เพียงพริบตาเว่ยชีชีก็พบว่าฝูงแมลงที่ทั้งน่ากลัวน่าขยะแขยงพวกนั้นหายวับไปแล้ว หญิงสาวจึงถอนใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก สวรรค์ช่วย ! ฝันร้ายนั่นเป็นเรื่องจริง ? หรือเพราะช่วงนี้เธอเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการแข่งมวยจีนที่กำลังจะมาถึงจนฟุ้งซ่านไปกันใหญ่ ยิ่งให้นึกถึงคู่ต่อสู้ที่ถูกเธอซัดจนหมอบราบคาฝ่าเท้าก็ยิ่งครึ้มอกครึ้มใจ
หากทว่าสิ่งที่เป็นไปนั้น…..คือโลกแห่งเทคโนโลยีอันหรูหราฟู่ฟ่ากลับตีจากเธอไปเสียแล้ว เมื่อชีชีพบว่าตนกำลังยืนอยู่ท่ามกลางผืนแผ่นดินที่รกร้างว่างเปล่า คงมีเพียงไอหมอกฝุ่นผงตลบฟุ้งกว้างไกลจนสุดสายตา ฉับพลันเสียงกลุ่มคนจำนวนมากควบม้าห้อตรงเข้ามาจากทุกทิศทาง
แม่จ้าวโว้ย ! เจ๋งเป้ง ! นี่มันฉากหนังซีรีส์ใหม่ทุ่มทุนสร้างอลังการงั้นสิ ? อ้าว แล้วลุงเหยียนหายไปไหนเล่า ? แล้วเอารถไปจอดที่ไหนเสีย ? เมื่อสาวซ่าส์กวาดตามองไปรอบทิศ นอกจากฝุ่นผงที่ตลบคลุ้ง ก็ไม่ปรากฏสิ่งใดอีก
ไกลออกไปสุดสายตา กองทัพม้ากลุ่มหนึ่งกำลังเคลื่อนพลใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ หญิงสาวจ้องจนนิ่งอึ้งด้วยความตกตะลึง สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าประดุจภาพมายาที่งดงามมิต่างกับทัพสวรรค์กำลังเคลื่อนคล้อย เสียงอาชายกเกือกกระทบพื้นเคลื่อนพลโดยพร้อมเพรียงดังกระหึ่มส่งให้ผืนพสุธาสั่นสะเทือนกระจายรัศมีออกเป็นวงกว้าง
เฮ้ย ! ท่าจะมิใช่ภาพลวงตาเสียแล้ว หากไม่รีบชิ่งหนีคงได้กลายเป็นผีตากแห้งอยู่ใต้ตีนม้าเป็นแน่
สาวเก่งจอมซ่าส์รีบวิ่งหนีไปซุกกายหลบที่ไหล่เขา รอให้ทัพม้าเคลื่อนพลจากไป ในหัวหญิงสาวยามนี้มีเพียงภาพจินตนาการอันโหดร้าย หากทว่าที่ร้ายสุดสุดนั้นคือเธอมิรู้จริง ๆ ว่าตนกำลังตกอยู่ที่ใด เพียงสิ่งเดียวที่มั่นใจได้นั้นคือ ไว้กลับถึงบ้านก่อนเถิด ! แม่จะจัดการลุงเหยียนเสียให้เข็ด ! มีอย่างที่ไหน หอบเธอมาทิ้งไว้ ส่วนตัวเองก็เผ่นแน่บไม่เห็นหัวเช่นนี้
เว่ยชีชีกำลังตื่นตะลึงกับภาพฉากตระการตาที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ทัพทหารม้าหุ้มเกราะนับพันตรงเข้ามาหยุดอยู่ที่ไหล่เขา บุรุษแต่ละนายรูปร่างสูงใหญ่กำยำแข็งแรง ทหารทุกนายล้วนแผ่อายรัศมีแห่งความห้าวหาญองอาจทรงพลังดั่งเนื้อหนังคงกระพันไม่รู้จักเจ็บ ไม่รู้จักตาย
แจ่มแจ๋ว ! สมจริงชะมัด ! ช่วงนี้มีหนังอะไรกำลังจะเข้าฉายบ้างนี่ ?
