GED : 21 จัวชิงหลวน?
ดวงตาคู่กลมใสของ นางฟ้ามู๋เหยียวจ้องเฟิงหวู ก่อนนางจะสำรวจเฟิงหวูตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมแสดงสายตาดูถูกโดยไม่ปิดบังแต่อย่างใด นางไม่ชอบเฟิงหวูอย่างไม่ต้องสงสัย
ชุนหลิงเหยียฝึกตนในบ้านที่สร้างจากไม้ซุง ในขณะที่คนรับใช้เฟิงกำลังง่วนอยู่กับการจัดอาหารเย็น เฟิงซุ่นและซุ้นอี้ก็ยังคงคุยบทสนทนาลับ ๆ อยู่อีกมุมหนึ่ง จึงไม่มีใครใส่ใจหญิงสาวทั้งสองในตอนนี้
ทันใดนั้นนางฟ้ามู๋เหยียวค่อย ๆ เดินเข้าหาเฟิงหวู ทั้งยังมองนางด้วยท่าทีหยิ่งยโส นางก้มตัวลงและกระซิบข้างหูเฟิงหวูอย่างดูถูก "เจ้า..ช่าง.. น่าเกลียดจริง ๆ "
ในขณะที่กำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องของผลจิตวิญญาณอมตะ เฟิงหวูสะดุ้งเพราะเสียงของนางฟ้ามู๋เหยียว เฟิงหวูมองใบหน้างดงามของนางฟ้ามู๋เหยียวแล้วถามกลับอย่างสงสัย "ท่านว่าไงนะ..หมายความว่าไง?"
นางฟ้ามู๋เหยียวยิ้มเยาะพร้อมกระซิบเพื่อยั่วโมโหเฟิงหวูอีกครั้ง "ข้าบอกว่าเจ้าหน้าตาน่าเกลียด.. ถึงแม้จะไม่ใช่ความผิดของเจ้าที่เกิดมาหน้าตาเช่นนี้ แต่เจ้าควรจะสำเหนียกตัวเองหน่อยนะ หน้าตาอย่างเจ้าน่ะ ไปเป็นสาวใช้ของชุนหลิงเหยียก็ยังไม่คู่ควรเลย!"
"ห๊ะ?" เฟิงหวูไม่เข้าใจว่าทำไมมู๋เหยียวถึงเข้ามาพูดกับตนเช่นนี้
"เข้าใจล่ะ.."ไม่กี่นาทีต่อมา เฟิงหวูก็ตระหนักได้แจ่มแจ้งว่าอีกฝ่ายคงกำลังคิดว่าเฟิงหวูเป็นผู้หญิงมักใหญ่ใฝ่สูงหวังจะจับชุนหลิงเหยียนั่นเอง
นางเผลอจับหน้าตนโดยไม่ตั้งใจ
วันนี้ก่อนจะออกจากคฤหาสน์ เฟิงหวูปกปิดใบหน้างามของต้นด้วยผงต้นหลิว พร้อมทั้งเสริมดวงตากับจมูก แน่นอนว่าใครที่ได้เห็นก็คงคิดว่านางเป็นหญิงสาวสามัญชนธรรมดา
เพราะท่าทีเช่นนั้น มู๋เหยียวดูจะไม่ชอบใจกับท่าทีตอบสนองของเฟิงหวู
นางคิดว่านางพูดทุกอย่างอย่างชัดเจนแล้ว..ทว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นดูเหมือนจะไม่เข้าใจ นางคนนี้ไม่มีสมองรึไง?
ในตอนนั้นเองเฟิงซุ่นเดินเข้ามาหาทั้งสองขัดจังหวะ "แม่นางทั้งสองกำลังคุยอะไรกันงั้นเหรอ? ข้าได้ยินเหมือนใครพูดว่าใครน่ารักรึน่าเกลียดนี่แหละ?"
เมื่อเห็นเฟิงซุ่น ท่าทีของมู๋เหยียวก็เปลี่ยนไปกลายเป็นหญิงสาวสมบูรณ์แบบ นางยิ้มให้เฟิงซุ่นที่เพิ่งเดินเข้ามา "คุณชายเฟิง ไม่มีอะไรหรอก..ข้ากำลังพูดถึงพี่สาวที่แสนสวยของข้า"
เฟิงซุ่นถอนหายใจก่อนจะนั่งลงข้างๆ เฟิงหวู
มู๋เหยียวจ้องไปทางบ้านไม้ซุง ก่อนความปราถนาภายในตัวของนางจะเอ่อล้นออกมาเมื่อได้เห็นชุนหลิงเหยียที่อยู่ไม่ไกลเพียงร้อยเมตร นางพยายามหาเรื่องชวนคุยเพื่อให้เขาสังเกตเห็นตน
นางจึงนั่งลงบนเก่าอี้และยิ้มให้เฟิงซุ่น “นายน้อยเฟิง ท่านยังจำท่านพี่ของข้าได้ ใช่ไหม?”
“เจ้าหมายถึง จัวชิงอวิ๋น?” เฟิงซุ่นถามอย่างเป็นกันเอง
นางฟ้ามู๋เหยียวส่ายมือปฏิเสธ "พี่สาวของข้าไม่ชอบชื่อเก่านั่น ตอนนี้ชื่อของนางเปลี่ยนเป็นจัวชิงหลวนแล้ว ...หรือก็คือวิหคกายมรกตและวิหคเพลิง'ราชันย์แห่งวิหคทั้งปวง"
ดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกต..เพราะในตอนแรกเฟิงหวูซึ่งนั่งชันคาง ใจลอยไม่สนใจสิ่งใดกลับขมวดคิ้วและตัวแข็งทื่อไปเมื่อได้ยินชื่อนั้น..
จัวชิงหลวน? ครั้งสุดท้ายที่นางได้ยินชื่อนั้นคือเมื่อไรกัน?
ดูเหมือนว่าเฟิงซุ่นจะสนใจจัวชิงหลวนเป็นอย่างมาก เขาถามมู๋เหยียวเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย "นั่นเป็นชื่อที่ดีเลย นางเก่งสมกับชื่อของนางเลยสินะ?"
ซุ้น อี้ดึงเก้าอี้และนั่งลงตรงข้ามนางฟ้ามู๋เหยียว.
ในตอนนั้นชุนหลิงเหยียกำลังค่อย ๆ เดินออกมาจากบ้านไม้ซุง
คนรับใช้เฟิงเองก็อยู่ข้างเขาในตอนนั้น เพื่อดึงเก้าอี้ถอยออกมาให้ชุนหลิงเหยียและดันเก้าอี้ให้เขานั่งลง
อาหารค่ำพร้อมทานแล้ว..
เมื่อชุนหลิงเหยียมาถึง นางฟ้ามู๋เหยียวก็เอาแต่จ้องมองเขา นางจ้องชุนหลิงเหยียไม่วางตาราวกับเขาดึงวิญญาณของนางไปเสียสิ้น
"อะแฮ่ม-"เฟิงซุ่นกระแอ่ม
นางฟ้ามู๋เหยียวจึงตื่นจากภวังค์ นางได้แต่เขินอายพร้อมทั้งม้วนผมข้างหูแล้วหันมาคุยกับเฟิงซุ่นต่อ "ข้าพูดถึงไหนแล้ว?"
"เจ้าพูดถึงเรื่องของจัวชิงหลวน?”
จบตอน