ตอนที่ 2 ซอมบี้ !ซอมบี้!
“อะไรกันเนี่ย เขายังไม่ตายเหรอ”
เมื่อมองไปยังคนขับที่ถูกเผาจนกลายเป็นถ่านยังคงขยับได้ จนกระทั้งส่งเสียงร้องครวญครางต่ำด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เมื่อมองไปยังภาพนั้นจนแน่ใจแล้ว ฮวางซางที่ถูกฝึกฝนมาให้เข้มแข็งก็ยังอดตกตะลึงไม่ได้
ถ้าพูดว่าศพที่ยังขยับได้นั้นยังคงมีจิตวิญญาณที่ยังไม่ดับสูญละก็ แล้วเสียงร้องต่ำๆแปลกประหลาดนั้นมันคืออะไรกันละ?
แต่ถ้าพูดว่าคนนี้กลายเป็นสิ่งที่ยังไม่ตายแบบนี้ ความจริงนั้นทำให้ฮวางซางนักเรียนแพทย์มาหลายปียากที่จะรับได้...
นี่มันไม่ใช่วิทยาศาสตร์!
“ฮ่องเต้ เป็นอะไรไปเหรอ?”
เมื่อเห็นฮวางซางหยุดการเคลื่อนไหว หลิวซินที่ถูกฮวางซางขัดขวางจึงอดถามขึ้นด้วยความอยากรู้ไม่ได้
เกิดเรื่องแปลกๆขึ้นแล้ว คนๆนี้เหมือนกับ....
เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวซิน ฮวางซางก็หันหน้ากลับไป เตรียมพร้อมที่จะเอาเรื่องที่ตัวเองเห็นทั้งหมดบอกกับหลิวซิน
เพล้ง!
แต่เมื่อฮวางซางหันหน้าไป ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ทันใดนั้นร่างกายที่บิดเบี้ยว อีกทั้งยังได้รับบาดเจ็บจากการเผาไหม้จนดำนั้นกลับขยับตัวขึ้นมา หลังจากนั้นแขนขวาที่โดนเผาจนไหม้เกรียมแทบจะไม่เห็นเลือดเนื้อนั้นก็ยื่นออกมาจากกระจกรถ จนกระทั้งแขนนั้นถูกเศษกระจกและเหล็กของรถทิ่มบาด ก็ยื่นออกมาจับเสื้อนอกของฮวางซางเอาไว้
ทันใดนั้น ฮวางซางสัมผัสได้ถึงพลังอันน่ามหัศจรรย์ที่จู่โจมเข้ามา ทำให้เขาสูญเสียสมดุล ร่างทั้งร่างจึงถูกแขนนั้นดึงเข้าไปในหน้าต่างรถ สุดท้ายก็กระแทกเข้ากับหน้าต่างรถ เกิดเสียงดังขึ้นกับ
การกระแทกที่รุนแรง ส่งผลให้หัวของฮวางซางมึนงงขึ้นมา ในเวลาเดียวกัน ความเจ็บปวดที่หัวนั้นก็แผ่ขยายออกมา ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าหัวของเขาต้องชนเข้ากับปลายเหล็กแหลมที่บิดเบี้ยวหน้าต่างรถจนแตกแล้วอย่างแน่นอน
แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดนั้นคือหลังจากนี้!
แทบจะไม่รอให้ฮวางซางได้สติกลับคืนมาแต่อย่างใด ครึ่งร่างของคนขับที่บิดเบี้ยวที่ติดอยู่ในรถนั้นเหมือนกับสัตว์ร้ายนั้น ได้อ้าปากที่มีเลือด จนกระทั้งเห็นฟันแหลมหลายซี่ ได้ยื่นเข้ามาหมายจะกัด
ฮวางซางที่ถูกจับไว้
การเผชิญกับเหตุการณ์ที่มีความรุนแรงเช่นนี้ ทำให้ฮวางซางแทบจะอึ้งงันไป ทำได้เพียงเบิกตากว้างมองไปยังปากของใบหน้าที่แทบจะมองไม่ออกรูปร่างกำลังอ้าปากมาทางตัวเอง กลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นไหม้ก็ได้พุ่งเข้ามาเช่นกัน
ทันใดนั้นดูเหมือนฮวางซางจะสัมผัสได้ถึงความตายที่เผชิญเข้ามาบนหัวของตัวเอง
“ฮ่องเต้!”
