ตอนที่ 4 สงครามแห่งการสังหาร!
“ฮ่องเต้ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
ยังไม่ทันที่ฮวางซางจะเข้าใจข้อมูลเหล่านั้นเมื่อสักครู่ หลิวซินที่วิ่งหนีไปได้ไม่กี่ก้าวก็ปรี่เข้ามาอย่างทันการและรีบประคองฮวางซางที่มีอาการตกตะลึงขึ้นมา ก่อนจะถามขึ้นด้วยความกังวลใจว่า “พี่ไม่โดนไอ้นั้นกัดใช่ไหม?”
“ไม่…..”
ฮวางซางมองไปยังสิ่งที่ไม่ขยับแล้วแวบหนึ่ง หัวที่แตกละเอียดพร้อมกับมันสมองและเลือดสดที่ไหลออกมาแล้วส่ายหน้า
“ไม่ก็ดีแล้ว เรารีบไปกันเถอะ ซอมบี้พวกนั้นต้องมาทางนี้แน่ๆ”
เมื่อรู้ว่าฮวางซางไม่ได้โดนกัด หลิวซินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากนั้นก็เตรียมลากฮวางซางวิ่งไปออกไปด้านนอก
ในเวลานั้นฮวางซางก็เพิ่งจะค้นพบว่า เดิมที่ซอมบี้ที่เป็นผู้ประสบเคราะห์จากอุบัติเหตุรถชนนั้นกำลังกัดทีมแพทย์ที่มาช่วยชีวิต อยู่ๆก็ไม่กัดกินทีมแพทย์นั้นต่อแต่กลับปีนขึ้นมาอย่างโซซัดโซเซค่อยๆตรงมาทางพวกเขา
“ยังมีอาหารอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่กลับเลือกที่จะล่าสัตว์ต่อ...”
เมื่อเห็นภาพนี้ ในใจของฮวางซางก็เงียบลงในทันใด “สิ่งนี้ มันหมือนกับปลาปิรันยาเลย ถ้าเหยื่อยังถูกทำลายไม่หมดสิ้นก็จะไม่มีวันเลิกลาเหรอ?”
เดิมทีเขากำลังคิดที่จะเข้าโจมตีซอมบี้ที่กำลังกลืนกินซากศพเหล่านี้ไปทีละตัว แต่เมื่อเห็นภาพนี้ก็คิดได้ว่าความคิดของเขานั้นมันง่ายเกินไป
“พี่ชายสุดที่รักของฉัน ยังจะยืนนิ่งทำซากอะไรอีก วิ่งเร็วเข้า!”
เมื่อเห็นฮวางซางที่ไม่ขยับและยังคงยืนสังเกตการณ์ซอมบี้ที่กำลังเข้าใกล้มาเรื่อยๆหลิวซินก็ร้อนใจขึ้นมาทันใด"
“นายวิ่งไปเถอะ ฉันจะขออยู่ที่นี่”
เมื่อนึกถึงคำพูดของระบบ ฮวางซางก็ส่ายหน้าในที่สุด หลังจากนั้นก็คุกเข่าลงแล้วหยิบไม้ที่ใช้ทุบและงัดซากรถจากอุบัติเหตุรถชนอีกด้านขึ้นมา
ไม้งัดที่มีความยาวเกือบๆเมตรครึ่ง ปากไม้มีสองหัว ปากของไม้เดี่ยวค่อนข้างแหลมมาก เมื่อถือไว้ในมือจะรู้สึกหนักหน่วงมาก อย่างน้อยก็หนักประมาณสองสามกิโลแหละการใช้มันทุบไปยังหัวของซอมบี้ที่เก่งกาจแบบนี้ก็คงจะไม่เลวเลย
“ฮวางซาง พี่จะบ้าไปแล้วเหรอ?”
