Chapter 19: ผู้เชี่ยวชาญ และ มือใหม่
ความรู้สึกถึงอันตรายพวยพุ่งขึ้นมาใส่เขา เขาสังเกตเห็นได้ว่าความเร็วของหลัวเซี่ยวเทียนนั้นรวดเร็วมากยิ่งขึ้น สิ่งที่เขาใช้คือท่าสังหาร ซึ่งได้ใช้พลังปราณทั้งหมดของผู้ใช้ แม้ว่ามันจะถูกใช้ออกมาโดยผู้เล่นที่ยังไม่ถึงดินแดนแห่งประตู สกิลนี้ เมื่อมันถูกใช้ใส่ผู้เล่นใหม่ พวกเขาจะโดนแรงกดดันอย่างหนักหน่วงเข้าใส่เขา และมือใหม่ก็จะไม่สามารถหลบเลี่ยงได้!
แม้แต่แฮปปี้ หลังจากผ่านไปเป็นเวลานานจากการอยู่ภายใต้แรงกดดันอันหนักหน่วง เขามัวแต่ให้ความสนใจไปทั้งหมดกับความเข้าใจของดาบเก้าพระราชวังแปดเปลี่ยม เขาไม่ได้รับรู้ได้ในทันที เมื่อเขาเห็นสะบั้นกงล้อโลหิต
เมื่อเขาพบว่ามันมีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับสถานากรณ์นี้ แสงสีแดงเลือดก็โผล่ขึ้นมาเบื้องหน้าของเขาแล้ว พร้อมกับเสียงที่ดังสนั่น เขาไม่สามารถที่จะหลบมันทั้งหมดได้ จากศิลปะการต่อสู้ในปัจจุบันที่เขาใช้อยู่
มันเป็นช่วงเวลาที่ชี้เป็นชี้ตาย!
แฮปปี้ไม่ได้คิดอะไรเลย เขาใช้ท่าพลิกไพธ่อนจากหมัดยาวเส้าหลินไปโดยสัญชาตญาณ ในเวลาเดียวกัน ดาบชั้นสูงของเขาหลุดจากมือของเขา เพื่อใช้สกิลที่เขาได้เข้าใจมาในชีวิตก่อนหน้านี้!
เขาเคลื่อนที่เหมือนกับนักแสดงจากหนังแอคชั่น เขากระโดดพลิกตัวถอยหลัง และดาบชั้นสูงของเขาพุ่งออกไปเหมือนกับสายฟ้า มันปะทะเข้ากับการโจมตีอันรุนแรงที่มาจาก สะบั้นกงล้อโลหิตของหลัวเซี่ยวเทียน ซึ่งตั้งใจที่จะฆ่าเขา
แต่ไม่สำคัญว่าจะเป็นยังไง หลัวเซี่ยวเทียนก็ยังไม่ได้เข้าดินแดนแห่งประตู เขาไม่สามารถที่จะควบคุมวิชาลับได้ง่ายๆ สุดท้ายแล้ว มันเป็นสกิลที่จำเป็นต้องใช้พลังปราณที่ทรงพลังในการควบคุมมัน เมื่อหลัวเซี่ยวเทียนเห็นดาบที่ลอยเข้าใส่เขา เขาตื่นตระหนกและสูญเสียความเยือกเย็นของเขาไป
เคร้ง!
เสียงเหล็กปะทะกันดังขึ้น ดาบชั้นสูถูกส่งงกระเด็นออกไปไกลนับสิบเมตร ส่วนกระบี่ที่ปะทะกันกระเด็นปักลงไปบนพื้นที่ห่างออกไปนับสองฟุต
วิชาลับของหลัวเซี่ยวเทียนได้โจมตีพลาดเป้าหมาย เขาประหลาดใจและหงุดหงิดอย่างมากกับเรื่องนี้ เขาตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว “ชีวิตของแกเป็นของฉันแล้ว!”
พร้อมกับโมเมนตัมที่เหลืออยู่ของวิชาลับ เขาพุ่งเข้าไปที่ด้านหน้าของแฮปปี้ และเงาเลือดก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งหนึ่ง! เขาต้องการที่จะดูว่าแฮปปี้จะป้องกันดาบกงล้อโลหิต ในตอนที่ไม่มีอาวุธได้อย่างไร!