แต่ทว่ายังมีเส้นทางไปสู่สรวงสวรรค์ ทันทีที่ฮวางซางเกือบจะถูกคนขับนั้นกัด หลิวซินที่ิอยู่ด้านหลังของเขากลับมีสติขึ้นมา จึงได้จับเขาดึงกลับไปจากด้านหลัง
กึก!
เพราะการดึงของหลิวซิน ในที่สุดฮวางซางก็สะลัดหลุดจากคนขับนั้น ในเวลาเดียวกันกับที่คนขับคนนั้นก็งับอากาศเปล่าๆ เสียงฟันที่กระทบกันดังแผ่ขยายออกมา
ขวับ!
ปากที่กัดอากาศ คนขับคนนั้นก็เหมือนกับหมาบ้าที่ถูกยั่วยุให้โกรธ ไม่เพียงแต่จะไม่หยุดโจมตีเท่านั้น กลับยังส่งเสียงคำรามออกมาอย่างต่อเนื่อง เพียงแค่ร่างกายของเขานั้นติดอยู่ในซากรถ เขาพยายามดิ้นรนจนร่างกายและเลือดเนื้อของเขาก็ถูกกระจกหน้าต่างรถและโลหะรถทิ่มแทงร่างกายที่ติดอยู่ในรถนั้นจนฉีกขาดแต่ก็ไม่สามารถสลัดหลุดได้และก็ไม่สามารถเข้ามากัดฮวางซางแม้เพียงก้าวเดียวได้เหมือนกัน
“เหี้ย นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย?”
เมื่อมองไปทางคนขับที่ส่งเสียงคำรามและดิ้นพล่านราวกับปีศาจที่หิวกระหายอย่างบ้าคลั่งที่ติดอยู่ในรถนั้น หลิวซินก็ตกใจจนล้มลงก้นกระแทกพื้นเช่นกัน ก่อนส่งเสียงร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว “นี่มันคนบ้าอะไรว่ะเนี่ย?”
“คนที่บ้านั้นก็คือคน ที่บ้ายิ่งกว่าจนแทบเป็นไปไม่ได้คือยังขยับตัวได้ทั้งๆที่ได้รับบาดเจ็บอย่างแสนสาหัสขนาดนี้!”
ความอันตรายที่สลัดหลุดออกมาได้ ฮวางซางก็ค่อยๆใจเย็นลง หลังจากนั้นก็มองไปทางร่างที่เปรอะเปื้อนเลือดที่ติดอยู่ในรถ ซึ่งยังเป็นคนขับที่ยังส่งเสียงคำรามอยู่นั้น สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นครึ้มขึ้นมาอย่างหาที่สุดไม่ได้ “ นี่มันเรื่องที่เป็นไปไม่ได้”
อ่าาาาาาาาาาา!
เมื่อเสียงของฮวางซางสิ้นสุดลง เสียงแหลมเล็กๆก็ดังขึ้นมาไม่ไกลนัก
“อะไรกัน?”
