px

เรื่อง : Epoch of Twilight จบแล้วอ่านฟรี
ตอนที่ 570: ปรับสภาพโลก (2)


ตอนที่ 570: ปรับสภาพโลก (2)

ฝนยังคงตกลงมาอย่างหนัก หยาดฝนนั้นอุ่น แต่มันไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกอบอุ่น สิ่งเดียวที่พวกเขารู้สึกคือความเย็นชาจากหัวใจของพวกเขา

คนกลุ่มนั้นหันกลับมามองถ้ำที่เต็มไปด้วยน้ำขุ่นสกปรก สีหน้าของทุกคนแสดงออกถึงความปวดใจอย่างรุนแรง นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเขาได้เห็นถ้ำแห่งนั้น หากพวกเขากลับมาที่นี่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะระบุตำแหน่งที่แน่นอนภายใต้น้ำแข็งและหิมะเป็นไมล์ ๆ

เวลามีจำกัด คนกลุ่มนั้นจึงไม่กล้าทำให้ตัวเองล่าช้า และเมื่อพวกเขาแบกกระเป๋าที่เปียกโชกของพวกเขา พวกเขาก็รีบไปยังจุดหมายปลายทาง

ระดับน้ำบนพื้นดินเพิ่มสูงขึ้นจนถึงบริเวณสะโพกของพวกเขา เหนือพวกเขามีพายุและใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาคือชั้นน้ำแข็งที่ลื่น แน่ใจได้เลยว่าการเดินทางนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย คนกลุ่มนั้นเดินทางต่อไปแม้ว่ามันจะลำบากมาก และความเร็วของพวกเขาก็ลดลงราวกับว่าพวกเขาเป็นเต่าที่กำลังเดิน

น้ำที่บ้าคลั่งขัดขวางไม่ให้สัตว์ที่กลายพันธุ์ได้ซ่อนตัวอยู่ใต้ดินอย่างสงบ โดยปกติแล้วจะไม่เห็นสัตว์กลายพันธุ์ใด ๆ นาน ๆ ครั้งพวกมันถึงจะปรากฏตัว แต่ในขณะที่พวกมันโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำ บางทีก็จะเห็นสัตว์กลายพันธุ์สองสามตัวดิ้นรนในน้ำในขณะที่ส่งเสียงร้องด้วยความกลัว

เมื่อคนกลุ่มนั้นเห็นมันตอนแรก ตาของพวกเขาเป็นประกายทำให้พวกเขารู้สึกตื่นเต้นจนถึงจุดที่การแสดงออกทางใบหน้าของพวกเขาบิดเบี้ยว พวกเขาเริ่มล่าพวกมันอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็มึนงงอย่างรวดเร็ว แม้ว่าสัตว์กลายพันธุ์อีกตัวจะปรากฏขึ้นในบริเวณใกล้ ๆ คนกลุ่มนั้นก็ทำเหมือนไม่เห็นอะไรเลย

เพื่อที่จะทนต่อความหนาวจัดหลังจากที่โลกเป็นน้ำแข็ง บรรดาสัตว์กลายพันธุ์เหล่านี้ที่รอดชีวิตก็ได้แสดงให้เห็นถึงวิวัฒนาการในการปรับตัว ส่วนใหญ่พวกมันจะมีขนหนาและไขมันในร่างกายก็มีเหลือเฟือ แต่สัตว์กลายพันธุ์เหล่านี้ที่กำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำ พวกมันก็แค่ตื่นตระหนกเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันในสภาพแวดล้อม แต่พวกมันก็ไม่ได้จมน้ำตาย แม้ว่าพวกมันจะถูกคนกลุ่มนั้นล่า พวกมันก็สามารถว่ายน้ำได้เร็วกว่ามนุษย์ทุกคน

