GG: บทที่ 8 – รับใบทะเบียนสมรส
“ คุณ !!!” ชิงหยาไม่เคยพบผู้ชายที่อวดดีขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิตของเธอ ชายคนนี้อวดดีมากกว่าคู่หมั้นของเธอเสียอีก
หลังสูดหายใจเข้าลึก ๆ ชิงหยาก็สงบลงแล้วพูดว่า “ ข้อตกลงที่เราทำเมื่อวานนี้ยังคงนับหรือไม่”
“ แน่นอน” เย่ฮัวจุดบุหรี่แล้วพูดเบา ๆ คิ้วของชิงหยาขมวดย่น ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ชอบบุหรี่ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับมัน
“ เอาล่ะ ไปขอจดทะเบียนสมรสก่อนแล้วกัน” ชิงหยามีแผนของตัวเองแล้ว สิ่งที่เธอต้องการก็คือความร่วมมือของเย่ฮัว ถึงยังไงก็ตามเขาก็เป็นพ่อของเด็ก
“ ตกลง” เย่หัวพูดเบา ๆ เกี่ยวกับการจดทะเบียนสมรสเย่ฮัวไม่ได้สนใจมันเลย ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่จะมาบีบบังคับเขาได้!
ชิงหยาไม่ได้คาดหวังว่าเย่ฮัวจะว่าตามอย่างง่ายดาย ดูเหมือนว่าเด็กจะเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับเขา หากเป็นแบบนี้แผนของฉันก็จะง่ายขึ้น!
ชิงหยาค้นพบว่าวันนี้ร่างกายของเธอสะดวกสบายเป็นพิเศษและไม่ติดขัดตรงไหนเลย หันไปจะพบกระจกที่อยู่ทางด้านข้าง เมื่อเธอมองไปที่กระจกเธอก็ประหลาดใจ! สวยมาก…
เกิดอะไรขึ้นวันนี้ ฉันกลายเป็นสิ่งที่สวยงามขนาดนี้ได้อย่างไร สวยจนแม้แต่ตัวฉันเองก็ทนไม่ได้
เฮ้อ ช่างดูสวยงาม จนว้าวุ่นใจเสียจริง
เย่ฮัวพูดเบา ๆ ว่า “เลิกมองได้แล้ว”
"อะไร? คุณมีปัญหาอะไรกับการฉันที่จะมองตัวเอง?” อารมณ์ของชิงหยาที่กำลังดีขึ้นก็ถูกขัดด้วยคำพูดของเย่ฮัว ชายน่ารังเกียจคนนี้ เขาไม่รู้วิธีพูดอย่างถูกต้องเหรอ?
เย่ฮัวหายใจออกมาพร้อมควันในปาก “ แม้ว่าคุณจะมองไปเรื่อย ๆ คุณก็ไม่กลายเป็นวิญญาณเจ้าเสน่ห์หรอก”
"คุณ! นำบัตรประจำตัวของคุณติดตัวไปด้วย " ชิงหยาพยายามสงบสีหน้าบนใบหน้าสวยของเธอและพูดอย่างเยือกเย็น
เย่ฮัวไม่ได้พูดอะไรออกมา สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือรอ รอให้ลูกของเขาเกิดมา เมื่อลูกของเขาเกิดมา ลูกของเขาจะกลายเป็นผู้ปกครองโลกและสิ่งมีชีวิตทั้งหมดจะยอมรับความจงรักภักดีต่อเขา!
เมื่อพวกเขาทั้งสองปรากฏตัวบนถนนมันก็ทำให้เกิดความปั่นป่วนทันที ชายผู้นั้นสมบูรณ์แบบและหญิงสาวนั้นมีความสวยงามอย่างอุกอาจ การรวมกันแบบนี้ยิ่งเข้าคู่กันยิ่งกว่าคู่รักที่อยู่ในทีวี แค่การแสดงออกของทั้งสองนั้นออกจะดูแปลก ๆ ทั้งคู่แสดงออกอย่างเย็นชาโดยเฉพาะผู้หญิง เธอดูเหมือนน้ำแข็งที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ใครจะรู้ว่าเธอจะสวยขนาดไหนถ้าเธอยิ้ม
ชิงหยาหยุดก้าวเท้าของเธอลงและถามอย่างแผ่วเบาว่า “ คุณพกเงินมาไหม?”
