ตอนที่ 37 ตื่นขึ้นเถิดพี่น้องทั้งหลาย (ตอนจบ)
“ตายซะ !” ลิงผอมตะโกนออกมาเสียงดัง หลังจากนั้นก็ใช้มีดกริชกรีดเข้าไปที่หัวของมัน “โฮก ! โฮก !” มันร้องคำรามออกมา ในตอนที่มีดกริชกำลังจะตัดหัวของมันนั้น ดวงตาทั้งสองข้างของมันก็ไม่มีแววตาของการมีชีวิตอีกต่อไป ร่างของลิงผอมค่อยๆตกลงมายังพื้นพร้อมกับร่างของสุนัขกลายพันธุ์
“ลิงผอม !” ซ่งเจิงเข้าไปอยู่ข้างกายของลิงผอมทันที เขามองไปยังลิงผอมที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา
“นายเป็นยังไงบ้าง ?” ซ่งเจิงมองไปยังบาดแผลทั้งสามที่อยู่บนหน้าอกของลิงผอมด้วยแววตาตกใจ ดวงตาทั้งสองข้างของลิงผอมนั้นแดงก่ำ ซ่งเจิงจึงรีบถามออกมา
“ซ่งเจิง นายรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงฆ่าพ่อแม่ของตัวเอง ?” ลิงผอมถามออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบา
ซ่งเจิงก็เงียบไป เรื่องราวอันน่าเจ็บปวดแบบนี้เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงดี
“นั่นก็เพราะว่าพวกเขาถูกซอมบี้กัด แล้วติดเชื้อไวรัส !” ดวงตาของลิงผอมนั้นเป็นสีแดง แววตาบ่งบอกถึงความโมโหที่ซ่อนอยู่ “พวกเขาบังคับให้ฉันฆ่าพ่อแม่ของตัวเอง ! หลังจากนั้น ฉันก็ฆ่าพวกเขาในตอนที่ปฏิบัติหน้าที่อยู่ ! ใช่ ! ฉันก็ฆ่าพวกเขาทุกคน !”
“การที่มีพี่น้องแบบฉัน นายคงจะอับอายมากสินะ นอกจากจะฆ่าพ่อแม่ของตัวเองแล้ว ยังฆ่าบรรพบุรุษพี่น้องของทุกคนที่กลายเป็นซอมบี้เพื่อให้ทุกคนอยู่รอดปลอดภัย!” เสียงของลิงผอมค่อยๆเบาบางลง จนกลายเป็นเสียงหัวเราะในลำคอ
“ซ่งเจิง หากฉันได้เจอนายเร็วกว่านี้ก็คงจะดี หากให้พวกเขาได้กินแพนเค้กพวกนั้น เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น” ลิงผอมไม่กล้าสบตาซ่งเจิง
“พรึ่บ !” ซ่งเจิงสะบัดแขนของลิงผอมทิ้ง หลังจากนั้นก็ตะโกนออกมาด้วยความโมโห “ช่างมันสิ ! ฉันไม่สนว่านายฆ่าไปกี่คน ! นายคือพี่น้องของฉัน ! ต่อให้นายฆ่าทุกคนจนหมดโลกใบนี้ นายก็ยังเป็นพี่น้องของฉัน ! ”
“คนพวกนั้นเป็นสิ่งสกปรก ! อย่าว่าแต่นายเลย หากฉันเห็นมันฉันก็จะฆ่า !” ซ่งเจิงขย้ำคอเสื้อของลิงผอมแล้วตะโกนออกมา
“ขอบคุณนะ !” ลิงผอมโผเข้าสู่อ้อมกอดของซ่งเจิง เขากอดซ่งเจิงแน่นพลางร้องไห้ออกมาราวกับจะขาดใจเหมือนเด็กๆ
“นายไม่ผิด พวกเขาก็เหมือนกัน มันเป็นเพราะโลกอันโหดร้ายใบนี้ต่างหาก แต่ว่าการที่พวกเขาบังคับนาย พวกเขาก็ควรตายเช่นกัน !” ซ่งเจิงกอดลิงผอมแน่น แววตาของเขาแดงก่ำเช่นกัน
เวลาผ่านไป อารมณ์อ่อนไหวของลิงผอมก็หายไป หลังจากนั้นเขาก็พูดกับซ่งเจิงอย่างตื่นเต้น “พลังของฉันตื่นแล้ว !”