แต่เมื่อแฮปปี้จัดการแก้ปัญหาที่อันตรายถึงชีวิตด้วยดาบบินของเขาแล้ว เขารีบเข้าสู่สถานะพร้อมสู้อีกครั้งหนึ่ง เขาเริ่มที่จะเคลื่อนไหวเหมือนกับลูกข่าง ฝีเท้าของเขาเริ่มที่จะมั่นคงมากยิ่งขึ้น และการเคลื่อนที่ของเขาก็คล่องแคล่วมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ท่วงท่าของเขาทรงพลังมากขึ้นกว่าแต่ก่อนอีกด้วย
บึ้ม!
เมื่อเงาเลือดปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้าของเขา ลมที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยหมัดพุ่งผ่านเขาไปจนถึงหลัวเซี่ยวเทียน หมัดที่ถูกซ่อนอยู่ภายใต้ลมกรรโชกแรงนั้นได้ซัดเข้าใส่ใบหน้าของหลัวเซี่ยวเทียน ที่ซึ่งไม่เหลือพลังปราณและไม่สามารถที่จะป้องกันได้อีกต่อไปแล้ว
เมื่ออยู่ในดินแดนที่สิบ ความรุนแรงของหมัดยาวเส้าหลินก็ไม่ได้แพ้วิชาดาบธรรมดาทั่วไปที่อยู่ในดินแดนที่เก้า ซึ่งถูกใช้ออกมาโดยดาบชั้นสูง ก่อนที่หลัวเซี่ยวเทียนจะตามทันสิ่งที่แฮปปี้ทำ พละกำลังอันทรงพลังได้ส่งเขากระเด็นออกไป
ตาของหลัวเซี่ยวเทียนเปิดกว้างออกมาอย่างตกตะลึง ในขณะที่เขากระเด็นออกไป
มันเป็นลมที่ถูกสร้างขึ้นมาจากหมัดของเขา!
“เป็นไปไม่ได้!”
เมิ่อหลัวเซี่ยวเทียนถูกส่งกระเด็นออกไป เขาพยายามควบคุมอาการมึนเมาของเขา เขารีบลุกขึ้นยืนอีกครั้งหนึ่ง เมื่อเขาลงไปบนพื้น เขามองไปยังเด็กหนุ่มในชุดคลุมสีน้ำเงิน เขาพึ่งจะเห็นว่าวูฮ่าวไม่สามารถทนการโจมตีสองหมัดจากเด็กหนุ่มได้ เหมือนกับเขา วูฮ่าวถูกส่งกระเด็นออกมาชนกับเขา เมื่อแฮปปี้พบจุดอ่อนของเขา
แต่วูฮ่าวก็ตกอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่เช่นกัน
เมื่อเขารับการโจมตีที่ทรงพลัง เขาก็ถูกดึงกลับโดยกรงเล็บมังกรทอง เขาไม่สามารถที่จะใช้วิชาดาบของเขาได้เลย ตั้งแต่ที่เขาสูญเสียการทรงตัวไป เขาจำเป็นต้องรับการโจมตีหนักหน่วงอย่างต่อเนื่องจากเด็กหนุ่มคนนี้ เพียงเวลาไม่นาน เขากระอักเลือดออกมา และล้มลงไปบนพื้น
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ”
เด็กหนุ่มในชุดคลุมสีน้ำเงินไม่ได้โจมตีพวกเขาต่อ เขาแค่มองมาที่พวกเขาสองคนบนพื้นอย่างเฉยเมย ก่อนที่จะหยิบดาบชั้นสูงเก็บเข้าฝัก หลังจากนั้น เขาก็หันหลังเดินกลับไปบนถนนและค่อยๆหายไป
เขาทิ้งชายสองคนที่ได้รับอาการเจ็บภายในมากมายไว้ พวกเขาต่างมองตากันและกันอย่างสับสน และพวกเขาต่างรู้สึกขมขื่น
“เขาโคตรเก่งเลย เขาได้เลื่อนหมัดยาวเส้าหลินไปเป็นดินแดนที่สิบแล้ว อย่างน้อย พวกเราก็ไม่ได้แพ้โดยไม่มีเหตุผลละว่ะ”
วูฮ่าวตระหนักถึงวิชาหมัดของแฮปปี้ เขาหัวเราะอย่างขื่นขม เขาไม่ได้มีอารมณ์ที่จะหาผู้เชี่ยวชาญคนอื่นในเมืองกูซูอีกแล้ว
“แน่นอน พวกเราไม่ได้แพ้โดยไม่มีเหตุผล”
หลัวเซี่ยวเทียนมองไปที่เพื่อนของเขา เขารู้สึกแบบเดียวกัน
เขาเคยคิดว่าแฮปปี้อาจจะเป็นแค่มือใหม่ที่จะรู้เพียงแค่เรื่องแต่งตัว และอวดความร่ำรวยของเขา เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าแฮปปี้จะไม่เพียงได้เรียนวิชาดาบเก้าพระราชวังแปดเหลี่ยม แต่เขายังเข้าใจถึงทุกรูปแบบของดาบกงล้อโลหิต และวิชาดาบสรรพจริง
แม้ว่าเขาจะเข้าใจวิชาหมัดเป็นอย่างดี ในความเป็นจริงแล้ว เขาก็สามารถที่จะหลบกงล้อโลหิตได้อย่างง่ายดายด้วยซ้ำไป ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าเขาจะกล้าฝึกฝนวิชาดาบอย่างบ้าบิ่นแบบนั้น แม้ว่าเขาพึ่งจะเรียนมันมาก็ตาม รวมทั้งเขาเผชิญหน้ากับศัตรูอีกสองคนอีกด้วย เขาไม่ได้สนใจอะไรพวกเขาเลยด้วยซ้ำไป...
