ดวงตาของ โมบี้ แวววาวด้วยความโกรธ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็สังเกตุเห็นบางสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ดังนั้นเขาจึงจ้องมองไปที่ รอส พร้อมกับพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม:
“นายต้องการถามอะไร”
“ คำถามแรกคือสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองทาโรต์ นายรู้เห็นกับมันหรือไม่” รอส เอ่ยถามขึ้นอย่างเฉยเมย
โมบี้ ขมวดคิ้วขึ้น เขาไม่ได้ตอบคำถาม แต่ถามกลับมาว่า: "สิ่งที่เกิดขึ้นที่เมืองทาโรต์? นายหมายถึงอะไร”
รอส จ้องมองที่ โมบี้ อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเอื้อมมือไปในแขนเสื้อหยิบอุปกรณ์บันทึกเสียงโยนไปให้ โมบี้
โมบี้ หยิบอุปกรณ์บันทึกเสียง พร้อมกับขมวดคิ้ว จากนั้นกดลงฟังเสียงการสนทนาระหว่าง รอส และ ริกิ อย่างรวดเร็ว
บทสนทนาดังขึ้น โมบี้ และผู้บัญชาการทหารเรือหลายคนต่างก็ฟังอย่างตกใจ พวกเขาไม่คิดเลยว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นเรื่องจริง!
"บัดซบ!"
ใบหน้าของ โมบี้ เผยแววโกรธแค้นเป็นอย่างมาก เขามองไปที่ไรกะ ที่อยู่ใต้แทบเท้าของ รอส เขาอยากจะตัดหัวของมันออกมาด้วยดาบจริงๆ
การแสดงออกของเหล่าทหารเรือคนอื่นๆก็ไม่ได้ดูดีนัก
“ทหารเรือที่มียศต่ำกว่าเรือเอกออกไปให้หมด!”
เมื่อ โมบี้ ได้ฟังครึ่งหนึ่งเขาก็กดหยุดและสั่งการด้วยใบหน้าที่สงบนิ่งให้ทหารเรือทุกคนที่ยศต่ำกว่าเรือเอกออกไป
หลังจากนั้น
เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ รอส และพูดอย่างเคร่งขรึม:“ นี่คือความความผิดพลาดของฉัน แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว ฉันต้องรายงานต่อหัวหน้าของฉัน”
รอส ยืนอยู่อย่างสงบโดยที่ไม่พูดอะไรออกมา
โมบี้ สูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา จากนั้นหมุน เดนเดนมูชิ(หอยทากสื่อสาร)ที่อยู่บนโต๊ะ ติดต่อไปยังสำนักงานใหญ่ของมารีนฟอร์ด อย่างรวดเร็ว
“ พลเรือตรีสตรอเบอรี่ อยู่หรือไม่? ฉันมีเรื่องที่จะต้องรายงานให้เขาทราบเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่”
………………………..
สำนักงานใหญ่มารีนฟอร์ด
นี่คือแกนหลักของกองทัพเรือ ที่คอยควบคุมฐานทัพและสาขาย่อยไม่ว่าจะใหญ่รึเล็กทางทะเล
ห้องทำงานขนาดใหญ่บนชั้นสอง ซึ่งรับผิดชอบในการเชื่อมต่อฐานและสาขาย่อยต่างๆ ของฐานทัพเรือ คอยรับรายงานและออกคำสั่งต่าง ๆ
“ มีเรื่องเช่นนี้!”