พูดจบ ร่างกายของลิงผอมจู่ๆก็หายไปจากอ้อมแขนของซ่งเจิง เขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ห่างออกไปราวสองเมตร
“นี่มัน !” ซ่งเจิงเบิกตากว้าง เขาอยู่ในอาการตกใจโดยสมบูรณ์
“ความสามารถในการหายตัว ตอนนี้ไปได้ไกลสองเมตรแล้ว ! ขอบคุณนายมากนะ ! น้องชายที่ดี ! ฉันทำมันได้แล้วล่ะ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษโลกอันโหดร้ายนี้ !” ลิงผอมพูดออกมาด้วยสีหน้าโล่งอก
“รีบแก้พิษก่อนเถอะ !” ซ่งเจิงก็หัวเราะออกมาเช่นกัน หลังจากนั้นเขาก็ทำบะหมี่ชิงชุนให้ลิงผอมทานหนึ่งถ้วย เดิมทีพิษจากซอมบี้ระดับหนึ่งนั้น แพนเค้กก็สามารถแก้พิษได้ แต่ว่าการที่เขาใช้กระทะเหล็กทำบะหมี่ชิงชุนออกมา ก็เพราะว่าอยากจะให้รางวัลพี่น้องตัวเองจากการตื่นขึ้นของพลังเท่านั้น ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกมีความสุขจากใจจนสัมผัสได้
ซ่งเจิงได้รับรู้จากตัวเขาเองว่า ผู้คนต่างโทษลิงผอมที่เขานั้นฆ่าพ่อแม่ของตนเอง แต่ลิงผอมนั้นแบกรับเรื่องนี้อย่างเงียบๆมาโดยตลอดราวกับอยู่ในฝันร้าย ตอนนี้เขาได้ปล่อยวางมันแล้ว เขาได้เกิดใหม่แล้ว
“อร่อยไหม ?” ซ่งเจิงมองไปยังลิงผอมที่กำลังกินบะหมี่อย่างกระหาย
“แม่งโคตรอร่อยเลย !” ลิงผอมกินบะหมี่หมดภายในไม่กี่คำ พร้อมกับเลียถ้วยอย่างไม่ลังเล
“ป่ะ ! พวกเราไปหาพี่ชายกุ้ยกับฉู่อี้กันเถอะ !” ซ่งเจิงมองไปยังลิงผอมด้วยใบหน้าแห่งความสุข ระหว่างทางเขาก็ได้บอกเรื่องที่เขาวางแผนไว้กับฉู่อี้อย่างไม่ปิดบัง
“น้องพี่ ! ฉันหวังว่าวันหลังนายจะไม่ปิดเรื่องนี้กับพวกเราอีกนะ แม้ว่าพวกเราจะไม่โทษนาย แต่ว่านี่มันช่างเจ็บปวดหัวใจจริงๆ !” ลิงผอมพูดออกมาอย่างเศร้าใจพลางเอานิ้วชี้ไปที่หัวใจของตัวเอง
“ฉันสัญญา ! จะไม่มีการทำแบบนี้อีกอย่างแน่นอน ! ” ซ่งเจิงตบหน้าอก แล้ววิ่งหนีไป
“ครั้งต่อไปเหรอ ! นายยังคิดจะมีครั้งต่อไปอีกเหรอ ! คอยดูนะฉันจะฆ่านาย !” ลิงผอมหัวเราะพลางก่นด่าแล้ววิ่งตามซ่งเจิงไป
ทั้งสองคนมาถึงจุดที่พี่ชายกุ้ยอยู่ แต่พวกเขากลับเห็นพื้นที่รอบๆเป็นรอยไฟไหม้เท่านั้น ส่วนฉู่อี้นั้นนอนนิ่งอยู่ที่พื้น ที่ด้านหลังของพวกเขา มีสุนัขกลายพันธุ์ระดับหนึ่งนอนตะแคงอยู่ ร่างกายของมันไหม้เกรียม
“ฉู่อี้ ! พี่ชายกุ้ยล่ะ ?” ซ่งเจิงมองไปยังภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ในตอนนั้นเขาเกิดอาการตกใจอย่างมาก เขารีบพลิกร่างของฉู่อี้ให้หงายขึ้นมา
หลังจากนั้นเขาก็เห็นว่าดวงตาของฉู่อี้นั้นเป็นสีแดง ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“ฉันถามว่าพี่ชายกุ้ยอยู่ที่ไหน !” ฉู่อี้รีบตอบออกมาทันทีว่า
“พี่ซ่ง ! ฉันขอโทษ ! ทั้ง..ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉันเอง !” ฉู่อี้พูดพลางสะอื้นออกมา
ซ่งเจิงเกิดอาการตกตะลึงขึ้นมาทันที ร่างกายของเขาเซไปมา เดินถอยหลังไปสองสามก้าว หลังจากนั้นเขาก็ไม่สนใจฉู่อี้อีกต่อไป เขาวิ่งไปยังร่างของสุนัขกลายพันธุ์ที่นอนอยู่เพื่อหาร่างของพี่ชายกุ้ยราวกับคนบ้า
หลังจากนั้นเขาก็เห็นพี่ชายกุ้ยอยู่ที่ข้างๆหินก้อนหนึ่ง แต่ว่า ตอนนั้นร่างกายของพี่ชายกุ้ยมีแผลทั่วร่างกาย หัวของเขาได้ขาดแนบสนิทกับพื้นดิน ทำให้ไม่สามารถรู้ได้ว่าเขามีสีหน้ายังไง
