กาลเวลาได้ล่วงเลยผ่านไปนานเท่าไรเขาไม่สามารถระบุได้
เพราะความรู้สึกของเขาไม่ค่อยกระจ่างชัดสักเท่าไร จึงไม่สามารถนับได้ว่าเวลามันผ่านไปเท่าไรกันแน่ ...ความคิดและเรื่องราวมากมายที่วนเวียนอยู่ในหัวมันทำให้เขาตกอยู่ในสภาวะสมองตื้ออื้ออึง...
ความรู้สึกอื้ออึงวิงเวียนจนหัวโล่ง เริ่มค่อยๆหายไปเมื่อเขาตระหนักได้ถึงมันขึ้นมา...
'เวลามันผ่านไปนานเท่าไรแล้ว'
เขาไม่ได้ไปไหนหรือไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง
เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม และทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิมอย่างในตอนแรก
แม้เวลามันจะผ่านไปเนิ่นนานจนเกือบทำให้เขาเสียสติ แต่ตอนนี้เขาได้สติขึ้นมาแล้ว และคิดที่จะพ้นไปจากสภาวะนี้เสียที
'ขอบคุณท่าน'
หลายร้อย...ไม่สิหลายพันดวงวิญญาณเข้ามารุมล้อมเขา
เขาสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของแต่ละคน
มันเป็นเวลานานพอสมควรในขณะที่เขาไม่ได้สติ ...และดวงวิญญาณเหล่านี้ล้อมรอบกายเขาเอาไว้ เพื่อคอยปกป้องเขา...
วิญญาณชั่วร้าย งั้นเหรอ?
สิ่งที่เขาเคยคิดได้พังทลายลงไป...เพราะทุกอย่างเขาเป็นฝ่ายเข้าใจผิดไปเอง
เขาเข้าใจดวงวิญญาณเหล่านี้ผิดไปเองตั้งแต่แรก... เขาคิดไปว่าดวงวิญญาณเหล่านี้กำลังหลอกหลอนเขา...
...แต่ดวงวิญญาณเหล่านี้ กลับคอยอยู่เคียงข้าง เพื่อปกป้องคุ้มครองเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา...
จากอะไรกัน?
วู้มมมมม
แสงพลันสว่างจ้าขึ้นมาแยงตาเขา
ตา?
เขาจะไปมีตาได้อย่างไรกัน?
เพราะตอนนี้เขาไม่มีร่างกาย ...
เขาพยายามคิดถึงความรู้สึกเดิมๆ คิดถึงภาพความทรงจำต่างๆที่เขาได้ลืมเลือนมันไป
เขากำลังครุ่นคิดอย่างต่อเนื่อง...ครุ่นคิดถึงชิ้นส่วนความทรงจำที่มันได้หลุดลอยหายไป
'คังวูชิน '
'ผู้อมตะ'
'การปรับสภาพพื้นผิวดาวเคราะห์'
ตอนนี้ราวกับจิ๊กซอว์ความทรงจำของเขาปรากฏขึ้นมาครบจำนวน และมันกำลังค่อยๆเรียงร้อยต่อกันเป็นฉากๆ...ภาพความทรงจำที่สมบูรณ์และแจ่มชัดพลันปรากฏมาในห้วงคำนึงของเขา
ทว่าภาพความทรงจำที่สมบูรณ์แล้ว กลับมีถึง 2 ภาพเต็มๆ และเรื่องราวของพวกมันกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...
'ฉันเป็นใครกันแน่?'
เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ฟิสิกส์กลศาสตร์ควอนตั้มระดับอัจฉริยะของโลก ที่กำลังทำการวิจัยระบบเคลื่อนย้ายมวลสารระหว่างดาวเคราะห์?
หรือว่าเขาเป็นเพียงเด็กมัธยมปลายที่ถูกเรียกตัวไปยังอัลเฟ่น จนกลายเป็น เนโครแมนเซอร์ ผู้ควบคุมความตายและกลายผู้อมตะที่เป็นฝันร้ายของทุกคนในเวลาต่อมา?
'ฉัน….'
ณ จุดเริ่มต้นของโลกใหม่
มีเพียงนามธรรมและความว่างเปล่าไร้ซึ่งสรรพสิ่งใดๆ...ต่อมาในความว่างเปล่า คอยๆบังเกิดการขยายตัวของพื้นที่และห้วงมิติไปเรื่อยๆ...จนในที่สุดสิ่งมีชีวิตแรกเริ่มก็ได้ถือกำเนิดขึ้นมา และพวกมันก็เข้ายึดครองพื้นที่ว่างและพื้นที่มิติที่เกิดขึ้นใหม่เหล่านั้น ...