หลังจากฟังรายงานจากสาขาเวสต์บลู ดวงตาของสตอเบอรี่เบิกกว้างถึงกับกระตุกและใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงกองพลเล็กๆ แต่สิ่งนี้มันเกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีและใบหน้าของกองทัพเรือ และหากมันไม่ได้รับการจัดการที่ดีมันจะทำให้เกิดปัญหามากมาย
เขายืนขึ้นอย่างรวดเร็วและเดินไปที่ห้องทำงานที่อยู่ถัดจากห้องของเขา
“ พลเรือโทโดเบอร์แมนมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้น…”
พลเรือโทโดเบอร์แมนนั่งอยู่บนเก้าอี้ พร้อมกับฟังรายงานของสตรอเบอร์รี่ เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย และหลังจากการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในดวงตาของเขาเขาพูดว่า:
“ เรื่องนี้ไม่สามารถเผยแพร่ออกไปได้มิฉะนั้น ศักดิ์ศรีของกองทัพเรือในเวสต์บลู จะมีมลทิน”
“ แล้ว..เราต้องทำยังไง”
สตรอเบอร์รี่ กระซิบ
โดเบอร์แมน แสดงสีหน้าอย่างเฉยเมย เขาเอ่ยขึ้นอย่างไม่แยแสว่า: "จัดการซะ ... หลังจากนั้นรายงานว่า คนร้ายถูกฆ่าตายในที่เกิดเหตุภายใต้การไล่ล่าของทหารเรือ นาวาโทไรกะ และ คนร้ายต่างก็ตายตกตามกันไป"
แม้ว่า สตรอเบอร์รี่ จะคาดเอาไว้แล้วว่า โดเบอร์แมน อาจตัดสินใจด้วยวิธีนี้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า:“ งั้นเหรอ? แต่ รอส ไม่ได้.…”
“ฉันได้ตัดสินใจแล้ว นายก็แค่ส่งรายงานเรื่องนี้ต่อรัฐบาลโลกหลังจากนั้นก็ปล่อยให้รัฐบาลโลกจัดการ”
โดเบอร์แมน ขัดจังหวะคำพูดของ สตอเบอรี่ พร้อมกับจ้องมองอย่างไม่แยแสว่า:“ มันก็แค่ นักล่าโจรสลัดคนหนึ่งไม่อาจเทียบได้กับศักดิ์ศรีของกองทัพเรือ นายก็ควรมีความชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้”
สีหน้าของ สตรอเบอร์รี่ เปลี่ยนไปมาอยู่ตลอดเวลา และในที่สุดเขาก็เดินออกจากห้องทำงานของ โดเบอร์แมน โดยไม่พูดอะไร
โดเบอร์แมน ส่ายหัวและมองดูไฟล์งานที่กองอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา
………………..
“เก็บกวาดให้หมดอย่างงั้นเหรอ”
เมื่อเขาได้รับคำสั่งจากศูนย์ใหญ่มารีนฟอร์ด โมบี้ ไม่ได้รู้สึกแปลกใจมันอยู่ในการคาดเดาของเขา ในความเป็นจริงเขาก็ตัดสินใจที่จะทำเช่นนั้น เพราะมีแต่ต้องทำเช่นนี้ มันถึงจะสามารถลดผลกระทบของเรื่องนี้ได้
สำหรับ รอส นักล่าโจรสลัดตัวเล็กๆ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่ จะมาเผชิญหน้ากับกองทัพเรือที่แสนเกรียงไกร ด้วยลำพังคนเดียว
หลังจากวางสาย
การแสดงออกของ โมบี้ ก็เปลี่ยนไปเขาเผยสีหน้าที่เย็นชา จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องทำงานของ ไรกะ ที่มี รอส ยืนอยู่
บรรยากาศในห้องทำงานของ ไรกะ นั้นคลุมเครือแปลกๆ
รอส เหยียบ ไรกะ ลงกับพื้นและดูเหมือนว่ามันใกล้จะตายลงไปทุกที ในขณะที่เหล่าทหารเรือคนอื่น ๆ กัดฟันกรอดๆด้วยความอับอาย
ตอนแรกพวกเขาคิดว่า รอส เป็นผู้ร้ายที่สังหารชาวเมือง พวกเขาไม่คิดเลยว่ามันกลับกลายเป็นฝีมือของ ไรกะ และ พวกแก๊งมาเฟีย คาโปเน่ แม้แต่พวกเขาเองก็ถูกหลอก
“ผู้บัญชาการ โมบี้”
เมื่อเห็น โมบี้ กลับมา เหล่าทหารเรือที่รอคอยต่างก็มองไปที่ โมบี้ เพื่อรอคอยคำสั่ง และการตัดสินใจของผู้บังคับบัญชาของพวกเขา
โมบี้เดินไปที่ด้านหน้าของฝูงชนอย่างช้าๆมองไปที่ รอส ซึ่งยืนเหยียบ ไรกะ อยู่บนพื้น เขาก็พูดขึ้นว่า:“ ผู้บัญชาการได้มีคำสั่งออกมาแล้ว”
โซล! !
