meemixy789111719 วันที่แล้ว
เจิมม
แสดงความคิดเห็น
ท้องฟ้าในเมืองลิตเติลร็อคมีละอองสายฝนโปรยปราย และท้องฟ้าที่เป็นสีเทาจนไม่สามารถมองเห็นสีเดิมของท้องฟ้าได้ สถานที่ที่ห่างจากศูนย์กลางเมืองเมื่อมองออกไปจะเห็นซากปรักหักพังของกำแพง เป็นภาพที่รกร้างว่างเปล่า
มีรถบรรทุกขนาดใหญ่หลายคันขับเข้ามาจอดที่หน้าอาคารใหญ่ของโรงแรมแห่งหนึ่งที่สภาพเก่าซอมซ่อ
ชายคนขับเปิดประตูรถออกมา เขากระโดดลงมาอย่างคล่องแคล่ว ในปากก็ยังบ่นตำหนิผู้อื่น : “เฮ้ย เดือนนี้สินค้าน้อยลงอีกแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป อาจจะมีคนที่กินข้าวไม่อิ่มท้องอีกแล้วล่ะ แม่ง! ผลประโยชน์ถูกกลุ่มหัวหน้ามันยึดครองไปหมด ให้พวกเราเอาชีวิตไปต่อสู้กับซอมบี้ แล้วยังไม่ให้ข้าวกินอีก!”
ขณะที่พูด ชายคนนั้นตบที่ประตูรถ ตะโกนบอกพวกที่อยู่ด้านหลัง
“ลงรถได้แล้ว รีบขนสินค้าเข้าไป ระวังอย่าให้เปียกฝนล่ะ”
ประตูโกดังถูกเปิดออก คนสิบกว่าคนกระโดดลงจากรถบรรทุก6ล้อ ล้วนเป็นชายร่างกายกำยำ กลุ่มนึงมี2-3คน ขนสินค้าจากบนรถไปที่ด้านในอาคารขนาดใหญ่ของโรงแรม
ในขณะนั้น ชายร่างผอมบางวิ่งเข้ามา พูดกับชายคนนั้นด้วยท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใส : “หัวหน้าเฉิน ครั้งนี้พวกเรารอดแล้ว คาดไม่ถึงว่าข้างในสินค้ามีผักอยู่เป็นกิโล แถมผู้เฒ่าซ่งยังแอบใส่เนื้อหมูมาให้พวกเรา2 กิโลอีก พอให้พวกเรากินหม้อไฟได้แล้ว!”
หัวหน้าเฉินเหลือบไปมองชายวัยรุ่นคนนั้นแวบนึง พูดอย่างตำหนิติเตียนว่า “กินหม้อไฟบ้าอะไร วัตถุดิบพวกนี้ต้องแบ่งให้กับทุกคน เจ้าลิงผอมอย่างแกอย่าคิดจะกินคนเดียวเชียวล่ะ”
เจ้าลิงผอมที่โดนตำหนิไป สีหน้าเจื่อนลงทันที ปากก็บ่นพึมพำ : “ผักตั้งเป็นโลๆ แถมมีเนื้ออีก2กิโล ในอาคารมีหลายร้อยคนจะแบ่งกันยังไง หรือว่าจะสับทั้งหมดให้เป็นเนื้อบด แบ่งให้ทุกคนคนล่ะ2ก้อนเล็กๆ แล้วกลับไปต้มทำชาดื่มเหรอครับ?”
“ฉันจำได้ว่าชั้นที่ห้องแกอยู่ ไม่ใช่มีคนหนึ่งชื่อว่าซ่งเจิง เมื่อก่อนเป็นพ่อครัวของโรงแรมไม่ใช่หรือ? เรียกเขามาจัดการวัตถุดิบพวกนี้ ให้ทำตุ๋นซุปเนื้อหมูพวกนั้นและทำอาหารที่มีเนื้อให้ทุกคนกิน”
ในขณะนี้
ซ่งเจิงที่หลายคนพูดถึง กำลังหมอบอยู่ด้านหน้าของหน้าต่างในห้องของโรงแรม เหม่อมองดูอาคารที่สูงระฟ้าที่อยู่ไกลๆ ยังมีถนนชำรุดทรุดโทรมที่ถูกโจมตีจากกลุ่มซอมบี้
“นี่มันไม่มีเหตุผล......”
ซ่งเจิงกำลังทำเสียงพึมพำที่แม้แต่ตนเองยังไม่ค่อยเข้าใจความหมาย เพียงแค่รู้สึกว่าโลกใบนี้มันช่างโหดเหี้ยมสิ้นดี
เดิมทีเขาคือนักศึกษาที่จบจากโรงเรียนเทคโนโลยีโม๋เซียงในยุคสมัยปัจจุบัน เพราะช่วงเวลาที่สอบจบได้เจอกับพายุฝนฟ้าคะนอง ผสมกับเสียงกรีดร้องจากเพื่อนร่วมชั้น เสียงตื่นตระหนกหวาดกลัวจากคุณครู เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา คาดไม่ถึงว่าก็มาอยู่ที่โลกใบนี้แล้ว! แถมยังมีชีวิตอยู่ในร่างกายของคนอื่นอีก!