“พวกเราได้ดูถูกวีรบุรุษของโลกใบนี้เข้าแล้วว่ะ เพื่อน”
“เขาจะต้องกลายเป็นคนที่มีชื่อเสียงในอนาคต แน่ๆเลย!”
ทั้งสองหยิบอาวุธของพวกเขาขึ้นมา และรีบจดจำเกี่ยวกับเด็กหนุ่มจากเมืองกูซู หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินไปที่สถานีขนส่ง
หลังจากการต่อสู้ พวกเขาตระหนักได้ถึงความสามารถของพวกเขา พวกเขาไม่ได้มีพลังมากพอที่จะทำสิ่งที่พวกเขาต้องการ ในโลกใบนี้ได้ และพวกเขาจำเป็นที่จะต้องฝึกฝนให้มากกว่านี้ ในอนาคต บางที มันอาจจะมีพื้นที่สำหรับพวกเขาในเกมนี้ก็ได้
...
แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ เมื่อแฮปปี้ทิ้งพวกเขาและเดินจากไป เขาได้ทำการตัดสินใจไว้เรียบร้อยแล้ว
ผู้คนทั้งหมดที่ถูกท้าสู้ในการต่อสู้ด้านนอกเมืองของโลกศิลปะการต่อสู้ จะได้เปรียบ จากด้านของระบบยุติธรรมในเกม พวกเขาสามารถที่จะสู้กลับได้ตามสบาย และพวกเขายังสามารถฆ่าศัตรูของพวกเขาทิ้งลงไปได้อีกด้วย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการต่อสู้ที่พึ่งเกิดขึ้น แฮปปี้พึ่งจะสู้กับศัตรูสองคน ด้วยตัวเพียงคนเดียว เขายังชนะอีกฝั่งด้วย แม้ว่าเขาจะอ่อนแอกว่าก็ตามที วิชาลับ -สะบั้นกงล้อโลหิต- ยังจะได้รับจากระบบอีก จากการประเมินผลอัตโนมัติในทันทีอีกด้วย ตราบเท่าที่เขาฆ่าอีกฝั่งหนึ่ง เขายังจะได้รับรางวัลเพิ่มเติมอีก และเลเวลของสกิลเขาอาจจะเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยด้วยก็ได้
แต่แฮปปี้รู้สิ่งหนึ่งอย่างชัดเจน หลังจากที่เขาได้เล่นเกมมานานนับสามปี มันเป็นเรื่องที่ง่ายมากที่จะสร้างศัตรู แต่มันไม่ได้ง่ายเลยที่จะแก้ไขข้อขัดแย้งระหว่างพวกเขา
คนหนุ่มสาวที่พึ่งจะเข้าร่วมโลกศิลปะการต่อสู้ ต่างเป็นพวกที่มีความทระนงตัวเองสูง และทำตามความถูกต้อง หรือตามความต้องการของพวกเขา ที่ต้องการจะช่วยสหาย เขาได้ทำแบบเดียวกันนี้ในอดีต และได้ยั่วยุกับผู้คนไปเป็นจำนวนมาก เขายังได้ฆ่าคนไปอีกมาก ซึ่งเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงได้ถูกวางกับดักไว้ในช่วงทัวร์นาเมนต์ Sword Among Us และถูกลอบโจมตีอยู่ตรงตีนภูเขาเฉาฉี
ในตอนนี้ เขาสามารถที่จะเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้งหนึ่ง แฮปปี้ไม่ได้มีเจตนาที่จะสร้างความขัดแย้งกับคนอื่น ด้วยเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ สุดท้ายแล้ว เขาก็ไม่ได้สูญเสียอะไรสักอย่าง เมื่อเขาสู้กับทั้งสองคน พวกเขากลับกลายเป็นคู่มือให้เขาแทนด้วยซ้ำไป มันไม่จำเป็นเลยสำหรับเขาที่จะต้องฆ่าพวกเขา หรือสร้างความเสียหายกับจุดบ่มเพาะลมปราณของพวกเขา
เขาจะทำตัวนอบน้อมให้มากเท่าที่เป็นไปได้
เมื่อเขาเดินจากไป แฮปปี้ก็ไปพบกับสหายเก่าของเขา ระหว่างที่เขากำลังเดินไปยังโรงเตี๊ยม – ซึ่งก็คือหลี่ฉาน
ท่าทางที่มึนเมาของเขา เหมือนกับเป็นตู้ ATM เคลื่อนที่ มันเป็นเรื่องที่ยากสำหรับแฮปปี้ที่จะจำเขาไม่ได้...
