆ
แม้ว่าจะดึงจ้าวเฟิงมาด้วยแต่เจียงเฟยก็มีรองเท้าจิตวิญญาณแมวอยู่กับตัวเขาจึงวิ่งได้ด้วยความเร็วสูง ใช้เวลาไม่มากนักเขาก็ทิ้งห่างไอ้โง่พวกนั้นจนไม่เห็นฝุ่นแล้ว