ดร.ท็อปเปลอร์ เมื่อตั้งสติได้ก็หายจากอาการตกตะลึง ตอนนี้เขากำลังคิดถึงเรื่องที่เขาบอกวูชินเอาไว้
เขาอยากรู้ว่าผลของการชักชวนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง
ตอนนี้คังวูชินได้ถูกปลุกให้ออกมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว ไม่รู้ว่าเขามีความรู้สึกต่อสถานการณ์นี้ยังไงบ้าง?
"แล้วคุณคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นยังไงบ้างล่ะ?"
"แกกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?"
"ก็ รีเซ็ต... แต่ก็นะ ตอนนี้มันอาจจะไม่สำคัญแล้วก็ได้"
เขาต้องการนำคังวูชินผู้ที่มีรหัสกู้คืนพร้อมกับรหัสโลก ออกจากระบบ
แต่ตอนนี้เขาออกมาจากระบบแล้ว ทว่ารหัสของโลกยังคงอยู่ในทราเน็ต
คิมคังชุลไพ่ใบสุดท้ายของเขาถูกมอบภารกิจให้ไปนำรหัสของโลกมา แต่ก็ล้มเหลว นอกจากนี้ท็อปเปลอร์เองยังถูกนำออกจากระบบด้วยวิธีการดึงออกโดยตรง ทำให้ตอนนี้เขาจะไม่สามารถเชื่อมต่อกับทราเน็ทได้อีก...
ท็อปเปลอร์มองไปที่วูชินด้วยสายตาจริงจังและท่าทางที่เร่งรีบอย่างมาก
"มันอาจจะยังไม่สายเกินไป ผมจะเอาวิธีส่งข้อความให้คนของอแลนดัลให้คุณใช้ และเมื่อคุณบอกเขาและเขาสามารถนำรหัสโลกมาได้ เราก็จะดึงเขาออกจากระบบ และทุกอย่างก็จะเรียบร้อย "
คำพูดที่กระตือรือร้นและจริงจังอย่างมากของดร.ท็อปเปลอร์ทำให้วูชินหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"แกต้องการให้ฉันส่งข้อความถึงลูกน้องฉัน เพื่อให้มันไปฆ่าน้องสาวของฉันงั้นเหรอ..?"
“... ก็ไม่ได้ตายจริงๆสักหน่อย ผมก็บอกคุณไปแล้วว่าถ้าเราได้รับรหัสโลกมาได้ก่อนที่มันจะสายเกินไป เราก็จะทำการรีเซ็ทโลก แล้วทีนี้เวลาบนโลกมันก็จะย้อนกลับไปในช่วงที่โลกยังสงบสุข ไม่มีสงคราม...ไม่สิ เรื่องราวจะย้อนกลับไป ก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มต้นขึ้นด้วยซ้ำ "
"ไม่ขำเลยสักนิด"
"กรุณาเข้าใจด้วยเถอะ ตอนนี้โลกนั้นเป็นแค่โลกเสมือนเท่านั้น เมื่อเรารีเซ็ทเสร็จสิ้น น้องสาวของคุณก็ยังมีชีวิตอยู่ แถมไม่ต้องเจอเรื่องราวร้ายๆอะไรแบบนี้ด้วย เราไม่ได้ฆ่าเธอซักหน่อย เราทำเพื่อช่วยโลก "
ท็อปเปลอร์พยายามลุกขึ้นจากเตียง คังวูชินเองก็จ้องมองไป ก่อนที่จะพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง
"แกเข้าใจผิดแล้ว"
“...... .”
"เป้าหมายของฉันคือการตัดการเชื่อมโยงระหว่างโลกกับทราเน็ท ฉันไม่ได้สนใจเรื่องราวอะไรของโลกทั้งนั้น "
“...... .”
ใบหน้าของท็อปเปลอร์เริ่มหมองคล้ำลง
คังวูชินถูกนำออกจากระบบ แต่ความทรงจำของเขายังคงสับสนและแยกแยะอะไรไม่ได้ นี่คือสิ่งที่ท็อปเปลอร์กังวลมากที่สุด
"พวกเราจะทอดทิ้งโลกเสมือนไปก็ได้ แต่โลกแห่งความเป็นจริงที่เรากำลังยืนกันอยู่นี่... "
"หยุด"
คังวูชินเอื้อมมือมาจับไหล่ของท็อปเปลอร์
"ฉันมาที่นี่ เพราะฉันต้องการยืนยันอะไรบางอย่างเท่านั้น"
“...... ?”
เขากำลังพูดถึงเรื่องบ้าอะไรขึ้นมาอีก? เขามาที่นี่ด้วยตัวเขาเองที่ไหนกัน?
ทั้งหมดเป็นเพราะเขาสั่งให้ลีโอเน่ไปนำคังวูชินออกจากระบบ
"ฉันมาที่นี่เพื่อตรวจสอบดวงวิญญาณของแกน่ะ"
ตาของวูชินเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มของเขาจะเผยออกมาหลังจากมองไปที่ท็อปเปลอร์
ตอนนี้ความวิตกจริตที่ติดและค้างคาอยู่ในใจของวูชินมานานได้รับการแก้ไขแล้ว มันทำให้ใจของเขารู้สึกปลอดโปร่งขึ้นอย่างมาก
"ค ... คุณจะไปที่ไหนกัน?"
