ตอนที่ 40 แอนติบอดี้ที่ยังไม่สมบูรณ์
“เหอะ ! ฉันไม่ทำหรอกนะ น่าขยะแขยงสิ้นดี !” ทันทีที่ได้ยิน น้องชายกุ้ยก็โบกมือปัดไปมา แม้แต่หายใจก็ยังไม่อยากจะหายใจออกมา
“นายอยากจะท้าทายขีดจำกัดของฉัน ฉันก็ไม่ห้ามนาย แต่นายจะต้องคิดถึงผลที่จะตามมาด้วยล่ะ !” ซ่งเจิงจ้องมองไปยังน้องชายกุ้ย ทันใดนั้นน้องชายกุ้ยก็มีท่าทีราวกับเห็นผี เขารีบหยิบอาหารแล้วนำไปแจกจ่ายทันที
ใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมง คนที่อยู่ในคลังสินค้าก็ได้ทานอาหารจนครบทุกคน ไม่ใช่ว่าซ่งเจิงนั้นขี้เหนียว แต่ว่าจำนวนของน้ำยาวิวัฒนาการนั้นมีไม่มากพอ เมื่อทำแพนเค้กไปได้เจ็ดแปดแผ่น น้ำยาก็หมดแล้ว
“ทีมสำรวจของพวกนายมีห้าคนงั้นเหรอ ? ” ซ่งเจิงถามไปยังชายคนหนึ่งที่ออกจากทีมสำรวจเพราะอาการบาดเจ็บ
“เมื่อก่อนพวกเรามีจำนวนคนเยอะมาก ประมาณสองพันกว่าคน แต่ว่าพวกนายก็รู้ว่าที่เขตCนี้มีซอมบี้แมลงอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก ซอมบี้หล่านั้นไม่เพียงแต่จะมีจำนวนมากแต่การโจมตีของพวกมันก็แข็งแกร่งด้วยเช่นกัน ส่วนใหญ่แล้วยังมีพิษอีกด้วย ดังนั้นพวกเราเลยมีคนตายเป็นจำนวนมาก จนมาถึงตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่คนแก่ เด็กและผู้หญิงเท่านั้น ขาของฉันโดนซอมบี้กัดในตอนที่เรากำลังสู้กัน ฉันรีบตัดขาของตัวเองเพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ แต่ว่าการทำแบบนั้นทำให้กลายเป็นคนพิการ” ชายคนนั้นเงยหน้ามองขาขวาของตัวเอง ส่วนขาตั้งแต่เข่าลงไปนั้นไม่มีแล้ว
“แต่ว่านายก็ได้ชีวิตกลับมานะ การมีชีวิตอยู่นั้นยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใดทั้งนั้น” ซ่งเจิงพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะถามเพิ่มอีกว่า “ถ้าอย่างนั้นทำไมพวกนายไม่หนีไปล่ะ ?”
“แม้ว่าเขตCจะขึ้นชื่อว่าเป็นดินแดนแห่งความตาย แต่ว่าในความเป็นจริงแล้วที่ใต้พื้นโรงงานแห่งนี้มีอ่างเก็บน้ำอยู่ และน้ำในนั้นไม่ติดเชื้อไวรัส” ชายคนนั้นอธิบาย
“คงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง” ฉู่อี้ที่ฟังอยู่ข้างๆถามออกมาเบาๆ
“ใช่แล้ว ที่จริงแล้วพื้นที่ด้านนอกของเขตCนั้นได้กลายเป็นที่วางไข่ของซอมบี้แมลงหมดแล้ว พวกเราสามารถใช้ไข่ของพวกมันมาแลกเปลี่ยนกับอาหารและของใช้จำเป็น” ชายคนนั้นยังคงอธิบายต่อไป
“พวกเขาจะเอาไข่เหล่านั้นไปทำอะไรกัน ?” หลังจากที่ถามออกไปซ่งเจิงก็หันไปมองฉู่อี้ เป็นที่แน่ใจว่าเหล่ามนุษย์สายพันธุ์ใหม่ที่อยู่ข้างในนั้นต้องทำอะไรบางอย่างแน่นอน
“พวกนายก็รู้ว่าร่างกายของสิ่งมีชีวิตนั้นสามารถติดเชื้อไวรัสได้ สัตว์พวกนั้นไม่มีทางผสมพันธุ์ได้ แต่ว่าซอมบี้แมลงนั้นพิเศษออกไป พวกมันไม่เพียงแต่จะวางไข่ได้เท่านั้น แต่ไข่ของพวกมันสามารถฟักออกมาได้ด้วย แต่ว่าการฟักตัวนั้นน้อยมาก เมื่อพวกมันฟักออกมาแล้วก็จะกลายเป็นซอมบี้แมลงทุกตัว” ชายคนนั้นพูดพลางยื่นถ้วยไปขอน้ำจากซ่งเจิงเพิ่ม
