บทที่ 255 : พี่ท่าน หากมีปัญหาอย่าได้ลืมเอ่ยชื่อข้า!
เชี่ยนอวี่ยืนแข็งทื่อก้าวขาไม่ออก เรื่องราวตรงหน้านางช่างน่ากลัวนัก ยามนี้ใบหน้าของเย่าเถิงเฟยราวกับอสูรร้าย สายตาของมันเย็นชา ยามที่สายตาอันตรายคู่นั้นจับจ้องมา นางรู้สึกเสมือนว่าทั้งร่างเปลือยเปล่า
"มา!" เย่าเถิงเฟยชักสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างมาก เมื่อเขาตระหนักได้ว่ายามนี้ดรุณีน้อยได้หยุดชะงัก ไม่ยอมก้าวมาหาเขา
"เชี่ยนอวี่ ... รีบไปหานายน้อย 5 เร็วเข้า ... !" ผู้ดูแลร้านรีบกล่าวออกมาอย่างหวาดกลัว ...ยามเทพเทวาสับประยุทธ์ สุดเหลือมนุษย์จะต้านทาน ตัวตนอย่างนายน้อยตระกูลเย่าทะเลาะกัน พวกมันเป็นคนธรรมดาจะมีปัญญารักษาหัวเอาไว้ได้อย่างไร? หากไม่ทำตามคำกล่าวนายน้อย 5 แล้วไซร้ ใช่ต้องจบสิ้นลงหรือไม่?
ซ้ำแลดูสารรูปนายน้อย 6! มันยังก้มหัวตัวสั่นไม่กล่าววาจาหรือทำอันใดสักนิด!
ทันใดนั้นเอง
"พี่ 5 ...อย่าได้ ... มากเกินไปนัก ... !" เย่าหวูเสียเงยหน้าขึ้นมา มันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกล่าววาจาอันน่าเหลือเชื่อออกมา
เย่าเถิงเฟยผู้ที่กำลังหัวเราะอย่างเย็นชา ขณะมองดรุณีน้อยที่กำลังสั่นกลัวราวลูกนก ถึงกับตะลึงงัน มันหันไปจับจ้องเย่าหวูเสียอย่างเหลือเชื่อ ใครจะไปคาดคิดว่าขยะไร้ค่ากล้าต่อต้านมัน?
ฤาวันนี้อัสดงจักโผล่พ้นประจิม??
ต้าฮาและข้ารับใช้คนอื่นๆ เองก็ตะลึงงันไม่แพ้กัน พวกเขาไม่อยากจะเชื่อว่าวันนี้นายน้อยของตัวจะยืนหยัด!
เย่าหวูเสียก้าวเดินมาบังขวางตรงกลางระหว่างเชี่ยนอวี่และเย่าเถิงเฟย
"ท่านสามารถทุบตี หยามหยัน ยัดเยียดความอัปยศให้ข้าอย่างไรก็ได้! แต่หากท่านยังยุ่งกับคนรักของข้า ข้ามิอาจให้อภัยท่านได้! เย่าเถิงเฟย!ข้าขอกล่าวบอกต่อท่านตรงนี้ ที่นี่ เดี๋ยวนี้! หากท่านยังคิดกล่าววาจาดูแคลนสหายข้าอีกครั้ง! ต่อให้ข้าต้องตายกลายเป็นผีข้าก็จะไม่ละเว้นท่าน! " เย่าหวูเสียกล่าวคำที่มันเคยทำได้เพียงแต่คิด และเก็บเอาไว้ในใจมาตลอดออกมา ด้วยความกล้าหาญทั้งหมดในชีวิต!
ตอนนี้ต้าฮาและคนอื่นๆ กลับกลายเป็นตกตะลึง อึ้งทึ่งหนักหนาแล้ว นายน้อยของพวกมันกลับยืนหยัดขึ้นมาได้แล้วจริงๆ!!