"มีใครได้ยินเสียงแปลก ๆ ของน้ำไหม ? " มนุษย์วิวัฒนาการคนหนึ่งจู่ ๆ ก็ถามขึ้น

"ฉันได้ยิน มันฟังเหมือนเสียงน้ำตก ดูสิน้ำมันไหลบ่าไปข้างหน้า ! " มนุษย์วิวัฒนาการที่อยู่ข้าง ๆ ฟังอย่างตั้งใจและกล่าวขึ้น ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่สงสัยว่า "แต่ฉันแน่ใจว่าภายในรัศมีหนึ่งร้อยไมล์ของที่นี่มันเป็นที่ราบไม่น่ามีความแตกต่างในลักษณะของภูมิประเทศ"

เสียงของน้ำตกนี้อยู่ที่นั่นตลอดเวลา มีเพียงแค่เสียงของพายุที่กลบเสียงของมัน ต่อเมื่อคนกลุ่มนั้นมาถึงตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขา พวกเขาก็สามารถแยกความแตกต่างได้อย่างชัดเจน

"ทำไมคุณถึงสนใจเรื่องนี้นักหนา ? ฉันยังกังวลกับเรื่องที่จะผ่านคืนนี้ไปให้ได้ ถ้าคุณยังมีแรงพูด ก็เดินให้มันเร็วขึ้นเหอะ ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วนะ" การค้นพบนี้ไม่ได้จุดประกายความสนใจของคนอื่น ๆ เลยและถูกเพิกเฉยเนื่องจากคนอื่น ๆ กำลังรู้สึกหงุดหงิด

"ทุกคนเร็วหน่อย เราเกือบจะถึงแล้ว" หลิงฉงอันได้ยินการสนทนานั้น เขามองดูเวลา แล้วกระตุ้นให้พวกเขาเดินหน้าต่อไป "ใครจะไปสนใจว่าเป็นน้ำตกหรือเปล่า ? ต่อให้มีน้ำตกอยู่ใกล้ ๆ เมื่อฝนหยุดตกและกลางคืนมาถึงมันก็จะเป็นน้ำแข็ง ไม่ว่ามันจะใหญ่แค่ไหน"

ทุกคนคิดว่ามันสมเหตุสมผล ถ้ามีใครสักคนออกมาฉี่ข้างนอกในตอนกลางคืน มันจะแข็งจนกลายเป็นเสาน้ำแข็งแน่นอน

ระยะทางของถ้ำถึงเชิงเขาก็เพียงไม่กี่กิโลเมตร คนกลุ่มนั้นวิ่งไปที่นั่นด้วยความเร็วสูงสุดตลอดเส้นทาง หลังจากเดินทางประมาณ 10 นาทีหรือมากกว่านั้น ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงจุดหมายปลายทาง

ในขณะนี้น้ำกำลังไหลทะลัก พื้นผิวของน้ำดูเหมือนว่าจะมีความรุนแรงมาก มีกระแสน้ำวนแห่งแล้วแห่งเล่า ราวกับว่ามีเหวอันไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ข้างหน้ากำลังกลืนคลื่นของน้ำที่ไหลบ่า ส่วนเสียงที่ดังอื้ออึงนั้น มันฟังเหมือนกับว่ามีม้าหลายหมื่นตัวกำลังควบตะบึง แน่นอนว่าผลที่ตามมาก็คือทำให้หูอื้อ

อย่างไรก็ตามทุกคนไม่สนใจผลกระทบดังกล่าว แต่พวกเขากลับตกใจกับจำนวนสัตว์กลายพันธุ์ที่อาศัยอยู่ในบริเวณเนินเขานี้

เนินเขานั้นไม่ใหญ่มาก ความสูงในแนวดิ่งจากระยะสูงสุดของตำแหน่งจากผิวน้ำนั้นสูงเพียง 6-7 เมตร และพื้นที่ของมันมีเพียง 1-2 ตารางกิโลเมตร โดยไม่คำนึงถึงสิ่งเหล่านั้นทั้งเนินเขาเต็มไปด้วยสัตว์กลายพันธุ์ชนิดต่าง ๆ แม้ว่ามันจะยังไม่ถึงระดับที่สัตว์พวกนั้นจะอยู่ติด ๆ กัน แต่เมื่อคุณมองดู สายตาของคุณจะเต็มไปด้วยสัตว์นับพัน