และไม่นานหลังจากนั้น...ผู้ที่มีอำนาจในการลบทุกสิ่งออกไปอย่างสมบูรณ์ก็ถือกำเนิดขึ้น ...เขาลบทุกสิ่งทำลายทุกอย่างออกไปจนหมดสิ้น...เทพเจ้าแห่งการทำลายล้าง
'ฉัน….'
ชิ้นส่วนความทรงจำที่โกลาหลชุดหนึ่งพลันผุดเพิ่มขึ้นมา และเริ่มร้อยเรียงกันเป็นฉากๆจนเริ่มปรากฏเป็นภาพสมบูรณ์ชัดภาพหนึ่ง.... ทว่าความทรงจำใหม่นี้ของเขา พลันถูกภาพความทรงจำในหัวของเขาที่แจ่มชัดกว่าเข้าแทรกแซง...จนความทรงจำใหม่เริ่มสั่นสะท้านและสุดท้ายมันก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆอีกครั้ง
แต่ทว่าภาพความทรงจำโกลาหลที่แตกออกเป็นเสี่ยงและกำลังจะหายไป....กลับร้อยเรียงและเริ่มผสานเข้ากับ..
จิตวิญญาณของเขา ...
สำนึกของเขายังคงดำรงอยู่ และมันก็สลักลงในวิญญาณของเขา และเริ่มร้อยเรียงกันใหม่อีกครั้งอย่างช้าๆ ...
ราวกับเศษแจกันที่แหลกละเอียดค่อยๆประติดประต่อ ก่อรูปขึ้นมาใหม่อย่างไรอย่างนั้น
วู้มมมมมมม!
ดวงตาของเขาเปิดออก
เขากระพริบตาอยู่หลายครั้งเพื่อปรับระดับแสง ก่อนที่จะสำรวจไปรอบๆ
ภาพที่สะท้อนในดวงตาของเขาคือปราสาทเก่าๆที่คุ้นเคย
มันช่างอบอ่นและคุ้นเคย ...
แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็รับรู้ได้ถึงความตึงเครียด ... ..
“พะ ... พี่ครับ?”
พี่เหรอ?
เมื่อเขาได้ยินน้ำเสียงที่รู้สึกคุ้นเคยแปลกๆ เขาก็หันกลับไปมองตามเสียงนั้น
เป็นชายหนุ่มผมสีขาวและดวงตาที่แลดูอ่อนล้า
“แจมิน?”
"ครับพี่ ผมเองครับ! พี่เป็นไงบ้างครับ Ok รึเปล่า?"
“...... .”
เขาเองก็ไม่รู้สิ
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเรียกว่า Ok ได้รึเปล่า ...
เพราแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ ...
เขาไม่รู้ว่าตกลงแล้ว...เขาเป็นใครกันแน่
"พี่พึ่งกลับมาจากโลกจันทราเหรอครับ?"
"โลกจันทรา?"
เขาจำได้แล้ว เขาคิดที่จะเดินทางไปยังโลกจันทรา เพื่อที่จะค้นหาความจริง
เขาจะไปที่นั่นเพื่อดูว่าโลกใบนี้เป็นแค่โลกเสมือนอย่างที่บอกจริงรึเปล่า
ทั้งหมดนี่เป็นเพราะความพยายามที่ต้องการปกป้องน้องสาวของเขา รวมทั้งคนสนิทที่อยู่เคียงข้างเขา...เขาจะพยายามช่วยโลกใบนี้เพื่อคนเหล่านั้น
"ฉันหายไปนานแค่ไหน?"
"2 สัปดาห์เต็มๆ เลยครับพี่"
“...... .”
2 สัปดาห์ ...
คังวูชิน
ความทรงจำของตัวตนที่ชื่อคังวูชินในหัวของเขาเริ่มกระจ่างชัดออกมา
ตอนนี้ความรู้สึกถึงอำนาจแห่งความตายและความคุ้นเคยในการควบคุมร่างและการใช้พลังเวทย์ของเขาก็เริ่มกลับคืนมาอย่างสมบูรณ์
"ฉันตายงั้นเหรอ"