พูดไปก็เป็นเรื่องบังเอิญ เจ้าของร่างกายคนนี้เองก็ชื่อว่าซ่งเจิง เป็นพ่อครัวของโรงแรมแห่งนี้ เมื่อคืนวันก่อน ไข้ขึ้นสูงจนหมดสติ พอตื่นขึ้นมา ก็เปลี่ยนเป็นซ่งเจิงในตอนนี้แล้ว
ซ่งเจิงคือคนในยุคสมัยปัจจุบัน พูดได้เพียงว่าในความมืดสลัวนี้ยังมีเทพเจ้าคุ้มครอง ช่วยให้เขายังมีชีวิตอยู่ แต่โลกที่อยู่ตรงหน้านี้ เหมือนว่าเทียบกับอาหารการกินในชีวิตของเขาเมื่อก่อนแล้วมันไม่ปลอดภัยเลย ยุคของสิ่งแวดล้อมที่เป็นมลพิษยังไม่อันตรายขนาดนี้!
เมื่อตอนที่ซ่งเจิงข้ามมิติเวลามา ในสมองได้เก็บความทรงจำก่อนหน้าได้ประมาณหนึ่ง รู้ว่าตอนนี้เป็นจุดจบของโลกหลังจากไม่กี่ปีมานี้ การระบาดจากโรคที่แพร่เชื้ออย่างร้ายแรงจนเป็นภัยพิบัติที่นำไปสู่หนทางแห่งความตายทั่วทั้งเผ่าพันธุ์มนุษย์!
จำนวนคนนับไม่ถ้วนติดเชื้อจากโรคนี้ เปลี่ยนแปลงเป็นสิ่งของที่เหมือนกับครึ่งคนครึ่งผี เรียกว่าซอมบี้ กินเนื้อมนุษย์และเลือดมนุษย์เป็นอาหาร!
ยังมีสิ่งที่น่ากลัวมากกว่า “ซอมบี้” นั่นก็คือ สัตว์ป่าที่ติดเชื้อจนกลายพันธุ์ เรียกว่าสัตว์ชีวะ! เล่ากันว่ามันดุร้ายยิ่งกว่าซอมบี้10เท่า กินคนไม่เหลือแม้แต่กระดูก!
แม้ว่าซ่งเจิงจะเคยดูหนังฟอร์มยักษ์และอ่านนิยายแนววิทยาศาสตร์มาจำนวนนับไม่ถ้วน โดยเฉพาะนิยายวิทยาศาสตร์แนวแฟนตาซีในเว็บอินเทอร์เน็ต เมื่อเห็นภาพพวกนี้ที่อยู่ในหัว อดที่จะตกใจไม่ได้ ต่อให้เป็นผีร้ายที่เป็นมาแต่กำเนิดก็ไม่ดุร้ายขนาดนี้!
ยังดีที่เจ้าของร่างนี้เป็นพ่อครัวเหมือนกับเขา ไม่ต้องออกไปฆ่าพวกซอมบี้กับทีมรถพวกนั้น ไม่เช่นนั้นซ่งเจิงที่ตื่นขึ้นมาก็จะอยู่ในกองซอมบี้ ไม่แน่ว่าอาจจะต้องตายอีกครั้ง
ขณะที่กำลังคิด เสียงฝีเท้าที่ระเบียงทางเดินนอกประตูก็ดังเข้ามา ซ่งเจิงรีบลุกขึ้นมา เดินไปเปิดประตู
เขามาที่โลกใบนี้เกือบจะ2วันแล้ว ซ่งเจิงยังไม่คุ้นชินกับชีวิตที่นี่นัก
ที่พวกเขาอาศัยอยู่เรียกว่าโรงแรม อาคารสูง6-7ชั้น ข้างในอาศัยอยู่หลายร้อยคน ล้วนเป็นผู้ที่รอดชีวิตจากซอมบี้และเชื้อโรคที่แพร่ระบาด
โรงแรมเหล่านี้ที่อยู่นอกเมือง มีอพาร์ทเม้นท์อีกจำนวนไม่น้อย กระจัดกระจายไปรอบๆเมืองลิตเติลร็อค ผู้คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ล้วนเป็นชาวบ้านชนชั้นล่างและพวกทหาร เจ้าหน้าที่ข้าราชการระดับสูงที่มีอำนาจ และเหล่ามนุษย์วิวัฒนาการ ล้วนอาศัยอยู่ในเมืองลิตเติลร็อค
ในยุควาระสุดท้ายของโลก เครื่องอุปโภคบริโภคเปลี่ยนเป็นของที่หายาก กฎระเบียบถูกนำมาใช้ควบคุมจัดสรรให้ทำงาน ของอุปโภคบริโภคของผู้รอดชีวิตที่อยู่นอกเมืองจะได้รับการแจกจ่ายจากกลุ่มทหารในทุกๆเดือน
ซ่งเจิงระลึกความทรงจำเหล่านี้ในสมองของเขา จากนั้นก็เดินไปที่ประตูแล้วเปิดออก
