px

เรื่อง :
ตอนที่ 94  หมูไปไก่มา และชายชุดดำปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง!


ตอนที่ 94  หมูไปไก่มา และชายชุดดำปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง!

"จับมือไว้เร็วเข้า!"

เมื่อเห็นทารกตัวน้อยคนนั้นตะโกนร้องเสียงแหลมเรียกซอมบี้ทารกกว่าร้อยตัวพุ่งหน้าต่างเข้ามา  เพื่อฆ่าจูเก๋อโหย๋วหลง  ในใจของฮวางซางก็ตื่นตกใจขึ้นมาทันใด  หลังจากนั้นก็ยกหมัดขึ้นมาชกกระจกที่จูเก๋อโหย๋วหลงเขวี้ยงเข้ามาใส่  แล้วเป็นเวลาเดียวกับที่หันไปตะโกนใส่ทารกคนนั้น "เขาคือเพื่อนของฉัน  อย่าทำร้ายเขา!"

"แว้!"

 

ถึงแม้ว่าการตระหนักรับรู้ของทารกคนนี้จะบริสุทธิ์ราวกับกระดาษก็ตาม  แต่เนื่องจากฮวางซางได้กลืนกินวิญญาณของเขาเข้าไป ดังนั้นระหว่างเขาจึงมีความสัมพันธ์ที่แนบแน่นและพิเศษอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ต่อกัน  ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของฮวางซาง  ทารกคนนั้นก็รีบร้องจะโตนขึ้นมาทันใด

หลังจากที่ทารกคนนี้ร้องตะโกนออกมาแล้ว  ซอมบี้ทารกที่เดิมทีตั้งใจจะพุ่งเข้าไปหาจูเก๋อโหย๋ว

หลงราวกับหมาบ้า  เพื่อเข้าไปกัดฉีกจูเก๋อโหย๋วหลงเหล่านั้นก็ทยอยกันหยุดก้าวอย่างฉับพลันราวกับทหารที่ถูกคำสั่งอย่างไรอย่างนั้น อยู่ล้อมรอบๆตัวของจูเก๋อโหย๋วหลง

 

"อึก....."

ถึงแม้ว่าการแสดงออกก่อนหน้านั้นจะกล้าหาญมากก็ตาม  แต่เมื่อถูกซอมบี้ทารกมหาศาลล้อมเข้ามา  จูเก๋อโหย๋วหลงก็อดที่จะเหงื่อออกจนเปียกชุ่มไม่ได้  อีกทั้งยังกลืนน้ำลายเอือกใหญ่อีกด้วย  จากนั้นก็หันไปถามฮวางซางด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนว่า "พี่ฮวางซาง.......ใช่พี่ใช่ไหม? พี่ยังไม่โดนเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นแย่งร่างไปใช่ไหม?"

"ยัง!"

ฮวางซางส่ายหน้า จากนั้นก็พูดขึ้นว่า "หากเจ้านี้แย่งร่างฉันไปได้ ก็คงจะถูกมันควบคุมไปแล้ว"

"จริงเหรอ?"

 

เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง จูเก๋อโหย๋วหลงจึงมองไปทางฮวางซางด้วยความระแวงแวบหนึ่ง  เพื่อคาดเดาว่าฮวางซางควบคุมเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้สำเร็จ หรือเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นควบคุม

ฮวางซางได้สำเร็จ แล้วสร้างเรื่องโกหกขึ้นมาหลอกเขา

"หากฉันถูกเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นแย่งชิงร่างไปแล้วจริงๆ  แล้วฉันจะมาเสียพลังในการคุยกับนายทำไม  ฆ่านายหรือใช้พลังควบคุมจิตใจนายไม่ดีกว่าเหรอ? 

ในขณะที่มองไปยังท่าทางหวาดระแวงของจูเก๋อโหย๋วหลง ฮวางซางก็เบะปากแล้วพูดขึ้น

 

"ก็จริง ทำไมผมถึงได้โง่เง่าขนาดนี้เนี่ย!"

คำพูดนี้ของฮวางซางสลายข้อสงสัยของจูเก๋อโหย๋วหลงลง  ทำให้สีหน้าของเขาฮึกเหิมขึ้นมาทันใด  แต่หลังจากที่มองไปทางซอมบี้ทารกที่ยังคงล้อมตัวเขาเอาไว้อยู่  เขากลับอดที่จะตัวแข็งทื่อขึ้นมาไม่ได้  จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า "เฮ้เฮ้ พี่ฮวาง  ในเมื่อพี่ควบคุมสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้แล้ว งั้นสามารถควบคุมให้ไอ้เจ้าปีศาจพวกนี้ออกไปไกลๆผมหน่อยได้ไหม?  ผมกลัว......"

