ตอนที่ 38 พี่ชายกุ้ยและน้องชายกุ้ย
“อ่อ โอเค ! โอเค !” ซ่งเจิงเปลี่ยนจากอาการตกใจมาเป็นความยินดี เขารีบหยิบกระทะเหล็กขึ้นมาทำข้าวผัดไข่ทันที
“สอง สองจาน !” ร่างของพี่ชายกุ้ยทำมือขึ้นชูสองนิ้วให้ซ่งเจิง หลังจากนั้นก็ปีนเข้าไปกินข้าวผัดไข่ทั้งร่างกินอย่างตระกละตระกราม
“สองจาน ?” ซ่งเจิงนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาคิดว่าพี่ชายกุ้ยคงจะหิวเป็นแน่ เขาจึงยิ้มออกมาพลางพูดว่า “จานเดียวก็อิ่มแล้ว”
“ฉัน ฉัน ของฉันล่ะ !” ตอนนั้นเองก็มีร่างอีกร่างของพี่ชายกุ้ยออกมาจากเสื้อผ้าของเขา หลังจากนั้นก็ตะโกนออกมาด้วยเสียงอันอ่อนแรง
“ให้ตายเถอะ !” ซ่งเจิงร้องออกมา เขาตกใจจนเกือบจะล้มลงไปกับพื้น
“พี่ชายกุ้ยไซส์มินิสองคน ?” ลิงผอมที่ลุกขึ้นมาก็ล้มลงไปที่พื้นด้วยความตกใจอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา
“อ่อ จะรีบทำให้เดี๋ยวนี้ล่ะ ! ” ซ่งเจิงตั้งสติจากอาการตกตะลึง ก่อนจะหยิบกระทะขึ้นมาทำข้าวผัดไข่อีกจาน พี่ชายกุ้ยตัวเล็กอีกคนก็ปีนขึ้นมายังกระทะแล้วกินอย่างหิวกระหาย
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?” หลังจากที่ฉู่อี้ฟื้นฟูร่างกายเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็มองไปยังร่างเล็กของพี่ชายกุ้ยทั้งสองร่าง
“นายถามฉัน แล้วฉันจะไปถามใคร? ” ซ่งเจิงมองไปยังเขาด้วยแววตาโมโห
“ไม่ อย่าไปโทษเขา !” ร่างเล็กของพี่ชายกุ้ยที่กำลังกินข้าวผัดไข่อยู่นั้น รีบแก้ตัวแทนฉู่อี้ทันที
“โตขึ้นแล้ว ! ว้าว !” ลิงผอมลุกขึ้นมาอีกครั้ง พลางเบิกตากว้างจนลูกตาแทบจะถลนออกมา
สิ่งที่เขาเห็นคือพี่ชายกุ้ยตัวเล็กทั้งสองคนมีร่างกายที่โตขึ้นหลังจากที่ได้ทานข้าวผัดไข่ หลังจากนั้นก็โตขึ้นเท่ากับครึ่งหนึ่งของร่างเดิม จากนั้นทั้งสองก็หยุดโต
“แยกร่าง ? แต่ก็เหมือนจะไม่ใช่นะ ” ฉู่อี้ที่อยู่อีกด้าน ก็มองมาด้วยสายตาแบบเดียวกัน
“การตื่นของพลังนี้เรียกว่า คู่แฝด ฉันคือพี่ชายกุ้ย ส่วนนี่ เอ่อ เรียกว่าน้องชายกุ้ยก็แล้วกัน” พี่ชายกุ้ยที่ตัวใหญ่กว่าอธิบายออกมา
“ยังจะมองกันอยู่อีก เป็นบ้ากันไปหมดแล้วรึไง ? ยังไม่รีบหาเสื้อผ้ามาให้พวกฉันใส่อีก !” น้องชายกุ้ยอีกคนหนึ่งพูดขึ้นมา แต่หลังจากที่พูดจบ ทั้งสี่คนรวมถึงพี่ชายกุ้ยต่างก็อยากจะจัดการเจ้านี้ให้พ้นๆไป
“ลิงผอม มือไม่เป็นตะคริวแล้วใช่ไหม ?” ซ่งเจิงมองไปยังลิงผอมด้วยสีหน้ากังวล
“ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ อย่างน้อยก็ได้จัดการเจ้าคนไม่รักดีนั่น!” ลิงผอมนวดมือของตัวเอง จนเกิดเสียงดังขึ้นเบาๆ
“เมื่อครู่ฉันถูกทำร้ายอย่างหนัก ตอนนี้สภาพจิตใจไม่ค่อยดีเลย” ฉู่อี้ทำหน้าเศร้า
“ทำไมมือฉันมันคันๆแบบนี้เนี่ย ?” พี่ชายกุ้ยมีสีหน้าเคร่งขรึม
“ไม่เอา ! ” “ฉันไม่กล้าทำแล้ว !“ “พี่ ทำไมยังไม่หยุดอีก !”