เนินเขานี้ได้กลายเป็นเกาะที่โดดเดี่ยวในบริเวณใกล้ ๆ และกลายเป็นพื้นที่หลบภัยสำหรับสัตว์กลายพันธุ์

ทุกคนมองสบตากันและพวกเขาก็เห็นความตื่นเต้นและความละโมบในสายตาของกันและกัน มันเหมือนตอนที่คุณใกล้จะอดตายแล้วจู่ ๆ ก็มีขนมพายฟาดลงบนใบหน้าของคุณ ไม่สิ! ฟาดไปในปากของคุณ!

แค่สัตว์กลายพันธุ์เพียงตัวเดียวเท่านั้นที่จะต้องล่า จากนั้นมันก็จะง่ายที่จะผ่านคืนนี้ไปได้

นอกจากสามารถทำให้อิ่มท้องของพวกเขา หนังสัตว์ก็สามารถนำมาใช้เพื่อทำให้อบอุ่นขึ้น บทบาทที่สำคัญที่สุดของมันคือไขมันสามารถนำมาใช้จุดไฟได้

"ไม่ต้องรีบ สัตว์กลายพันธุ์เหล่านี้ไม่หนีไปไหนหรอก ก่อนอื่นเราต้องไปดูสถานที่และตั้งที่พักค้างคืนก่อน" หลิงฉงอันกล่าว ในฐานะหัวหน้าเขาจะต้องระงับความตื่นเต้นของเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากลักษณะภายนอกเขาดูค่อนข้างสงบเสงี่ยม แต่เขายิ้มอย่างไม่รู้ตัว ซึ่งทำให้ความรู้สึกนึกคิดของเขาหายไป

ในขณะที่กล่าวนั้น เขาเป็นคนแรกที่เดินตรงไปที่เนินเขา ในขณะนี้เขาสังเกตว่าพื้นที่บนเนินเขาที่ไม่ได้จมอยู่ใต้น้ำส่วนใหญ่จะละลายไป และถ้าเขาจำไม่ผิด ความลาดชันนี้ค่อนข้างต่ำ อย่างไรก็ตาม ณ ขณะนี้พื้นที่นั้นเกือบจะกลายเป็นหน้าผาที่เป็นมุมฉาก

หลิงฉงอันขมวดคิ้วเล็กน้อยและความรู้สึกแย่ ๆ ก็เริ่มมีมากขึ้น แต่จากนั้นเขาก็ทิ้งความคิดไร้สาระออกไปจากสมองของเขา

เขาก้าวไปบนพื้นผิวน้ำแข็งและกระทืบบนมันเบาๆ พื้นผิวน้ำแข็งดูเหมือนจะระเบิดขึ้นและทำให้เกิดละอองน้ำมหาศาล ในขณะเดียวกันตัวของเขาก็พุ่งขึ้นไปในอากาศแล้วลงสู่เนินเขา

ส่วนคนอื่น ๆ ก็ใช้วิธีต่าง ๆ ในการปีนขึ้นไปบนเนินเขา

ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง และโชคดีภายใต้การชะของพายุฝนที่อุ่นน้ำแข็งจึงไม่แข็งตัว ภายใต้การขุดอย่างเอาเป็นเอาตายของทุกคน ถ้ำน้ำแข็งที่เรียบง่ายและกว้างก็ถูกขุดได้ก่อนจะมืดค่ำ

เมื่อเห็นว่าคนอื่นๆ หมดแรงหรือบางทีเพราะเขามีอารมณ์หลิงฉงอันซึ่งไม่ค่อยใจกว้างก็ออกไปเองแล้วล่าสัตว์กลายพันธุ์มาได้ 2 ตัว ทำให้คนกลุ่มนั้นมีอาหารมากมาย อาหารมื้อนี้ทำให้ทุกคนอิ่มหนำและพึงพอใจ

มีข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือไม่มีกิ่งไม้แห้งและพวกเขาสามารถทำได้แค่กินเนื้อดิบและดื่มเลือดของมันเท่านั้น

...

ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง พายุฝนข้างนอกดูเหมือนว่าจะไม่มีที่สิ้นสุด และเสียงที่หนวกหูของน้ำตกก็เริ่มดังมากขึ้น สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยและความหนาวเย็นที่เย็นถึงกระดูกจึงทำให้เกิดความวิตกกังวล ทำให้ทุกคนไม่อาจหลับได้

มนุษย์วิวัฒนาการผู้โชคร้ายซึ่งต้องนอนบนขอบของทางเข้าถ้ำน้ำแข็ง ได้คลุมด้วยหนังสัตว์เพียงไม่กี่ชิ้นเพื่อหลีกเลี่ยงการแข็งตายในความฝันของพวกเขา

เดิมทีเขาคาดว่าวันนี้จะเป็นเรื่องยาก แต่เมื่อเวลาผ่านไปความสงสัยก็คืบคลานเข้ามาในใจของเขา

เขาสังเกตว่าลมที่พัดมาจากข้างนอกนั้นไม่เย็นเลย มันให้ความรู้สึกอุ่น ๆ มากกว่า มันไม่น่าจะเป็นฤดูหนาวที่หนาวที่สุดนะ ? ทำไมข้างนอกถึงอุ่นกว่าในถ้ำน้ำแข็ง ?

"หัวหน้า คุณหลับแล้วหรือ ? " หญิงคนหนึ่งอดถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาไม่ได้

"ว่าไง ! " หลิงฉงอันกอดผู้หญิงทั้งสองของเขา แล้วตอบด้วยน้ำเสียงต่ำ ๆ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขายังไม่หลับ

"ดูเหมือนว่าข้างนอกจะไม่หนาวเลยนะ ! "

คุณไม่จำเป็นต้องกังวลกับเรื่องนี้หรอก มันเป็นไออุ่นที่สายฝนนำมา และเมื่อฝนหยุดตกมันก็จะกลับมาหนาวอีกครั้ง ! หลิงฉงอันตอบอย่างไม่พอใจ

เวลาผ่านไปจนถึงเที่ยงคืน พายุฝนก็ยังไม่หยุด หลิงฉงอันตื่นขึ้นมาทันทีหลังจากได้ยินเสียงร้องของสัตว์เป็นระยะ ๆ ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังร้องโหยหวน

หลังจากอยู่รอดในป่ามาหลายปี เขามีความรู้สึกที่ไวต่ออันตรายอย่างมาก เหตุการณ์ลักษณะนี้ที่มีสัตว์นับร้อย ๆ กำลังร้องโหยหวน มันเป็นสัญญาณที่ไม่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย

"ตื่น ๆ ! ดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ! "

การอยู่รอดในป่า ทุกคนจึงมีความตื่นตัวมาก หลังจากทันทีที่ได้ยินเสียงเตือนดัง ๆ ของหลิงฉงอัน คนกลุ่มนั้นก็รีบลุกขึ้นทันที ในสภาพกึ่งรู้สึกตัว พวกเขารู้สึกได้ว่าพื้นผิวของโลกกำลังสั่นเล็กน้อย

"เกิดแผ่นดินไหวอีกแล้วหรือ?" มนุษย์วิวัฒนาการคนหนึ่งกล่าวขึ้น

ก่อนที่เสียงนั้นจะค่อยๆ เงียบลง ก็ได้ยินเสียงแตกหักอย่างชัดเจน ทั้งเนินเขาสั่นสะเทือนราวกับกำลังตกจากที่สูง พร้อมกับความสูงของมันที่ลดลงกว่า 1 เมตร ยกเว้นหลิงฉงอันและบางคนที่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง ส่วนคนที่เหลือไม่สามารถยืนได้

โชคดีของทุกคนที่การสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงลักษณะนี้เกิดขึ้นแค่ครั้งเดียว ตามมาด้วยการสั่นสะเทือนบนพื้นผิวโลกที่น่าจะเบากว่าอาฟเตอร์ช็อก