เมื่อได้ยินเสียงเล็กแหลมนั้นดังขึ้นมา สีหน้าก็ฮวางซางก็แข็งขึ้นมาทันใด เมื่อพบว่าที่ไม่ไกลนั้น ทีมแพทย์คนหนึ่งได้ถูกร่างที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดพุ่งเข้าใส่จนล้มลงหลังจากนั้นก็ถูกกัดฉีกอย่างบ้าคลั่ง
ภาพตรงหน้าของฮวางซางก็ยังคงเหมือนกับคนขับที่กำลังดิ้นพล่านในรถคันนี้ คนของทีมแพทย์ที่ถูกพุ่งเข้าใส่คนนั้นก็เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด จนกระทั้งร่างกายนั้นทะลุจนเป็นบาดแผลใหญ่ไปหลายจุด คนที่ได้รับบาดเจ็บขนาดนี้อย่าเรียกว่าคนเลย ขนาดวัวกระทิงที่มีพลังชีวิตที่กล้าแกร่งก็ยังลุกขึ้นมายืนไม่ได้เลย
ยิ่งไปกว่านั้นในเวลานี้ คนๆนั้นกลับยังคงกัดทีมแพทย์ผู้ช่วยคนนั้นเหมือนกับหมาป่าบ้าคลั่งกำลังเขมือบเหยื่ออย่างไรอย่างนั้น การกัดกินอย่างบ้าคลั่งทำให้ใบหน้าและคอของทีมแพทย์คนนั้นเต็มไปด้วยเลือด
พลังและการกัดกินอย่างบ้าคลั่งเช่นนี้ของเขา แม้แต่ฟันนั้นก็สามารถกัดกระดูกจนหลุดออกไปอย่างไม่อาจทนรับได้ แต่คนๆนั้นกลับไม่ได้สนใจสักนิด อีกทั้งยังคงกัดและกลืนกินเนื้อของทีมแพทย์คนนั้นอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายในเสียงที่กัดแทะและเสียงกลืนกินที่ทำให้คนรู้สึกชาไปทั้งตัว เลือดเนื้อและฟันนั้นก็ได้กลืนลงไปพร้อมกัน
“ฉิบหายแล้ว!”
ฮวางซางที่คุ้นเคยกับชีวิตและความตายแล้ว แม้กระทั้งคนที่บาดเจ็บขั้นรุนแรงจนตายเขาก็เคยเห็นมาก่อนแต่ภาพการไล่ฆ่าเหมือนหนังเรื่อง Animal World แบบนี้ การโจมตีเขาอย่างร้ายแรงแบบนี้ก็ทำให้เขาอดสบถออกมาไม่ได้
“ซอมบี้ นี่มันซอมบี้ชัดๆ!”
ในเวลาเดียวกัน หลิวซินที่ยืนอยู่ข้างฮวางซางก็ได้มีปฏิกิริยากลับมา ความกลัวที่ก่อเกิดขึ้นในไม่กี่นาทีกลับสร้างความตื่นเต้นอย่างยากที่จะอธิบายออกมาได้ จึงพูดเสียงแหลมๆออกมาว่า “ฮ่องเต้ เคยดูเรื่อง Resident Evil มาก่อนไหม สิ่งนี้นะเหมือนกับซอมบี้ในหนังไม่มีผิดเลย”
“ซอมบี้?”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวซิน ฮวางซางก็ตกตะลึง
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบดูหนังซอมบี้และหนังแนวสยองขวัญก็ตาม แต่อย่างน้อยก็ยังรู้ว่าซอมบี้คืออะไร เขาแค่คิดว่าซอมบี้นั้นคือภาพลวงตาเท่านั้น เนื่องจากเป็นสิ่งที่คนปั้นแต่งมันขึ้นมา กลับคิดไม่ถึงว่ามันจะปรากฏแก่สายตาของตัวเองจริงๆในวันนี้
แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่ตกตะลึงวันเท่านั้น แทบจะในพริบตาเดียว “ซอมบี้”อีกหลายที่ติดอยู่ในรถนั้นก็ได้พรวดพลาดออกมา หลังจากนั้นก็พุ่งใส่บนตัวทีมแพทย์ที่ถูก “ซอมบี้” ลากออกไปในบริเวณนั้นแล้วกัดอย่างบ้าคลั่ง
