"นายต้องการให้ฉันเป็นพระเจ้างั้นเหรอ?"
เซลแรคถึงกับเลิกคิ้วขึ้นเมื่อวูชินถามกลับมาปกติผู้อมตะจะเป็นคนปากแข็ง ที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดเขาได้ไม่ใช่หรือเขาจะสามารถชักจูงผู้อมตะได้จริงๆ?
"ใช่! แทนที่จะปล่อยให้ผู้อื่นแย่งชิงดาวบ้านเกิดของเจ้าไป มันดีกว่าไหมหากเจ้าจะเป็นผู้ปกป้องมันด้วยวิธีนี้? "
แน่นอนว่าเขาต้องการปกป้องมัน
หรือว่านี่จะเป็นหนทางที่สมควรทำในการปกป้องโลกจริงๆ? เขาเป็นผู้ปกครองโลกเสียเองยังดีกว่าให้คนอื่นมาเป็นผู้ออกกฏเกณฑ์...
"ฉันคิดว่าฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมแกถึงอยากให้ฉันเป็นพระเจ้า"
"เจ้าว่าไงนะ? เจ้าคิดที่จะเห็นด้วยแล้วหยุดสงครามครั้งนี้เหรอ? "
เซลแรคกล่าวถามอย่างมีความหวังเล็กน้อย แต่วูชินกลับหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางของมัน
"พวกปัญญาอ่อนมันก็ได้แต่พูดถึงเรื่องปัญญาอ่อน ไง"
“... .”
"เข้ามาสิไอ้ปัญญาอ่อน "
เซลแรคขมวดคิ้วเป็นปม
"ฮึ่มมม... เจ้าช่างกล้า"
เซลแรคที่กำลังโกรธบริเวณไหล่ด้านหลังของมันถึงกับพองขึ้นมา ก่อนที่จะสยายออกมาเป็นปีกขนาดมหึมา เมื่อกางออกมันมีความยาวมากถึง 10 เมตร
ครึก! ครึก!
ไม่ใช่แค่ปีกเท่านั้นทีมีขนาดใหญ่ ราวกับว่าตอนนี้ขนาดตัวของเซลแรคกำลังขยายใหญ่ขึ้นเพื่อให้ตรงตามสัดส่วนปีกของมัน ตอนนี้ร่างของมันขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนมีขนาดใหญ่โตกว่าคนปกติถึง 3 เท่า
"เจ้ากล้าล้อข้าเล่นงั้นเหรอ!"
เซลแรคขยับเท้าของเขาด้วยความโกรธ
ตึงงงงง!!
พื้นถูกทำลายกลายเป็นฝุ่นดินล่องลอยไปในอากาศไม่ต่างอะไรกับก้อนเมฆ
แขนของมันขยายใหญ่ขึ้นราวกับกำลังสะสมพละกำลังเพื่อเตรียมปะทะ
"เจ้ากำลังพยายามทำสิ่งที่ไร้ประโยชน์ ยุคสมัยแห่งความสงบที่เจ้าต้องการจะไม่มีวันมาถึง"
เทพเจ้าแห่งการทำลายล้าง ... มันกล้าที่จะฝันเป็นเทพเจ้าแห่งการทำลายล้าง
เปรี๊ยะๆ!
เมื่อเซลแรคยื่นมือออกมา อาวุธของมันก็ค่อยๆก่อร่างปรากฏขึ้น ตัวหอกปกคลุมไปด้วยสายฟ้า กระแสไฟฟ้าสีขาวที่แผ่กระจายปกคลุมอยู่ทั่วตัวหอกส่งเสียงดังลั่นเปรี๊ยะๆ อย่างน่าหวาดกลัว
เฟี้ยววว!!
ดวงตาเซลแรคมองเห็นถึงหนามเล็กๆ ตรงหน้าเขา
ฟึ่บบ, เคร้งงง!
มันรีบสะบัดหอกสายฟ้าออกไปเพื่อป้องกันทันที เมื่อมองถึงสิ่งที่กระเด็นออกไป พบว่า มันเป็นหอกที่สร้างจากโครงกระดูก ที่วูชินจู่โจมออกมา
“ไอ้บัดซบ!”
มันโมโหจนเสียงหัวใจในอกแทบจะระเบิดออกมา ปีกถูกสยายกว้างจนสุด
กึงงง, กึงงงง!
