“หือ? ผมหรอ?”
เจียงเฟยมึนงงไปกับคำถามที่จู่ๆก็ถูกถามอย่างฉับพลัน พวกเขาอาจจะพูดคุยกันราวกับเพื่อนข้างบ้านแต่ฮั่นเทียนอวี่กับเขาสุดท้ายก็อยู่กันคนละโลกอยู่ดี เขาสามารถจบชีวิตคนได้โดยที่แทบจะไม่กระพริบตาและนั่นก็เป็นอะไรที่อาจจะมากเกินไปสำหรับเจียงเฟย
ฮั่นเทียนอวี่มองว่าชีวิตก็เหมือนแบคทีเรีย เขาสามารถชกชิงชีวิตผู้อื่นได้เพียงแค่สะบัดมือ นี่ไม่ใช่อะไรที่คนธรรมดาสามารถทำได้รวมไปถึงเจียงเฟยด้วย เขาเกิดและเติบโตขึ้นมาในยุคสมัยที่ปราศจากภัยสงครามดังนั้นเจียงเฟยจึงไม่เคยเจอคนตาต่อตาฟันต่อฟันแบบฮั่นเทียนอวี่มาก่อน ฮั่นเทียนอวี่ใช้ชีวิตอยู่บนขอบเหวโดยแท้ เขามักจะต้องตกอยู่ใต้คมกระสุนและคมดาบเสมอๆ!
“นายน้อยโปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย! นายน้อยเฟยพวกเราขอสาบานว่าจะไม่กล้าทำแบบนี้อีกแล้ว! ได้โปรดละเว้นชีวิตเน่าๆของพวกเราด้วยเถอะ!” เหล่านักเลงต่างก็ไม่กล้าเข้าหาฮั่นเทียนอวี่จึงคลานเข้ามาหาเจียงเฟยแทนเนื่องจากพวกเขารู้ดีว่าตนนี้ชีวิตของพวกตนขึ้นอยู่กับเจียงเฟยแล้ว!
“อา...ถ้างั้นก็ปล่อยพวกเขาไปเถอะ..”
เจียงเฟยไม่อาจทนมองนักเลงเหล่านี้ตายได้จริงๆ เขาทราบดีว่าพวกนี้ไม่ใช่คนดีแต่ก็ไม่ควรจะต้องเจอกับชะตากรรมแบบนั้น! นอกจากนี้เขาก็ยังไม่ได้ทำอะไรจ้าวเฟิงและตัวเขาเลย เพียงแค่ขู่คุมคากเด็กสองคนคงไม่ต้องถึงกับโดนโทษประหารหรอกมั้ง!
“อาเฟยนายนี่ใจอ่อนเกินไปแล้ว...” ฮั่นเทียนอวี่ถอนหายใจออกมาก่อนกล่าวต่อ “แต่ฉันก็ให้สัตย์ไปแล้วนี่นะว่าแล้วแต่นาย ถ้านายบอกว่าให้ปล่อยไปถ้างั้นก็ปล่อยไปแล้วกัน!”
“พวกแกฟังนะ! น้องชายของฉันอาจจะปล่อยพวกแกไปก็จริงแต่ฉันไม่คิดจะยอมให้เรื่องมันจบง่ายๆหรอก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะคอยดูแลความเป็นอยู่ของพวกแกเอง ถ้าน้องชายฉันถูกรังแกพวกแกต้องมีคำตอบให้ฉันและถ้าน้องชายฉันได้รับบาดเจ็บพวกแกต้องชดใช้ด้วยชีวิต เข้าใจนะ?” ฮั่นเทียนอวี่กล่าว
“ขอบคุณครับนายน้อย! ขอบคุณครับนายน้อย!”
เหล่านักเลงต่างก็คุกเข่าคารวะอย่างน่าสงสาร พวกเขาไม่เคยรู้สึกใกล้ชิดกับความตายเช่นนี้มาก่อนเลย!
นอกจากนี้นี่อาจจะถือว่าเป็นคำอำนวยพรกลายๆก็ว่าได้ พวกเขาในตอนนี้ถูกรับเข้าสู่ขุมพลังยักษ์ใหญ่อย่างกลุ่มธุรกิจแมนต้า จากนักเลงขูดรีดต่ำตมล่างสุดของสังคมในตอนนี้ได้กลายเป็นคนคุ้มกันน้องชายขององค์ชายไปแล้ว! จากนี้เป็นต้นไปพวกเขาจะคอยรับใช้เจียงเฟย แม้ว่าพวกเขาจะไม่ทราบสถานะของเจียงเฟยแต่ก็ฉลาดพอจะทราบว่าเจียงเฟยเป็นสหายกับเจ้าชายของกลุ่มธุรกิจแมนต้า!
