ตอนที่ 94 หมูไปไก่มา และชายชุดดำปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง!
"จับมือไว้เร็วเข้า!"
เมื่อเห็นทารกตัวน้อยคนนั้นตะโกนร้องเสียงแหลมเรียกซอมบี้ทารกกว่าร้อยตัวพุ่งหน้าต่างเข้ามา เพื่อฆ่าจูเก๋อโหย๋วหลง ในใจของฮวางซางก็ตื่นตกใจขึ้นมาทันใด หลังจากนั้นก็ยกหมัดขึ้นมาชกกระจกที่จูเก๋อโหย๋วหลงเขวี้ยงเข้ามาใส่ แล้วเป็นเวลาเดียวกับที่หันไปตะโกนใส่ทารกคนนั้น "เขาคือเพื่อนของฉัน อย่าทำร้ายเขา!"
"แว้!"
ถึงแม้ว่าการตระหนักรับรู้ของทารกคนนี้จะบริสุทธิ์ราวกับกระดาษก็ตาม แต่เนื่องจากฮวางซางได้กลืนกินวิญญาณของเขาเข้าไป ดังนั้นระหว่างเขาจึงมีความสัมพันธ์ที่แนบแน่นและพิเศษอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ต่อกัน ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของฮวางซาง ทารกคนนั้นก็รีบร้องจะโตนขึ้นมาทันใด
หลังจากที่ทารกคนนี้ร้องตะโกนออกมาแล้ว ซอมบี้ทารกที่เดิมทีตั้งใจจะพุ่งเข้าไปหาจูเก๋อโหย๋ว
หลงราวกับหมาบ้า เพื่อเข้าไปกัดฉีกจูเก๋อโหย๋วหลงเหล่านั้นก็ทยอยกันหยุดก้าวอย่างฉับพลันราวกับทหารที่ถูกคำสั่งอย่างไรอย่างนั้น อยู่ล้อมรอบๆตัวของจูเก๋อโหย๋วหลง
"อึก....."
ถึงแม้ว่าการแสดงออกก่อนหน้านั้นจะกล้าหาญมากก็ตาม แต่เมื่อถูกซอมบี้ทารกมหาศาลล้อมเข้ามา จูเก๋อโหย๋วหลงก็อดที่จะเหงื่อออกจนเปียกชุ่มไม่ได้ อีกทั้งยังกลืนน้ำลายเอือกใหญ่อีกด้วย จากนั้นก็หันไปถามฮวางซางด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนว่า "พี่ฮวางซาง.......ใช่พี่ใช่ไหม? พี่ยังไม่โดนเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นแย่งร่างไปใช่ไหม?"
"ยัง!"
ฮวางซางส่ายหน้า จากนั้นก็พูดขึ้นว่า "หากเจ้านี้แย่งร่างฉันไปได้ ก็คงจะถูกมันควบคุมไปแล้ว"
"จริงเหรอ?"
เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง จูเก๋อโหย๋วหลงจึงมองไปทางฮวางซางด้วยความระแวงแวบหนึ่ง เพื่อคาดเดาว่าฮวางซางควบคุมเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้สำเร็จ หรือเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นควบคุม
ฮวางซางได้สำเร็จ แล้วสร้างเรื่องโกหกขึ้นมาหลอกเขา
"หากฉันถูกเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นแย่งชิงร่างไปแล้วจริงๆ แล้วฉันจะมาเสียพลังในการคุยกับนายทำไม ฆ่านายหรือใช้พลังควบคุมจิตใจนายไม่ดีกว่าเหรอ?
ในขณะที่มองไปยังท่าทางหวาดระแวงของจูเก๋อโหย๋วหลง ฮวางซางก็เบะปากแล้วพูดขึ้น
"ก็จริง ทำไมผมถึงได้โง่เง่าขนาดนี้เนี่ย!"
คำพูดนี้ของฮวางซางสลายข้อสงสัยของจูเก๋อโหย๋วหลงลง ทำให้สีหน้าของเขาฮึกเหิมขึ้นมาทันใด แต่หลังจากที่มองไปทางซอมบี้ทารกที่ยังคงล้อมตัวเขาเอาไว้อยู่ เขากลับอดที่จะตัวแข็งทื่อขึ้นมาไม่ได้ จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า "เฮ้เฮ้ พี่ฮวาง ในเมื่อพี่ควบคุมสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้แล้ว งั้นสามารถควบคุมให้ไอ้เจ้าปีศาจพวกนี้ออกไปไกลๆผมหน่อยได้ไหม? ผมกลัว......"