ในช่วงที่เกิดแผ่นดินไหวการอยู่ในถ้ำน้ำแข็งนั้นมันอันตราย คนกลุ่มนั้นยืนขึ้นและวิ่งออกไปจากถ้ำน้ำแข็ง พายุฝนดูเหมือนจะรุนแรงขึ้นทำให้พวกเขาแทบจะไม่สามารถลืมตาได้

อย่างไรก็ตามการคงอยู่ของแผ่นดินไหวนั้นยาวนานอย่างน่าแปลกใจ คนกลุ่มนั้นอยู่ภายใต้พายุฝนครึ่งชั่วโมงและพื้นดินก็ยังคงสั่นสะเทือน

"ฉันไม่คิดว่าแผ่นดินไหวจะมีลักษณะแบบนี้นะ ? " มนุษย์วิวัฒนาการคนหนึ่งเสนอข้อคิดเห็นที่ต่างออกไป

ชายและหญิงมองหน้ากันและกัน ความไม่สบายใจเพิ่มขึ้นในใจของพวกเขา หลายปีที่ผ่านมาพวกเขาได้เห็นแผ่นดินไหวมามากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นระดับนี้

หลิงฉงอันรีบมองไปรอบ ๆ อยู่พักหนึ่ง แต่ข้างหน้าสายตาเขาไม่มีอะไรเลยยกเว้นหมอกสีขาว เขารีบเรียกเสี่ยวหู "เสี่ยวหู มองไปรอบ ๆ บริเวณนี้แล้วบอกฉันถึงสภาวะของมัน"

"โอเค หัวหน้า" ต่อให้ไม่ได้รับการร้องขอจากหลิงฉงอัน แต่เสี่ยวหูก็ได้เปิดใช้งานความสามารถของเขาโดยไม่รู้ตัวแล้ว ทำให้ตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำเหมือนกับหลุมดำที่ดูดซับทุกสิ่ง ทำให้คนที่มองเขาเริ่มหวาดกลัว

เขามองดูอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ร้องลั่นและเริ่มพูดพึมพำว่า "แย่แล้ว เนินเขา ไม่สิ น้ำแข็งที่เรากำลังยืนอยู่ถูกน้ำละลาย ตอนนี้เรากำลังไหลไปกับน้ำ ! "

"อะไรนะ ? "

"เป็นไปได้ยังไง ? "

"คุณเข้าใจผิดแล้วมั้ง ? "

คนกลุ่มนั้นดูตกใจพร้อมกับสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

ดูเหมือนว่าเสี่ยวหูกำลังค้นพบบางอย่าง ทันใดนั้นเขาก็ร้องลั่นอีกครั้งแย่แล้ว ! ข้างหน้าพวกเราเป็นน้ำตกใหญ่มาก !

...

ร่างกายของลู่หยวนเปล่งแสงวูบวาบในขณะที่เขามองเหนือโลกอย่างเงียบ ๆ ด้วยพลังการคำนวณที่ไร้ขีดจำกัด เขาสามารถมองลงไปและจัดการข้อมูลอุทกวิทยาของทั่วทั้งโลก

แม่น้ำและทะเลสาบที่เขาได้ทำการบุกเบิกก็เหนือกว่าการก่อตัวตามธรรมชาติของโลกไปแล้ว แม่น้ำที่เรียบง่ายกว้างสิบกว่ากิโลเมตร ความลึกแม้จะไม่นับชั้นน้ำแข็งก็ยังลึกประมาณ 500-600 เมตร การเพิ่มพายุฝนและการละลายของปริมาณน้ำในชั้นน้ำแข็งให้ผลลัพธ์ที่น่าตกใจ

เขาจำเป็นต้องตรวจสอบข้อมูลอุทกวิทยาของทั่วทั้งโลกอย่างต่อเนื่องในขณะที่ปรับเปลี่ยนทิศทางอุทกวิทยาในอนาคตของพื้นที่ต่าง ๆ ตัดทอนและแยกการไหลของน้ำท่วม ควบคุมน้ำด้วยตนเองให้อยู่ในระดับที่ต่ำกว่าอันตราย