เมื่อเห็นฮวางซางไม่ขยับตัว หลิวซินก็เกิดความร้อนใจขึ้นมาทันใด “ตอนนี้ไม่ใช้เวลามาทำเป็นวีรบุรุษนะ พี่อย่าคิดว่าพี่จัดการซอมบี้จนตายได้ตัวหนึ่งก็จะสามารถจัดการซอมบี้ทั้งหมดนี้ได้นะ พี่กำลังรนหาที่ตายแล้ว!”
“ฉันไม่อยากตายไง ดังนั้นจึงเลือกที่จะอยู่”
ฮวางซางส่ายหน้า พร้อมกับมองไปทางตัวที่โซซัดโซเซเข้ามา แล้วผลักสิ่งกีดขวางที่อยู่บนถนนบางส่วนออกและค่อยๆเดินเข้าไปหาซอมบี้ ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ และพูดเสียงต่ำๆว่า “นายไปเถอะ นี่เป็นเรื่องของฉันแค่คนเดียว!”
ในเมื่อระบบบอกว่านี้เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของวันสิ้นโลก ด้วยความที่กลัวว่าพวกซอมบี้จะปรากฏตัวมากขึ้นในทุกๆที่ ดังนั้นแทนที่จะหนี ไม่สู้ถือโอกาสที่ซอมบี้ยังไม่ได้มีจำนวนเยอะนี้ เข้าต่อสู้ไม่ดีกว่าเหรอ!
“ฮวางซาง น้องสาวฉันเถอะ!”
เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง หลิวซินก็ด่าขึ้นมาด้วยความโกรธทันที หลังจากนั้นก็หยิบเหล็กงัดขึ้นมาเช่นกัน ก่อนพูดขึ้นพร้อมกับกัดฟันกรอดว่า “ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่เขียนจุดจบนี้ด้วยการตายพร้อมกับพี่ ถ้าฉันต้องตายจริงๆนั้นก็เป็นความผิดของพี่อย่างแน่นอน!”
“นี่มันไม่เกี่ยวกับนาย นายรีบไปซะ!”
เมื่อเห็นหลิวซินถึงแม้ว่าจะกลัวแทบตาย แต่ก็ยังอยู่เคียงบ่าเคียงไหลตัวเองต่ออย่างคาดไม่ถึง ในใจของฮวางซางเกิดไออุ่นขึ้นมาทันใด แต่ถึงอย่างนั้นปากของเขาก็ยังคงด่าทอว่า “ความสามารถนายก็น้อยนัก อย่ามาขวางฉันเหอะ!”
“ฉันเป็นผู้ช่วยของพี่ ยังไงก็จะอยู่ พี่อย่ามาบังคับซะให้ยากเลย!”
หลิวซินถือว่ามีนิสัยดื้อรั้นคนหนึ่ง เขาเองก็ได้ด่าทอกลับไปเช่นกัน หลังจากนั้นก็ถือไม้งัดไว้แน่น พร้อมกับพูดด้วยความกังวลใจว่า “จงจำไว้ว่าให้ตีไปที่หัวและอย่าใกล้มันเกินไป ระดับความเร็วของสิ่งนี้ที่อยู่ในหนังนั้นไม่เร็วนัก พวกเราต้องระวังตัวให้ดีก็น่าจะรับมือ…….แม่งเอ๊ยยย!”
เสียงของหลิวซินไม่ทันจะสิ้นสุด ตำแหน่งหน้าสุด เดิมที่มีซอมบี้ที่กำลังเดินโซซัดโซเซอยู่กลับทำท่าเหมือนจระเข้ที่ได้กลิ่นขาวเลือดอย่างไรอย่างนั้น ก่อนจะพุ่งตรงมายังด้านหน้า ซึ่งความเร็วในครั้งนี้เร็วกว่าก่อนหน้านั้นหลายเท่าและมันกำลังพุงตรงมาที่ฮวางซาง!
ระดับความเร็วของการจู่โจมประเภทนี้กลับไม่เหมือนกับซอมบี้ทั่วไปในหนังเลยสักนิด!
ไอ้หนังเฮงซวย!