“อีกทั้งทิศทางในการกลายพันธุ์ของพวกนั้นไม่ได้เป็นการวิวัฒนาการ แต่เป็นการเสื่อมโทรมลง เหล่าแมลงที่เกิดใหม่จะสร้างสารแอนติบอดี้ให้ร่างกายต่อต้านเชื้อไวรัส และนี่คือคุณค่าของพวกมัน” ชายคนนั้นอธิบาย
“ทำไมนายถึงได้รู้เรื่องพวกนี้ล่ะ ?” ฉู่อี้เดินมาอยู่ที่ด้านหน้าของชายคนนั้น แล้วจับคอเสื้อของชายคนนั้นเพื่อเป็นการเตือน
“ฉันไม่ได้โกหกพวกนายนะ ! เอ่อ พวกนายมากับฉันเดี๋ยวก็รู้เอง” ชายคนนั้นค่อยๆแกะมือของฉู่อี้ออก แล้วนำคนทั้งสองไปยังข้างนอกของคลังสินค้า แล้วเข้าไปยังอาคารหลังใหญ่หลังหนึ่ง
“เดิมทีที่นี่เป็นที่ที่พวกเราใช้วิจัยเรื่องเซรั่มต้านไวรัส แต่ว่าการวิจัยนั้นไม่มีอะไรคืบหน้าเลย” ชายคนนั้นนำทั้งสองคนมายังห้องที่อยู่ข้างในสุด ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยเหล่าอุปกรณ์เครื่องมือการวิจัยและเหล่าศพของซอมบี้แมลง แต่ว่าตอนนี้ของพวกนั้นเต็มไปด้วยฝุ่น ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครมาที่นี่นานแล้ว
“นี่คือสมุดบันทึกการวิจัย พวกนายเอาไปดูสิ ฉันไม่ได้โกหกพวกนายจริงๆนะ” ชายคนนั้นหยิบสมุดบันทึกการทำวิจัยเล่มหนาสองสามเล่มส่งให้ซ่งเจิง
“คนที่ชื่ออดัมนี้คือใคร ?” เมื่อซ่งเจิงเปิดสมุดบันทึกเข้าไปก็เจอชื่อคนถูกเขียนอยู่ที่หน้าชื่อเรื่อง
“ได้ยินมาว่าเป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ระดับสี่คนหนึ่งน่ะ ตอนนั้นเขาเป็นคนนำคนแปลกๆกลุ่มหนึ่งและเครื่องวิจัยต่างๆมาที่นี่ คนกลุ่มนั้นสวมหน้ากาก และสวมชุดป้องกันเชื้อโรคหนาๆกันทุกคน คนกลุ่มนั้นถูกเรียกว่าคนต้นแบบ” ชายหนุ่มนึกภาพในวันนั้นแล้วพูดออกมา
“แล้วคนนั้นไปที่ไหนแล้วล่ะ?” ซ่งเจิงถามอย่างสงสัย
“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ว่าในวันที่เขาไปแบบกระทะหันนั้นดูเหมือนว่าพวกเขาจะกลายเป็นบ้ากันไปแล้ว เขาฆ่าผู้ช่วยและคนที่ทำงานวิจัยด้วยทุกคน ฉันได้ยินมาว่า ตอนนั้นเขาตะโกนอะไรออกมาบางอย่างว่า ‘ของปลอม นี่มันของปลอมทั้งนั้น’ ชายคนนั้นตอบ
“เขาออกจากที่นี่ไปตอนไหน ?” ฉู่อี้ถามออกมา ซ่งเจิงยืนฟังทั้งสองคนคุยกันพลางอ่านสมุดบันทึกการวิจัยไปด้วย
“สองปีก่อนน่ะ หลังจากที่เขาไป อาหารที่ส่งมาไม่เพียงแต่จะแย่ลงเท่านั้น แต่จำนวนอาหารก็ลดลงอย่างมาก” ชายคนนั้นตอบ
“ใครคือหลัวเทียน ?”ซ่งเจิงพูดพลางยื่นสมุดบันทึกที่เปิดหน้าสุดท้ายอยู่ให้ชายคนนั้นดู
ชายคนนั้นเงียบไป ท่าทางของเขาทำให้ซ่งเจิงและฉู่อี้เกิดอาการสงสัยขึ้นมาทันที
“หลัวเทียนตายไปแล้ว” ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นตอบ แต่ในตอนที่พูดเขาหลบสายตาของซ่งเจิง
“ฉันหวังว่านายจะพูดความจริงนะ ！” ซ่งเจิงเอ่ยด้วยเสียงอันดังที่มีกับความกดดัน สายตาที่เขามองไปยังชายคนนั้นคมราวกับคมดาบ
“ฉันชื่อหลัวเฉิง หลัวเทียนเป็นน้องแท้ๆของฉัน เฮ้อ” ชายคนนั้นถอนหายใจออกมา
