px

เรื่อง :
ตอนที่ 16 ไทแรนท์อันน่ากลัว !


ตอนที่ 16 ไทแรนท์อันน่ากลัว !

 

“นี่คือภาพที่ถ่ายทอดสดของทหารแนวหน้าใช่ไหม?”

เมื่อเห็นภาพที่ถ่ายทอดอยู่บนหน้าจอ ฮวางซางก็ตะลึงขึ้นมาทันที

ระบบการถ่ายทอดสดที่เกี่ยวข้องกับสงครามประเภทนี้เป็นความลับเฉพาะ ไม่รู้ว่าหลิวซินเข้าไปในระบบได้ยังไง

“อื้อ ฉันใช้รหัสของพ่อเข้าไปภายในระบบของกองทหาร”

หลิวซินพยักหน้า ก่อนพูดขึ้นพร้อมกับกัดฟันกรอด  “ถึงแม้ว่าจะผิดกฎ....แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว!”

“ไม่ต้องเป็นห่วง ที่นั้นมีทหารจำนวนมากอยู่  อีกอย่างอุปกรณ์ที่ได้ติดตั้งระเบิดอย่างรถถังนั้นก็มีพร้อมแล้วด้วย  ซอมบี้เหล่านั้นต่อให้เก่งแค่ไหนก็ตายทั้งนั้น”

เมื่อเห็นท่าทางที่กระวนกระวายใจของหลิวซิน ฮวางซางจึงตบไปที่ไหล่ของเขาเบาๆ ก่อนจะพูดปลอบใจสองประโยค

ถึงแม้ว่าสัตว์ประหลาดสีเลือดที่เรียกว่าลิกเกอร์ที่เขาเห็นนั้นจะตัวใหญ่มากก็ตาม แต่กองกำลังทหารเหล่านี้ก็ต้องระวังมากขึ้นด้วยเช่นกัน  ตาข่ายไฟที่สร้างขึ้นมานั้นไม่ได้สร้างความระคายเคืองแก่สัตว์ประหลาดสีเลือดตัวนั้นแต่อย่างใดเลย

ถึงอย่างไรก็ตามความเร็วของสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็เร็วมาก แต่การป้องกันกลับค่อนข้างตรงกันข้ามกัน แต่ก็คงอาจจะทำให้มันได้รับบาดเจ็บบ้าง

สิ่งที่เป็นกังวลในตอนนี้ก็คือสัตว์ประหลาดที่อยู่ในโรงพยาบาลต่างหาก!

เมื่อคิดได้ดังนี้ ฮวางซางและหลิวซินก็เงียบขึ้นมาทันใด แล้วจ้องมองไปยังภาพถ่ายทอดสดที่ปรากฏอยู่บนหน้าจออย่างไม่ละสายตา

เมื่อมองจากภาพ กองกำลังทหารที่มีอาวุธครบมือเหล่านั้นได้ทำการปิดล้อมภายนอกของโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อเดินทางมาถึง เส้นทางการปิดล้อมนี้ถูกสร้างขึ้นโดยกองกำลังทหารกองหนุนและตำรวจ  อย่างแรกมันสามารถทำการตรวจสอบที่อยู่ของสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้ขั้นหนึ่ง  อันดับที่สองมันสามารถป้องกันพวกซอมบี้เดินออกมาจากโรงพยาบาลอีกด้วย

ไม่ผิดแน่ ตอนนี้ภายในโรงพยาบาลนอกจากสัตว์ประหลาดตัวนั้นแล้วก็ยังมีซอมบี้อีกเป็นจำนวนมาก ซอมบี้เหล่านั้นกลายร่างจากคนไข้ของโรงพยาบาลและตำรวจที่พลีชีพ ปริมาณที่คาดการณ์ไว้ก็น่าจะมากไปกว่า 300 ตัว!