ตัวใหญ่ราวไททัน ทว่าปราดเปรียวราวกับเอลฟ์ป่า
ท่ามกลางผู้ปกครองมิติของทราเนต เซลแรคนับว่าเป็นผู้ปกครองมิติที่มีความสามารถในการต่อสู้เฉพาะตัวสูงติดอันดับต้นๆ นอกจากนี้เซลแรคยังเคยปะทะกับผู้อมตะมาแล้ว แต่ทว่าไม่มีใครเป็นผู้ชนะ
การต่อสู้ของพวกเขาสองคนครั้งนั้นนับว่าสิ้นเปลืองทรัพยากรอย่างมาก
ผู้อมตะได้สูญเสียกองทัพอันเด้ดที่สะสมมา ส่วนเซลแรคสูญเสียคะแนนจำนวนมหาศาล
นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไม ควรรีบฆ่าผู้อมตะซะก่อนที่จะเติบโตไปกว่านี้
เซลแรคไม่เคยคิดจะเข้าร่วมในศึกที่ไร้ความหมาย
อย่างไรก็ตามตอนนี้ไม่ว่าเขาจะต้องเสียแต้มเท่าไรเขาต้องฆ่าไอบัดซบตรงหน้าให้ได้
หากเขาใช้คะแนนของเขาทุกแต้ม ให้มันรู้ไปว่าจะไม่สามารถฆ่าวูชินได้
ถึงกองทัพอันเด้ดจะสามารถเพิ่มจำนวนได้เช่นเดียวกัน ราวกับว่าศึกนี้มันจะไม่มีวันจบสิ้น แต่ทว่าผู้อมตะก็ยังมีขีดจำกัดอยู่
เนืองจากตอนนี้เซลแรคนำกองทัพมอนสเตอร์มาด้วยถึง 10,000 ตัว มันก็จะให้กองทัพมอนสเตอร์ไปรับมือกับกองทัพอันเด้ดและตัวมันเองก็จะพัวพันผู้อมตะเอาไว้
ผู้อมตะเป็นเนโครแมนเซอร์ กองทัพที่เรียกมันมาจากการอัญเชิญ หากเขาตายทุกอย่างก็เป็นเรื่องง่าย
"ข้าจะจัดการเจ้าด้วยทุกสิ่งที่มี!"
นี่ไม่ใช่การต่อสู้ที่ต้องคิดเล็กคิดน้อยอีกต่อไป
เขาแค่ต้องใช้ทุกสิ่งที่มี ทุกอย่างที่ใช้ได้เพื่อฆ่าผู้อมตะให้ได้เท่านั้น
"สายไปแล้วสำหรับเจ้าที่คิดจะหนี!"
"พล่ามอะไรนักหนาไอปัญญาอ่อน?"
“... !”
อยู่ดีๆวูชินก็พุ่งเข้ามาประชิดร่างของเขาพร้อมกับฟาดดาบจู่โจมเข้ามา เซลแรครีบใช้หอกสายฟ้าปัดป้องในทันที
เคร้งงง!
ประกายไฟจากการปะทะกันปรากฏออกมา แต่ทว่ามันยังไม่จบแค่นั้น
“บ้าเอ๊ย!”
เซลแรคพยายามควบคุมหอกสายฟ้ามาจู่โจม แต่ทว่าดาบของวูชินมันตวาดแทงมาด้วยความเร็วสูงจนเกือบจะผ่าลำตัวของเขาอยู่แล้ว
เคร้งงงง!
ทำไมมันรวดเร็วขนาดนี้?
ฮื่ออออ
ศพที่นอนอยู่บนพื้นถูกปลกขึ้นมาก่อนที่พวกมันจะกรูไปเกาะขาของเซลแรค
"เฮอะ กล้าใช้ อันเด้ดสวะโจมตีข้างั้นเหรอ!"
ตูมมมม!
เซลแรคกางปีกขนาดใหญ่ออกมามันคิดจะบินขึ้นฟ้าเพื่อสลัดการล็อคจับของอันเด้ด แต่น่าเสียดายที่เกิดการระเบิดขึ้นมาซะก่อน
ฮู่มมม ตูมมมมมม!
ซอมบี้ถูกปลุกขึ้นมาและวิ่งไปเกาะแขนเกาะขาเซลแรคพร้อมกับระเบิดตัวเองอีกครั้ง น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถป้องกันได้ทัน....ตอนนี้เขาเสียขาไปแล้ว มันพยายามบินหนีขึ้นฟ้าอีกครั้ง
ฉัวะ!
ลูกศรพุ่งมาทะลวงปีกของเขาจนเป็นรูโบ๋ เซลแรคที่กำลังจะบินขึ้นฟ้าพลันเสียสมดุลตกลงมากองที่พื้น อย่างน่าอนาถ
“อ๊าคคคค”
นี่มันเป็นความอัปยศอย่างถึงที่สุด!
ถ้าเพียงแต่เขามี รหัส หลัก ของ ดาวอัลเฟ่นล่ะก็ ...