อย่างไรก็ตามงานนี้มีการใช้พลังงานจำนวนมาก เขายังคงมีพลังเหลืออยู่มหาศาล และด้วยเหตุนี้จึงทำการปรับเปลี่ยนส่วนที่กระจัดกระจายบนพื้นผิวมหาสมุทรเพื่อสร้างเกาะเล็ก ๆ บนชั้นน้ำแข็งที่จะละลายในไม่ช้า ในเวลาเดียวกันพืชจำนวนมากที่แข็งตายเขาก็ได้ทำให้มันฟื้นคืนชีพ

ต้นไม้ที่แห้งตาย หญ้าที่กำลังจะตาย และพุ่มไม้ที่เขียวชอุ่มดูเหมือนจะเกิดใหม่แล้ว หน่อไม้สีเขียวเล็ก ๆ มีการเติบโตที่รวดเร็วมากซึ่งสามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า ภายในไม่กี่นาทีป่าขนาด 100 ตารางเมตรก็ได้ถูกสร้างขึ้น

สำหรับลู่หยวนที่สามารถควบคุมไมโครสสารระดับนิวตรอนได้ การคืนชีพสิ่งที่ตายไปแล้วเป็นกระบวนการอัตโนมัติที่ง่ายเหมือนการกินและดื่ม

แน่นอนว่าการกระทำนี้มีการคำนวณที่ซับซ้อนซึ่งจะทำให้คนส่วนใหญ่ต้องตกใจ แม้ว่าเขาจะทำงานอย่างแข็งขันมันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย หมู่เกาะเล็ก ๆ ได้ผ่านการปรับเปลี่ยนทีละเกาะ ๆ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปรับเปลี่ยนทั่วทั้งโลกในระยะเวลาอันสั้น

เกาะเล็ก ๆ เหล่านี้ถูกแยกเป็นพื้นที่หลบภัยสำหรับสัตว์กลายพันธุ์ที่แตกต่างกัน สัตว์กลายพันธุ์บางตัวที่ตกอยู่ในอันตรายก็ถูกเขาเคลื่อนย้ายและให้ไปอยู่ในนั้นชั่วคราว

กลุ่มผู้รอดชีวิตที่โชคดีนั้นทำให้ลู่หยวนต้องให้ความสนใจอย่างใกล้ชิด

เมื่อเขาเห็นพวกเขาเป็นครั้งแรก เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากผ่านไปหลายปีจะยังคงมีมนุษย์รอดชีวิตอยู่รอบ ๆ และในพวกเขานั้นมีบางคนที่เขารู้จัก

ถึงตอนนี้เขาเห็นว่าพวกเขากำลังจะถูกซัดออกไปในแม่น้ำ ลู่หยวนคิดออกในทันที ดังนั้นมนุษย์วิวัฒนาการหลายสิบคนพร้อมกับสัตว์กลายพันธุ์หลายพันชนิดจึงถูกนำไปด้วยพลังที่ไร้รูปแบบทันที ด้วยความเร็วเหนือเสียงประมาณสิบเท่าหรือมากกว่านั้น เขาก็ส่งพวกเขาไปยังเกาะในมหาสมุทรอย่างรวดเร็ว

ณ ตอนนี้เขาสามารถปล่อยพวกเขาไว้ที่นั่นได้ชั่วคราว

พวกเขาอาศัยอยู่ในสภาพที่เลวร้ายเช่นนี้มานานกว่าสี่สิบปี พวกเขาคงไม่เกี่ยงที่จะใช้เวลาอีกสองสามวันในการใช้ชีวิตแบบนั้น เมื่อเทียบกับสภาพก่อนหน้านี้อย่างน้อยเกาะนี้ก็คงจะไม่ขาดแหล่งอาหาร

รีวิวผู้อ่าน