ทหารกองหนุนเหล่านี้แตกต่างจากทหารในเมือง  C  อย่างมาก  กองกำลังทหารที่มาจากเมืองหยางมีอาวุธพร้อมอย่างเห็นได้ชัด  พวกเขาได้วางแผนกลยุทธ์ที่ผลัดเปลี่ยนกันมาอย่างสมบูรณ์แบบ ก่อนจะเริ่มแบ่งออกเป็นทีม ภายใต้การคุ้มกันของรถถังหุ้มเกราะหลายคันและทหารที่มีอาวุธครบมือได้ทยอยกันกระจัดกระจายไปทุกแห่งของโรงพยาบาล

ถึงอย่างไรก็ตามโรงพยาบาลของเมืองแห่งนี้ก็มีพื้นที่คลอบคลุมกว่า 200 เอเคอร์ อีกทั้งสิ่งก่อสร้างภายในโรงพยาลก็มีมากมาย  บวกกับม่านหมอกที่ปกคลุมไปทุกหนทุกแห่ง  การอาละวาดของซอมบี้ รวมไปถึงไม่รู้ว่าตอนนี้สัตว์ประหลาดตัวนั้นแอบซ่อนตัวอยู่ที่ไหน  พูดได้ว่าอันตรายไปทั่วทิศทางจริงๆ ดังนั้นยังไงก็ต้องระวัง ประมาทไม่ได้อย่างเด็ดขาด

และในเวลาเดียวกัน หลิวซินก็คลิ๊กไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์หลายต่อหลายครั้ง หลังจากนั้นภาพถ่ายทอดบนหน้าจอก็เริ่มแบ่งแยกออกมา  กลายเป็นการถ่ายทอดทั้งหมด 16 ช่องในหน้าจอเดียว

นี่เป็นการบ่งชี้ว่า กองกำลังทหารนั้นได้แบกออกเป็น 16 กลุ่มย่อยก่อนเข้าปฏิบัติการกวาดล้างและค้นหาภายในโรงพยาบาลแห่งนี้

แต่ว่าความสนใจในเวลานี้ของหลิวซินนั้นเพ่งไปที่กองกำลังกลุ่มย่อยที่มีพ่อของเขาเป็นผู้บังคับบัญชา ถึงจะมีเสียงดังรบกวนไปหน่อย  เขาก็ยังคงเปิดเสียงช่องถ่ายทอดสดที่มีพ่อของเขาช่องนั้น

เนื่องจากม่านหมอกในเวลานี้ได้แปรเปลี่ยนหนาแน่นมากขึ้น ระดับการมองเห็นทั่วไปจึงถูกกดให้อยู่ภายในระยะ 5 เมตรเท่านั้น ดังนั้นสภาวะแวดล้อมในการต่อสู้ถือว่าไม่เอื้ออำนวยต่อกองกำลังทหารเหล่านี้อย่างมาก

แต่ไม่ว่าสภาวะแวดล้อมจะไม่เอื้ออำนวยมากแค่ไหน และก็ไม่ว่าการเคลื่อนไหวนั้นจะอันตรายมากแค่ไหน ทหารที่มีความเชื่อมั่นและรู้จักหน้าที่ของตัวเองจึงไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย  ยังคงเข้าไปในม่านหมอกนั้นอย่างไม่ถดถอยแต่อย่างใด

ในเวลาต่อมาไม่นาน  กลุ่มทหารย่อยกลุ่มหนึ่งก็พบกับซอมบี้และเสียงปืนได้ดังขึ้นมาทันใด

สิ่งที่โชคดีนั้น เนื่องจากกลุ่มย่อยกลุ่มหนึ่งมีรถหุ้มเกราะป้องกันอยู่  อีกทั้งในทุกการค้นหายังมีรถถังหนึ่งคันทำหน้าที่เป็นกองนำด้วย  ดังนั้นซอมบี้ที่ไม่มีสติปัญญาเหล่านั้นจึงถูกล่อโดยรถถังและรถหุ้มเกราะขนาดใหญ่ที่เคลื่อนไหวเหล่านั้น จากนั้นก็เข้ามาขัดขวางห่ากระสุนที่ยิงออกไปดังสายน้ำด้วยเลือดเนื้อที่อ่อนแอของตัวเอง

นี่มันไม่ใช่ความจริง!

ในภาพนั้น ซอมบี้ที่พยายามจะขัดขวางรถถังและรถหุ้มเกราะค่อยๆทยอยถูกชนและบดละเอียด ดีที่สุดก็โดนหักแขนหักขา หนักที่สุดคือกลายเป็นเนื้อบด แต่ในเวลาเดียวกัน ทหารที่ผ่านการฝึกฝนเหล่านี้ก็ใช้โอกาสที่ซอมบี้ที่ถูกล่อโดยรถถังและรถหุ้มเกราะขนาดใหญ่ที่เคลื่อนไหวเหล่านั้นก็พาหยิบอาวุธและโจมตีใส่ซอมบี้เหล่านั้น