ฮวางซางที่เพิ่งจะค้นพบในเวลานี้ การเคลื่อนไหวของซอมบี้เหล่านั้นไม่เร็วนัก แต่กำลังของมันกลับทำให้คนนั้นตื่นตกใจได้ ทีมแพทย์ที่มาทำหน้าที่ช่วยชีวิตนั้นมีร่างกายที่ไม่เลวเลย การพุ่งเข้ากัดของซอมบี้กลับทำให้พวกเขาล้มลงไปบนพื้นไปทีละคน แทบจะไม่มีแรงสู้กลับแต่อย่างใด
“ฮ่องเต้ พวกเราวิ่งหนีกันเถอะ ถ้าซอมบี้เหล่านี้ติดโรคระบาดเหมือนในหนังจริงๆละก็ ถ้าไม่วิ่งตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วนะ”
ตอนที่ฮวางซางกำลังสังเกตการณ์ซอมบี้เหล่านั้นอยู่ หลิวซินที่อยู่ข้างกายเขาก็ได้พยายามดึงเสื้อของเขา พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
เขาคือคนที่หลงใหลซอมบี้เต็มร้อยแต่เขาก็เพิ่งได้เข้าใจว่าซอมบี้นั้นเป็นสิ่งที่น่ากลัวขนาดไหน สิ่งที่อยู่ในสายตาตอนนี้ถ้าเป็นซอมบี้ มีความสามารถในการแพร่เชื้อเหมือนซอมบี้จริงๆละก็ มีเพียงสิ่งเดียวที่พวกเขาจะทำได้ในตอนนี้คือ--วิ่ง!
“พวกเราต้องไปแล้ว แล้วก็โทรหาตำรวจด้วย!”
เมื่อได้คำพูดของหลิวซิน ฮวางซางสูดลมหายใจเข้าลึกไป หลังจากนั้นก็พยักหน้า แล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะโทรแจ้งตำรวจ
พื้นที่ตรงนี้ได้ถูกกักไว้เรียบร้อยแล้ว ทีมแพทย์เหล่านั้นก็ถูกซอมบี้พุ่งใส่ไปหมดแล้ว เหลือเพียงไม่กี่คนที่ร้องเสียงแหลมด้วยความตื่นตระหนก ในสถานการณ์นี้ถ้าขืนอยู่ต่อก็คงจะเป็นอาหารของซอมบี้เหล่านี้้แน่นอน
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ออกจากที่นี่ไปก่อน หลังจากนั้นก็ให้ตำรวจหรือไม่ก็กองกำลังจัดการซอมบี้เหล่านี้
แผละ!
เคร้ง!
แต่ทว่าตอนที่ฮวางซางได้ตัดสินใจออกจากที่นี่ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อเตรียมโทรแจ้งตำรวจ เสียงที่กัดกินจนน่าอึดอัดใจและเสียงโจมตีก็ได้โผล่ออกมาจากรถที่เกิดอุบัติเหตุที่อยู่ด้านข้างเขาคันนั้น
หลังจากนั้น ฮวางซางก็สัมผัสได้ถึงพลังที่จับขาข้างขวาของเขาไว้ หลังจากนั้นก็ดึงเขาไป ทำให้เขาสูญเสียสมดุล ล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง
“อะไรกัน?”
ฮวางซางมองไปทางนั้น กลับเห็นเพียงมือที่เปื้อนเลือดจับขาขวาของเขาไว้ แต่เจ้าของแขนข้างนั้น คือคนขับที่ตายอยู่ในซากรถก่อนหน้านั้น
เพียงแต่ร่างกายของคนขับในเวลานี้กลับมีแค่เอวเท่านั้น ร่างกายท่อนล่างยังคงติดอยู่ในซากรถ แต่ร่างกายท่อนบนนั้นกลับปีนออกมาทางหน้าต่างรถ แล้วตกลงมาบนพื้น แล้วถือโอกาสนี้จับขาขวาของเขาไว้!
ผู้ชายคนนี้ ร่างกายเขาโดนทำลายไปเยอะมากคิดไม่ถึงว่าจะยังขยับได้เหมือนยังมีชีวิต!
“เวรเอ้ย!”