“สมุดบันทึกเล่มนี้ถูกคนฉีกเนื้อหาตรงกลางไป นายรู้ไหมว่าใครเป็นคนทำ?” ซ่งเจิงถามต่อ
“เรื่องนี้ฉันไม่ค่อยรู้หรอกนะ พวกนายไปถามน้องของฉันเองสิ” ชายคนนั้นพูดออกมาอย่างเศร้าสร้อย
“นำทางสิ” ฉู่อี้กวาดสายตามองรอบๆ อุปกรณ์วิจัยเหมือนจะโดนทำพังไปแล้ว ส่วนนักวิจัยเหล่านั้นก็ตายไปหมดแล้ว ที่นี่คงไม่มีค่าอะไรแล้วล่ะ
หลัวเฉิงนำทั้งสองคนไปยังอาคารที่อยู่ด้านหลัง ที่ด้านหลังนั้นมีห้องที่เหมือนกับห้องเก็บของอยู่ห้องหนึ่ง แต่ว่ามันถูกล้อมรอบด้วยตาข่ายเหล็ก
ฉู่อี้ทำท่าทางบางอย่างให้ซ่งเจิง บ่งบอกว่าสถานที่นี้อาจทำให้เกิดอันตรายได้ ซ่งเจิงหยิบกระทะเหล็กที่อยู่ด้านหลังมาถือไว้ในมือ
หลัวเฉิงนำคนทั้งสองเข้ามายังพื้นที่ที่ตาข่ายเหล็กนั้นถูกตัดเป็นทางเข้า เขาลอดเข้าไปก่อน ตามด้วยซ่งเจิงและฉู่อี้
“น้องชายของฉันอยู่ที่นี่” หลัวเฉิงพาเดินมาจนถึงประตูเหล็ก แต่ว่าไม่มีท่าทีที่จะพาเข้าไป
“โครม!” ประตูเหล็กถูกเปิดออก ตอนนั้นเองดวงตาจำนวนนับไม่ถ้วนก็เปล่งประกายออกมาจากพื้นที่มืดในห้องนั้น
“ถอย !” ฉู่อี้มีปฏิกิริยาตอบรับเร็วที่สุด เขาลากซ่งเจิงออกมา เมื่อถอยมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ก็มีแมงมุมตัวใหญ่ตัวหนึ่งไต่ออกมาจากห้องเก็บของห้องนั้น บนหลังของมันมีร่างของคนอยู่หนึ่งคน แต่ว่าเรื่องแปลกก็คือร่างกายของคนคนนั้นเชื่อมต่อเข้าที่คอของแมงมุมตัวนั้น ดวงตาของเขามองมายังซ่งเจิงและฉู่อี้ด้วยสายตาแห่งความละโมบ
“นี่มันอะไรกัน ?” ซ่งเจิงเพ่งมองไปยังแมงมุมตัวนั้น แล้วเอ่ยถามออกมาด้วยความตกตะลึง
“นี่คือน้องชายของฉันเอง หลัวเฉิง !” ชายที่ยืนอยู่ด้านข้างซ่งเจิงพุ่งตัวออกไปยืนอยู่หน้าแมงมุมตัวนั้น แมงมุมตัวนั้นไม่ได้โจมตีเขา แถมยังเอาหัวของมันมาถูร่างกายของเขาอย่างสนิทสนม
“ที่แท้นายคือหลัวเทียน ! ทำไมนายถึงหลอกพวกเราล่ะ ?” ซ่งเจิงรู้ตัวในทันทีว่าเขาได้โดนชายคนนั้นหลอกแล้ว จึงเอ่ยออกมาด้วยความโมโห
“นั่นเป็นเพราะว่าพวกนายหาเรื่องเองไม่ใช่เหรอ? การที่ฉันจะหาอาหารมาได้นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ แต่ว่าตอนนี้พวกนายจะได้กลายเป็นอาหารของพวกเขา !” สีหน้าของหลัวเทียนเต็มไปด้วยความโกรธ
“อาหารอะไร ?” ซ่งเจิงเกิดอาการสับสนขึ้นมา
“ปกติแล้วคนที่อยู่ในคลังสินค้าเหล่านั้นเป็นเหยื่อ และจะเป็นอาหารของฉันและน้องของฉันไปได้อีกสามเดือน น้องชายของฉันพึ่งจะกินทีมสำรวจห้าคนสุดท้ายไป จนตอนนี้พัฒนาเป็นระดับที่สองแล้ว แต่ว่ายังจำเป็นต้องใช้เวลาปรับตัวอีกสักหน่อย เหล่าเหยื่อพวกนั้นเต็มไปด้วยสารอาหารมากมาย พอที่จะทำให้เขาสามารถไปถึงระดับแรกได้” หลัวเทียนอธิบายด้วยสีหน้าอันน่าเกลียดน่ากลัว
“ฆ่าพวกมันซะ !” หลัวเทียนออกคำสั่งไปยังแมงมุม ทันใดนั้นแมงมุมตัวนั้นก็พ่นของเหลวออกมาจากปาก ซ่งเจิงยกกระทะขึ้นมาบังของเหลวนั้นไว้ ของเหลวเล่านั้นก็ได้ตกลงเข้าไปในกระทะ
{ติง ! พบแอนติบอดี้ที่ยังไม่สมบูรณ์ !}