เขาอาจจะเมา แต่หลี่ฉานก็ยังคงตื่นตัว เขามองไปยังเด็กหนุ่มชุดคลุมสีน้ำเงินที่กำลังเดินมาหาเขา เมื่อแฮปปี้เดินเข้ามาใกล้ ดวงตาของหลี่ฉานก็ลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิง
“เอ็งนี่หว่า ไอ้เด็กเปรต! มานี่นะโว้ย!”
เขาแขวนขวดไวน์ไว้ที่บ่าของเขา เขาชักดาบเหล็กบริสุทธิ์ออกมา และวิ่งไล่ตามแฮปปี้ ท่าทางของเขาเหมือนกับว่าเขาได้วิ่งเข้าหาศัตรูอาฆาตแค้นที่ไม่มีวันลืมยังไงยังงั้น
‘ฮ่าๆ!’
แฮปปี้หัวเราะออกมา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาหันหลังและวิ่งล่อหลี่ฉานไปยังป่าที่อยู่ห่างไกลออกไป
หลังจากผ่านไปเป็นชั่วโมง ผู้คนบางคนที่เดินอยู่บนถนนก็เห็นเด็กหนุ่มชุดคลุมสีน้ำเงินเดินออกมาจากป่าไม้ ในขณะที่กำลังสูดลมหายใจ เขาดูเหมือนพึ่งจะผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือดมา ก่อนที่พวกเขาจะได้เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็เห็นชายถือดาบที่โชกไปด้วยเลือดกำลังขว้างมีดเข้าใส่เขา ในช่วงเวลาที่เขากำลังวิ่งออกมาจากป่าไผ่ พร้อมกับกัดฟันไปด้วย
เสียงนินทาก็แพร่กระจายไปทั่วเหมืองกับไฟป่า เมื่อผู้เล่นเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขาต่างพูดคุยกับสิ่งที่พวกเขาเห็น
“นั่นใช่หลี่ฉานใช่ไหม?”
“ดูเหมือนว่าจะเป็นเขานะ…”
“ไอ้เด็กหนุ่มนั่นยำเขาจนเป็นสภาพแบบนั้นแล้วหรอ?”
“เขาเป็นใครกันนะ?”
“นายไม่รู้จักเขางั้นเหรอ? เขาเข้าออกตระกูลมู่หลงอยู่บ่อยๆ ฉันได้ยินมาว่าเขาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลมู่หลงแล้วด้วย…” ผู้เล่น ‘ที่มีประสบการณ์มาก’ พูดออกมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา เมื่อเขาพูดออกมา
พวกเขาก็ต่างเข้าใจได้ในทันที
“เขาเป็นคนที่มาจากตระกูลมู่หลง!”
เมื่อผู้เล่นจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆสักงเกตเห็นเด็กหนุ่มชุดคลุมสีน้ำเงินพร้อมกับดาบชั้นสูงกำลังจัดการกับอันธพาลนอกเมือง ฉายา “ผู้ใช้ดาบชั้นสูงในชุดคลุมสีน้ำเงิน” ซึ่งร่วมกับฉายาอาวุโสสูงสุดของตระกูลมู่หลงต่างแพร่กระจายไปทั่ว
แฮปปี้ที่เป็นตัวต้นเรื่อง ก็ไม่ได้รับรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาแค่วิ่งไปทั่ว เพื่อที่จะฝึนวิชาดาบเก้าพระราชวังแปดเหลี่ยม และวิชาขว้างมีดผ่าตัด ให้เลื่อนไปถึงดินแดนที่เก้า