พลานุภาพของอาวุธที่ทหารใช้นี้แข็งแกร่งมาก  ต่อให้ซอมบี้เหล่านั้นจะเหลือเพียงแต่หัวก็ตาม ภายใต้การยิงกราดและการจ่อยิงนี้ทำให้พวกมันค่อยๆทยอยล้มลงไปกับพื้น  มีบางตัวที่ถูกระเบิกหัวจนแตกกระจาย บางตัวถูกยิงจนร่างกายฉีกขาดไม่เหลือชิ้นดี ถึงแม้จะไม่ตายแต่ก็ไม่มีกำลังในการต่อสู้กลับมาได้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้  กองกำลังทหารที่ผ่านการฝึกฝนมาเหล่านี้ก็ยังคงใช้ปืนยิงซอมบี้ที่กำลังจะเคลื่อนไหวให้ล้มลงไป ไม่ให้พวกมันมีโอกาสลุกขึ้นมาได้

เมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว หลังจากที่กลุ่มย่อยทั้ง 16 กลุ่มที่มีการป้องกันโดยรถถังและรถหุ้มเกราะก็ได้กวาดล้างเขตพื้นที่ภายนอกของโรงพยาบาลแล้ว ก็ทำการแบ่งกลุ่มกันอีกครั้งและเริ่มเข้าไปภายในห้องฉุกเฉิน  ตึกผู้ป่วยภายนอกและตึกผู้ป่วยภายใน

แล้วก็ยังมีกองทหารบางส่วนที่อยู่ภายใต้การป้องกันโดยรถถังและรถหุ้มเกราะก็ได้ทำการกวาดล้างพื้นที่อื่น ๆ

ทั้งหมดดูเหมือนจะราบรื่นเป็นอย่างดี

แต่ในชั่วพริบตานั้นเอง สีหน้าของฮวางซางและหลิวซินก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้น เพราะพวกเขารู้ว่ายิ่งกองกำลังทหารเข้าไปในโรงพยาบาลลึกมากเท่าไหร่  ก็ยิ่งมีโอกาสได้เจอกับสัตว์ประหลาดตัวนั้นมากขึ้นเท่านั้น!

ในที่สุด เรื่องที่มันควรจะเกิดก็เกิดขึ้นจริง ๆ

ตึงตึงตึงตึงตึง !

ทันใดนั้น เสียงปืนที่กระชั้นชิดราวกับลูกโซ่ก็ดังขึ้นมาจากภายในโรงพยาบาล  เสียงปืนแบบนี้ยังคงรุนแรงและดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง  เมื่อเสียงปืนที่ยิงติดต่อกันและ แตกต่างจากการยิงซอมบี้ทั่วไปที่เจอก่อนหน้านั้น ดูเหมือนว่าจะมีคนเจอกับสิ่งที่อันตรายบางอย่างเข้าซะแล้ว

 “กองกำลังทีมนั้น!”

หลังจากที่วิชาหลอมรวมเป็นหนึ่งได้บรรลุแล้ว ความสามารถในการตอบสนองของฮวางซางแทบจะเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน  ด้วยเหตุนี้ ในขณะที่เสียงปืนดังขึ้นมานั้นเขาก็หาภาพถ่ายทอดสดที่เกี่ยวข้องนั้นเจอในวินาทีแรกเลยทีเดียว

แต่ภาพถ่ายทอดสดในตอนนี้กลับถูกตัดอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนคนที่ถูกติดตั้งกล้องจะเสียงการทรงตัวและหมุนอย่างรวดเร็ว จึงทำให้มองไม่เห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้น!

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

หวือ !

ยังไม่ทันที่ฮวางซางจะรู้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น  หน้าจอมอนิเตอร์หลัก หน้าต่างของชั้นสามในตึกผู้ป่วยภายในก็ได้แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ หลังจากนั้นเงาของร่างที่มีขนาดใหญ่ตัวหนึ่งก็ได้กระโดดลงมาบนรถหุ้มเกราะคันหนึ่งอย่างแรง  แล้วกดรถหุ้มเกราะคันนั้นไว้

และในเวลาเดียวกัน  อุปกรณ์ตรวจสอบที่ติดตั้งอยู่บนรถหุ้มเกราะเพื่อไว้ตรวจสอบพื้นที่ใกล้เคียง ทำให้ฮวางซางและหลิวซินก็ได้เห็นลักษณะของเงาตัวใหญ่ที่ว่านั่นชัดเจนในที่สุด

นี่คือสัตว์ประหลาดที่มีความสูงประมาณ 3 เมตร ที่และมีร่างกายที่ใหญ่ตัวหนึ่ง!