ในขณะที่พูดออกมา โมบี้ ก็ระเบิดพลังพุ่งทะยานขึ้นไปในอากาศพร้อมกับดึงดาบยาวที่เอวกวาดฟันไปที่ด้านหน้าของ รอส ในทันที
พลังของดาบนี้แข็งแกร่งกว่า ไรกะ ริกิ และคนอื่นๆ ความคมและความรุนแรงของมันราวกับว่าสามารถตัดได้ทุกสิ่ง!
รอส ขยับเบาๆ ร่างกายของเขาก็ถอยไปที่ผนังห้องเพื่อหลีกเลี่ยงดาบของ โมบี้
แต่.
ไรกะ ไม่โชคดีอย่างนั้น ร่างของเขาถูกแยกออกเป็นสองส่วนโดยตรง!
ความสยองขวัญเกิดขึ้นกับเหล่าทหารเรือที่อยู่ในห้องอย่างกระทันหันพวกเขาต่างก็มองไปที่ โมบี้
“ผู้บัญชา ... โมบี้!”
“ คำสั่งของศูนย์บัญชาการใหญ่ ผู้ที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้ต้องถูกกำจัด”
โมบี้ ไม่ได้ไล่ตาม รอส เขาประกาศคำสั่งของศูนย์บัญชาการใหญ่มารีนฟอร์ดออกมาทันที
เหล่าทหารเรือหลายคนมองหน้ากันไปมาอย่างหวาดกลัว
รอส อาจจะไม่ใช่ฆาตกร แต่หากคิดดีๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทางกองทัพเรือและรัฐบาลโลกจะกู้คืนหมายจับที่ออกมาแล้ว กลับคืนไปได้อย่างไร
“เฮงซวย”
รอส ยืนพิงผนังห้องพร้อมกับสบถออกมา
ปากของเขากระตุกเล็กน้อย ราวกับว่าเขากำลังหัวเราะ ด้วยการแสดงออกนี้ ทำให้เหล่าผู้บัญชาการบางคนจ้องมองอย่างลึกลับและหนาวเหน็บ
“ ถ้าอย่างงั้นเริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะเป็นโจรสลัด”
โมบี้ มองไปที่ รอส อย่างเย็นชาและพูดว่า:“ นายจะไม่สามารถรอดชีวิตออกไปจากที่นี่ได้ ฉันจะส่งนายไปอยู่กับ เจ้าไรกะ!”
โซล!
โมบี้ พุ่งไปที่ รอส อีกครั้ง และดาบยาวในมือของเขาก็กวาดออกมา
“พายุฝน!”
ดาบของเขาห่อด้วยพลังดาบที่อ่อนโยน เขาโบกมือขึ้นและลงราวกับพายุ ซึ่งห่อหุ้ม รอส ไว้ตรงกลางโดยไม่เหลือช่องว่างให้ รอส หลบหนี หลังของเขาในตอนนี้แนบชิดติดกับกำแพง
อย่างไรก็ตาม
ในการเผชิญกับพายุที่น่ารังเกียจของ โมบี้ รอส ไม่ได้เปิดเผยความตื่นตระหนกใด ๆ
เขาเงยหน้าขึ้นมอง โมบี้ ทันใดนั้น ร่างของเขาก็เหมือนกระดาษชิ้นหนึ่ง ด้วยการโยกไปทางซ้ายและขวา พร้อมกับหลีกเลี่ยงการโจมตีของ โมบี้ ได้อย่างง่ายดาย
หลังจากนั้น
รอส แทงมือของเขาสวนออกไปมันทำให้ โมบี้ ตกตะลึง เขายกดาบของเขาขึ้นปะทะ แต่ดาบของเขาก็ไม่อาจทนต่อพลังโจมตีของ รอส ได้ จนมันเกิดรอยแตกร้าวขึ้นมา
“ นี่คือ… คามิเอะ! แกใช้ โรคุชิกิ ของทหารเรือ ได้อย่างไร!”