“จับเชลยศึก !” เสียงออกคำสั่งอันทรงอำนาจของแม่ทัพใหญ่ผู้กุมกระบี่ชี้หน้าเว่ยชีชีดังกึกก้อง
เชลยศึก ? เธอถลึงตาจ้องแม่ทัพผู้นั้น เธอคือเว่ยชีชี ! มิใช่ตัวประกอบกระจอกในหนังเสียหน่อย ไยต้องลากเธอมาเข้าฉากสงครามเลือดกระฉูดด้วยเล่า
ยังมิทันที่หญิงสาวจะบอกปัดไม่รับบทพิเศษกิตติมศักดิ์นี้ ทหารม้าสองสามนายก็กระโดดลงจากหลังอาชาตรงรี่เข้ามารวบตัวเธอ พร้อมกันนั้นคือปลายกระบี่ที่ทอแสงเปล่งประกายสะท้อนดวงตะวันกำลังจ่อคอหอยชนิดพร้อมลงมือ คงมิต้องสงสัยกระมังว่ากระบี่เบื้องหน้าจะคมกริบสักเพียงไร
“เฮ้ เฮ้ ! มันจะมากไปแล้ว” หญิงสาวกลืนน้ำลายเอื๊อก สายตายังจับจ้องอยู่กับคมดาบ สองนิ้วยืดออกค่อย ๆ ขยับสิ่งมีคมที่จ่อกระเดือกให้เคลื่อนห่างอย่างนุ่มนวล
“เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ? ฉันคือเว่ยชีชี”
“หุบปาก ! เจ้าต้องเป็นกองสอดแนมจากซุยงหนู*อย่างแน่นอน หาไม่แล้ว เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่กลางสนามรบโดยไม่สวมใส่ชุดเกราะเช่นนี้ ?”
*ซุยงหนูคือชนเผ่าร่อนเร่โบราณอยู่ทางตอนเหนือของจีน ทั้งยังมีความเชื่อว่า ชาวฮั่นนั้นสืบเชื้อสายมาจากชนเผ่าร่อนเร่ซุยงหนูนั่นเอง
ทหารนายหนึ่งคว้าคอเสื้อเว่ยชีชีลากเธอถูลู่ถูกังลงมาจากเนินทราย
“เมื่อมันคือหน่วยสอดแนมกองทัพ เช่นนั้นก็ลากตัวกลับไปให้ท่านอ๋องสาม !”
“ไอ้หนุ่มอัปลักษณ์ เตรียมคอรับกระบี่ไว้ได้เลย !” ทหารผู้แต่งกายคล้ายจะเป็นรองหัวหน้ากระโดดลงจากหลังม้าพลางชำเลืองมองเว่ยชีชีคราหนึ่ง
ยามนี้สถานการณ์มิสู้ดี หญิงสาวเริ่มรู้ตัวแล้วว่าสิ่งที่ตนกำลังเผชิญหน้าอยู่หาใช่การแสดงฉากอลังการดั่งที่คิด ทุกสิ่งที่ได้พบเจอล้วนเป็นความจริง ยามนี้ความสะพรึงกลัวกำลังพลุ่งพล่านอยู่ในใจ ลุงเหยียนหายไปไหน ? แล้วรถเล่า ? ไม่เอา ! ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว
เว่ยชีชีฉวยโอกาสเตะขาทหารผู้หนึ่งก่อนจะฉกแส้ม้ากระโดดขึ้นนั่งอานหวดควบอาชาออกไปอย่างเร็วรี่ แม้ไม่รู้วิธีควบคุมอาชา หากทว่ายามนี้ยังจะต้องสนอะไรอีกเล่า ! แขนข้างหนึ่งโอบรัดรอบลำคอ ขณะที่อีกข้างลงแส้หวดควบฝ่าออกไปชนิดไม่เห็นฝุ่น
“ตามไปเร็ว ! จับตัวมาให้ได้ !” ผู้บัญชาการออกเสียงสั่งด้วยความเกรี้ยวกราด รองหัวหน้าให้รู้สึกขายหน้า เขาถูกไอ้หนุ่มอัปลักษณ์นั่นฉกชิงอาชาหนีไปได้เยี่ยงไร ?
ผู้เป็นรองหัวหน้ารีบกระโจนขึ้นหลังม้านำทหารอีกสองสามนายควบไล่ตามหลังไปติด ๆ
เว่ยชีชีหลับหูหลับตาควบม้าพุ่งทะยานออกไปอย่างไม่คิดชีวิต ภายในหัวอัดแน่นไปด้วยคำถามที่ถาโถมพรั่งพรูราวพายุคลั่ง นี่เธออยู่ที่ใดกัน ? เหตุใดจึงมีแต่พวกป่าเถื่อนไร้อารยธรรม ? นี่พวกมันคิดฆ่าเธอใช่ไหม ?
***จบตอน สมรภูมิจักรวรรดิฮั่นอันยิ่งยง***