"ฮ่าฮ่า  ก่อนหน้านี้นายยังมีความกล้าหาญอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?"

 

ในขณะที่มองไปยังท่าทางระมัดระวังของจูเก๋อโหย๋วหลง ฮวางซางที่รู้สึกผ่อนคลายลงหลังจากผ่านสถานการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันใด หลังจากนั้นก็หันไปพูดกับทารกคนนั้นว่า"เจ้าหนูน้อย  ช่วยให้พวกมันถอยออกไปหน่อยได้ไหม?" 

"แว้!"

ภายใต้ความสัมพันธ์ที่แนบแน่นด้านจิตวิญญาณ  ทารกคนนั้นจึงสามารถเข้าใจคำสั่งของฮวางซางได้  ดังนั้นเมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง  ทารกคนนั้นก็ร้องเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง

 

หลังจากที่เสียงร้องของทารกคนนี้ดังขึ้น ซอมบี้ทารกเหล่านั้นก็ทยอยวิ่งออกจากห้องทารกแรกเกิดไปอย่างรวดเร็ว  แล้วมลายหายไปจากสายตาของฮวางซางและจูเก๋อโหย๋วหลงทันที  จูเก๋อโหย๋วหลงจึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกใหญ่ๆอีกครั้ง

เพียงแต่หลังจากที่ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกแล้ว  ความเจ็บปวดก็ทะลักเข้ามาอีกครั้ง ทำให้จูเก๋อโหย๋วหลงอดร้องตะโกนออกมาไม่ได้  "เจ็บเจ็บเจ็บเจ็บเจ็บ  พี่ฮวาง พี่ลงมือแรงเกินไปแล้ว"

 

"หากลงมือไม่แรง ตอนนี้นายก็ไม่เจ็บหรอก  แต่ตายไปเลยต่างหาก"

ฮวางซางส่ายหน้า หลังจากนั้นมือขวาของเขาก็กวัดแกว่งขึ้นมา  พู่กันพิพากษาก็รวมตัวขึ้นมาในพริบตาเดียว   จากนั้นลำแสงสีขาวที่เปล่งประกายอออกมาก็สาดส่องไปบนตัวของจูเก๋อโหย๋วหลงทันที

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านั้นสงครามการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่กลายร่างมาจากทารกคนนั้นจะเป็นภาพความฝันก็ตาม  แต่พลังเหนือมนุษย์ที่ฮวางซางใช้ไปจนหมดในภาพความฝันนั้นก็ฟื้นกลับมาในตัวของเขาอีกครั้ง   ภายใต้การใช้พลังแห่งชีวิต  กระดูกที่แตกหักภายในร่างกายซึ่งไม่รู้ว่ากี่ท่อนของจูเก๋อโหย๋วหลงที่ทำให้เขาต้องเจ็บปวดรวดร้าวอยู่ภายในร่างกายก็บรรเทาลงอย่างรวดเร็วราวกับกระแสน้ำ

 

หลังจากนั้นเขาก็สัมผัสรับรู้ได้ถึงความเย็นสบายไปทั่วทั้งร่างกาย  ความแตกต่างที่รุนแรงนี้ทำให้เขาอดร้องออกมาด้วยความสบายไม่ได้  "ฟินจัง!"

"ฟินบ้าอะไรล่ะ ดีขึ้นแล้วก็รีบๆเข้าเถอะ  เรายังต้องเดินทางไปหาอาวุธกระสุนเพิ่มเติมอีกนะ"

ในขณะที่มองไปยังท่าทางที่ดูสบายของจูเก๋อโหย๋วหลง ฮวางซางก็อดด่าพร้อมกับหัวเราะออกมาไม่ได้

"แต่พี่ฮวาง  ตอนนี้พี่ก็จัดการเจ้าสัตว์.....หนุ่มนี้แล้วไม่ใช่เหรอ งั้นก็สามารถออกคำสั่งกับซอมบี้ทารกเหล่านั้นได้ด้วย  แล้วเราจะหากระสุนอาวุธไปทำไมกัน  พึ่งซอมบี้ทารกเหล่านั้นต่อกรกับนักโทษเหล่านั้นไม่ได้เหรอ?"

