และเป็นไปดังที่คาด เพียง 2 อี๋เค่อ (30 นาที) เว่ยชีชีก็เห็นกลุ่มคนถือคบเพลิงเดินตรงเข้ามา โดยมีหลิวจ่งเทียนเดินนำหน้า รองผู้บัญชาการหลิวพร้อมนายทหารอีกจำนวนหนึ่งตามหลังมาติด ๆ
นายทหารผู้หนึ่งยกเก้าอี้มาวางตรงหน้าหลักไม้ที่ชีชีถูกมัด ท่านอ๋องหนุ่มหย่อนกายลงนั่ง รองผู้บัญชาการหลิวเดินเข้ามากระซิบกระซาบที่ข้างหู “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ควรจะจัดการเจ้าหนุ่มนี่เช่นไรดี ไยไม่จัดการสังหารเสียเลยล่ะพ่ะย่ะค่ะ ! เราไม่อาจปล่อยให้พวกสายสืบลอยนวลอยู่ในค่ายได้นะพ่ะย่ะค่ะ”
เว่ยชีชีรีบทัดทานเสียงแข็ง “อย่ามาพูดจาพล่อย ๆ จะให้ร้ายผู้ใดย่อมต้องมีหลักฐาน ไหนเล่าหลักฐานของเจ้า ?”
“หลักฐานกระนั้นรึ ?” รองผู้บัญชาการเดินมาหาหนุ่มน้อย “เจ้าลอบหนีออกจากค่ายกลางดึก เป็นเวลาเดียวกับแผนที่ยุทธศาสตร์ก็หายไปเช่นกัน หากเจ้ามิใช่หน่วยสอดแนม เช่นนั้นก็เป็นข้างั้นสิ ?”
“ทุกอย่างจะดูแต่เพียงเปลือกนอกมิได้ พวกเจ้า…มิต้องมาทำไร้เดียงสาไปหน่อยเลย !” เธอแค่นเสียงกล่าว
“เจ้ามันดื้อด้านเสียจริง !” รองผู้บัญชาการหลิวเดินกลับมาหาท่านอ๋องเพื่อเสนอความเห็น “ท่านอ๋อง หากไม่ลงมือสั่งสอนมันเสียบ้าง มันคงไม่ยอมปริปาก กระหม่อมคิดว่าต้องมีหนอนบ่อนไส้อย่างแน่นอน หาไม่แล้วเหตุใดแผนที่ยุทธศาสตร์จึงหายไปอย่างประจวบเหมาะเช่นนี้ ? ไยเราไม่เฆี่ยนมันสักทีสองที กระหม่อมเชื่อว่าเพียงลงแส้ไม่กี่ทีมันก็จะยอมสารภาพแล้วพ่ะย่ะค่ะ !”
นี่มันเติมน้ำมันสุมเชื้อเพลิงกันชัด ๆ ลงแส้กระนั้นหรือ ? เจ้าบ้านี่กล้าคิดออกมาได้ ! เว่ยชีชีหันกลับมาหาท่านอ๋องสามด้วยความหวั่นใจ ภายในใจได้เพียงนึกภาวนาอย่าให้เขาปริปากกล่าวสิ่งใด บุรุษผู้นี้ปริปากออกมาเมื่อไร ปลายแส้คงได้ตวัดใส่ร่างเธอจนตัวเป็นริ้วแน่
คล้ายท่านอ๋องกำลังจะเอ่ยกล่าวบางสิ่ง ทหารผู้หนึ่งก็เลิ่กลั่กเข้ามากระซิบบางอย่างที่ข้างหู ผู้ยิ่งใหญ่ในทัพลุกพรวดขึ้นทันทีพร้อมติดตามทหารผู้นั้นไปโดยไม่ทิ้งเสียงสั่งใดไว้
ครั้นเมื่อท่านรองหลิวเห็นอ๋องสามไม่อยู่ในที่นั้น เขาก็ปล่อยเสียงหัวเราะลั่นพร้อมร้องตะโกนก้อง “ข้าเกลียดไอ้พวกซุยงหนูที่สุด ส่วนเจ้าก็เป็นหน่วยสอดแนมของพวกซุยงหนูเสียด้วย !” พร้อมกับคำกล่าว ปลายแส้ในมือก็ยกขึ้นสูง
เว่ยชีชีถลึงตาตวาดกลับใส่อีกฝ่าย “เฮ้ ๆ ! ท่านอ๋องยังมิได้สั่งการใด เจ้ากล้าถือวิสาสะลงมือกับข้ากระนั้นรึ !”
“หากข้าจะเฆี่ยนสายสืบแห่งซุยงหนูสักทีสองที ท่านอ๋องก็คงไม่ทรงตำหนิข้าหรอก !”