“พี่...พี่...พี่ชายกุ้ย !” ซ่งเจิงไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองว่านี่คือพี่น้องที่อยู่มาด้วยกันทุกวันทุกคืน สมองของเขานั้นโล่งไปหมด เขายืนนิ่งไม่ไหวติงเพราะอากาศช็อก ในขณะที่เขากำลังพูดอะไรไม่ออกนั้น ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมา
“ให้ตายเถอะ !” ในตอนนั้นเองดวงตาของลิงผอมก็แดงขึ้น เขาไปปรากฏตัวอยู่ที่ด้านหน้าของฉู่อี้ แล้วซัดหมัดเข้าไปที่ฉู่อี้
“ขอโทษ ! ขอโทษจริงๆครับ !” ฉู่อี้ลุกขึ้นมา แววตาทั้งสองข้างไม่มีชีวิตชีวา เขาไม่หยุดพูดคำว่าขอโทษเลย
“ฉันจะฆ่านาย !” ลิงผอมพูดออกมาด้วยความโมโห เขาถือมีดกริชขึ้นมาในมือ แล้วไล่แทงฉู่อี้อย่างไม่มีสติ
ไม่รู้ว่าเขาแทงฉู่อี้ไปมากแค่ไหน แต่ตอนนี้มือของลิงผอมกระตุกอย่างแรง หลังจากที่เขาไม่สามารถใช้มือถือกริชได้อีกต่อไป เขาจึงใช้มือเปล่าตีเข้าไปยังฉู่อี้ เมื่อปวดมือก็ใช้เท้า เมื่อเท้าเป็นตะคริวเขาก็ใช้ฟันกัด
“นายเป็นพี่น้องกับพวกเรานะ !” ลิงผอมพูดที่ข้างหูฉู่อี้ด้วยเสียงอันดัง เขาพูดออกมอย่างบ้าคลั่ง
“ขอโทษ !” ทั่วร่างของฉู่อี้เต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมา แต่บาดแผลเหล่านั้นก็สมานกันอย่างรวดเร็ว
“ไปซะ !” ซ่งเจิงกอดร่างของพี่ชายกุ้ยไว้ เขาใช้เสื้อผ้าของตัวเองห่อหัวของพี่ชายกุ้ยขึ้นมาวางไว้บนร่าง
“พี่ชายกุ้ย !” ลิงผอมล้มลงพื้นอย่างอ่อนแรง น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ในบรรดาพวกเขาทั้งสี่ เขากับพี่ชายกุ้ยนั้นสนิทกันมากที่สุด ตอนนี้พี่น้องของเขาก็ได้ตายไปแล้ว เขารับไม่ได้กับความจริงอันโหดร้ายนี้
“พี่ซ่ง ฉัน...” ฉู่อี้เอ่ยปาก เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกซ่งเจิงตัดบทเสียก่อน
“ไสหัวไป ! ไปไกลๆเลย ! ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้านายอีก ! ไม่อยากนั้น ฉันจะฆ่านาย !” น้ำตาที่ไหลก่อนหน้านี้ของซ่งเจิงแห้งไปแล้ว เขาค่อยๆลากร่างของพี่ชายกุ้ยไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
“ครึกครึก” ตอนนั้นเอง ร่างของพี่ชายกุ้ยก็ส่งเสียงออกมา ราวกับว่าเป็นเสียงบดกระดูกในร่างกาย
“หือ?” ซ่งเจิงวางร่างของพี่ชายกุ้ยลงกับพื้น มองไปยังร่างกายที่เปลี่ยนไปของพี่ชายกุ้ยอย่างสงสัย
“เจ้าพี่บ้า ! นายตายอย่างอนาถจริงๆ ! ตายแล้วก็ต้องกลายเป็นซอมบี้ !” ลิงผอมพูดออกมาอย่างทุกข์ทรมานไม่หยุดอยู่ที่พื้นข้างๆร่างของพี่ชายกุ้ย
“ข้าวผัดไข่” ตอนนั้นเองที่เสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงนั้นเป็นเสียงที่อ่อนแรงที่เหมือนกับเสียงของพี่ชายกุ้ยอย่างมากและเสียงมันเปล่งออกมาจากปากของร่างนั้น
“พี่ชายกุ้ย ?” ซ่งเจิงถามออกไปอย่างไม่มั่นใจ หลังจากนั้นเขาก็รีบแกะเสื้อผ้าของเขาที่ห่อพันเข้ากับร่างของพี่ชายกุ้ยไว้ เขามองเห็นแววตาของพี่ชายกุ้ยที่มีขนาดตัวเล็กๆมองเขามาอย่างอ่อนแรง
“ข้าวผัดไข่” ดวงตากลมโตของพี่ชายกุ้ยนั้นดูอ่อนแรงเหลือเกิน เขาพูดกับซ่งเจิงโดยตรง
“เฮ้ย ! ผีหลอก !” ลิงผอมมองไปยังดวงตากลมโตของพี่ชายกุ้ยแล้วร้องออกมา