นี่คือชีวิต ในพริบตาความเศร้าเสียใจราวโลกจะแตกอาจจะเปลี่ยนไปเป็นความยินดีปรีดาอย่างสุดซึ้งได้ทุกเมื่อ เมื่อครู่ก่อนนักเลงเหล่านี้ยังต้องเผชิญหน้ากับความเป็นความตายอยู่แล้วแต่ในพริบตาต่อมาสายลมแห่งโชคชะตาของพวกเขาก็พลิกผลันอย่างน่าเหลือเชื่อ พวกเขาในตอนนี้ไม่ใช่นักเลงข้างถนนอีกต่อไปแต่เป็นคนของกลุ่มธุรกิจแมนต้า!
“หือ? พี่ชายอวี่พี่ทำอะไรเนี่ย?” เจียงเฟยไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีแล้ว
“นึกสนุกนิดหน่อยน่ะ...” ฮั่นเทียนอวี่ยักไหล่อย่างเกียจคร้าน เรื่องราวของคนพวกนี้เป็นเรื่องเรื่องเล็กๆสำหรับเขาเท่านั้น คนเหล่านี้ก็เหมือนทหารของเล่นที่ว่างอยู่มุมหนึ่งของโต๊ะของเขานั่นแหละ!
“พี่คิดจะให้ผมทำอะไรกับพวกเขากันแน่?”
ให้เขาพากลุ่มนักเลงไปโรงเรียนด้วยเนี่ยนะ?
“แล้วแต่นายเลย ถ้านายไม่ชอบก็ไล่พวกมันไป ถ้าจำเป็นจริงๆฉันก็ไม่เกี่ยงจะส่งคนไปกำจัดขยะหรอก!” ฮั่นเทียนอวี่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม คำกล่าวของเขาทำให้เหล่านักเลงหวั่นเกรงความตายกันขึ้นมาอีกครั้ง
“นายน้อยเฟยช่วยพวกเราด้วยเถอะ!”
“นายน้อยเฟยได้โปรดให้พวกเราติดตามคุณเถอะ!”
“นายน้อยเฟยไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถอะ!”
“ถ้าคุณไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับพวกเราดีก็คิดว่าพวกเราเป็นสุนัขผู้ซื่อสัตย์ก็ได้ครับ!”
...
ในสายตาของนักเลงเหล่านี้รอยยิ้มของฮั่นเทียนอวี่ไม่ต่างไปจากรอยยิ้มเชิญชวนของเทพแห่งความตายเลย ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็ยังทราบอีกด้วยว่าเจียงเฟยเป็นคนใจอ่อน พวกเขาจึงพยายามจะใช้ประโยชน์จากความใจอ่อนนี้
“น่าสนใจนี่!” ฮั่นเทียนอวี่พึมพำ เจียงเฟยมองตามและพบว่าเป็นพี่สงกับชายท่าทางแข็งแกร่งอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆกัน คนทั้งคู่ไม่ได้คุกเข่าลงเพื่อร้องขอความเมตตาแต่อย่างใด
แม้ว่าทั้งสองคนจะดูแตกต่างไปจากคนอื่นๆที่เหลือเล็กน้อยแต่เจียงเฟยกับฮั่นเทียนอวี่ก็มองพวกเขาอย่างสงสัยเพียงแค่แว่บเดียวเท่านั้น เจียงเฟยไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อยส่วนฮั่นเทียนอวี่ไม่ได้คิดจะใส่ใจพวกนี้อยู่แล้ว
“ช่างมันเถอะๆ...พวกนายก็ฆ่าเวลาอยู่ที่เกมเซ็นเตอร์นี่ต่อไปเถอะแต่อย่าไปทำให้ใครกลัวอีกล่ะ...” เจียงเฟยโบกมืออย่างเกียจคร้านเนื่องจากเขาไม่อยากจะข้องแวะของพวกนี้มากนัก ยังไงเสียครอบครัวของฮั่นเทียนอวี่ก็รวยอย่างมาก การเลี้ยงดูหมูอีกกลุ่มหนึ่งคงไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว
“ยังไงก็เถอะ อาเฟยในเมื่อนายมาที่จัตุรัสแมนต้าทำไมถึงไม่มาหาฉันล่ะ?”