“นี่เป็นพลังของนายเหรอ ?” ทั้งสามที่ล้อมรอบพี่ชายกุ้ยแล้วถามออกมา ไม่สนใจว่าน้องชายกุ้ยนั้นจะได้รับความทรมานมากแค่ไหน
“เฮ้ ไม่ใช่ พวกนายดูนี่ ! ” พี่ชายกุ้ยยืนขึ้น หลังจากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปยังดวงอาทิตย์ที่ลอยอยู่กลางท้องฟ้า ทันใดนั้นก็เกิดลูกบอลไฟขึ้นที่กลางฝ่ามือของเขา หลังจากนั้นพี่ชายกุ้ยก็ขว้างลูกบอลไฟนั้นไปยังก้อนหินที่อยู่ไกลออกไปก้อนหนึ่ง ดวงไฟนั้นพุ่งตัวออกไป แล้วลอยอยู่เหนือก้อนหินก้อนนั้น
“ไม่เห็นเกิดอะไรขึ้นสักอย่างเลย? หรือว่าทำไปเพื่อความสวยงามเฉยๆ” สีหน้าสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลิงผอม ซ่งเจิงและฉู่อี้นั้นมองหน้ากัน ทั้งคู่มีสีหน้าสับสน
“บึ้ม !” ทันใดนั้นก็เกิดรอยแยกขึ้นบนพื้นผิวของหินก้อนนั้น หลังจากนั้นมันก็ระเบิดออก จนแตกกระจายออกจากกันเป็นส่วนๆ
“ว้าว ! สุดยอด !” ทั้งสามคนอ้าปากค้าง ก่อนจะอุทานออกมาจนเกือบจะเป็นเสียงเดียวกัน
“เชอะ ! นี่มันอะไรกัน พลังของฉันแข็งแกร่งกว่านี้กี่เท่าก็ไม่รู้ เจ้าพวกโง่ ไม่เคยเห็นโลกจริงๆสินะ ” น้องชายกุ้ยพูดออกมาพร้อมกับสีหน้าเหยียดหยาม
“มือฉันคันอีกแล้ว” พี่ชายกุ้ยขมวดคิ้ว “ฉันก็เหมือนกัน !” คนทั้งสามที่อยู่รอบๆก็เอ่ยออกมาพร้อมกัน
หลังจากนั้นน้องชายกุ้ยก็หันมาตะโกนขอความเมตตาจากการโดนทรมาน
“ฉะนั้นพลังของพวกนายคือหยินหยางงั้นเหรอ ?” ซ่งเจิงถามออกมาอย่างตื่นเต้น
“อืม แต่ว่าข้อจำกัดนั้นค่อนข้างเยอะ หนึ่งวันใช้ได้สามครั้ง อีกทั้งยังมีข้อจำกัดเรื่องอากาศด้วย อีกอย่าง ในอนาคตอาจจะสามารถรักษาร่างกายไว้ได้แค่นี้เท่านั้น” พี่ชายกุ้ยยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
“อย่าพึ่งใจเสียไปสิ ไม่แน่ว่าเมื่อพวกนายพัฒนาพลังไปได้อีกระดับ ร่างกายอาจจะกลับมาเป็นปกติก็ได้” ซ่งเจิงมองไปยังพี่ชายกุ้ยที่มีสีหน้าเศร้า พลางพูดปลอบใจ
“ยังมีข้อจำกัดอื่นอีกไหม ? เช่นเรื่องระยะห่าง ?” ฉู่อี้ถามเพิ่มเติม
{หรือว่านี่จะเป็นพลังที่แข็งแกร่งมาก เรื่องนี้ดูออกได้อย่างง่ายดายจริงๆ} ซ่งเจิงเหลือบมองฉู่อี้ ในใจแอบชื่นชมอยู่ลึกๆ