โลหิตทั่วร่างของพวกมันพลันเดือดพล่านอย่างเร่าร้อน ขอเพียงคำสั่งเอ่ยออกจากปากนายน้อยมันคำเดียว พวกมันยินดีถวายชีวิตโดยไม่คิดไถ่ถามสักครึ่งคำ
"โอ้วว... น้อง 6 ของข้าเติบโตขึ้นมาแล้วเช่นนั้นรึ! ปากกล้านัก! ดูซิว่าจักเก่งกล้าสามารถดังปากหรือไม่!" ใบหน้าของเย่าเถิงเฟยเต็มไปด้วยโทสะ มันยกมือขึ้นมางอนิ้วเป็นกรงเล็บ เร่งเร้าพลังงานที่แท้จริง ใช้ออกด้วยวิชาอำมหิต หมายพุ่งมือไปควักหัวใจเย่าเถิงเฟย
"ชีวิตข้า คงจบสิ้นแล้ว... " มองไปยังกรงเล็บอำมหิตที่คิดพุ่งมากระชากหัวใจ เย่าหวูเสียทำได้เพียงยินยอมรับความตาย สิ่งที่มันทำได้มีเพียงร่ำร้องในใจเท่านั้น ตัวมันรู้ดีการกระทำตัวกล้าหาญย่อมมีราคาที่ต้องจ่าย ...แต่ในใจมันก็ยินยอมน้อมรับแล้ว
ไม่ว่าเรื่องราวในวันนี้จะจบลงอย่างไร? ชีวิตของมันจักอยู่รอดสืบไปไหม? มันจักเผชิญหน้าด้วยความเข้มแข็งทั้งหมดที่มี
เย่าหวูเสียเงยหน้าพร้อมหลับตาลง เขาไม่กล้ามองว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัว ทว่าหลังจากนั้นเป็นระยะเวลาหนึ่ง เย่าหวูเสียก็ตระหนักได้ว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับมันสักนิด และเมื่อมันลืมตาออกมามองเรื่องราวอีกครั้ง ..ศรัทธาและความหวังพลันก่อเกิด
‘อะไร?!? ผู้ใดจักไปคิดว่าสหายของข้า... จักแข็งแกร่งถึงเพียงนี้!?’
หลินฟ่านนั้นยามนี้ลุกขึ้นมายืนแย้มยิ้ม มือซ้ายของเขาผายออกมา ใช้เพียง 2 นิ้วจี้ไปกลางฝ่ามือของเย่าเถิงเฟย สะกดฝ่ามือเกรี้ยวกราดอำมหิตเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย
ระดับ ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูงสุด
...ก็นับว่าไม่เลวสักเท่าไร แต่มาเจอหลินฟ่าน ก็นับว่ายังห่างกันแสนไกล
"ตัวบัดซบ มิรู้ดีรู้ชั่ว นี่เจ้ากล้าแข็งข้ออีกคนหรือไร!" เย่าเถิงเฟยบันดาลโทสะถึงขีดสุดแล้ว ขยะไร้ค่าก็ทีนึง มายามนี้ยังมีสวะอันเป็นสหายของขยะไร้ค่า ลุกขึ้นมาต่อต้านเขาอีกคน! มันกล้าต่อต้านตัวเขาอันเป็นคนของตระกูลเย่ากลางเมืองปีศาจชีพมลาย!!
ทันใดนั้นเอง คิ้วของหลินฟ่านพลันขมวดขึ้น
เขาสัมผัสได้ในพริบตาว่ามีอะไรบางอย่างกำลังเฝ้ามองเขาอยู่ กลิ่นอายของตัวตนหนึ่งกำลังเล็งเป้ามาที่เขาไม่ผิดแน่ และคงมีเพียงหลินฟ่านเท่านั้นที่สามารถรู้สึกได้
หลังจากนั้นไม่นานหลินฟ่านก็แย้มยิ้มออกมา ดูเหมือนเขาจะรู้เหตุผลแล้วว่า เพราเหตุใดเย่าหวูเสีย ถึงสามารถอยู่รอดปลอดภัยอยู่ในตระกูลเย่ามาได้จนถึงบัดนี้...