ร่างกายของสัตว์ประหลาดตัวนี้ซีดเผือดเหมือนซอมบี้  แต่บนร่างกายนั้นกลับไม่มีร่องรอยเน่าเปื่อยแต่อย่างใด  แต่กลับมีมัดกล้ามที่แข็งแรงมากขึ้นมาแทน   นอกเหนือจากนี้ตำแหน่งบนหน้าอกของสัตว์ประหลาดตัวนี้ก็ยังเผยให้เห็นหัวใจขนาดใหญ่ดวงหนึ่งที่คิดไม่ถึงอีกด้วย หลอดเลือดแดงที่เชื่อมโยงกับหัวใจดวงนี้  พร้อมกับหัวใจที่ยังเคลื่อนไหวอยู่  เลือดจากหลอดเลือดหลักได้ไหลเวียนอย่างรวดเร็ว  ราวกับมอเตอร์ที่มีพลังเครื่องหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น

เพียงแต่ว่าหัวใจดวงนี้เกรงว่าจะไม่ใช่จุดแข็งของสัตว์ประหลาดตัวนี้ เพราะว่ากระดูกซี่โครงบนหน้าอกของสัตว์ประหลาดตัวนี้ผิดรูปไป  มันบิดเบี้ยวออกไปด้านนอก  ราวกับเป็นรั้วกั้นชั้นหนึ่งไว้เพื่อปกป้องหัวใจของเขา  มีเกราะกระดูกชั้นนี้เกรงว่าต่อให้เป็นการโจมตีธรรมดาทั่วไปก็คงสร้างบาดแผลได้แค่น้อยนิดให้กับหัวใจดวงนี้

นอกจากหัวใจที่เผยให้เห็นออกมาภายนอกแล้ว  ใบหน้าของสัตว์ประหลาดตัวนี้ก็ไม่มีผิวหนังอีกด้วย ไม่เพียงแต่เผยให้เห็นฟันที่แหลมคมเท่านั้น อีกทั้งกล้ามเนื้อบนใบหน้าก็ยังเผยเห็นต่อหน้าของทุกคนอีกด้วย!

แต่ความน่ากลัวยิ่งกว่าคือ แขนที่ทั้งใหญ่และแข็งแรงทั้งสองข้างของสัตว์ประหลาดตัวนี้ โดยเฉพาะแขนซ้าย  เส้นผ่าศูนย์กลางของมันนั้นสร้างความอัศจรรย์ใจมากถึง 30 เซนติเมตร  และมีระดับความยาวเกินกว่า 2 เมตร  ส่วนปลายนิ้วข้างขวานั้นยังมีกรงเล็บที่ทั้งใหญ่ ใหญ่แบบโอเว่อร์อีกด้วย  และเล็บมือที่พัฒนาถึงขั้นสุดยอดในแต่ละนิ้วนั้นก็ยาวกว่ากระบี่หลายเท่า เมื่อนิ้วทั้งห้าหุบรวมกัน ก็เปรียบเสมือนกับการนำกระบี่มากองรวมกันอย่างไรอย่างนั้น  แสงสะท้อนของมีคมนั้นก็ได้ส่องกระจายไปทั่ว

เล็บมือที่แหลมคมยิ่งว่ากระบี่นั้น ในเวลานี้ได้เสียบทะลุทหารที่สวมหมวกนิรภัย บนหมวกของทหารนั้นมีกล้องถ่ายภาพอยู่

ฮวางซางเข้าใจในทันทีว่าทำไมภาพๆนั้นถึงได้หมุนไปหมุนมาอย่างนี้ เพราะว่าทหารที่ติดกล้องถ่ายภาพคนนี้ได้ถูกจัดการจนไปอยู่บนมือของสัตว์ประหลาดตัวนี้ !

“ไท....ไทแรนท์?”

เมื่อเห็นความน่ากลัวที่ปรากกฎขึ้นมาในจอภาพ หลิวซินก็รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ก่อนโพล่งชื่อหนึ่งออกมาในขณะที่ตัวสั่นไปทั้งตัว

หลังจากนั้น  ดูเหมือนเขาจะกลายเป็นคนบ้าไปทันที  มือทั้งสองข้างได้ตบลงไปบนโต๊ะอย่างแรง ก่อนจะตะโกนออกมา ”ทำไมถึงเป็นไทแรนท์ละ แม่งเอ๊ย ทำไมต้องเป็นสิ่งนี้!”