 

เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง จูเก๋อโหย๋วหลงก็อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้

"ในช่วงเวลานี้  นอกจากคนจะน้อยกว่าแล้ว คนที่กำลังมากกว่า จนกระทั้งผู้มีพลังเหนือมนุษย์ก็ยังไม่สามารถมองข้ามพลานุภาพของกระสุนปืนไปได้หรอก"

เมื่อได้ยินคำพูดของจูเก๋อโหย๋วหลง  ฮวางซางก็ส่ายหน้า  แล้วพูดขึ้นว่า  " ดังนั้นแค่พวกเราต้องมีอาวุธกระสุนที่เพียงพอ  มันจะทำให้เรามีตัวเลือกในการต่อสู้มากขึ้น   และในเวลาเดียวกันก็ย่อมสามารถต่อกรกับศัตรูเหล่านั้นได้มากขึ้นอีกด้วย  ถึงอย่างไรการต่อกรกับนักโทษธรรมดาทั่วไป กระสุนเพียงลูกเดียวก็สามารถจัดการพวกเขาได้แล้ว  จึงประหยัดฝีมือของตัวเองในการต่อสู้ไปเยอะเลยทีเดียว"

 

"นอกเหนือจากนี้  อาวุธปืนสำหรับมนุษย์แล้วนั้นมีพลานุภาพที่น่ากลัวมาก  ถึงตอนนั้นประสิทธิภาพในการต่อสู้ก็จะยิ่งมากขึ้นไปด้วย"

"แต่สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ ตอนนี้ไม่เพียงแต่ศักยภาพของพวกเราจะเพิ่มมากขึ้นแล้วเท่านั้น นักโทษในเรือนจำแห่งนั้นก็ยิ่งแข็งแกร่งไม่แพ้กันด้วย  จนกระทั้งสามารถรวมตัวผู้มีพลังเหนือมนุษย์ใหม่ๆมาอีกหลายคน ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้  พวกเราย่อมเป็นไปได้ยากที่จะชนะพวกมัน"

 

เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าของฮวางซางก็แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นทันที "เสี่ยวหลง นายต้องจำไว้  นี่คือหายนะวันสิ้นโลกทีร้ายแรงที่สุด ไม่ใช่เกมที่สามารถสร้างไฟล์ขึ้นมาได้ใหม่ ดังนั้นพวกเราจำเป็นต้องระวังตัว  ไม่อย่างนั้นหากเกิดเรื่องขึ้น  พวกเราจะไม่มีแม้แต่โอกาสจะเสียใจ"

"ผมเข้าใจแล้วครับ  ที่ฮวางซาง!"

ในขณะที่มองไปยังท่าทางเคร่งขรึมของฮวางซาง  จูเก๋อโหย๋วหลงก็พยักหน้าทันที

หลังจากนั้น  ฮวางซางและจูเก๋อโหย๋วหลงก็เก็บข้าวของง่ายๆ  หลังจากนั้นก็พาทารกคนนั้นและซอมบี้ทารกกว่าร้อยตัวออกจากโรงพยาบาลไป 

 

สิ่งที่ยังคุ้มค่าที่สุดก็คือ  ในตอนที่พวกเขาออกมาจากโรงพยาบาลก็พบกับเจ้าทีเร็กซ์ที่ถูกฮวางซางชกใส่จนร่วงลงไปบนถนนพอดี

พลังชีวิตของเจ้านี้แข็งแกร่งมากจริงๆ ต่อให้ต้องพบเจอกับการโจมตีของฮวางซางที่ร้ายแรงมากแค่ไหน  มันก็สามารถฟื้นกลับคืนมาได้อีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ เพียงแค่เมื่อมองไปแล้วเขากลับรู้สึกอึดอัดใจก็เท่านั้น

เมื่อหาเจ้าทีเร็กซ์เจอแล้ว  ฮวางซางและจูเก็อโหย๋วหลงก็เดินทางได้อย่างสบายใจ แต่ก่อนที่จะออกจากที่แห่งนั้น ฮวางซางกลับหยุดก้าวเท้า  แล้วมองไปทางตึกสูงๆสองข้างทางเหล่านั้น

 

กระดาษที่เตือนพวกเขาให้ระวังเด็กทารกก่อนหน้านั้นก็ถูกโยนลงมาจากตึกเหล่านี้

หมูไปไก่มา  ถึงแม้ว่าฮวางซางจะไม่สะดวกพาคนเหล่านี้ออกไปจากที่นี่ และก็ไม่สามารถปกป้องคนเหล่านี้ให้ปลอดภัยจากหายนะวันสิ้นโลกนี้ด้วย แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เขาสามารถทำได้

"เจ้าหนูน้อย  ให้ลูกน้องของนายจัดการซอมบี้ที่อยู่ในตึกเหล่านี้ให้สิ้นซากเดี๋ยวนี้!"

เมื่อคิดได้  ฮวางซางก็ลูบไปบนหัวของเด็กทารกคนนั้น แล้วพูดขึ้น

"แว้!"

 

ดูเหมือนทารกคนนั้นจะรู้สึกชอบใจกับการกระทำแบบนั้นของฮวางซาง ถึงได้หัวเราะคิคิชอบใจออกมา จากนั้นก็ตะโกนร้องขึ้น

หวือหวือหวือหวือหวือ!

