“จะอย่างไรข้าก็กลับบ้านไม่ได้อีกแล้ว ถ้าท่านอยากฆ่าข้าก็เอาเลยสิ !”
เธอจ้องเขาเขม็งไม่วางตา มิรู้ว่าเธอไปเอาความกล้ามาจากไหน เมื่อฝ่ามือของเธอคว้าคอเสื้อท่านอ๋องหนุ่มดึงเข้ามาพร้อมจะฉะกันให้เละไปสักข้าง
หลิวจ่งเทียนไม่ทันตั้งตัวจึงเซล้มโดยมีชีชีขึ้นคร่อมอยู่ด้านบน เจ้าหนุ่มอัปลักษณ์กำหมัดต่อยใส่ ! หลิวจ่งเทียนมิคิดเลยว่าชีชีจะไม่ยอมละทิฏฐิ ทั้งยังกล้าลอบทำร้ายท่านอ๋อง ! ยามนี้นัยน์ตาทั้งสองของเจ้าหนุ่มอัปลักษณ์แดงก่ำดั่งเปลวเพลิงด้วยความคั่งแค้น ทว่ากลับทำให้ต้องตกตะลึงอย่างน่าประหลาด
หลิวจ่งเทียนจี้สกัดจุดอีกฝ่าย ทั่วร่างของชีชีกลับด้านชา กระทั่งล้มพับลงไปกับพื้นทว่านัยน์ตายังถลึงจ้องใส่เขาด้วยความเกรี้ยวกราด
“พอได้แล้ว เจ้าสามหาวมากจนเกินพอแล้ว ทั่วทั้งค่ายก็เห็นจะมีเพียงเจ้าผู้เดียวที่ก้าวร้าวกับเปิ่นหวางเช่นนี้ !”
“เจ้าอ๋องชั่ว อ๋องหน้าเหม็น ไปลงนรกไป !” ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจ หยาดน้ำตาของสาวน้อยร่วงเผาะลงข้างแก้ม
ครานี้หลิวจ่งเทียนถึงกับทำอันใดไม่ถูก ไยบุรุษ เพศผู้แข็งแกร่งจึงร่ำไห้ไร้สาระถึงเพียงนี้ ! ราวอิสตรีก็ไม่ปาน !
“ข้าคลายจุดให้เจ้าก็ได้ ทว่าห้ามเจ้าทำเช่นเดิมอีกเข้าใจไหม ?” เขาทนดูอีกฝ่ายมิได้จึงจำต้องคลายจุดให้ ชีชีร่วงแหมะบ่อน้ำตาแตกอยู่กับพื้นโดยไม่สนใจความเจ็บปวดที่ก้นงอนงามแต่อย่างใด
“อย่าล่อสายฟ้าอีก มันอันตรายเกินไป ครานี้ยังดีที่สายฟ้าฝ่าพวกซุยงหนูจนแดดิ้น คราหน้ามันอาจผ่าลงพวกเราเองได้ !”
“ฮึ เดิมทีมันต้องผ่าใส่ข้าแท้ ๆ !”
“นี่เจ้าอยากตายกระนั้นรึ ?”
“ใครอยากตายกันเล่า ข้าก็หวังจะมีชีวิตอยู่ หากแต่พูดออกไปท่านก็คงไม่เข้าใจ !”
ชีชีไม่ต่อปากต่อคำกับท่านอ๋องหนุ่มมอีกต่อไป เธอกลับเข้ามุมสงบของตน เสียดายยิ่งที่การเดินทางข้ามผ่านเวลาในครานี้ล้มเหลวไม่เป็นท่า เห็นทีคงต้องวางแผนกันใหม่ นอกจากวิธีการนี้แล้ว น่าจะมีหนทางอื่นที่จะสามารถส่งตัวเธอกลับไปยังโลกอนาคตได้มิใช่หรือ ? ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม
วันถัดมา เมื่อชีชีลุกขึ้นจากที่นอน จึงเห็นหลิวจ่งเทียนสวมชุดเกราะพร้อมรบอย่างเต็มที่ นี่เขาจะออกรบอีกแล้วหรือ ?
“ชีชี รีบเก็บข้าวของได้แล้ว พวกเราต้องเดินทางเข้าทะเลทราย คืนนี้เราจะตั้งค่ายกลางทะเลทราย !”
