GED : 32 เธอจะกลับมา
คนรับใช้เฟิงมองดูมู๋เหยียวด้วยสายตาเย็นยะเยือกก่อนจะเดินไปยังจุดที่นางล้มลง
เฟิงหวูใจเต้นระส่ำ..
คนรับใช้เฟิงเดินตรงไปและหยุดอยู่จุดเดียวกับที่เกิดเรื่องราวทั้งหมด
คนรับใช้เฟิงยังคงสงบและเยือกเย็น ราวกับว่าเขามองเห็นทุกอย่างและไม่มีอะไรทำให้เขาหวั่นไหวได้ จากนั้นไม่นานคนรับใช้เฟิงก็เริ่มพูดต่อ "ที่ตรงนี้มีรอยเท้าของคนสองคน ข้าจะเรียกรอยเท้าของแม่นางมู๋เหยียวว่าหมายเลขหนึ่ง และรอยเท้าของแม่นางเฟิงเป็นหมายเลขสอง รอยเท้าหมายเลขหนึ่งบริเวณนี้นั้นลึกลงไปในดิน เห็นได้ชัดว่าแม่นางมู๋กำลังพุ่งตัวเข้าไป และพอดูเท้าหมายเลขสองตรงนี้..นี่เป็นหลักฐานว่าแม่นางมู๋พุ่งเข้าหาแม่นางเฟิงและพยายามดึงนางเข้าไปในฝูงหมาป่า แต่แม่นางเฟิงหลบและแม่นางมู๋พยายามผลักแม่นางเฟิงลงไปอีกครั้ง..."
เขายังคงสำรวจรอยเท้าเหล่านั้น เฟิงอธิบายอย่างตามลำดับเหตุการณ์ด้วยท่าทีสงบนิ่ง ราวกับว่าเขาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง
เฟิงหวูมองตามคนรับใช้เฟิงอย่างตั้งใจ ก่อนจะสบตากับคนรับใช้เฟิงชั่วขณะ
นางรู้ดีว่านางควรอยู่ให้ห่างจากคนอย่างชุนหลิงเหยีย แต่ไม่คิดเลยว่าคนรับใช้ของชุนหลิงเหยียก็น่ากลัวไม่น้อย... จากนี้นางคงต้องระวังตัวมากกว่านี้ เฟิงหวูกำหมัดแน่นเมื่อไม่มีสายตาใดจับจ้องนาง
ใบหน้าและริมฝีปากของมู๋เหยียวเริ่มซีดจนดูเหมือนนางพร้อมจะหมดสติทุกเวลา
ทุกคำพูดที่คนรับใช้เฟิงพูดนั้นเหมือนกำลังตบหน้านาง จนนางรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้า
นางฟ้ามู๋เหยียวมองท่าทีเมินเฉยของชุนหลิงเหยียและสายตาผิดหวังของซุ้น อี้ รวมถึงเฟิงซุ่นและเฟิงหวูที่กำลังโมโห
"โอ้ยยยย!" นางฟ้ามู๋เหยียวร้องเสียงหลง นางใช้มือปิดหูและกรีดร้อง "ก็ได้!คนรับใช้เฟิงพูดถูก! ข้าตั้งใจจะผลักนางลงไปในฝูงหมาป่า! แต่ข้ามีสิ่งที่ข้าต้องพิสูจน์ในตัวนาง! ข้ามีข้อข้องใจ!"
“หุบปาก!” แม้กระทั่งซุ้น อี้ก็ไม่สามารถทนนางได้
"ซุ้นอี้ เจ้าไม่เชื่อข้าเหรอ ? เจ้าจะเสียใจแน่! เจ้าต้องเสียใจแน่!" เมื่ออีกฝ่ายทำให้นางขายหน้าต่อหน้าชายที่แอบชอบ นางฟ้ามู๋เหยียวจึงไม่สามารถทนอยู่ต่อได้ด้วยความหยิ่งทรนงของตัวเอง นางใช้มือปิดหน้าก่อนจะวิ่งหนีไปพลางคร่ำครวญไปเรื่อย
เฟิงซุ่นมองซุ้น อี้ "เจ้าจะไม่ไปตามนางกลับมาเหรอ ?"
ซุ้น อี้ปฏิเสธพร้อมทำหน้าเคร่งเครียด
ชุนหลิงเหยียที่ไม่ค่อยพูดจา เขาพูดขึ้นในตอนนั้นเอง "นางจะกลับมา"
ทุกคนมองชุนหลิงเหยียอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
เฟิงซุ่นขยี้จมูก "ข้าคิดว่านางเป็นคนรักศักดิ์ศรี นางคงไม่กลับมาเร็ว ๆ นี้แน่"
ชุนหลิงเหยียไม่เถียง เขายังยืนใช้มือไขว้หลังอยู่เช่นนั้น ในขณะที่ผ้าคลุมของเขายังพริ้วไปตามแรงลม
เขามีรูปร่างและหน้าตาที่งดงาม เมื่อยืนอยู่ตรงนั้น เขาดูดียิ่งกว่าใครทั้งหมด ไม่มีใครกล้าคาดเดาเกี่ยวกับตัวชุนหลิงเหยียได้ว่าเขาตั้งใจจะทำอะไรต่อไป..
เฟิงหวูไม่เข้าใจว่าทำไมชุนหลิงเหยียจึงมั่นใจว่ามู๋เหยียวจะกลับมาที่นี้..
และตอนนั้นเองที่นางเริ่มเข้าใจ..
ในขณะที่พวกเขากำลังกลับ เสียงหนึ่งตะโกนอย่างตื่นตระหนกก่อนเสียงนั้นจะเข้ามาใกล้พวกเขามากเรื่อย ๆ
"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!"
นางฟ้ามู๋เหยียวกำลังวิ่งมาทางพวกเขาอย่างรวดเร็วเท่าที่นางจะทำได้ โดยด้านหลังของนางหมาป่าหินทมิฬทั้งฝูงกำลังไล่ตามนางมา
จำนวนของพวกมันคงมีมากเป็นร้อยเท่าเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้
หมาป่านับพันตัวกำลังวิ่งเข้ามาใกล้พวกเขา พวกมันกำลังเห่าหอนอย่างบ้าคลั่ง!
จบตอน