GED : 24 ข้าคือเฟิงหวู
เฟิงหวูกรอกสายตาไปมา เมื่อไม่ใครมีสังเกตเห็น
แต่เดิมนางเป็นคนจากศตวรรตที่ 21 ที่ฟื้นขึ้นมาในร่างของเด็กน้อยในยุคนี้ แล้วในตอนอายุสามขวบ นางก็บังเอิญทำให้วงแหวนจิตวิญญาณมังกรและวิหคเพลิงตื่นขึ้น จนนางได้พบกับอาจารย์ที่แสนงดงามของตน ก่อนจัวชิงอวิ๋นและคนของนางจะจัดการเฟิงหวูในตอนที่นางอายุแปดขวบ ทำให้โลหิตวิหคเพลิงของนางถูกทำลายและเฟิงหวูถูกเนรเทศออกมาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์เก่า ๆ ของตระกูลที่อยู่ติดชายแดนตอนเหนือ..ซึ่งตอนนี้เฟิงหวูก็มีอายุสิบสามปีแล้ว
ตามจริงนางเป็นคนอัจฉริยะอย่างที่คนกล่าวขวัญ..ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา
ผู้ฝึกฝนวิชามากมายมักมีความสามารถอยู่ในระดับผู้เชี่ยวชาญด้านพลังวิญญาณขั้นที่ 9 และการพัฒนาจะหยุดลง.. แม้จะใช้เวลาทั้งชั่วชีวิต พวกเขาก็อาจจะไม่สามารถก้าวข้ามขั้นนี้ไปได้
อย่างไรก็ตามจัวชิงหลวนสามารถเข้าสู่ระดับปรมจารย์ด้านพลังวิญญาณทั้งที่อายุยังน้อย นางจึงกลายเป็นผู้มีความสามารถมากทีเดียว
กลับกัน..เฟิงหวูในตอนนี้ไม่สามารถฝึกฝนขั้นที่ 1 ของผู้เชี่ยวชาญด้านพลังวิญญาณได้เสียที
เมื่อคิดเช่นนั้น เฟิงหวูยิ่งต้องการฟื้นพลังของนางเร็ว ๆ..
“ก่อนหน้านั้นเจ้าเทียบนางไม่ติดเลยนี่"เฟิงซุ่นหยอกล้อซุ้น อี้ "ข้าจำใบหน้าบูดบึ้งของเจ้าตอนแพ้เฟิงหวูได้ดี เจ้ารอนางที่หน้าคฤหาสน์พร้อมดาบ แล้วก็ท้านางแข่งทุกวัน แต่นางเก่งกาจมาก แถมยังจำเจ้าไม่ได้ด้วย สิ่งแรกที่นางถามคือ เจ้าเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่? ฮ่า ๆ—”
ซุ้น อี้ยอมจำนนให้กับคำพูดของเฟิงซุ่น ก่อนเบือนหน้าไปทางอื่น ชายคนนี้ช่างปากมากนัก!
เฟิงหวูเบิกตากว้างมองซุ้น อี้อย่างแปลกใจ ...นางพูดเช่นนั้นเหรอ? นางไม่จะจำอะไรได้เลย?
เฟิงหวูคิดว่าตนน่าจะเคยพูดเช่นนั้น ..สมัยก่อนนางค่อนข้างยุ่ง เพราะนอกจากจะต้องฝึกฝนแล้วนางจะต้องเรียนรู้สิ่งอื่น ๆ อีกมากมาย
ข้อความจารึกรูปแบบพลังวิญญาณการแกะสลัก วาดรูป ดนตรี ภาษา ประวัติศาสตร์ ภูมิศาสตร์ และความรู้ทางการแพทย์ที่ซับซ้อนและเป็นความลับ เพราะอาจารย์ของนางเป็นคนเก่งมาก ดังนั้นเฟิงหวูในตอนเด็กจึงใช้เวลาเกือบทั้ง 24 ชั่วโมงไปกับการเรียน..
นางตื่นเช้ายิ่งกว่านกและนอนช้ายิ่งกว่าหมูเสียอีก.. นางรู้สึกเหนื่อยทุกวันและหลับทันทีที่หัวตกถึงหมอน
โชคดีที่ในอดีตชาติของนางเคยเป็นสายลับมาก่อน ทำให้นางมีจิตใจที่แข็งแกร่งและทนต่อการต่อสู้นับครั้งไม่ถ้วน ..ไม่เช่นนั้นนางคงใช้ชีวิตเช่นนั้นไม่ได้แน่
ดังนั้นไม่ใช่ว่าเป็นเพราะนางหยิ่งหรือถือตัวแต่อย่างใด นางแค่ยุ่งมาก ๆ ก็เท่านั้น
เฟิงหวูรีบใช้โอกาสนี้แก้ต่างให้ตนในอดีต "เฟิงหวูที่ท่านพูดถึง บางทีนางอาจจะไม่ใช่คนถือตัว แต่นางอาจจะมีเรื่องยุ่งมาก ๆ ที่ต้องทำก็ได้.."
"ไม่ ไม่มีทาง!"เฟิงซุ่นปฏิเสธ "นางจะต้องทำอะไรนอกจากการฝึกฝนงั้นหรือ ? นางชอบทำหน้าไร้ความรู้สึกและปลีกวิเวกออกห่างจากทุก ๆ คนตลอดเลยนะ"
เฟิงหวูไม่รู้จะพูดอย่างไรดี พี่เฟิงซุ่น ข้าไม่อยากพูดกับท่านเลยจริง ๆ ..
เฟิงซุ่นชอบความวุ่นวายและความตื่นเต้น เขาเป็นคนประเภทที่ชอบสังสรรค์ ดังนั้นเฟิงหวูจึงไม่สามารถเข้ากับคนเช่นเขาได้ ดังนั้นเฟิงซุ่นจึงเอาเรื่องนี้ไปซุบซิบกับซุ้น อี้
"ซุ้น อี้..ในตอนนั้นเจ้าเองก็แอบชอบเฟิงหวูไม่ใช่เหรอ? ไม่อย่างนั้นเจ้าคงไม่ไปรอนางที่หน้าบ้านแล้วไล่ตามนางตลอด.."
และเพราะซุ้น อี้ไม่ปฏิเสธ เฟิงซุ่นขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมความมั่นใจ "น่าเสียดาย นางกำลังมีความรักกับท่านชุน.."
เฟิงหวูเผลอพ่นน้ำชาออกมาเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น "แค่ก แค่ก แค่ก.."
เฟิงหวูคิดว่านางจะต้องสำลักตายแล้วเสียอีก!
นี่เรื่องบ้าอะไรกัน? นางไปหลงรักชุนหลิงเหยียตอนไหน? นางแค่อายุแปดขวบเท่านั้นเอง! เด็กวัยแค่นั้นจะรู้เรื่องความรักได้อย่างไร? สิ่งที่เฟิงซุ่นพูดนั้นคือการให้ร้ายนางชัดๆ !
เฟิงซุ่นรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าไหมสีขาวไปเช็ดหน้าเฟิงหวู เขาตำหนินางพลางเช็ดหน้าให้ "ข้าพูดถึงเฟิงหวูคนที่หลงรักชุนหลิงเหยีย ไม่ใช่เจ้าเสียหน่อย! ทำไมเจ้าทำตัวน่าหงุดหงิดอย่างนี้ละ?"
เฟิงหวูได้แต่ตะโกนในหัวดัง ๆ "ก็เพราะข้าคือเฟิงหวูไงเล่า!"
จบตอน