มองไปยังเย่าหวูเสีย ยามนี้หลินฟ่านก็เข้าใจแล้ว เขาไม่ได้เป็นที่รังเกียจจากทุกคนภายในตระกูลเย่า หลินฟ่านสัมผัสได้เป็นอย่างดีว่ายามนี้มีตัวตนทรงพลังกำลังเฝ้ามองและให้การคุ้มครองมันอยู่ หากหลินฟ่านไม่ลงมือป้องกันการจู่โจมครั้งนี้ ตัวตนนั้นก็คงลงมือช่วยเหลือมันเอง
"ฝ่ามืออสูรควักหัวใจ... !" พลังงานที่แท้จริงของเย่าเถิงเฟยปะทุขึ้นมาอีกครั้ง มันหดมือที่ถูกหลินฟ่านสกัดเอาไว้ ก่อนที่จะซัดฟาดออกไปด้วยพลังทั้งหมด แต่ทว่าน่าเสียดาย นิ้วของหลินฟ่านทรงพลังเกินไป มันเปล่งแสงลี้ลับบางอย่าง จี้ออกสลายพลังฝ่ามืออสูรควักหัวใจของเย่าเถิงเฟยได้อย่างง่ายดาย
หลินฟ่านเหลือบตามองมันด้วยความเบื่อหน่ายรำคาญ เขาไม่คิดเสียเวลากับมันอีกต่อไป สองนิ้วพลันหดกลับและตวัดไปเบาๆอีกครั้ง
บรึมมมม!!
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยโทสะของเย่าเถิงเฟย ยามนี้ตะลึงค้าง เมื่อร่างของมันถูกปลายนิ้วตบฟาดกระเด็น ลอยละลิ่วดังว่าวสายป่านขาดพุ่งกระเด็นไปด้วยความเร็วสูง กระแทกผนังจนแตกร้าวราวใยแมงมุม กระอักโลหิต ทรุดตัวล้มลงไปกองกับพื้น คอพับเข้าในค้ำดิน ตัวพับเป้าโค้งมาซุกหน้า
ทุกคนล้วนหันมามองหลินฟ่านด้วยสองตาแทบถลน ปากอ้าค้างกว้างพอให้กำปั้นลอดเข้าออก ไม่มีใครคาดคิดสักนิดว่าเพียงกระบวนท่าเรียบง่ายไร้เรื่องราว เบาๆ 1 กระบวน จักส่งร่างเย่าเถิงเฟยกระเด็นออกไปกองหมดสภาพ ในท่วงท่าน่าอนาถเช่นนั้นได้... !
และสิ่งที่ทำให้พวกมันตกตะลึงพรึงเพริดยิ่งกว่าเจองูเห่าในคอห่านยามนั่งปลดทุกข์ก็คือ ชายหนุ่มผู้นี้ทุบตีคนของตระกูลเย่าจนแพ้พ่ายกลางเมือง! นี่มันเป็นเรื่องราวใหญ่หลวงแล้ว!!
"อ่า...หวูเสีย เจ้าเห็นนั่นหรือไม่ ? ฮ่าๆ นั่นพี่ 5 เจ้าไงจะใครล่ะ!" หลินฟ่านหัวเราะออกมา
"อาใช่ ใช่ ... " เมื่อมองไปยังเรื่องราวที่เกิดขึ้นตรงหน้า เย่าหวูเสียเองก็ทำได้เพียงหัวเราะออกมา
...