“หากเจ้ากล้าลงมือ ข้าก็จะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าลอยนวลไปแน่ !”
“จะตายอยู่รอมร่อแล้ว ยังจะปากกล้าอีกงั้นรึ !”
รองผู้บัญชาการหลิวยกแส้ขึ้นสูง ครั้นเมื่อกำลังจะตวัดลงอย่างเต็มแรง ทหารผู้หนึ่งกลับวิ่งหน้าเลิ่กเข้ามารายงาน “ท่านอ๋องสั่งให้ปล่อยตัวเว่ยชีชีแล้วพากลับไปที่กระโจมใหญ่ !”
รองผู้บัญชาการหลิวจับต้นชนปลายไม่ถูกจริง ๆ เขาเขวี้ยงแส้ทิ้งกระชากคอทหารผู้นั้นมาตวาดใส่ “เจ้าฟังอันใดผิดไปหรือเปล่า ?”
“ท่านอ๋องตรัสเช่นนั้นด้วยองค์เองจริง ๆ ขอรับ”
“ฮึ่ย !” รองผู้บัญชาการทิ้งร่างทหารผู้นั้น กัดฟันแน่น สั่งนายทหารอีกคนให้ไปปลดเชือกมัดชีชี และนำกลับไปยังกระโจมท่านอ๋อง
ในกระโจมหลังใหญ่ หลิวจ่งเทียนกำลังรั้งรออยู่ก่อนแล้ว ครั้นเมื่อได้เห็นเว่ยชีชีผู้ถูกลากตัวเข้ามา สีหน้าของเขากลับเผยให้เห็นถึงความละอายใจอย่างชัดเจน
“พามานอนตรงพรมนี่ ไปเอายามาด้วย !”
“ท่านอ๋อง…” เพียงได้เห็นสายตาคมกริบราวกระบี่ของหลิวจ่งเทียนที่ตวัดกลับมา รองผู้บัญชาการก็เงียบเสียงในทันที เขาลากหนุ่มน้อยหน้าอัปลักษณ์ขึ้นวางลงบนพรมที่พื้นกระโจมก่อนจะนำนายทหารทั้งหมดออกไป
อีกเพียงครู่ นายทหารผู้หนึ่งก็นำยาเข้ามาส่ง ท่านอ๋องสามออกคำสั่ง “ทายาใส่แผลให้เว่ยชีชีเสียด้วย !”
เพียงชีชีได้ยินก็หายเจ็บเป็นปลิดทิ้ง เธอรีบลุกขึ้นร้องลั่น “ข้าทำเองได้ เอายามา !” กล่าวจบ มือก็รีบคว้ายาจากอีกฝ่ายพลางหันไปทำตาปะหลับปะเหลือกใส่ท่านอ๋องสามทีหนึ่ง ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าไยจู่ ๆ อีตาอ๋องวิกลจริตผู้นี้กลับมาทำดีกับเธอจนน่าใจหายเช่นนี้
ทหารผู้นั้นขยับถอยออกไปขณะที่หลิวจ่งเทียนขยับเข้ามาแทนที่ “เจ้าไม่นึกแปลกใจบ้างหรือว่าเหตุใดจู่ ๆ ข้าจึงยอมปล่อยตัวเจ้า ?”
“ใช่ แปลกสิ เพียงข้าขี้เกียจถาม !”
“เราพบทหารสอดแนมของซุยงหนูตัวจริงแล้ว ทั้งก็พบแผนที่ยุทธศาสตร์ด้วยเช่นกัน” เขาย่อเข่าลงตรงหน้าชีชีพลางเอ่ยปากถามข้อข้องใจ “ไยเจ้าต้องโป้ปดว่าตนเป็นผู้ขโมยแผนที่ไปด้วย ?”
“หากข้าไม่กล่าวเช่นนั้น ท่านคงสั่งคนโบยข้าไปแล้ว อย่าบอกนะว่าข้าควรปล่อยให้เจ้าพวกนั้นตีก้นข้าจนเละน่ะ ?”
ท่านอ๋องหนุ่มหัวเราะร่วนทันที ยิ่งทำให้เว่ยชีชีหวั่นใจ ผู้ใดจะรู้ได้ว่าคนผู้นี้จะหาเรื่องเจ็บตัวมาให้เธอเช่นไรอีก
“มา ให้ข้าดูหน่อย บาดแผลหนักหนาหรือไม่ ?” พร้อมกันนั้นเขาก็เอื้อมมือมา
“ไปห่าง ๆเลย !” เธอปัดมือเขาทิ้งเลี่ยงหลบจนลนลาน
***จบตอน ท่านอ๋องบั่นคอชีชี***