เย่ฮัวตรวจดูเล็กน้อยแล้วพูดเบา ๆ “2 หยวน”
เส้นสีดำสองสามเส้นปรากฎบนหน้าผากของชิงหยาในทันที เธอออกมาอย่างเร่งด่วนเมื่อวานนี้และลืมหยิบกระเป๋าเงินและโทรศัพท์ของเธอ และเอาแค่กระเป๋ามาเท่านั้น
และผู้ชายคนนี้ไม่ได้เอาแม้กระทั้งกระเป๋าเงินของเขามาด้วยตอนออกมาข้างนอก และยังบอกว่าเขามีเพียง 2 หยวน ฉันไม่เคยเห็นคนขี้เหนียวขนาดนี้มาก่อนเลย
“ คุณไม่พกกระเป๋าเงินของคุณ ตอนออกมาข้างนอกหรอ?” ชิงหยาถาม แค่เห็นเขาก็ทำให้ฉันรู้สึกโกรธ เขาชอบแสดงท่าทีว่าเขาไม่สนใจอะไรออกมาเสมอ
“เงิน? มันเป็นเพียงแค่ปึ้กกระดาษเท่านั้น” เย่ฮัวพูดอย่างแผ่วเบา
ชิงหยาเยาะเย้ย “ ฉันเสียใจจริง ๆ ที่ฉันยกครั้งแรกกับคนหลงตัวเองแบบคุณ”
“ เสียใจกับบางอย่างที่เกิดขึ้นแล้ว ...ทำตัวเป็นเด็ก ๆ”
"คุณ!!!"
ฉันไม่สามารถถูกพาให้โมโห ตามที่เขาต้องการได้ ใจเย็นๆ! หายใจลึก ๆ!
“ ฉันไม่คุ้นเคยกับเมืองนี้สำนักกิจการพลเรือนตั้งอยู่ที่ไหน?” ชิงหยาถามอย่างเย็นชา
“ ปกติฉันไม่ออกมาข้างนอก”
ชิงหยาตกตะลึงและเกือบจะพ่นเลือดออกมาจากการโกรธเกินไป คู่หมั้นของฉันยังไม่เอาแต่ใจขนาดคนนี้! ทน! ทน! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขายังเป็นพ่อของเด็ก ฉันไม่สามารถให้ลูกเกิดมาไม่มีพ่อได้ถูกไหม?
เย่ฮัวเดินเหมือนราชาผู้ยิ่งใหญ่ ในขณะที่ชิงหยาไปสอบถามผู้สัญจรผ่านไปถึงวิธีไปที่สำนักกิจการพลเรือน ท้ายที่สุด พวกเขาสองคนก็ได้โดยสารรถขนส่งสาธารณะซึ่งเต็มไปด้วยผู้คน และ2 หยวนก็ได้นำมาใช้อย่างเป็นประโยชน์สูงสุด
ชิงหยาจำได้ว่าเธอเคยได้ขึ้นรถขนส่งสาธารณะมาครั้งหนึ่งเมื่อเธออยู่ในมหาวิทยาลัยและไม่ได้ใช้รถขนส่งสาธารณะอีกต่อไปหลังจากตอนนั้น รอบ ๆ นั้นมีทั้งกลิ่นฉุนเหงื่อและสายตาโลภมากของผู้ชายบางคน
ทันใดนั้น! มือใหญ่คว้าที่เอวของชิงหยาไว้และใบหน้าของชิงหยาก็กลายเป็นเย็นชาในทันที ใครจะกล้ากินเต้าหู้ฉัน เขาไม่รู้วิธีเขียนคำว่าตายรึอย่างไร!
“ อย่าเข้าใจผิดฉันแค่เป็นห่วงเด็ก เท่านั้น” มือขวาของเย่ฮัวจับเสาแล้วมือซ้ายของเขาจับเอวผอมบางที่ของชิงหยาเอาไว้
ชิงหยาจ้องมองเย่ฮัวอย่างเย็นชา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ตลอดการเดินทาง ชิงหยารู้สึกมั่นคงมาก มือใหญ่ที่ดูราวกับว่ามันมีพละกำลังที่ไร้ขอบเขตกำลังจับเอวของเธอเอาไว้ ความรู้สึกแบบนี้ช่างดีจริง ๆ ...
ครึ่งชั่วโมงต่อมาพวกเขาทั้งสองก็มาถึงที่หน้าทางเข้าของสำนักกิจการพลเรือน ชิงหยาดิ้นออกจากการโอบกอดของเย่ฮัวและเดินอย่างหยิ่งทะนงไปที่สำนักกิจการพลเรือน
เย่ฮัวพึมพำ “น้ำหอมแบรนด์นี้ไม่เลวเลย”
เมื่อทำทะเบียนสมรส ชายและหญิงต้องถ่ายรูปด้วยกันใช่ไหม? เย่ฮัวและชิงหยาก็ไม่มีข้อยกเว้น แต่มันเป็นงานที่ยากมากสำหรับช่างภาพ
“ เอ๊ะ…คุณสองคนขยับเข้าไปใกล้กันหน่อยได้ไหม” ช่างภาพรู้สึกว่าทั้งสองไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำทะเบียนสมรส แต่มาที่นี่เพื่อหย่าร้าง
เย่ฮัว พูดเบา ๆ “ช่างภาพขอให้คุณขยับเข้ามาใกล้หน่อย”
“ แล้วทำไมคุณไม่ขยับเข้าใกล้ฉันแทน” ชิงหยาพูด
“ ผู้หญิงเป็นฝ่ายที่มาหาฉันเสมอ”
“ ฮืม ผู้ชายก็เป็นฝ่ายที่มาหาฉันเสมอ!”