ทว่าทันใดนั้นเองปฐพีพลันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ใบหน้าสนุกสนานของหลินฟ่านพลันชะงักค้าง ก่อนจะกลับกลายเป็นเคร่งขรึม มันรีบวิ่งออกไปด้านนอกหอนางโลมนี้ทันที
และยามนี้ทุกคนในเมืองปีศาจชีพมลายล้วนวิ่งออกมาจากเคหสถานและหันไปจับจ้องยังทิศทางหนึ่ง
ไกลออกไปสุดสายตา จะพบเห็นลำแสงสีดำทมิฬพุ่งทะยานจากผืนน้ำทะลุเมฆา ราวกับจะทะลวงไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้า พลังงานบางอย่างแผ่ซ่านออกมากดดันในบรรยากาศ รัศมีและแรงกดดันของพลังงานนี้หนักหนาไม่น้อย ยามนี้ทุกคนรู้สึกเหมือนถูกพลังอำนาจลึกลับดังกล่าวสะกดข่ม ...พลังอำนาจลึกลับรุนแรง แผ่ซ่านกดดัน สร้างความอึดอัดให้ทั่วทั้งเมืองปีศาจชีพมลาย
"ตรงนั้นคือที่ไหน และนั่นมันอะไรกัน ... ?" หลินฟ่านเองก็จ้องมองเสาพลังงานทมิฬลึกลับนั่นอยู่ด้วยเช่นกัน ยามนี้เขาต้องการคำตอบของเรื่องราวนัก
"ทิศทางนั้น...เป็นทะเลปีศาจชีพมลาย ... " เย่าหวูเสียมองไปยังเสาพลังงานทมิฬไกลลับตาก่อนที่จะกล่าวออกมา
หลินฟ่านเต็มไปด้วยคำถาม ...ทิศทางนั้นเป็นที่ตั้งของทะเลปีศาจชีพมลาย? แล้วเสาแสงพลังงานมหาศาลนั่นมันคืออะไร? นั่นนั่นไม่ใช่พลังอำนาจที่มนุษย์จะสามารถครอบครองได้!...
ยามนี้เขาเริ่มบังเกิดความลังเลในหัวใจ ดูเหมือนยามนี้มีอะไรลึกลับบางอย่างกำลังเกิดขึ้นในทะเลปีศาจชีพมลาย เขาควรจะดำเนินการตามแผนเก่าต่อหรือไม่?
ทันใดนั้นเอง กลิ่นอายทรงพลังพลันปะทุพวยพุ่งออกมาจากเมืองปีศาจชีพมลายด้วยเช่นกัน! ลำแสงทรงพลังเส้นหนึ่งพุ่งออกจากเมืองมุ่งหน้าไปยังเสาพลังงานสีดำที่อยู่ทิศทางทะเลปีศาจชีพมลายด้วยความเร็วสูง
หลินฟ่านมองเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างสงบ ดูเหมือนการมายังทะเลปีศาจชีพมลายนี้ จะมีอะไรซับซ้อนมากกว่าที่คิดแล้ว
...
เช้าวันรุ่งขึ้น ...
ยามนี้ทั่วทั้งเมืองเต็มไปด้วยบทสนทนาเกี่ยวกับเรื่องราวลี้ลับ ที่บังเกิดขึ้นในทะเลปีศาจชีพมลายเมื่อวาน บางคนกล่าวบอกว่าลำแสงทรงพลังนั้นเป็นนิมิตบ่งบอกว่ามีการเกิดขึ้นของสมบัติทรงพลัง ไร้ผู้ต้าน
"เฮ่ น้องหวูเสีย ข้ามีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อย ...คงต้องไปแล้ว"หลินฟ่านตัดสินใจได้แล้ว จุดประสงค์หลักของเขาแต่แรกก็คือมุ่งหน้าไปยังทะเลปีศาจชีพมลาย ตอนนี้มีบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่กำลังอุบัติขึ้น แน่นอนว่าตัวเขาย่อมต้องมุ่งหน้าไปที่นั่นด้วย มิฉะนั้นเขาอาจจะต้องเสียใจที่พลาดเรื่องนี้ไปชั่วชีวิต
"อ๊า...เหตุใดพี่ท่าน คิดจากไปเร็วนักเล่า?" เย่าหวูเสียรู้สึกตกใจไม่น้อย
"ก็นะ" หลินฟ่านเพียงพยักหน้า สุดท้ายเขาก็ยังไม่รู้วิธีเปิดใช้งานกายสาปอสูรพิษของเย่าหวูเสีย ...ดูท่ามันต้องพึ่งตัวเองแล้ว
แต่สิ่งหนึ่งที่หลินฟ่านมั่นใจ วันใดที่เย่าหวูเสียสามารถเปิดใช้งานกายสาปอสูรพิษได้สำเร็จ วันนั้นจะเป็นวันที่มันได้ถือกำเนิดใหม่ในฐานะตัวตนทรงพลังคนหนึ่ง
กายพิเศษหายากที่แทบจะสิ้นสูญไปจากโลกเสวียนหวง? คำอธิบายนี้มันหมายความว่าไงล่ะ?