“ไปทะเลทราย ?” ชีชีตื่นเต้นยิ่งนัก คล้ายกำลังจะได้ไปเที่ยวกลางทะเลทราย ไหน ๆ ก็กลับไปมิได้ เช่นนั้นก็ไปเที่ยวทะเลทรายโบราณเสียหน่อยเป็นไร
“ครึกครื้นอันใดหนักหนา เรากำลังจะไปทำสงคราม หาใช่ไปเที่ยวเล่นไม่ ! อ้อ เปลี่ยนชุดเจ้าเสียด้วย !” ชายหนุ่มโยนชุดนายทหารชั้นผู้น้อยส่งให้อีกฝ่าย
“เอาตอนนี้เลยรึ ?” สองมือของเธอยกขึ้นโกยผ้า
“ใช่สิ ไม่มีเวลาแล้ว เร็ว ๆ เข้า !” ขณะที่กล่าว เขาก็ยกมือขึ้นปรับแต่งเข็มขัดกลางตัวที่ทั้งหนัก และหนาให้เข้าที่
ชีชีโกยเสื้อผ้าลุกขึ้นด้วยท่าทีเงอะ ๆ งะ ๆ “ท่านหันไปก่อนสิ !”
“หันไป ? เจ้าเป็นสตรีหรือไร ? เร็ว ๆ นี่คือคำสั่งทัพ ! หากเจ้าทำให้การเดินทัพล่าช้า เช่นนั้นเปิ่นหวางคงต้องให้เจ้ามอบศีรษะ !”
“เอาแต่ใจชะมัด” เธอจ้องเขาตาเขียวพลางหอบเสื้อผ้าเดินมาด้านหลังฉากบังตา ก่อนจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเร่งด่วน
หลิวจ่งเทียนส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยระอา ราวกับเด็กน้อย บุรุษด้วยกันแท้ ๆ ยังจะมีสิ่งใดน่าละอาย ?
แหงนหน้ามองผ่านฉากบังตาอีกครา ท่านอ๋องหนุ่มกลับนิ่งตะลึง เบื้องหลังฉากบังตา ภายใต้ความเจิดจรัสของแสงตะวันกำลังเผยเงาร่างที่งดงามได้สัดส่วน เรือนร่างอรชรบอบบาง ท่อนแขนเรียวงามเนียนละเอียด เอวคอดน้อย…นี่…อิสตรีโดยแท้ ภายในใจของเขาเต้นระรัว ชายหนุ่มก้าวฝ่าเท้ายาวฉับ ๆ เข้าไปหลังฉากบังตาหมายจะทำลายความเคลือบแคลงสงสัยในใจตน
เมื่อชีชีได้ยินเสียงฝีเท้าก็ตื่นตกใจ เธอรีบเร่งมือสวมชุดรวดเร็วสุดชีวิต ครั้นเมื่ออีกฝ่ายก้าวเข้ามาถึงด้านหลัง ชีชีก็สวมชุดเกราะนายทหารเรียบร้อย พร้อมหันมาหัวเราะแหะ ๆ ให้ท่านอ๋องหนุ่ม “มันใหญ่ไปหน่อย !”
“อ้อ !” หลิวจ่งเทียนส่ายหน้าชักฝ่าเท้ากลับ
นี่มันเกิดอันใดขึ้นกับเขา ? ไยในหัวเขาจึงมักเชื่อมโยงชีชีเข้ากับสตรีเพศ นอกจากแววตาคู่งามนั้นแล้ว มีส่วนใดดึงดูดสายตาเขาได้อีกเล่า ? บ้าชะมัด นี่เขากระหายสตรี กระทั่งหลอนไปแล้วหรือไร ?
ผงยารักษาแผลโบยที่ก้นนับว่าดีเยี่ยม ด้วยยามนี้บาดแผลของเธอทุเลาลงมากแล้ว มิเช่นนั้นเธอคงไม่อาจขึ้นขี่ม้าในยามนี้ได้ ทว่ายังคงรู้สึกเจ็บบั้นท้ายอยู่บ้างเล็กน้อย
ชีชีนั่งบิดซ้ายบิดขวาอยู่บนอานม้า อยากจะไปนั่งในรถม้าเสียจริง ทว่าเสียดายยิ่งที่ในรถม้ากลับอัดแน่นไปด้วยข้าวของเสบียงกรัง จนไม่เหลือที่ให้เธอยัดตัวเข้าไป ทัพใหญ่แห่งฮั่นดินแดนเกรียงไกรเคลื่อนทัพมาตลอดบ่ายท่ามกลางแสงแดดที่แผดเผาร้อนแรง ชีชีรู้สึกอ่อนล้า และค่อย ๆ เริ่มเดินรั้งท้ายลงมาเรื่อย ๆ
หลิวจ่งเทียนขี่อาชาอ้อมมาหา หมวก และเกราะบนเรือนกายสะท้อนแสงตะวันที่สาดฉายเปล่งประกายเป็นสีเงินยวงน่าประทับใจยิ่งนัก เขาเดินเข้ามาหาชีชี พลางลดฝีเท้าอาชาของตนลงมาเรื่อย ๆ ยามนี้ชีชีไม่เหลือแรงกำลังจะต่อปากต่อคำกับเขาอีกแล้ว เมื่อต้องขี่ม้าจนเอวแทบหัก บั้นท้ายกระแทกไปมาจนระบมเหลือจะเอ่ย
***จบตอน กระหายสตรี***