เขาสามารถรักษาบาดแผลพวกนี้ได้ในพริบตา สามารถสร้างทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการบนโลกนี้ได้
คังวูชินเดินไปหาเซลแรคที่ หมดสภาพอยู่ ในมือของเขาเปลี่ยนอาวุธจากดาบยาวไปเป็นขวานทันที
"นายกำลังจะเห็นโลกแยกออกจากกันล่ะ"
“...”
เซลแรคจ้องไปยังวูชินที่ง้างขวานขึ้นมา
"ไอ้บัดซบสารเลว เจ้าซ่อนความแข็งแกร่งไว้ตลอดยังงั้นเหรอ? "
ไม่ว่าจะมองมุมไหน นี่มันไม่ควรเป็นความสามารถของเนโครแมนเซอร์ เนโครแมนเซอโลกไหน ว่องไวและแข็งแกร่งกว่านักรบกันล่ะ?
วูชินยิ้มกว้างๆ
“ไอ้ปัญญาอ่อน”
อ๊าคคคคคคคคคคคค!
ขวานสับลงมาผ่าร่างของเซลแรคออกเป็นสองส่วน ...ความหมาย เห็นโลกแยกกัน คืออย่างนี้นี่เอง เซลแรคเข้าใจแล้ว ภาพสุดท้ายก่อนมันสิ้นใจคือ โลกสองใบเคลื่อนขาดออกจากกันแล้วสุดท้ายทุกอย่างก็ดับไป
เซลแรคเสียชีวิตลงร่างของมันก็กลายเป็นแสงสีเทาสลายหายไป แต่ทว่ามอนสเตอร์นับหมื่นยังคงอยู่
ถึงพวกมันจะเสียผู้บังคับบัญชา แต่พวกมันก็ยังยืนยันเป้าหมายและคำสั่งสุดท้าย พวกมันพุ่งเข้ามารุมสังหารวูชินโดยไร้ซึ่งความหวาดกลัว
นี่คือเหตุผลที่ผู้ปกครองมักใช้แต้มซื้อมอนสเตอร์ในการรบ เพราะพวกมันจะฟังคำสั่งอย่างเคร่งครัด ต่อให้รู้ว่าต้องตายพวกมันก็จะไม่ลังเลเลย วูชินรู้สึกชื่นชอบสายตาแบบนี้มาก เขาแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย
"เข้ามา เสียสละเพื่อฉัน"
อีกไม่นานแล้วที่ครอบครัวของเขาจะอยู่กันพร้อมหน้า ข้ารับใช้ทั้งหมดของวูชินกำลังจะถูกปลดปล่อยออกมาได้ครบถ้วน
****
ตูมมม ตูมมม ตูมมมม!
หลังจากยิงบอลเพลิงยักษ์ เป็นสิบๆ ลูก ซังกูก็ออกมาจากเครื่องขยายพลังเวทย์
“อ๊ะ”
เขาอ่อนแรงเล็กน้อยจนเดินโซเซสะดุดขาตัวเอง ดีที่แจมินพุ่งเข้ามาประคองไว้ทันไม่งั้นซังกูคงล้มลงไปแล้ว
“พี่ Ok รึเปล่า?"
"ยังไหว"
ซังกูดูอิดโรยอย่างมาก แต่ทว่าเขาก็ยังพยายามยิ้มให้กับแจมิน
เกรแฮมแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นซังกูหน้าซีดเพราะพลังเวทย์เหลือน้อย
"รีบฟื้นพลังเวทย์ของท่านก่อนเร็วเข้า"
"อะไรหรอ?"
"พลังเวทย์ของท่านตกไปอยู่ในจุดวิกฤตแล้ว ชิ รีบมาหาข้าเร็วเข้า! "
แล้วซังกูก็ได้รับความช่วยเหลือจากเกรแฮม เมื่อเกรแฮมถ่ายทอดพลังเวทย์ให้เขาก็รู้สึกดีขึ้นตามลำดับ ซังกูนั่งรับพลังเวทย์อย่างสงบข้างๆเกรแฮม ทางด้านเกรแฮมกลับเดาะลิ้นออกมาเล็กน้อย
“ชิ ข้าเข้าใจแล้ว ท่านไม่ใช่จิตวิญญาณแห่งเปลวเพลิงจริงๆด้วย "
“... ?”
อันที่จริงซังกูไม่รู้จะตอบยังไงเลย เขาพยายามบอกก่อนหน้านี้แล้วว่าเขาไม่ใช่ แต่ดั้นไม่มีใครเชื่อเอนี่นา
"ข้าอยากรู้จริงๆ ว่าใครเป็นคนสอนท่านใช้เวทมนต์"
เขาควรจะบอกว่า เรียนจาก พี่วูชินดีไหมนะหรือเขาจะบอกว่าเรียนเวทย์มนต์จากหนังสือทักษะดี..เพราะตอนแรกเขาใช้เวทมนต์ได้เพราะ พี่วูชินส่งหนังสือทักษะมาให้นี่นา ตอบยากจัง ...