แม้ว่าจ้าวเฟิงจะยืนอยู่ข้างๆเจียงเฟยแต่เขาก็เป็นเพียงคนไร้ตัวตนในสายตาของฮั่นเทียนอวี่เท่านั้น นี่ไม่ใช่เพราะว่าฮั่นเทียนอวี่ดูถูกคนทั่วๆไปแต่แท้จริงแล้วคือพวกเขาทั้งสองคนล้วนอยู่กันคนละโลก ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงเฟยเคยช่วยชีวิตฮั่นเทียนอวี่เอาไว้เขาก็คงไม่ต่างกัน
“ผมมาเล่นเกมกับเพื่อน!” เจียงเฟยกล่าวพร้อมรอยยิ้ม เขาไม่ได้สนใจจะแนะนำจ้าวเฟิงให้รู้จักเนื่องจากเขารู้กฏและขอบเขตของสวรรค์และโลกดี
“โอ้ว? นายเล่นเกมด้วย?” ฮั่นเทียนอวี่กล่าวถามอย่างสงสัย
“ใช่! ผมเพิ่งเริ่มเล่น ‘ดอร์นเบรค’ ได้ไม่นานนี้เอง!”
“โฮ่? เกมใหม่นั่นสินะ ฉันเองก็ใหม่เหมือนเกมนั่นแหละฮ่าๆๆ หวังว่าจะได้เจอกันเร็วๆนี้นะ!” ฮั่นเทียนอวี่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“แน่นอน ถ้าพี่ออกจากหมู่บ้านเริ่มต้นแล้วก็มาหาผมแล้วกัน ชื่อในเกมผมชื่อเวเดอร์ไกร์เดอร์!” เจียงเฟยกล่าวตอบพร้อมรอยยิ้มเช่นกัน
“ฮ่าๆ ถ้างั้นก็ออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะที่นี่มันเละเทะเกินไปหน่อย ไปที่ฐานทัพของพี่ดีกว่า!” ฮั่นเทียนอวี่กล่าวและลากแขนเจียงเฟยไป
“พี่เฟยถ้างั้นฉันไปก่อนนะฉันมีธุระต้องไปจัดการ...”
จ้าวเฟิงรู้ดีว่าตัวเองไม่ควรอยู่และตัดสินใจขอตัวออกไปอย่างชาญฉลาด
“ตกลง! พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน!”
เจียงเฟยเองก็ไม่ได้รั้งเขาเอาไว้
“โฮ้! ยังไงก็เถอะพวกนายเองก็เล่น ‘ดอร์นเบรค’ เหมือนกันสินะ? น้องชายของฉันไม่ต้องการให้พวกนายไปคอยคุ้มกันในชีวิตจริงถ้างั้นก็ไปคอยช่วยเหลือเขาในเกมแล้วกันเข้าใจ๋?” ฮั่นเทียนอวี่หันไปทางนักเลงพวกนั้นแล้วสั่งออกมาคำนึงก่อนจะจากไป
“ครับๆๆๆ!”
นักเลงเหล่านี้ไม่กล้าปฏิเสธอยู่แล้ว หัวของพวกเขาอาจจะพงกรัวๆราวกับกลัวว่าจะอยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้
เจียงเฟยและฮั่นเทียนอวี่มายังชั้นที่100ของจัตุรัสแมนต้าและพูดคุยกันเล็กน้อย หลังจากนั้นครู่หนึ่งเจียงเฟยก็จากออกมา ตัวเขามีแหวนลึกลับและหัวใจของยอดมนุษย์แต่เนื่องจากเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างตั้งแต่ยังเด็กเขาจึงมีเรื่องคุยกับฮั่นเทียนอวี่ไม่มากนัก แม้ว่าฮั่นเทียนอวี่จะดูแลเขาเหมือนน้องชายแท้ๆแต่พวกเขาก็ไม่ได้ยืนอยู่ในระนาบเดียวกันอยู่ดี พวกเขาอยู่กันคนละระดับอย่างเห็นได้ชัด!
“รอเดี๋ยวก่อนครับ!” ในตอนที่เจียงเฟยกำลังจะออกจากจัตุรัสแมนต้าก็มีบางคนเรียกเขาเอาไว้เสียก่อน
“หืม?”
เจียงเฟยหันไปมองและพบว่าเป็นพี่สงจากเกมเซ็นเตอร์และชายที่มีลักษณะเหมือนกับเขา
“ตึก!”
ก่อนที่เจียงเฟยจะทันได้พูดอะไรออกมาพี่สงและดึงชายอีกคนคุกเข่าลงมาเสียก่อน พวกเขาทั้งสองคุกเข่าให้กับเจียงเฟย!
“พวกคุณทำอะไร?” เจียงเฟยผงะถอย
“นายน้อยเฟย น้องของผมและตัวผมคงไม่อาจตอบแทนความใจดีที่คุณไว้ชีวิตพวกเราได้ จากนี้เป็นต้นไปพวกเราพี่น้องขอให้คำสัตย์ว่าจะติดตาม...คุณไปชั่วชีวิต!” พี่สงกล่าวและมองจ้องเข้ามาในตาของเจียงเฟย
“เหี้ยไรวะเนี่ย! พวกนายดูหนังจอมยุทธมากไปหรือไง?” เจียงเฟยสับสนงุนงงยิ่งนัก!