ตอนที่ 29 สุนัขกลายพันธุ์มาแล้ว
แสงแรกของวันใหม่ปลุกซ่งเจิงที่นอนหลับอยู่ให้ตื่นขึ้น เขายกมือขยี้ตาของตัวเองไปมา ซ่งเจิงมองไปยังพี่ชายกุ้ยที่กำลังตัดฟืนอย่างขะมักเขม้น แต่กลับไม่เห็นเงาของเจ้าลิงผอมเลย ไม่แน่ว่าอาจจะออกไปเก็บของกินอยู่ก็ได้
ซ่งเจิงเตะฉู่อี้เบาๆ ฉู่อี้ก็ส่งเสียงอู้อี้ออกมาสองสามคำ ก่อนจะหันตัวหนีแล้วหลับต่อไป เมื่อเห็นแบบนั้นซ่งเจิงรู้สึกอยากเลิกพยายามไปเลย ในช่วงเวลาที่อันตรายแบบนี้ หูตาต้องคอยฟังและสอดส่องรอบด้าน ขนาดลมพัดเบาๆก็สามารถทำให้พวกเขาเกิดอาการตื่นตระหนกได้แล้ว แต่ว่าฉู่อี้คนแปลกหน้าคนนี้กลับทำให้ซ่งเจิงลำบากใจขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้
ซ่งเจิงจึงเตะฉู่อี้อีกครั้ง ครั้งนี้ เขาเพิ่มแรงเข้าไปอีกหลายเท่า
จนฉู่อี้ส่งเสียงรำคาญออกมา เขาลืมตาขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ เมื่อเขาเห็นซ่งเจิง แววตาก็เต็มไปด้วยความโกรธ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็บิดเบี้ยวด้วยความไม่พอใจ
ซ่งเจิงแทบกลืนน้ำตาทันทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้า {อาเมน}
"ปึง ！" เสียงดังกึกก้องพร้อมกับเปลวไฟที่ปรากฏขึ้นมา ซ่งเจิงลอยขึ้นไปบนฟ้าเขาหมุนตัวสองรอบก่อนจะตกลงมาที่พื้น--พร้อมกับหน้าคว่ำที่พื้น
ซ่งเจิงเงยหน้าขึ้นพร้อมสะบัดหัวไปมา เขามองไปยังพี่ชายกุ้ยที่อ้าปากค้างที่มองซ่งเจิงที่เนื้อตัวดำปี๋ ซ่งเจิงยิ้มยิงแยกเขี้ยวให้พี่ชายกุ้ย ทำเอาเขาตกใจมากจนเกือบจะใช้มีดสปาต้าฟันเข้าที่คอของซ่งเจิงแล้ว
หลังจากทานอาหารมื้อเช้าแบบง่ายๆผ่านไป เจ้าลิงผอมก็เรียกคนทั้งสามมารวมตัวกัน ซ่งเจิงกระตุกที่มุมปากจนเหมือนลี่ขุย แล้วส่ายหัวออกมาอย่างเหนื่อยใจ ส่วนฉู่อี้ก็ลูบผมสีแดงของตัวเองอย่างรู้สึกผิด
ลิงผอมหยิบแผนที่ขึ้นมากางออก "การสำรวจเมืองครั้งแรกเมื่อวานนี้พวกเราทำได้ดีพอสมควรแล้ว ตอนนี้พวกเรามาพูดถึงปัญหากันบ้างดีกว่า"
"หนึ่ง ในหมู่บ้านมีซอมบี้ค่อนข้างมาก ฉันสงสัยว่าพวกมันจะถูกสุนัขกลายพันธุ์ระดับสองเป็นคนเรียกมา"
{ทุกคนมารวมตัวกัน : สุนัขกลายพันธุ์ระดับสูงนั้นเรียกพวกระดับต่ำมารวมกัน ยิ่งระดับสูงมากเท่าไหร่ พลังก็ยิ่งแข็งแกร่ง แถมพวกสุนัขที่จะมารวมกันก็ยิ่งมากขึ้นไปอีก}
"สอง เมื่อวานพวกเราเห็นแล้วว่าเจ้าไก่กลายพันธุ์ตัวนั้นน่าสงสัยมาก ฉู่อี้นายรู้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น ? "
ฉู่อี้ยิ้มออกมา แล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง "ถูกต้อง ผมรู้อะไรมานิดหน่อย เจ้าไก่กลายพันธุ์ตัวนั้นกับกลุ่มซอมบี้พวกนั้นทำงานกันเป็นทีม...อีกทั้งยัง ไม่ได้มีไก่กลายพันธุ์เพียงตัวเดียวด้วย"
ซ่งเจิงและคนอื่นๆหันไปมองหน้ากันทันที "พวกมันร่วมมือกัน ?"