ถ้า รอส ใช้ โซล อาจเป็นวิชาที่คล้ายคลึงกัน แต่การหลบหลีกนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็น คามิเอะ(กายากระดาษ) ใน โรคุชิกิ ของ กองทัพเรือ!
รอส ไม่ตอบ ด้วยความสามารถในการหลบหลีกของ คามิเอะ(กายากระดาษ) เขากระโดษขึ้นไปยืนบนดาบที่เคลื่อนที่ไปมาของ โมบี้ พร้อมกับเปิดใช้ พลังบิดเบือน ดาบที่อยู่ใต้เท้าของเขาสั่นสะเทือนบิดเบี้ยวเข้าหากันจากนั้นมันพังทลายจนกลายเป็นเศษเหล็ก
ตูม! !
รอส กระแทกหมัดออกไป โมบี้ ก็ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นป้องกันโดยสัญชาตญาณ แต่เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แพร่กระจายมาที่แขนทั้งสองข้างของเขา
ภายใต้พลังของผลบิดเบือน แขนทั้งสองข้างของ โมบี้ บิดเป็นเกลียวจนเลือดเนื้อเลอะเลือนน่าหวาดกลัว
ในขณะเดียวเหล่าทหารเรือต่างก็ได้สติขึ้นมา พวกเขาดึงดาบยาวที่อยู่ข้างเอวพุ่งทะยานเข้าหา รอส เพื่อต้องการช่วยเหลือ โมบี้
ฟุบ!
รอส กวาดฝ่ามือออกมาหยุดดาบทั้งหมดที่ฟันลงมาที่เขา จนมันหยุดค้างอยู่กลางอากาศ พร้อมกับเสียงระเบิดที่รุนแรงก็ดังขึ้นมาอย่างกระทันหัน
ดาบทั้งหมดต่างก็พังทลาย
รอส มองอย่างเฉยเมยเขาเหยียบลงพื้นเบาๆพร้อมกับกวาดเท้าเตะไปที่ โมบี้ ที่กำลังตกใจ จนมันลอยกระเด็นฝังลึกเข้าในผนังห้อง กระดูกและเลือดเนื้อของเขาบิดเบี้ยวจนเสียรูปทรง
เหล่าทหารเรือที่มองเห็นฉากนี้ ต่างก็หวาดกลัวจนร่างกายสั่นสะท้าน พวกเขาก็รู้สึกถึงเหงื่อที่เย็นไหลออกมามากมาย
ในความเงียบงัน
รอส เดินไปทางผนังห้องด้านหนึ่งอย่างช้าๆ
“จงถ่ายทอดคำพูดของฉันไปบอกต่อผู้บัญชาการกองทัพเรือที่ออกคำสั่งในครั้งนี้”
“ ฉันไม่ได้ต้องการเป็นโจรสลัด”
“ แต่ในครั้งนี้นายกลับบีบบังคับให้ฉันต้องเป็นโจรสลัด”
น้ำเสียงของ รอส นั้นสงบและเย็นยะเยือก
แต่เมื่อมันเข้าไปในหูของเหล่าทหารเรือ มันราวกับว่าเป็นเสียงกระซิบของพญามัจจุราชที่มาจากขุมนรก
“ แม้ว่าฉันจะตัวคนเดียว เป็นตัวตนที่ไม่น่าสนใจ แต่จงจดจำสิ่งที่ฉันพูด”
“ พฤติกรรมของนายในวันนี้ จะเป็นตัวกำหนดทิศทางในอนาคตของทะเลนี้”
“ ฉันหวังว่าวันหนึ่งในอนาคต นายไม่ควรเสียใจกับคำสั่งที่ออกมาในวันนี้เพราะทุกอย่างมันได้สายเกินไป”
ตูม!
เมื่อคำพูดสุดท้ายของ รอส จบลง เขาก็มาถึงผนังห้อง ยกมือขึ้นแล้วกดลงบนผนัง พื้นที่ประมาณสองเมตรก็บิดและยุบตัวลงทันที จากนั้นเขาก็กระโดดออกไป
มีเพียงเสียงของผนังที่พังทะลาย และเสียงของ รอส ที่ดังกึกก้องอยู่ในหูของเหล่าผู้บัญชาการทหารเรือประจำสาขาหลายคน อยู่เป็นเวลานาน