ในโลกเสวียนหวงนี้มีคนอาศัยอยู่กี่แสนล้าน? แน่นอนว่ามันมากเกินกว่าที่หลินฟ่านจะนับได้หมด แต่พอคิดว่ามีเพียงเย่าหวูเสียเท่านั้นที่ได้ครอบครองกายพิเศษนี้? เช่นนั้นหมายความว่ามันต้องเป็นอะไรที่พิเศษและทรงพลังอย่างยิ่ง
"เอาล่ะ จะยังไงข้าก็ต้องขอขอบใจเจ้า สำหรับทุกอย่างในช่วงเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมา ตัวข้าหลินฟ่านเองก็ไม่ชอบที่จะติดหนี้บุญคุณของใคร เช่นนั้นข้าจะถ่ายทอดวิชาเอาไว้ให้เจ้าวิชาหนึ่ง หากเจ้าขยันฝึกฝนมันทุกวัน มันน่าจะเพียงพอที่จะปกป้องเจ้าได้" หลินฟ่านไม่กล่าวอะไรเพิ่มเติม เขาใช้สกิลถ่ายทอดวิชา ถ่ายทอดวิชากายปีศาจอมตะ ให้แก่เย่าหวูเสียทันที
หลินฟ่านมั่นใจได้ว่า วันหน้ายังไงเย่าหวูเสียก็ต้องโดนยำตีนอีกแน่นอน แต่ด้วยวิชากายปีศาจอมตะนี้...คงช่วยมันได้ไม่น้อย
"พวกเราจักได้พบเจอกันอีกหรือไม่?" ในขณะที่หลินฟ่านกำลังเดินจากไป เย่าหวูเสียพลันกล่าวถามออกมา
หลินฟ่านหันหลังกลับมาพร้อมรอยยิ้ม "แน่นอน"
‘ล้อกันเล่นงั้ย? พี่ประมุขจะปล่อยเอ็งไปได้ยังไง? ถ้าเอ็งเปิดใช้กายสาปอสูรพิษได้ ไม่ใช่ว่าเอ็งจะเป็นตัวตนทรงพลัง แข็งแกร่งไร้เทียมทานคนหนึ่งหรอกเหรอ? ต้องจับมาเข้าสังกัดเฮีย only!’
"อ่าข้าก็หวังไว้เช่นนั้น! อ่อจริงสิ พี่ท่านอย่าได้ลืม หากพบเจอปัญหาอันใดในเมืองปีศาจชีพมลาย เอ่ยนามข้าออกมาได้ทุกเมื่อ มันมีประโยชน์มาก"เย่าหวูเสียโบกมือลา
หลินฟ่านถอนหายใจพร้อมบ่นพึมพำออกมา "เอ่ยชื่อเอ็งเรอะ? ชิบหาย! ได้ถูกผู้คนสรรเสริญโคตรเหง้าตายพอดี.. "