ฉู่อี้อธิบายต่อว่า "ใช่แล้ว พวกมันร่วมมือกัน ไก่กลายพันธุ์ตัวนั้นมีพลังในการต่อสู้ค่อนข้างต่ำ เพราะฉะนั้นมันจึงร่วมมือกับเหล่าซอมบี้พวกนั้น เมื่อไก่กลายพันธุ์เห็นเหยื่อเมื่อไหร่มันก็จะส่งเสียงร้องทันที เมื่อเหล่าซอมบี้ได้ยินเสียงร้องของไก่กลายพันธุ์มันก็จะมารวมตัวกันที่นั้น เพราะแบบนี้ พวกมันทั้งสองจึงร่วมมือกันเพื่อหาอาหาร"
ซ่งเจิงอ้าปากค้าง นี่เป็นเรื่องที่พิสดารเรื่องหนึ่งบนโลกใบนี้เลยนะ เหล่าพวกซอมบี้ที่ไร้สมองสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้....ให้ตายเถอะ ! นี่ไม่ถือว่าเป็นการวิวัฒนาการแล้วเหรอ !
เจ้าลิงผอมและพี่ชายกุ้ยไม่ได้คิดอะไรมากมาย พวกเขาเพียงแค่ขมวดคิ้วและใช้ความคิดเท่านั้น
เจ้าลิงผอมพูดออกมาว่า "ถ้ายึดตามสถานการณ์ตอนนี้ พวกเราจำเป็นที่จะต้องเข้าไปในหมู่บ้านอีกครั้งเพื่อทำการเก็บข้อมูลให้มากกว่านี้...แม้ว่า จะต้องฆ่าสุนัขกลายพันธุ์ก็ตาม!"
หลังจากได้ฟัง ฉู่อี้ก็ร้องออกมาเสียงดัง "พวกนายจะบ้าหรือเปล่า ? ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือยังไง !"
ซ่งเจิงหยิบกระทะขึ้นมา "พวกเราไม่ได้บ้า ที่พวกเราทำแบบนี้เพราะมีเหตุผล"
เจ้าลิงผอมมองไปยังซ่งเจิง แล้วพยักหน้า พี่ชายกุ้ยไม่ได้พูดอะไรมากนัก เขาเพียงหยิบมีดสปาต้าออกมาเฉยๆ
ฉู่อี้มองไปยังซ่งเจิงและคนอื่นๆที่มีท่าทางแน่วแน่ แล้วยกมือขึ้นมา "พวกนายเข้าใจไหมเนี่ย เมื่อครู่เจ้าลิงผอมก็พูดขึ้นแล้วว่ามันเป็นที่ที่มีซอมบี้กระจุกตัวรวมกันอยู่ ไม่แน่ว่าอาจจะมีสุนัขกลายพันธุ์ระดับสองอยู่หนึ่งตัวก็ได้ ! สุนัขกลายพันธุ์ระดับสองนะ พวกนายรู้ใช่ไหมว่าฉันหมายความว่ายังไง ?"