ปัง!

หลิวซินที่ดูเหมือนจะสะเทือนใจอย่างรุนแรง  ก่อนจะตบโต๊ะและตะโกนออกมาในเวลาเดียวกัน  ยักษ์ที่ถูกเขาเรียกว่าไทแรนท์ก็ได้เคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน

สิ่งที่ฮวางซางคาดเดาไว้คือ  ถึงแม้ว่ายักษ์ตัวนี้จะตัวใหญ่มากก็ตาม แต่การเคลื่อนไหวของมันกลับไม่ได้ช้าลงเลยแต่อย่างใด เพียงแค่งอเข่าทั้งสองข้างนั้น แล้วออกแรงถีบรถหุ้มเกราะนั้น  ก่อนจะพุ่งร่างทั้งร่างออกไปด้านหน้าเหมือนลูกกระสุน ในที่สุดทหารกลุ่มนั้นก็ร่วงหล่นลงไปกองอยู่ที่พื้น

พริบตาเดียว การสังหารนองเลือดก็ได้เริ่มต้นขึ้น!

ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ!

ยังไม่ทันที่ทหารเหล่านั้นจะได้สติคืนมา มือขวาที่ยาวของสัตว์ประหลาดตัวนั้น ก็ได้ฉีกไปบนร่างกายของทหารคนนั้น  พร้อมกับใช้มือซ้ายกวาดออกไป เล็บมือที่ยาวราวกับกระบี่อันนั้นได้กวาดทหารได้ 3 คน

พริบตาเดียว เสียงเข่นฆ่าฉีกขาดอันน่าหดหู่ใจก็ดังขึ้น  ทหารที่ติดอาวุธครบมือทั้งสามคนไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้อง  เพราะพวกเขาถูกเล็บมือที่แหลมคมนั้นฉีกร่างกายออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย 4- 5ชิ้นจนร่วงหล่นลงไปบนพื้น  เลือดสดจำนวนมากได้ทะลักออกมา พริบตาเดียวร่างนั้นก็ถูกย้อมจนเป็นสีแดงไปทั่วตัว!

แต่นี่มันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น!

สัตว์ประหลาดที่ดูเหมือนอาวุธสังหารที่ผุดขึ้นมาจากนรกตัวนั้น  หลังจากที่ฆ่าทหารไปสามคนแล้ว มือซ้ายของเขาที่จับคนๆหนึ่งไว้ ก่อนจะอ้าปากแล้วกัดไปบนกะโหลกของทหารคนนั้นจนแตกกระจายราวกับกัดลูกพีช แล้วก็เริ่มเคี้ยวมัน!

เลือดสดๆ  มันสมองแล้วก็เศษหัวกะโหลกได้ถูกเคี้ยวจนละเอียดจนไม่มีร่วงหล่นออกมาจากปากของมันสักชิ้นเดียว  มันช่างน่ากลัวและสะอิดสะเอียนเกิดกว่าสิ่งใด!

ตึงตึงตึงตึงตึง!

ในเวลาเดียวกัน ทหารที่อยู่ในบริเวณนั้นก็ได้สติลับมา  หลังจากนั้นก็ทยอยกันร้องตะโกนออกมาด้วยความโกรธ  พวกเขาหยิบอาวุธและเตรียมพร้อมที่จะโจมตีสัตว์ประหลาดตัวนั้น

ไม่เพียงเช่นนี้ ระบบไฟที่ถูกติดตั้งบนรถหุ้มเกาะเหล่านั้นก็ค่อยๆเข้ามาล็อคตัวสัตว์ประหลาดนั้นไว้  หลังจากนั้นก็เริ่มโจมตี!

พริบตาเดียว เสียงปืนที่รุนแรงและกระชั้นชิดราวกับลูกโซ่ก็ดังขึ้น พายุโลหะที่สร้างขึ้นเป็นกระสุนนับไม่ถ้วนได้ก่อตัวขึ้นมา หลังจากนั้นก็พุ่งไปที่ร่างของสัตว์ประหลาดตัวนั้น

แต่ว่าผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นต่อมากลับสร้างความสิ้นหวังงอยู่ไม่น้อย!

รีวิวผู้อ่าน