"ฉันมีเรื่องที่ต้องทำ"
เมื่อวูชินหันหลังและเดินจากไป ดร.ท็อปเปลอร์ก็หันไปด้านข้างและชี้ไปที่วูชิน
"ทำไมพวกคุณไม่ควบคุมตัวเขาเอาไว้ล่ะ?"
“...... .”
อย่างไรก็ตามเหล่าทหารที่อยู่ใกล้ๆท็อปเปลอร์ต่างยืนขาแข็งเป็นหุ่นไม่ขยับเคลื่อนไหวหรือลงมือทำอะไรแม้แต่นิด...แม้แต่ลีโอเน่เองก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ไม่เคลื่อนไหวอะไร
“กัปตันลีโอเน่! คุณมัวทำบ้าอะไรอยู่ ทำไมไม่รีบไปจับเขากลับมา?”
"ศาสตราจารย์เรื่องนี้...ผมว่า คุณยอมแพ้ซะเถอะ"
“...... ?”
คังวูชินมีรหัสกู้คืน
มันไม่สำคัญแล้วตอนนี้ว่าจะได้รหัสโลกมาหรือไม่ได้ รหัสกู้คืนที่จำเป็นต้องใช้ในการย้อนเวลาก็ยังคงมีความสำคัญมากอยู่ดี พวกเขาจะต้องหาวิธีย้อนเวลาโลกให้ได้ในภายหลัง
“ฮึ่ม! ถ้าเราปล่อยเขาออกไปตอนนี้ ... "
อย่างน้อยที่สุดมันจำเป็นต้องมีรหัสกู้คืน เพื่อค้นหาวิธีใหม่ๆในการรีเซ็ท ดร.ท็อปเปลอร์รีบลุกขึ้นจากเตียงและวิ่งไปทางวูชินอย่างทุลักทุเล
"คุณวูชิน หยุดก่อน!"
“...... .”
วูชินที่กำลังเดินลงบันไดทางออกของยานอวกาศอยู่นั้น ก็หันกลับมามองตามเสียงเรียก และเมื่อทั้งสองสบตากันนั้นเอง ...
"เอ๊ะ อะไรกัน?"
ท็อปเปลอร์อุทานออกมาเมื่อรู้สึกเหมือนเขาถูกยกขึ้นจากพื้น ...แต่มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกเท่านั้น ตอนนี้ร่างกายของเขากำลังลอยขึ้นจากพื้นอยู่ในอากาศจริงๆ ราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นจับยกขึ้นอย่างไรอย่างนั้น
“ไม่ต้องตามฉันมา...สิ่งที่ฉันต้องการ ได้รับการยืนยันจากแกเรียบร้อยแล้ว”
"แล้ว ...นี่มันบ้าอะไรกัน ... "
ดร.ท็อปเปลอร์รู้สึกตื่นตะลึงและสับสนว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่...เขาไม่อาจจะเชื่อในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี่ได้ ราวกับเขากำลังเห็นผีตัวเป็นๆยังไงยังงั้น
คังวูชินทำอะไรกันแน่? อะไรทำให้เขาสามารถใช้พลังเหนือธรรมชาติแบบนี้ในโลกแห่งความจริงได้?
ตอนนี้เขาดูเหมือนผู้มีพลังในโลกเสมือนไม่มีผิด ....
"แกควรกลับบ้าน ไปรอดูเรื่องราวกับเพื่อนๆแกที่โลกจันทรา...ไม่สิ ต้องที่ดวงจันทร์"
เมื่อวูชินเดินลงบันไดไป ร่างของดร.ที่ลอยในอากาศราวกับมีมือที่มองไม่เห็นยกขึ้น ก็ถูกปล่อยจนหล่นตุ๊บลงมา
"นี่มันบ้าอะไรกันแน่วะเนี่ย ...... "
กัปตันลีโอเน่รีบไปพยุงดร.ท็อปเปลอร์ที่กำลังนั่งตะลึงอยู่ที่พื้น...เขาเองย่อมเข้าใจความรู้สึกเหวอนี้ดี เพราะเขาเองก็พึ่งผ่านมันมาสดๆร้อนด้วยตัวเอง...
"ศาสตราจารย์ลุกขึ้นก่อน บางทีตอนนี้เขาอาจจะไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแล้ว "
"นายพูดเรื่องไร้สาระอะไร"
"นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราต้องการมากที่สุดหรอกเหรอครับ มันเป็นวัตถุประสงค์ของแผนการในอนาคตของพวกเราชัดๆ เลยไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้สิ่งที่อยู่ในโลกเสมือนได้บังเกิดขึ้นในโลกแห่งความจริงแล้ว ... นี่ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นของการปรับสภาพพื้นผิวดาว หรือสร้างดาวดวงใหม่นี่ครับ "
"แต่…."
แล้วผลข้างเคียงไม่ก็ผลกระทบล่ะ?
นี่อาจเป็นตัวแปรใหม่ที่คาดการณ์ไม่ได้ก็ได้
นี่เป็นสิ่งที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ด้วยวิทยาศาสตร์ พลังเหนือธรรมชาติของเขาอยู่เหนือความเข้าใจของมนุษย์อย่างสิ้นเชิง
แล้วจะมีอะไรที่สามารถอธิบายเบื้องหลังของการพัฒนาครั้งนี้ได้กันล่ะ