"ฮ่าฮ่า ก่อนหน้านี้นายยังมีความกล้าหาญอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?"
ในขณะที่มองไปยังท่าทางระมัดระวังของจูเก๋อโหย๋วหลง ฮวางซางที่รู้สึกผ่อนคลายลงหลังจากผ่านสถานการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันใด หลังจากนั้นก็หันไปพูดกับทารกคนนั้นว่า"เจ้าหนูน้อย ช่วยให้พวกมันถอยออกไปหน่อยได้ไหม?"
"แว้!"
ภายใต้ความสัมพันธ์ที่แนบแน่นด้านจิตวิญญาณ ทารกคนนั้นจึงสามารถเข้าใจคำสั่งของฮวางซางได้ ดังนั้นเมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง ทารกคนนั้นก็ร้องเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง
หลังจากที่เสียงร้องของทารกคนนี้ดังขึ้น ซอมบี้ทารกเหล่านั้นก็ทยอยวิ่งออกจากห้องทารกแรกเกิดไปอย่างรวดเร็ว แล้วมลายหายไปจากสายตาของฮวางซางและจูเก๋อโหย๋วหลงทันที จูเก๋อโหย๋วหลงจึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกใหญ่ๆอีกครั้ง
เพียงแต่หลังจากที่ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกแล้ว ความเจ็บปวดก็ทะลักเข้ามาอีกครั้ง ทำให้จูเก๋อโหย๋วหลงอดร้องตะโกนออกมาไม่ได้ "เจ็บเจ็บเจ็บเจ็บเจ็บ พี่ฮวาง พี่ลงมือแรงเกินไปแล้ว"
"หากลงมือไม่แรง ตอนนี้นายก็ไม่เจ็บหรอก แต่ตายไปเลยต่างหาก"
ฮวางซางส่ายหน้า หลังจากนั้นมือขวาของเขาก็กวัดแกว่งขึ้นมา พู่กันพิพากษาก็รวมตัวขึ้นมาในพริบตาเดียว จากนั้นลำแสงสีขาวที่เปล่งประกายอออกมาก็สาดส่องไปบนตัวของจูเก๋อโหย๋วหลงทันที
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านั้นสงครามการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่กลายร่างมาจากทารกคนนั้นจะเป็นภาพความฝันก็ตาม แต่พลังเหนือมนุษย์ที่ฮวางซางใช้ไปจนหมดในภาพความฝันนั้นก็ฟื้นกลับมาในตัวของเขาอีกครั้ง ภายใต้การใช้พลังแห่งชีวิต กระดูกที่แตกหักภายในร่างกายซึ่งไม่รู้ว่ากี่ท่อนของจูเก๋อโหย๋วหลงที่ทำให้เขาต้องเจ็บปวดรวดร้าวอยู่ภายในร่างกายก็บรรเทาลงอย่างรวดเร็วราวกับกระแสน้ำ
หลังจากนั้นเขาก็สัมผัสรับรู้ได้ถึงความเย็นสบายไปทั่วทั้งร่างกาย ความแตกต่างที่รุนแรงนี้ทำให้เขาอดร้องออกมาด้วยความสบายไม่ได้ "ฟินจัง!"
"ฟินบ้าอะไรล่ะ ดีขึ้นแล้วก็รีบๆเข้าเถอะ เรายังต้องเดินทางไปหาอาวุธกระสุนเพิ่มเติมอีกนะ"
ในขณะที่มองไปยังท่าทางที่ดูสบายของจูเก๋อโหย๋วหลง ฮวางซางก็อดด่าพร้อมกับหัวเราะออกมาไม่ได้
"แต่พี่ฮวาง ตอนนี้พี่ก็จัดการเจ้าสัตว์.....หนุ่มนี้แล้วไม่ใช่เหรอ งั้นก็สามารถออกคำสั่งกับซอมบี้ทารกเหล่านั้นได้ด้วย แล้วเราจะหากระสุนอาวุธไปทำไมกัน พึ่งซอมบี้ทารกเหล่านั้นต่อกรกับนักโทษเหล่านั้นไม่ได้เหรอ?"
เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง จูเก๋อโหย๋วหลงก็อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้
"ในช่วงเวลานี้ นอกจากคนจะน้อยกว่าแล้ว คนที่กำลังมากกว่า จนกระทั้งผู้มีพลังเหนือมนุษย์ก็ยังไม่สามารถมองข้ามพลานุภาพของกระสุนปืนไปได้หรอก"
เมื่อได้ยินคำพูดของจูเก๋อโหย๋วหลง ฮวางซางก็ส่ายหน้า แล้วพูดขึ้นว่า " ดังนั้นแค่พวกเราต้องมีอาวุธกระสุนที่เพียงพอ มันจะทำให้เรามีตัวเลือกในการต่อสู้มากขึ้น และในเวลาเดียวกันก็ย่อมสามารถต่อกรกับศัตรูเหล่านั้นได้มากขึ้นอีกด้วย ถึงอย่างไรการต่อกรกับนักโทษธรรมดาทั่วไป กระสุนเพียงลูกเดียวก็สามารถจัดการพวกเขาได้แล้ว จึงประหยัดฝีมือของตัวเองในการต่อสู้ไปเยอะเลยทีเดียว"
"นอกเหนือจากนี้ อาวุธปืนสำหรับมนุษย์แล้วนั้นมีพลานุภาพที่น่ากลัวมาก ถึงตอนนั้นประสิทธิภาพในการต่อสู้ก็จะยิ่งมากขึ้นไปด้วย"
"แต่สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ ตอนนี้ไม่เพียงแต่ศักยภาพของพวกเราจะเพิ่มมากขึ้นแล้วเท่านั้น นักโทษในเรือนจำแห่งนั้นก็ยิ่งแข็งแกร่งไม่แพ้กันด้วย จนกระทั้งสามารถรวมตัวผู้มีพลังเหนือมนุษย์ใหม่ๆมาอีกหลายคน ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ พวกเราย่อมเป็นไปได้ยากที่จะชนะพวกมัน"
เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าของฮวางซางก็แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นทันที "เสี่ยวหลง นายต้องจำไว้ นี่คือหายนะวันสิ้นโลกทีร้ายแรงที่สุด ไม่ใช่เกมที่สามารถสร้างไฟล์ขึ้นมาได้ใหม่ ดังนั้นพวกเราจำเป็นต้องระวังตัว ไม่อย่างนั้นหากเกิดเรื่องขึ้น พวกเราจะไม่มีแม้แต่โอกาสจะเสียใจ"
"ผมเข้าใจแล้วครับ ที่ฮวางซาง!"
ในขณะที่มองไปยังท่าทางเคร่งขรึมของฮวางซาง จูเก๋อโหย๋วหลงก็พยักหน้าทันที
หลังจากนั้น ฮวางซางและจูเก๋อโหย๋วหลงก็เก็บข้าวของง่ายๆ หลังจากนั้นก็พาทารกคนนั้นและซอมบี้ทารกกว่าร้อยตัวออกจากโรงพยาบาลไป
สิ่งที่ยังคุ้มค่าที่สุดก็คือ ในตอนที่พวกเขาออกมาจากโรงพยาบาลก็พบกับเจ้าทีเร็กซ์ที่ถูกฮวางซางชกใส่จนร่วงลงไปบนถนนพอดี
พลังชีวิตของเจ้านี้แข็งแกร่งมากจริงๆ ต่อให้ต้องพบเจอกับการโจมตีของฮวางซางที่ร้ายแรงมากแค่ไหน มันก็สามารถฟื้นกลับคืนมาได้อีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ เพียงแค่เมื่อมองไปแล้วเขากลับรู้สึกอึดอัดใจก็เท่านั้น
เมื่อหาเจ้าทีเร็กซ์เจอแล้ว ฮวางซางและจูเก็อโหย๋วหลงก็เดินทางได้อย่างสบายใจ แต่ก่อนที่จะออกจากที่แห่งนั้น ฮวางซางกลับหยุดก้าวเท้า แล้วมองไปทางตึกสูงๆสองข้างทางเหล่านั้น
กระดาษที่เตือนพวกเขาให้ระวังเด็กทารกก่อนหน้านั้นก็ถูกโยนลงมาจากตึกเหล่านี้
หมูไปไก่มา ถึงแม้ว่าฮวางซางจะไม่สะดวกพาคนเหล่านี้ออกไปจากที่นี่ และก็ไม่สามารถปกป้องคนเหล่านี้ให้ปลอดภัยจากหายนะวันสิ้นโลกนี้ด้วย แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เขาสามารถทำได้
"เจ้าหนูน้อย ให้ลูกน้องของนายจัดการซอมบี้ที่อยู่ในตึกเหล่านี้ให้สิ้นซากเดี๋ยวนี้!"
เมื่อคิดได้ ฮวางซางก็ลูบไปบนหัวของเด็กทารกคนนั้น แล้วพูดขึ้น
"แว้!"
ดูเหมือนทารกคนนั้นจะรู้สึกชอบใจกับการกระทำแบบนั้นของฮวางซาง ถึงได้หัวเราะคิคิชอบใจออกมา จากนั้นก็ตะโกนร้องขึ้น
หวือหวือหวือหวือหวือ!