“ไปตายซะ!”
โชคดีที่ถึงแม้ว่าการโจมตีของซอมบี้ตัวนี้จะเร็วก็ตาม แต่มันก็ยังไม่เร็วกว่าปฏิกิริยาตอบรับของคนได้หรอก ในชั่วพริบตาร่างของซอมบี้ตัวนี้ที่อยู่เบื้องหน้า ฮวางซางที่ได้เตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้วส่งเสียงตะโกนออกมาด้วยความโกรธ หลังจากนั้นเหล็กงัดรถที่ถือไว้ในมืออย่างแน่นก็ได้ทุบไปบนหัวของซอมบี้ตัวนั้นด้วยความเกลียดชัง
แต่ทว่าซอมบี้ตัวนั้นพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเกินไปและอาจเป็นเพราะว่าฮวางซางเพิ่งจะใช้ไม้
ดังนั้นครั้งแรกจึงยังไม่ค่อยชินมือนัก ในวินาทีที่ไม้งัดที่เดิมทีพุ่งเป้าไปที่หัวของซอมบี้ตัวนั้นกลับทุบไปบนไหล่ข้างซ้ายของมันแทน !
ปัง!
ในชั่วพริบตาเดียวเสียงการทุบอันน่าหดหู่ใจก็ดังขึ้น เหล็กงัดรถที่ฮวางซางแกว่งอย่างสุดกำลังกลับกระแทกไปยังไหล่ข้างซ้ายของมันจนเนื้อฉีกขาด หลังจากนั้นก็กวาดทุบไปที่หัวของซอมบี้อย่างต่อเนื่อง
แต่น่าเสียดายที่เนื่องจากถูกขวางโดยหัวไหล่ ทำให้ไม้งัดนั้นเอียงขึ้นเล็กน้อย แต่นั้นก็ทำให้ซอมบี้ที่โดนทุบโซซัดโซเซถอยไปด้านหลัง ดังนั้นสุดท้ายไม้แท่งนี้ก็ไม่ได้ทุบหัวซอมบี้ให้แหลกคามือแต่อย่างใด เมื่อสังเกตใบหน้าของซอมบี้ตัวนั้นก็พบว่าใบหน้าด้านซ้ายของมันฉีกขากจนเป็นชิ้นเนื้อและเหลือลูกกะตาเพียงข้างเดียว
การบาดเจ็บแบบนี้ถือว่าเป็นการบาดเจ็บที่รุนแรงมากสำหรับทุกคนไม่ว่าใครก็ตาม แต่สำหรับหัวของซอมบี้ที่เก่งกาจกลับไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด ดังนั้นซอมบี้ที่มีใบหน้าเพียงซีกเดียวตัวนั้นก็สามารถฟื้นคืนกลับมาเดินโซเซได้อย่างปกติ หลังจากนั้นก็อ้าปากที่ไม่มีเนื้อปกคลุมแล้วพุ่งตรงมาหาฮวางซางอีกครั้ง
หลักจิตวิทยาเบื้องต้นคือการเอาชนะความกลัวให้ได้ อีกทั้งฮวางซางที่เตรียมการไว้ก่อนแล้วจะยอมให้ซอมบี้ตัวนี้เข้ามาใกล้ได้ยังไงกันละ?”
ในระหว่างที่ซอมบี้ตัวนี้ได้พุ่งเข้ามาหาฮวางซางอีกครั้ง ไม้งัดที่อยู่ในมือของฮวางซางได้กวัดแกว่งขึ้นมาอีกรอบ แต่ครั้งนี้ เหล็กงัดรถของเขาไม่ได้เล็งผิดพลาดแต่อย่างใด อีกทั้งยังมันยังทุบไปบนหัวของซอมบี้เข้าอย่างจัง!
ผั้วะ……แผละ!
