GED : 20 ศัตรูหัวใจ
ตอนนั้นเองเฟิงซุ่นมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเรียกคนรับใช้เฟิงออกมา "เฟิง ข้ามีเรื่องให้เจ้าช่วย!"
เฟิงเคยเป็นผู้ดูแลธุระต่าง ๆ ภายในพระราชวัง เขาดูแลชุนหลิงเหยียตั้งแต่ยังเล็ก ก่อนเขาจะเกษียณหลังจากชุนหลิงเหยียเกิดและคอยอยู่ดูแลเขาตั้งแต่ตอนนั้นมา ดังนั้นคนรับใช้ของชุนหลิงเหยียจึงเปรียบเสมือนคนรับใช้ของเพื่อน ๆ เขาเช่นกัน
ไม่มีใครรู้ว่าระดับพลังของเฟิงอยู่ในขั้นไหน และไม่มีใครเคยเห็นเขาต่อสู้
แต่ก็ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเฟิง เพราะคนที่พยายามจะลองดีก็สิ้นลมหายใจไปหมดแล้ว
คนรับใช้เฟิงค่อย ๆ เดินเข้ามาพร้อมน้ำอุ่นและขี้ผึ้ง
เมื่อเลือดแห้งกรัง ผิวของนางจึงติดกับรองเท้า หากจะดึงเท้าของนางออกมาจะต้องใช้แรงและจะทำให้ผิวของนางหลุดออกมาด้วย
เฟิงซุ่นตั้งใจจะตัดรองเท้านั้นออก แต่เฟิงหวูปฏิเสธทันควัน
ดังนั้นเฟิงซุ่นจึงได้แต่เทน้ำอุ่นลงไปในรองเท้าของนางก่อน เขาเห็นเฟิงหวูขมวดคิ้ว เมื่อน้ำอุ่นไหลเข้าไป
"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะเรียบร้อยในอีกไม่ช้า ถ้าเราไม่ดูแลแผลวันนี้ พรุ่งนี้เจ้าคงเดินไม่ได้แน่"เฟิงซุ่นปลอบเฟิงหวูราวกับเป็นพี่ชายของนาง
เมื่อรองเท้าชุ่มไปด้วยน้ำอุ่น เฟิงหวูค่อย ๆ ถอดรองเท้าของนางออกอย่างระมัดระวังแต่ก็เป็นไปอย่างยากลำบาก เพราะเท้าของนางก็พันไว้ด้วยผ้าอีกชั้น
อีกทั้ง..เท้าของนางก็ยังบวมด้วย
ทุกคนสลดเล็กน้อยเมื่อเห็นเท้าของเฟิงหวู
เท้าของนางดูเจ็บแสบและเต็มไปด้วยเลือด และตอนนี้ก็ยังบวมอย่างเห็นได้ชัด
เฟิงซุ่นยิ่งสงสารนางเข้าไปใหญ่
ในขณะที่ซุ้นอี้กลับขมวดคิ้ว "พรุ่งนี้นางเดินไม่ไหวแน่ เราควรทิ้งนางไว้"
ทำไมเขาถึงพูดเช่นนั้น? เฟิงซุ่นหันไปจ้องซุ้นอี้ทันที "ซุ้น ลำดับสอง!"
"อะไรล่ะ?"
"เจ้าลองวางมือขวาเหนือหัวใจเจ้าแล้วบอกข้าหน่อยว่ามันยังเต้นอยู่รึไหม!"
ซุ้น อี้ตอบ “ข้าไม่สนใจคำถามไร้สาระเช่นนั้นหรอก ข้าจะออกไปล่าสัตว์!”
ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี้ นอกจากใบหน้าบูดบึ้ง ชุนหลิงเหยียก็ไม่แสดงสีหน้าอื่น ๆ ให้เฟิงหวูเห็นเลย
เฟิงซุ่นทาขี้ผึ้งให้นาง ก่อนจะสั่งให้นางนั่งอยู่บนเก้าอี้ ห้ามลุกไปไหน
ในตอนนั้นซุ้น อี้กลับมาพร้อมกับกวางป่า พร้อมกับหญิงงามอีกนาง
“นางฟ้ามู๋เหยียว?” เฟิงซุ่นร้องทักเมื่อเขาสังเกตเห็นผู้มาใหม่ก่อนเขาจะสลับไปมองซุ้น อี้ "ทำไมเจ้าถึงพานางกลับมาล่ะ?"
ทำไมเฟิงซุ่นจะจำนางฟ้ามู๋เหยียวไม่ได้? เพราะเฟิงซุ่นสังเกตเห็นนางตั้งแต่ตอนที่อยู่ที่ตึกหยวนไหล แม้นางจะใส่หมวกที่มีบดบังใบหน้าไปเกือบทั้งหน้าแล้วก็ตาม
ซุ้น อี้ส่งกวางไปให้คนรับใช้เฟิงก่อนจะมองเฟิงซุ่น "ทำไม..เจ้าเป็นคนเดียวที่พาผู้หญิงกลับมาได้งั้นเหรอ?"
เฟิงซุ่นเกือบจะโมโหเพราะคำพูดนั้น ก่อนเขาจะชี้นิ้วไปที่ซุ้น อี้แล้วกล่าว " เจ้า! มานี่เดี๋ยวนี้เลย!"
เฟิงซุ่นลากซุ้น อี้ออกมาในที่เงียบ ๆ ก่อนจะกระซิบเป็นเสียงเบา ๆ ลอดไรฟัน "ซุ้น อี้ เจ้าบ้าไปแล้วรึไง ? เจ้าก็รู้เรื่องของนางไม่ใช่หรือ ? นางหลงรักท่านชุน..แล้วท่านชุนก็ไม่ชอบให้มีผู้หญิงเช่นนั้นวนเวียนอยู่รอบ ๆ! เจ้าทำเช่นนั้นได้ยังไง!?"
ซุ้น อี้ถอนหายใจ "ข้าทำให้แขนนางบาดเจ็บตอนออกไปล่าสัตว์ อีกอย่างนางก็เป็นลูกพี่ลูกน้องฝ่ายแม่ของข้าเอง"
เฟิงซุ่นสูดหายใจลึกๆ " ...ในเมื่อเจ้าพานางมา ก็เป็นความรับผิดชอบของเจ้าก็แล้วกัน!"
ในขณะที่ซุ้น อี้และเฟิงซุ่นกำลังคุยกันอย่างลับ ๆ นางฟ้ามู๋เหยียวก็หันมาสนใจเฟิงหวูแทน
เพราะการพบกันก่อนหน้านี้ที่ตึกหยวนไหล นางฟ้ามู๋เหยียวจำเฟิงหวูได้ทันที นางเชื่อว่าเฟิงหวูเป็นหญิงสาวธรรมดา ๆ ที่จัดฉากว่าถูกอินทรีย์เมฆาเพลิงยักษ์พาตัวไปเพื่อหลอกล่อให้ชุนหลิงเหยียไปช่วยนาง แล้วจากนั้นจึงสามารถเกาะติดชุนหลิงเหยียได้!
เจ้าคิดว่าชุนหลิงเหยียจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างเห็นอกเห็นใจงั้นหรือ? ฝันไปเถอะ!
จบตอน