ซังกูกำลังจะกล่าวตอบ แต่ทว่าเกรแฮมก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังเชิงตำหนิซะก่อน
"คนๆนั้นไม่คู่ควรเรียกตัวเองว่านักเวทย์ ท่านต้องควบคุมพลังเวทย์มนต์บริสุทธิ์ให้คล่องแคล่วเสียก่อน แต่อาจารย์ของท่านกลับเน้นให้ท่านใช้แต่เวทย์เพลิงเท่านั้น นี่ถ้าหากท่านสูญเสียการควบคุมท่านอาจถูกเปลวเพลิงมอดไหม้จนกลายเป็นขี้เถ้า "
“เอ่อ ... คืออ.”
เขาจะตอบยังไงดีล่ะเนี่ยทีนี้? ไอ่ที่เขาเจอมันจะเรียกว่าสอนได้ไหม แต่คิดจากนิยามคำว่าสอน มันไม่น่าจะใช่นะ...
เขาจะบอกไปดีไหมว่าเขาเรียนรู้ด้วยตัวเอง? หรือบางทีเขาจะบอกเกรแฮมว่า อาจารย์ของเขา เป็น พ่อมดอมตะ ที่ราวกับเป็นคำสาปคอยหลอกหลอนเขาดี?
"ข้าคิดว่าท่านควรสงบพลังเวทย์แล้วเริ่มซึมซับพลังเวทย์บริสุทธิ์ก่อน ท่านควรใช้วิธีดึงพลังเวทย์รอบๆมาฟื้นฟูพลังเวทย์ของท่านโดยด่วน "
“อ่าาาาา ขอบคุณนะ.."
เมื่อซังกูโค้งคำนับ เกรแฮมได้แต่ส่ายหัว
ชายคนนี้มีศักยภาพสูงพอที่จะเป็นมหาจอมเวทย์ได้อย่างสบาย แต่ตอนนี้เขาถือว่าเป็นนักเวทย์ไม่สมประกอบที่ใช้เป็นแต่เวทย์ไฟเท่านั้น
นี่มันแย่มาก
"แล้วตกลงใครเป็นอาจารย์ของท่านกัน? นักเวทย์ทุกคนบนโลกใช้เวทย์มนต์หรือเรียนรู้มาเช่นท่านงั้นหรือ? "
"อ่า.. ... คนที่ผมเรียกว่าอาจารย์ได้.. ก็เป็นคนของดาวอัลเฟ่นนี่ล่ะ"
"หืม? เขาคือใครกัน? ข้าล่ะอยากเจอหน้าเขาจริงๆ "
เกรแฮมรู้สึกประหลาดใจ และเริ่มทำท่าเหมือนจะไปต่อว่าอาจารย์ที่สอนซังกูมาแบบนี้ ...ซังกูก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ
“แหะๆ เขาบอกว่าเขาชื่อ เจนิส ... แล้วก็เอ่อ เขาตายไปแล้วน่ะ "
เมื่อได้ฟังคำพูดของซังกู เกรแฮมรู้สึกเสียใจที่ถามตอกย้ำความทรงจำที่เจ็บปวดของเขา
"โอ้ ไม่น่าเลย ข้าเสียใจที่ทำให้ท่านคิดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง ข้าขอโทษ"
"ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวถ้าเขามา ผมจะแนะนำให้นายรู้จักกับเขา"
“... .”
นี่เขาพูดอะไรของเขากันแน่?
ซังกูบอกกับเกรแฮมว่าจะให้เกรแฮมเจอกับคนที่ตายไปแล้ว หรือว่าซังกูคิดจะฆ่าเกรแฮมกัน!?
เกรแฮมไม่แน่ใจว่ามันเป็นเรื่องล้อกันเล่นรึเปล่า หรือซังกูคิดจะฆ่าเขาจริงๆ เมื่อได้ยินคำกล่าวเช่นนี้ของซังกูตอนนี้เกรแฮมถึงกับทำสีหน้าไม่ถูก
เขามีสภาพคล้ายกับจิตวิญญาณแห่งเปลวเพลิง แต่กลับเป็นจอมเวทย์ที่อาจจะเรียกได้ว่าไม่สมประกอบ ควรทำอย่างไรกับเขาดีล่ะเนี่ย?
ขณะที่เกรแฮมกำลังคิดว่าจะทำยังไงดี โดแจมินก็ตะโกนออกมาด้วยเสียงดังลั่น
"มาถึงแล้วววว! พี่เค้ามาถึงแล้วววว "
"ห๊ะ? ไหนๆ?”
ซังกูลุกขึ้นมาราวกับพลังเวทย?