ในฐานะที่ฮวางเป็นหมอนิติเวช ย่อมรู้อยู่แล้วว่ากระดูกนั้นเป็นหนึ่งในส่วนที่แข็งที่สุดในร่างกายมนุษย์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ใช้ไม้งัดนี้ทุบไปบนหัวแต่อย่างใด แต่เขากลับใช้เหล็กงัดรถเจาะไปที่ตำแหน่งหน้าผากของซอมบี้แทน
กะโหลกศีรษะนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆ ซอมบี้ตัวนั้นได้สูญเสียการเคลื่อนไหวนิ่งเฉยราวกับตุ๊กตา ร่างกายแข็งทื่อไปทั้งร่างก่อนจะล้มลงไปบนพื้นอย่างหนักหน่วง!
เป็นเวลาเดียวกันกับที่แสงสีฟ้านั้นได้ยิงพุ่งตรงไปยังซากของซอมบี้ตัวนั้น แล้วผสานมันเข้ามาในตัวของฮวางซาง!
ปัง !
ในชั่วพริบตานั้น ฮวางซางสัมผัสได้ถึงพลังอันนุ่มนวลและชุ่มชื่นที่ไหลเวียนเข้ามาภายในร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อยๆผสานเป็นหนึ่งเดียวกับเลือดเนื้อ เส้นลมปราณและกระดูกของเขา
ความรู้สึกนี้มันทั้งสบายและลึกซึ้งมาก ราวกับมีน้ำสะอาดๆชำระล้างไปบนตัวของฮวางซางอย่างต่อเนื่อง ทำให้ฮวางซางสัมผัสได้ว่าร่างกายของตัวเองนั้นค่อยๆใสทะลุปรุโปร่งขึ้นเรื่อยๆ บริสุทธิ์ขึ้นเรื่อยๆ และแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ
และในเวลาเดียวกัน กล้ามเนื้อของฮวางซางดูเหมือนจะเด่นชัดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
เป็นอย่างที่ระบบพูดจริง ๆ การสังหารซอมนี้เหล่านี้ทำให้การบำเพ็ญการเข้าฌานวิชาหล่อหลอมรวมเป็นหนึ่งของฮวางซางได้เร่งความเร็วขึ้น อีกทั้งผลลัพธ์นั้นยังออกมาดีมาก ๆอีกด้วย！
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดถึงเรื่องนี้ เพราะในชั่วพริบตาที่ซอมบี้ตัวหนึ่งถูกฮวางซางฆ่าตาย ซอมบี้ตัวที่สอง ตัวที่สามก็ได้กรูกันเข้ามา ทั้งซ้ายและขวาพุ่งเข้ามาหาฮวางซางทั้งสองด้านพร้อมกันเหมือนกับหมาป่าที่ดุร้ายกำลังล่าเหยื่ออย่างไรอย่างนั้น!
“ตายซะเถอะ!”
เมื่อมองไปยังซอมบี้สองตัวที่พุ่งเข้ามาหมายจะฆ่าทั้งซ้ายและขวา ในใจของฮวางซางก็กังวลขึ้นมาทันใด
ถึงแม้ว่ากำลังของเขาจะแข็งแกร่งขึ้นหลังจากที่ฆ่าซอมบี้ตัวนั้นไปก็ตาม แต่การที่จะให้เขาต่อกรกับซอมบี้ทั้งสองตัวนั้นก็เป็นเรื่องที่อันตรายมากสำหรับเขา!
แม้ว่าเขาจะมีวิชาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวป้องกันร่างกายไว้ ทำให้ไม่กลัวไวรัสของซอมบี้ในระดับหนึ่งก็ตาม แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังมีเลือดมีเนื้อ ถ้าถูกซอมบี้เหล่านั้นกัดอย่างรุนแรงเขาก็ต้องตายเช่นกัน!
“ออกไปจากฉันเดี๋ยวนี้ !”
แต่สิ่งที่ยังถือว่าเป็นความโชคดีก็คือ ตอนนี้ฮวางซางไม่ได้อยู่ต่อสู้เพียงแค่คนเดียว!