วินาทีต่อจากนั้น ซอมบี้ทารกเหล่านั้นก็ทยอยกันวิ่งพุ่งเข้าไปในตึกอาคารเหล่านั้นด้วยความรวดเร็วราวกับทหารที่ถูกฝึกฝนมาอย่างสมบูรณ์แบบอย่างไรอย่างนั้น
เมื่อเห็นซอมบี้ทารกที่เริ่มเคลื่อนไหว ฮวางซางก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นก็ตะโกนออกไป "ผู้รอดชีวิตที่อยู่ในตึกเหล่านี้ พวกคุณไม่ต้องกลัว สัตว์ประหลาดเหล่านี้ถูกผมกำราบหมดแล้ว ตอนนี้พวกมันช่วยจัดการซอมบี้ที่อยู่ในตึกเหล่านี้ตามคำสั่งของผม!"
"ตอนนี้ผมจำเป็นจะต้องออกไปรวบรวมอาวุธและกระสุนภายในค่ายพลเรือนก่อน เดี๋ยวหลังจากที่พวกเรารวบรวมอาวุธเรียบร้อยแล้ว ผมจะกลับไปโรงพยาบาลในเมืองด้วยเส้นทางนี้ ในนั้นเป็นเขตปลอดภัยที่ผมสร้างขึ้น หากพวกคุณยินยอม ตอนนี้ก็เตรียมตัวให้พร้อม แล้วรอออกไปจากที่นี่พร้อมกับผม"
"แน่นอนว่าหากพวกคุณไม่ยินยอม คุณยังมีเวลาในการรวบรวมอาหารวัตถุดิบ รอการช่วยเหลือ.....แต่ การช่วยเหลืออาจจะมาไม่ถึงก็ได้"
เมื่อพูดจบ ฮวางซางก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก นอกจากหันไปพยักหน้ากับจูเก๋อโหย๋วหลง หลังจากนั้นก็อุ้มทารกคนนี้ออกเดินทางต่อ
แต่เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง ผู้รอดชีวิตที่อยู่ในตึกอาคารในละแวกนี้ต่างก็ทยอยกันเคลื่อนไหว ถึงจะมีเพียงแค่สองถึงสามคนตามฮวางซางและพรรคพวกออกไปจากที่นี่ ก็ยังไม่เป็นที่ทราบจำนวนที่แน่ชัด
และในเวลาเดียวกัน นักโทษที่ทาตัวด้วยเลือดของซอมบี้เต็มตัวและมีอาวุธกลุ่มหนึ่งที่อยู่ในละแวกโรงยิมของเมืองเหลียน ก็เคลื่อนไหวออกไปด้วยความเร็ว
สาเหตุที่เขาสามารถเคลื่อนตัวได้เร็วเช่นนี้ ไม่ใช่เป็นเพราะในละแวกนี้ไม่มีซอมบี้หรอก แต่เป็นเพราะข้างกายของพวกเขามีเจ้าลิกเกอร์อยู่สองตัวต่างหาก ภายใต้กลิ่นอายของเจ้าลิกเกอร์สองตัวนี้ ทำให้ซอมบี้ทั่วไปเหล่านั้นไม่กล้าเข้ามาใกล้นักโทษที่ถูกเลือดของซอมบี้ปกคลุมไปทั่วตัว
ไม่นาน นักโทษกลุ่มนี้ก็มาถึงสถานที่ที่ฮวางซางจัดการชายหัวล้านคนนั้นไป
ในเวลานี้ ซากศพของชายหัวล้านที่ถูกฮวางซางจัดการจนไม่เหลือชิ้นดีก็ถูกซอมบี้ที่ห้อมล้อมเหล่านั้นกัดกินไปจนเกือบหมด เหลือทิ้งไว้เพียงแต่เศษเนื้อและซากกระดูดที่แตกหักเหล่านั้น จนไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยเดิม
แต่ปัญหาก็คือ นักโทษกลุ่มนี้กลับหยุดลงที่นี่
หวือ!
หลังจากนั้น ลำแสงสีดำแสงหนึ่ง ชายชุดดำแปลกประหลาดที่บุกนำเข้าไปฆ่าคนในโรงพยาบาลในเมืองก่อนหน้านั้นก็ปรากฏตัวขึ้นมาท่ามกลางลำแสงสีดำนั้น จากนั้นก็มองไปทางซากศพที่อยู่บนพื้น นัยน์ตาก็ฉายแววเย็นยะเยือกออกมาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้