“ฉันจะลองดู” พี่ชายกุ้ยยืดตัวขึ้น แล้วเริ่มวิ่งเข้าไปในป่า
พี่ชายกุ้ยวิ่งไปไม่ถึงสองร้อยเมตร พลังเหล่านั้นก็กลับมาที่เขา ในมุมมองของทั้งสามคน “ไม่ได้ ระยะที่ไกลที่สุดคือสองร้อยเมตร อีกทั้งศักยภาพทางร่างกายยังลดลงอย่างมากอีกด้วย วิ่งไปไม่กี่ก้าวก็หอบแล้ว” พี่ชายกุ้ยพูดขณะที่นั่งหอบอยู่บนพื้น
ซ่งเจิงก็ยื่นแพนเค้กให้พี่ชายกุ้ยกิน พลังของเขาจึงค่อยๆฟื้นฟูกลับมา
“พลังนี้ไม่ได้มีค่าอะไรมากเลยนะ” ฉู่อี้พูดพลางมองไปยังซ่งเจิง
“ฉันรู้สึกว่ามันใช้ได้อยู่นะ แม้ว่าตอนนี้จะยังมองไม่ออกก็ตาม” ซ่งเจิงหัวเราะออกมา
“เจ้าพวกโง่ พวกนายไม่เคยเห็นว่าพวกเราเก่งกาจแค่ไหนใช่ไหมล่ะ ตอนที่พวกเรารวมพลังกัน?” น้องชายกุ้ยพูดออกมาอย่างมั่นใจ
“เด็กนี่ไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ !” ซ่งเจิงหยิบกระทะเหล็กออกมา
“ไม่มีพ่อมีแม่ก็แปลกแบบนี้แหละ !” ลิงผอมหยิบมีดกริชสองอันออกมาเล่น
“เจ้านี่เป็นเสี้ยนหนามจริงๆ!” มือทั้งสองข้างของเขาเกิดไฟลุกขึ้นมา
“เจ้านี่เป็นใครกัน ฉันรู้จักเขาไหม ?”พี่ชายกุ้ยหยิบมีดสปาต้าขึ้นมา
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
“พี่ซ่งเจิง พี่ฉู่อี้ พี่ลิงผอม พี่สุดที่รักของฉัน พวกนายอยากจะเห็นจริงๆหรอ ?” น้องชายกุ้ยคุกเข่าลงกับพื้น แล้วพูดกับคนทั้งสี่ด้วยความรัก
“เรียกฉันว่าพี่ซ่งก็ดี !” ซ่งเจิงหยิบกระทะเหล็กลงมาจากหัวของน้องชายกุ้ย
“พี่ฉู่อี้ก็ไม่ได้แย่ หลังจากนี้ก็เอาแบบนี้ก็แล้วกัน” ฉู่อี้ใช้มือขวาลูบหัวน้องชายกุ้ยอย่างมีความสุข และเปลวไฟที่มือซ้ายก็ดับลง
“เรียกฉันว่าพี่ลิงโอเคไหม ?” ลิงผอมใช้มีดกริชเช็ดบนเสื้อผ้าที่เปลี่ยนมาอย่างดีแล้วของน้องชายกุ้ย
“อย่าเรียกฉันว่าพี่ !” พี่ชายกุ้ยปักมีดสปาต้าลงอย่างรุนแรง
“เริ่มกันเลย !” พี่ชายกุ้ยมองตากับน้องชายกุ้ย น้องชายกุ้ยพยักหน้าอย่างว่าง่าย