เมื่อเห็นซอมบี้ทั้งสองตัวนั้นพุ่งเข้ามาหาพร้อมกัน เงาที่อยู่ข้างกายของฮวางซางก็พุ่งเข้าไปหาเช่นกัน หลังจากนั้นก็กวัดแกว่งไม้งัดที่อยู่ในมือทุบเข้าไปบนร่างของซอมบี้ตัวหนึ่ง
หลิวซินลงมือเองแล้ว!
เพียงแค่มันแตกต่างจากความแข็งแกร่งของร่างกายฮวางซางเท่านั้น ร่างกายของหลิวซินนั้นค่อนข้างผอมบาง พละกำลังย่อมเทียบไม่ได้กับฮวางซางแต่อย่างใด ดังนั้นไม้งัดที่เขาทุบลงไปถึงแม้ว่าจะตึงซอมบี้ตัวหนึ่งได้ แต่มันไม่สามารถหยุดการคุกคามของซอมบี้ได้อย่างแท้จริง จนกระทั้งซอมบี้ตัวนั้นได้พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง เข้ามาพัวพันกับร่างของหลิวซิน
ณ ที่ไกลๆ ซอมบี้หลายตัวได้เริ่มพุ่งเข้ามา แม้กระทั้งอีกหลายคนที่โดนมันกัดก็เริ่มชักกระตุกขึ้นมา แปรเปลี่ยนเป็นผีดิบ!
ซอมบี้เหล่านี้มีความสามารถในการแพร่เชื้อจริง ๆ!
“ต้องรีบจัดการแล้ว! ”
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า แววตาของฮวางซางก็เกิดความสงสัยขึ้นมาก่อนจะกัดฟันกรอด แล้วกวัดแกว่งแท่งเหล็กที่ใช้งัดที่อยู่ในมือขึ้นมาอีกครั้ง พลังราวกับฟ้าผ่าหมื่นสาย ทุบไปยังซอมบี้ที่อยู่ด้านหน้าเขาอย่างแรง
แต่ทว่ากลับไม่รู้ว่าซอมบี้ตัวนั้นยังมีสัญชาตญาณป้องกันตัวเองหลงเหลืออยู่หรือเป็นเพราะความบังเอิญกันแน่ ซอมบี้ที่พุ่งเข้ามาฮวางซางตัวนั้นในเวลานี้ได้ยื่นแขนทั้งสองข้างขึ้นมาขัดขวางเบื้องหน้าตัวเอง ไม่ให้เหล็กงัดของฮวางซางพุ่งไปหามันได้!
แต่ในเวลานี้ฮวางซางก็ไม่อาจจะเปลี่ยนช่องทางหนีทีไล่ได้ จึงทำได้เพียงกัดฟันใช้เหล็กงัดรถนั้นทุบลงไปบนซอมบี้อย่างต่อเนื่อง
เพล้ง……ผั้วะ!
ต่อมา เหล็กงัดรถนั้นก็ได้ทุบไปบนแขนทั้งสองข้างของซอมบี้
แต่สิ่งที่ฮวางซางคาดหวังไว้ก็คือ เขาใช้เหล็กงัดรถที่ทุบไปยังแขนทั้งสองข้างของซอมบี้อย่างไม่หยุดยั้ง จนสามารถทุบไปบนตัวของซอมบี้ได้ในที่สุด
ถึงแม้ว่าหลังจากที่ถูกแขนทั้งสองข้างขวางเอาไว้ จนไม่ได้ทุบไปที่หัวของซอมบี้ก็ตาม แต่เขากลับได้ทุบไปที่ใบหน้าของซอมบี้จนเละเทะไปหมดทั้งหน้าและถอยไปด้านหลังอย่างโซซัดโซเซ！
“พลังมันแข็งแกร่งขึ้นมากอย่างคาดไม่ถึง!”