ก็เห็นคนที่เดินมาจากระเบียงทางเดิน ชายวัยกลางคนที่ร่างกายแข็งแกร่งสูงกำยำ เดินตรงมาที่ประตูห้องของซ่งเจิง
“พี่ชายกุ้ย” ซ่งเจิงร้องตะโกนขึ้นมาทันที
บุคคลเช่นพี่ชายกุ้ยล้วนเป็นนักรบของโรงแรม จะออกไปฆ่าพวกซอมบี้ข้างนอกบ่อยๆ ดังนั้นตำแหน่งฐานะและสวัสดิการเงินเดือนจะสูงกว่าคนธรรมดาทั่วไป ในความทรงจำของซ่งเจิงพี่ชายกุ้ยคนนี้เป็นคนตรงไปตรงมาและเปิดเผย ความสัมพันธ์กับคนในโรงแรมก็ไม่ได้แย่ แถมกับซ่งเจิงคนก่อนก็ถือว่าไม่แย่เหมือนกัน
พี่ชายกุ้ยเดินมาถึงตรงหน้าของซ่งเจิง ยิ้มแล้วพูดว่า : “อาเจิง ได้ยินว่าก่อนหน้านี้นายป่วย เป็นไข้หนักมาก เป็นยังไงบ้าง ตอนนี้ดีขึ้นรึยัง?”
ซ่งเจิงงงไปสักพัก จึงส่ายหน้าแล้วพูดว่า : “ไม่เป็นอะไรแล้ว แค่ไข้เล็กน้อยเท่านั้น ฉันตอนนี้แข็งแรงจะตาย”
จุดจบของการโดนซอมบี้ทำร้าย ในตอนแรกเป็นรูปแบบของโรคระบาด คนจำนวนมากเริ่มติดเชื้อ จะแสดงอาการเหมือนกับเป็นหวัด สุดท้ายก็จะสูญเสียความเป็นมนุษย์ไป เปลี่ยนเป็นซอมบี้ที่รู้แค่การกินเนื้อมนุษย์
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว ไม่ได้มีโรคระบาดที่แพร่หลายอย่างกว้างขวางเหมือนในตอนแรก แต่ผู้รอดชีวิตมีปฏิกิริยาไวต่อโรคชนิดนี้อย่างมาก ดังนั้นเมื่อตอนที่ซ่งเจิงเป็นไข้เมื่อวานนี้ ก็มีคนเห็นแล้วแอบวิ่งไปบอกผู้รักษาการของโรงแรม
เพียงแต่ว่านักรบของโรงแรมแห่งนี้ออกไปข้างนอกกันหมด ผู้รักษาการเองก็ไม่ได้เปิดเผยเรื่องนี้ ตอนนี้กลุ่มที่ออกไปข้างนอกพอกลับมา ก็รีบไปบอกพวกพี่ชายกุ้ย
ดังนั้นเมื่อซ่งเจิงได้ยินพี่ชายกุ้ยถามเช่นนั้น ก็รีบปฏิเสธทันที ถ้าเกิดว่าถูกคนกำจัดเช่นเดียวกับซอมบี้ นั่นมันจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
พี่ชายกุ้ยเห็นว่าน้ำเสียงของซ่งเจิงปกติ ไม่เหมือนกับคนที่ป่วยแบบนั้น จึงได้วางใจแล้วพยักหน้า : “งั้นก็ดี ใช่แล้วล่ะ ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนนายเป็นพ่อครัวของโรงแรม แน่นอนว่าการทำอาหารย่อมไม่มีปัญหาใช่ไหม?”
“ไม่มีปัญหา ทำไมเหรอ มีอะไรให้ผมทำงั้นเหรอ?”
10ปีหลังจากวันสิ้นโลกมาถึง เผ่าพันธุ์มนุษย์ล้มหายตายจากไปเป็นจำนวนมาก เหลือเพียงส่วนน้อยที่เป็นผู้รอดชีวิต บางคนที่มีทักษะวิชาชีพ เช่นหมอ พ่อครัวอะไรพวกนี้ ล้วนกลายเป็นทรัพยากรที่ขาดแคลน
แพทย์นี่ไม่ต้องพูดถึง อยากจะหาแพทย์สักคนที่รอบนอกของเมืองลิตเติลร็อค ยากกว่าการหาแพนด้าที่อยู่ในป่าซะอีก แม้กระทั่งพ่อครัว เพราะผู้รอดชีวิตส่วนใหญ่ที่อยู่รอบนอกล้วนอาศัยบิสกิตที่ถูกบีบให้แตกละเอียดและอาหารกระป๋องประทังชีวิต โดยปกติมีน้อยครั้งที่สามารถมีอาหารพวกผักหรือจำพวกเนื้อ ดังนั้นพ่อครัวกลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย
meemixy78911เจิมม