ช่างภาพกลืนน้ำลายของเขาแล้วพูดว่า “ เอ่… คุณสองคนตกลงเรื่องนี้กันก่อนไหม”
“ ไม่จำเป็น!” ชิงหยาพูดอย่างเย็นชาและเริ่มขยับเข้าไป
ช่างภาพกล่าวด้วยความพึงพอใจว่า “ เอาล่ะ.. ดี.. ทำท่าแบบนี้และยิ้มเล็กน้อย...”
บรรยากาศดูราวกับว่ามันถูกแช่แข็ง ยิ้ม? นี้มันนิทานอาหรับราตรีรึไง
ชิงหยาเป็นผู้หญิงที่ฉลาด ใบจดทะเบียนสมรสนี้จะถูกนำกลับบ้านไปเพื่อแสดงให้พ่อแม่ของเธอได้เห็น ดังนั้นหากภาพถ่ายได้ถ่ายไม่ดี มันง่ายที่จะความแตก ดังนั้นรูปถ่ายนี้ต้องแสดงว่าเธอมีความสุขมาก
ร่องรอยของความโค้งค่อยๆปรากฏขึ้นที่มุมปากของชิงหยา ช่างภาพได้แต่มึนงง เขากล้าที่จะสาบานว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่เขาเคยเห็นในชีวิต! เธอสวยจนถึงจุดที่จะทำให้เขาหายใจไม่ออก
“ คุณผู้ชาย?” ช่างภาพก็นึกขึ้นได้
การแสดงออกของเย่ฮัวยังคงนิ่งสงบ
ชิงหยาคันมืออยากจะตบเย่ฮัวสักสองสามครั้ง เธอพูดกับเย่ฮัวด้วยเสียงต่ำว่า “ ยิ้ม!”
“ ฉันไม่สามารถยิ้มได้” เย่ฮัวพูดเบา ๆ
ช่างภาพถึงกับมึน คุณมีภรรยาที่สวยงามและคุณไม่สามารถยิ้มได้จริงเหรอ? ถ้าเป็นฉัน ฉันหัวเราะได้แม้กระทั้งในเวลานอน!
กลิ่นอายหนาวเย็นอันรุนแรงถูกปล่อยออกมาอย่างเงียบเชียบ อย่างไรก็ตามมันถูกเย่ฮัวเก็บกลับไปเร็วมาก มุมปากของเย่ฮัวค่อย ๆ ฟื้นคืนชีพขึ้นมา แต่ดูเหมือนว่ามันจะกระตุกเล็กน้อย
“ เอาล่ะ ค้างเอาไว้แบบนี้นะ”
พร้อมกับเสียงคลิก รอยยิ้มของพวกเขาทั้งสองหายไปทันที
หลังจากใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการรอคิวพวกเขาก็ได้รับใบทะเบียนสมรส ทุกอย่างนั้นแม่นยำ ชิงหยามองใบทะเบียนสมรสที่อยู่ในมือของเธอ งั้นชื่อของเขาคือเย่ฮัว แน่นอนว่ามันน่าขบขันแต่ในที่สุดฉันรู้แล้วว่าพ่อของเด็กชื่ออะไร
เย่ฮัวดูใบทะเบียนสมรสที่อยู่ในมือของเขาและเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ ตามฉันกลับไปที่ เมืองไฮ โอเชี่ยน” ชิงหยาเก็บใบทะเบียนสมรสไว้และพูดเบา ๆ
"ไม่ไป"
ใบหน้าของชิงหยาเย็นชา “ เราไม่ได้พูดกันเมื่อวานเหรอ? ฉันจะให้กำเนิดลูกและคุณต้องฟังฉัน!”
“ ถูกต้อง แต่ฉันชอบเมืองนี้มันสงบ” เย่ฮัวพูดเบา ๆ สำหรับเด็กคนนี้ ฉันยอมปล่อยวางสถานะของฉันที่เป็นเจ้าเหนือหัวอย่างมากแล้ว
ชิงหยากลั้นหายใจ “ ดี!”
คุณปู่ของฉันอาศัยอยู่ที่เมืองหลงอัน และยิ่งไปกว่านั้นบ้านเกิดของคู่หมั้นของฉันก็อยู่ที่เมืองหลงอัน มันก็โอเคที่จะพักที่นี่ในตอนนี้
“ ไปซื้อวิลล่าก่อน”
“ ไปอยู่ที่ ที่ของฉัน” เย่ฮัวกล่าว เขาคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตที่บาร์อยู่แล้ว