วินาทีต่อจากนั้น ซอมบี้ทารกเหล่านั้นก็ทยอยกันวิ่งพุ่งเข้าไปในตึกอาคารเหล่านั้นด้วยความรวดเร็วราวกับทหารที่ถูกฝึกฝนมาอย่างสมบูรณ์แบบอย่างไรอย่างนั้น 

 

เมื่อเห็นซอมบี้ทารกที่เริ่มเคลื่อนไหว  ฮวางซางก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นก็ตะโกนออกไป  "ผู้รอดชีวิตที่อยู่ในตึกเหล่านี้  พวกคุณไม่ต้องกลัว  สัตว์ประหลาดเหล่านี้ถูกผมกำราบหมดแล้ว  ตอนนี้พวกมันช่วยจัดการซอมบี้ที่อยู่ในตึกเหล่านี้ตามคำสั่งของผม!" 

"ตอนนี้ผมจำเป็นจะต้องออกไปรวบรวมอาวุธและกระสุนภายในค่ายพลเรือนก่อน  เดี๋ยวหลังจากที่พวกเรารวบรวมอาวุธเรียบร้อยแล้ว ผมจะกลับไปโรงพยาบาลในเมืองด้วยเส้นทางนี้  ในนั้นเป็นเขตปลอดภัยที่ผมสร้างขึ้น  หากพวกคุณยินยอม  ตอนนี้ก็เตรียมตัวให้พร้อม  แล้วรอออกไปจากที่นี่พร้อมกับผม"

 

"แน่นอนว่าหากพวกคุณไม่ยินยอม  คุณยังมีเวลาในการรวบรวมอาหารวัตถุดิบ  รอการช่วยเหลือ.....แต่ การช่วยเหลืออาจจะมาไม่ถึงก็ได้"

เมื่อพูดจบ ฮวางซางก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก นอกจากหันไปพยักหน้ากับจูเก๋อโหย๋วหลง  หลังจากนั้นก็อุ้มทารกคนนี้ออกเดินทางต่อ

แต่เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง  ผู้รอดชีวิตที่อยู่ในตึกอาคารในละแวกนี้ต่างก็ทยอยกันเคลื่อนไหว  ถึงจะมีเพียงแค่สองถึงสามคนตามฮวางซางและพรรคพวกออกไปจากที่นี่  ก็ยังไม่เป็นที่ทราบจำนวนที่แน่ชัด

 

และในเวลาเดียวกัน นักโทษที่ทาตัวด้วยเลือดของซอมบี้เต็มตัวและมีอาวุธกลุ่มหนึ่งที่อยู่ในละแวกโรงยิมของเมืองเหลียน  ก็เคลื่อนไหวออกไปด้วยความเร็ว

สาเหตุที่เขาสามารถเคลื่อนตัวได้เร็วเช่นนี้ ไม่ใช่เป็นเพราะในละแวกนี้ไม่มีซอมบี้หรอก  แต่เป็นเพราะข้างกายของพวกเขามีเจ้าลิกเกอร์อยู่สองตัวต่างหาก  ภายใต้กลิ่นอายของเจ้าลิกเกอร์สองตัวนี้  ทำให้ซอมบี้ทั่วไปเหล่านั้นไม่กล้าเข้ามาใกล้นักโทษที่ถูกเลือดของซอมบี้ปกคลุมไปทั่วตัว

 

ไม่นาน นักโทษกลุ่มนี้ก็มาถึงสถานที่ที่ฮวางซางจัดการชายหัวล้านคนนั้นไป

ในเวลานี้  ซากศพของชายหัวล้านที่ถูกฮวางซางจัดการจนไม่เหลือชิ้นดีก็ถูกซอมบี้ที่ห้อมล้อมเหล่านั้นกัดกินไปจนเกือบหมด  เหลือทิ้งไว้เพียงแต่เศษเนื้อและซากกระดูดที่แตกหักเหล่านั้น จนไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยเดิม

แต่ปัญหาก็คือ นักโทษกลุ่มนี้กลับหยุดลงที่นี่

หวือ!

หลังจากนั้น  ลำแสงสีดำแสงหนึ่ง ชายชุดดำแปลกประหลาดที่บุกนำเข้าไปฆ่าคนในโรงพยาบาลในเมืองก่อนหน้านั้นก็ปรากฏตัวขึ้นมาท่ามกลางลำแสงสีดำนั้น  จากนั้นก็มองไปทางซากศพที่อยู่บนพื้น  นัยน์ตาก็ฉายแววเย็นยะเยือกออกมาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

 

 
 

รีวิวผู้อ่าน