ซ่งเจิงยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย "แค่สุนัขกลายพันธุ์ระดับสองเอง ฉันจัดการได้ !" พูดจบก็ยกมือขึ้นลูบคางอย่างหลงตัวเอง
ฉู่อี้มองเขาอย่างไม่เข้าใจ "...พี่ซ่ง วันนี้พี่โดนฉันทำให้สมองกระทบกระเทือนเลยโง่แบบนี้ใช่ไหม"
สีหน้าของซ่งเจิงเคร่งขรึมทันที แม้ว่าทุกคนจะคิดว่าตอนนี้เขาหน้าตาไม่สดใสอยู่แล้วก็ตาม ลมที่เกิดจากกระบี่เล่มยาวฟันลงมาตรงข้างๆฉู่อี้ ทำให้เขาตกใจกลัวแทบตาย
ฉู่อี้รู้สึกว่าซ่งเจิงเปลี่ยนเป็นคนที่น่ากลัวขึ้นมาทันที ฉู่อี้ก้าวขาออกมาแล้วลื่น จนทำให้เขาต้องเซถอยหลัง ซ่งเจิงจึงใช้หนวดพลังจิตเข้าไปช่วยพยุงไว้ ซึ่งเหนียวแน่นกว่าเชือกที่มัดปมไว้สำหรับเกาะยึดของเจ้าลิงผอมเสียอีก
ซ่งเจิงยิ้มแฉ่งออกมา ซึ่งเป็นสีฟันอันขาวสว่างตรงข้ามกับสีบนใบหน้าของเขาอย่างมาก เขาค่อยๆใช้หนวดพลังจิตเริ่มทำการซึมซับพลังงาน
กระแสอันอบอุ่นส่งผ่านจากหนวดเหล่านั้นมายังร่างกายของซ่งเจิง เมื่อเขาได้รับจนพอใจแล้ว เขาก็ปล่อยฉู่อี้ไป
ฉู่อี้ที่ถูกมัดอยู่นั้น ตกใจกลัวมากทีเดียว ซ่งเจิงที่กำลงดูดซับพลังงานมาอย่างเงียบๆนั้น ทำให้ฉู่อี้เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาที่หน้าอก พลังภายในร่างกายของเขากำลังถูก 'เชือก' ที่มองไม่เห็นดูดซับไปอย่างควบคุมไม่ได้
เมื่อซ่งเจิงปล่อยร่างของฉู่อี้ เขาก็รีบขยับเท้าซ้ายแล้วออกห่างจากซ่งเจิงราวๆแปดฟุต แล้วฉู่อี้ก็มองไปยังซ่งเจิงที่ทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้
ฉู่อี้ลูบหน้าอกของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาก็มีสีหน้าตกใจขึ้นมา "พี่ซ่ง พี่เป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่งั้นเหรอ !?"
ซ่งเจิงมองไปยังฉู่อี้ด้วยท่าทางพอใจ เลียนแบบท่าทางเชิดจมูกแบบฉู่อี้แล้วพูดขึ้นมาว่า "ทำไมฉันจะเป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ไม่ได้ล่ะ?"
ได้ยินแบบนั้นฉู่อี้ก็พูดในสิ่งที่คิดออกมาทันที "นายเป็นคนแปลกที่โง่มาก ทำไมถึงกลายเป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ได้นะ!?"
พี่ชายกุ้ยและเจ้าลิงผอมหัวเราะออกมาพร้อมกัน อย่างมีความสุข สีหน้าของซ่งเจิงเคร่งขรึมลง แววตาของซ่งเจิงเต็มไปด้วยความอาฆาตสั่นไหวทั่วดวงตา ซ่งเจิงกำกระทะในมือแน่นแล้วพุ่งเข้าไปหาฉู่อี้ "ทำไมฉันจะเป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ไม่ได้ ! ขอโทษที่มันแปลกล่ะกัน !"