เมื่อมองไปทางมือที่จับขาขวาเขาไว้ อีกทั้งยังถือโอกาสนี้ปีนขึ้นมา ซอมบี้ที่พยายามจะกัดตัวเขา แผ่นหลังของฮวางซางก็ผุดเหงื่อเย็นจะเปียกชุ่มไปทั่วทั้งหลัง ราวกับแมวที่ขนลุกด้วยความตกใจตัวหนึ่ง ก่อนที่เท้าซ้ายของตัวเองจะกางออกแล้วเหยียบไปบนหัวของซอมบี้ตัวนั้นด้วยความเกลียดชัง
แผละ!
รองเท้าหนังหนาส้นเตี้ยที่ฮวางซางมักจะใส่เวลาออกไปทำงานข้างนอก บวกกับกำลังของร่างกายที่ไม่น้อย ดังนั้นภายใต้กำลังที่เขาเหยียบไป ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของซอมบี้ สมองของซอมบี้นั้นก็คงจะถูกรองเท้าหนังนั้นขูดจนเป็นชิ้นเนื้อ แม้กระทั้งฟันแหลมสองซี่นั้น เลือดที่เหม็นคาวจำนวนมากเริ่มไหลอออกมาจากและใบหน้าของมัน มันช่างสยดสยองและน่าเวทนามาก
แต่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ ซอมบี้ตัวนั้นกลับยังคงจับขาขวาของฮวางซางไว้แน่น อีกทั้งปากที่ฉีกขาดไปกว่าครึ่งนั้นก็ยังไม่ยอมปล่อย ยังพยายามเข้ามาประชิดตัวฮวางซาง พยายามที่จะฉีกเนื้อของ
ฮวางซาง
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ ฮวางซางทำได้เพียงยกขาซ้ายขึ้น หลังจากนั้นก็เหยียบไปบนหัวของซอมบี้นั้นอีกครั้งและอีกครั้ง ขัดขวางไม่ให้ซอมบี้ตัวนั้นเข้ามาใกล้ได้
ภายใต้ความตื่นเต้นอันน่าหวาดกลัวที่รุนแรงนี้ ฮวางซางก็ได้ระเบิดพลังที่แข็งแรงมากกว่าปกติออกมา เห็นแค่เพียงเสียงที่ปะทะกันอย่างน่าอึดอัดตามมาเท่านั้น ใบหน้าของซอมบี้ตัวนั้นเริ่มเละเทะภายใต้การเหยียบของฮวางซาง มันก็แปรเปลี่ยนรูปลักษณ์ หลังจากนั้นก็ฉีกขาดจนไม่เหลือชิ้นดี
ในที่สุดหลังจากไม่กี่วินาทีสั้นๆนั้น หัวของซอมบี้ตัวนั้นก็ไม่สามารถแบกรับแรงเหยียบของฮวางซางได้ ใบหน้าทั้งหน้าก็ยุบลงเป็นหลุมลึกตามรอยแตกของกระดูก พร้อมกับมันสมองและเลือดสีดำๆได้ไหลออกมาจากสมองนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย เปรอะเปื้อนไปทั่วรองเท้าหนังของฮวางซาง
พริบตาเดียว แขนทั้งสองข้างของซอมบี้ตัวนั้นก็ได้สูญเสียกำลังไปและปล่อยฮวางซางไปในที่สุด ส่วนฮวางซางก็รีบยกขาที่อยู่บนหัวที่ยุบลงไปของซอมบี้ออกมา หลังจากนั้นก็ปีนไปตามพื้นดินอย่างโซซัดโซเซ แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
ครืน!
แต่ตอนนี้แสงสีฟ้าที่ไม่ชัดเจนกลับปรากฏออกมาจากซากของซอมบี้ตัวนั้น หลังจากนั้นก็หลอมรวมเข้ากับหยกที่แขวนอยู่บนคอของฮวางซาง ก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย
หลังจากนั้นฮวางซางก็รู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง แสงสว่างที่ดวงตาที่เคยได้มองเห็นก็พลันมืดลงก่อนจะหมดสติไป