ในเวลานี้ฮวางซางเพิ่งจะสัมผัสได้ถึงพลังของตัวเองที่เพิ่มมากขึ้นและก็ยังสัมผัสได้ถึงความประหลาดใจในเวลาเดียวกันจนไม่กล้าที่จะหยุดลงมือได้ เหล็กงัดที่อยู่ได้เปลี่ยนตำแหน่งไปยังด้านหน้า ก่อนจะพุ่งเข้าเสียบใบหน้าเละๆนั้นของซอมบี้อย่างรุนแรง!
ในขณะนี้ซอมบี้ตัวนี้ยังไม่ได้ฟื้นคืนกลับขึ้นมาและยังไม่สามารถหลบหลีกได้ หรือมันไม่เคยคิดที่จะหลบหลีกก็ตาม ดังนั้นเหล็กงัดรถปลายแหลมนี้ก็ได้เสียบเข้าไปอย่างจัง
หลังจากนั้น เสียงแตกหักอย่างน่าหดหู่ใจก็ดังขึ้น ปลายแหลมของเหล็กงัดนี้ก็ได้ทะลุกระดูกของซอมบี้ไป ก่อนที่ซอมบี้ตัวนี้แข็งทื่อและหยุดการเคลื่อนไหว มีเพียงเลือดที่เหม็นคาวได้ไหลออกมาปะปนกับมันสมองเท่านั้น ทะลักเข้ามาจากด้านหลังของสมองเข้าไปในปากของมัน ก่อนจะหยดลงบนพื้นดิน
เมื่อซอมบี้ตัวนี้ถูกฮวางซางฆ่าตาย แสงสีฟ้าก็ได้ดูดมันเข้าผสานกับร่างกายของเขาอีกครั้ง พลังเหนือธรรมชาติก็ได้เข้าสู่ร่างกาย ไหลเวียนไปตามลมปราณและเลือดเนื้อพร้อมกัน เพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายราวกับความรู้สึกที่เพิ่งจะเกิดขึ้นนั้นได้ปรากฏขึ้นมาอีกครั้งเพียงแค่มันไม่ได้เด่นชัดกว่าครั้งแรกมากนัก
แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฮวางซางก็สัมผัสได้ว่าพลังของตัวเองนั้นเพิ่มขึ้น หลังจากนั้นก็สลัดเหล็กงัดที่อยู่ในมือทิ้งไป ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาบซากศพของซอมบี้ตัวนั้น เหมือนกับหาบกระสอบถุงหนึ่งขึ้นมา แล้วพุ่งตรงไปยังซอมบี้ที่กดทับหลิวซินไว้ตัวนั้น แต่ซอมบี้ตัวนั้นถูกเหล็กงัดรถของหลิวซินขวางไว้ จึงไม่สามารถเข้ากัดหลิวซินได้
ผัวะ!
ต่อมาเสียงของการทุบอย่างน่าหดหู่ใจก็ดังขึ้น ซอมบี้ตัวนั้นได้ถูกฮวางซางที่ใช้ซากศพของซอมบี้อีกตัวทุบลงไปอย่างจัง ยังไม่ทันที่มันจะได้ยืนขึ้น ฮวางซางก็ตามมันไปก่อนจะใช้เหล็กอีกอันทุบไปบนหัวของมัน
หลังจากได้เสริมความแข็งแกร่งเป็นครั้งที่สอง พละกำลังของฮวางซางก็เพิ่มขึ้นอย่างน่ากลัว ภายใต้การทุบนี้ หัวของซอมบี้ตัวนี้ได้เปิดออกราวกับถูกคนใช้ค้อนทุบไปบนแตงโมจนเละยังไงอย่างงั้น เลือดเนื้อมันสมองและลูกกระตากระเด็นกระดอนไปทั่วทุกทิศทาง สาดกระเซ็นไปเต็มพื้นจนเหลือแค่ซากบางส่วนของร่างกายไว้
ในเวลานี้ฮวางซางดูเหมือนว่าได้แปลงร่างเป็นอวตารแห่งการสังหารไปแล้วและเป็นอวตารที่คงกระพัน!