ฉู่อี้ยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่ยกกำปั้นขึ้นมารับการโจมตีของซ่งเจิงเท่านั้น
ซ่งเจิงมองมือของฉู่อี้ที่ยกขึ้นมารับพลังเขาด้วยมือเปล่า ซ่งเจิงจึงยกกระทะเหล็กขึ้นมาโจมตีฉู่อี้อีกครั้ง
แต่แล้วเขาก็เอากระทะไปไว้ด้านหลัง แล้วชูมือขึ้นมาเพื่อโจมตี ฉู่อี้มองไปยังซ่งเจิงที่ทิ้งอาวุธของตัวเอง แล้วก็นิ่งไป หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาพลางหยิบมีดกริชที่หลังออกมา
เมื่อซ่งเจิงพุ่งตรงเข้าไปปะทะที่ด้านหน้าของฉู่อี้ เขาก็หยิบเอามีดกริชออกมา ในชั่วพริบตาเขาก็ต้องตกใจกลัวจนวิญญาณแทบจะออกจากร่าง หากว่าฆ่าได้เขาคงโดนฆ่าไปแล้ว แต่ถ้าป้องกันได้ก็ต้องป้องกันไว้ก่อน
ฉู่อี้ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย เขาดึงกริชออกมา แล้วใช้กริชพุ่งตรงไปยังหน้าอกของซ่งเจิง แต่อีกฝั่งก็หนีออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน และตอนที่ลอยตัวกลับมาเขาก็มีความเร็วที่ค่อนข้างไวเช่นกัน
เจ้าลิงผอมหันหน้าหนี ไม่อยากจะมองไปยังท่าทางอันโง่เง่าของซ่งเจิง พี่ชายกุ้ยพุ่งเข้าไปจับตัวของซ่งเจิงไว้ แต่เขากลับพยายามดิ้นออกจากการจับตัวจากพี่ชายกุ้ยทันทีที่โดนจัวเอาไว้
"เหอะเหอะ...นายมันน่ารังเกียจนัก !" ซ่งเจิงโมโหจนควันแทบออกจากหู
ฉู่อี้เงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วผิวปากอย่างอารมณ์ดีพลางยกมีดกริชขึ้นมาควงเล่น ไม่โต้ตอบอะไรซ่งเจิงสักนิด
เจ้าลิงผอมพุ่งตัวเข้าไปหาซ่งเจิงแล้วเตะไปยังก้นของเขาหนึ่งที "คนที่เสียเปรียบคือน้องฉู่อี้นะ ถ้าหากว่านายเจอซอมบี้กลายพันธุ์อีกครั้ง นายจะมีพลังเทียบเท่ากับเหล่าซอมบี้ได้หรือถ้าใช้พลังมากเกินไปกับเรื่องแบบนี้ ?"
ซ่งเจิงเม้มปากแน่น ในที่สุดเขาก็ฟังคำพูดของเจ้าลิงผอม แต่ว่า เมื่อเขามองไปยังท่าทางสนุกสนานของฉู่อี้ เขาก็เกิดอาการโมโหขึ้นมาอีกครั้ง
ฉู่อี้มองไปยัง 'ลี่ขุย' ซ่งเจิงที่นิ่งเงียบ แล้วยิ้มออกมาจนเห็นฟันขาวสะอาดของตัวเอง "พี่ซ่งอย่าโกรธเลยนะ เหล่าทหารต้องไม่หยุดพัฒนาเรื่องเล่ห์กลไม่ใช่เหรอ..."
ซ่งเจิงขี้เกียจจะเถียงกับฉู่อี้ เขาหยิบกระทะจากมือของเจ้าลิงผอมมา แล้วหยีตาเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ เมื่อฉู่อี้มองไปยังซ่งเจิงที่ไม่พูดอะไร เขาก็รู้ว่าตัวเองนั้นโดนโกรธเข้าให้เสียแล้ว
แต่ว่านะ ฉู่อี้ก็ไม่อยากจะคิดอะไรมาก เรื่องของผู้ชายสุดท้ายแล้วมันออกมาเป็นแบบนี้ได้ยังไงนะ
ฉู่อี้มองไปยังหมู่บ้านไกลๆที่ปกคลุมด้วยใบไม้สีเหลืองทองอร่าม เสียงร้องของเหล่าอีกาค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ ในม่านหมอกนั้น ฉู่อี้เห็นว่าไก่กลายพันธุ์ตัวหนึ่งกำลังส่งเสียงร้องเรียกพวกอยู่
เรื่องที่น่าเสียดายก็คือ แต่ไหนแต่ไรไก่พวกนี้ก็ต่างส่งเสียงร้องขันออกมาอยู่แล้ว เพียงแต่ว่า...ตอนนี้เสียงร้องของมันกลับกลายเป็นเสียงร้องแห่งความตายน่ะสิ