ทางทิศตะวันตก ตอนนี้พระอาทิตย์ตกแล้ว ท้องฟ้าค่อยๆเริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ พี่ชายกุ้ยและน้องชายกุ้ยจับมือทั้งสองข้างของกันและกันแน่น หลังจากนั้นก็เกิดลูกบอลที่เปล่งประกายไปด้วยแสงสว่างออกมาจากระหว่างหน้าผากของทั้งสองคน แสงจากลูกบอลนั้นสว่างสดใสอย่างมาก ราวกับว่าเป็นพระอาทิตย์ดวงหนึ่ง และมีลูกบอลสีดำมืดอีกลูกหนึ่งปรากฏขึ้น ลูกบอลนั้นราวกับเป็นหลุมดำที่คอยดูดทุกอย่างเข้าไป หลังจากนั้นลูกบอลทั้งสองลูกนั้นก็เคลื่อนตัวเข้าหากัน ในที่สุดลูกบอลทั้งสองก็รวมเข้าด้วยกัน และปรากฏเป็นรูปหยินหยางออกมา
หลังจากที่พี่ชายกุ้ยและน้องชายกุ้ยปล่อยมือออกจากกัน แล้วมองไปยังทิศตะวันตก ทันใดนั้นลูกบอลหยิน
หยางก็หมุนรอบตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วบินออกไปทางทิศตะวันตก
“บึ้ม !” หลังจากที่ลูกบอลหยินหยางตกลงที่พื้นก็เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นมา หลังจากนั้นก็เกิดลมพายุตรงที่ที่ระเบิดนั้น
หลังจากพายุฝนได้พัดผ่านไป ซ่งเจิงกับฉู่อี้รวมถึงลิงผอม ทุกคนนั้นก็ตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า
“ภูเขาลูกเล็กๆตรงนั้นหายไปไหนแล้ว ?” ซ่งเจิงกระพริบตาไปมาราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“พืชไร่ที่อยู่ตรงนั้นล่ะ ?” ฉู่อี้ทั้งกระพริบตาและส่ายหัวไปมา
“แล้วกลุ่มซอมบี้ที่อยู่ตรงนั้นล่ะ ?” ลิงผอมใช้มือบีบที่ข้อศอกตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าไม่ได้ฝัน
พวกเขาเห็นเพียงหลุมขนาดใหญ่อยู่ที่พื้นเท่านั้น ไม่มีสิ่งอื่นใดอยู่เลย ราวกับว่าสิ่งเหล่านั้นสลายหายไปหมด
“พลังนี้หนึ่งวันใช้ได้กี่ครั้ง ?” ซ่งเจิงกลืนน้ำลายตัวเอง
“หากเป็นช่วงอากาศปกติ สามารถรับประกันได้ว่าพลังนี้จะใช้ได้วันละสองครั้ง” ท่าทางของพี่ชายกุ้ยเหมือนกับจะล้มลง เขายืนพิงกำแพงพร้อมกับถือมีดสปาต้าและหอบหายใจอย่างหนัก น้องชายกุ้ยนั้นนอนลงไปกับพื้น ไม่พูดอะไรออกมาสักคำเดียว
ซ่งเจิงรีบทำข้าวผัดไข่สองจานให้ทั้งสองคนกินเพื่อฟื้นฟูพลัง หลังจากที่พี่ชายกุ้ยและน้องชายกุ้ยนั้นทานอาหารเสร็จก็หลับไป ชัดเจนว่าร่างกายของพวกเขานั้นถึงขีดจำกัดแล้ว
ลิงผอมก็ไปพักผ่อนเช่นเดียวกัน ส่วนซ่งเจิงกับฉู่อี้นั้นยังอยู่ที่เดิม ดูเหมือนว่าทั้งสองคนมีเรื่องที่จะต้องคุยกัน