px

เรื่อง : reincarnation of the strongest sword god
Chapter 46 – พบคนรู้จัก


Chapter 46 – พบคนรู้จัก

 

ขณะที่ทุกคนกำลังแสดงความยินดีกับหลิงเฟยหลง ก็ได้มีคนที่กวาดดวงตาของตัวเองไปยังมุมห้อง มุมห้องที่ซือเฟิงนั่งอยู่ ดวงตาของเขามีร่องรอยความไม่ถูกใจเมื่อเขามองไปที่ซือเฟิง

 

เขาเป็นความภาคภูมิใจของชั้นเรียนและมากกว่านั้นเขาจะเป็นคนดังในอนาคต แต่นักเรียนที่ด้อยกว่าอย่างซือเฟิงกลับไม่ตั้งใจที่จะประจบสอพลอเขา?

 

หลังจากเสียงของคำประจบสอพลอ หลิงเฟยหลงอนุญาตให้นักเรียนกลับไปที่นั่งของพวกเขาได้

 

“ผมขอขอบคุณทุกคนสำหรับการสนับสนุน แต่ได้โปรดเงียบลงสักครู่ ผมอยู่ที่นี่ในวันนี้เพราะว่าผมมีเรื่องที่ผมอยากพูดคุยด้วย” หลิงเฟยหลงกล่าว

 

ได้ยินการประกาศของหลินเฟยหลง ทุกคนก็ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ เหลือเฉพาะซือเฟิงเท่านั้นที่ไม่สนใจต่อเรื่องของหลิงเฟยหลง

 

อย่างไรก็ตาม ซือเฟิงอดให้ความสนใจอย่างช่วยไม่ได้หลังจากที่ได้ยินเสียงของหลิงเฟยหลง

 

“มันเป็นบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับจดหมายแนะนำของมหาวิทยาลัย” หลิงเฟยหลงกล่าวอย่างสงบว่า “ทุกคนคงรู้อยู่แล้ว่าผมหลงไหลในการต่อสู้ อย่างไรก็ตามเกรดของผมในมหาลัยนั้นไม่ได้ดีนัก ดังนั้นมันจึงทำให้เกิดปัญหาบางอย่างกับจดหมายแนะนำของผม ดังนั้นผมอยากให้พวกคุณที่นี่ให้คะแนนมา มหาลัยได้ตกลงเรื่องนี้แล้ว ดังนั้นผมอยู่ที่นี่เพื่อคุยเรื่องนี้กับทุกคน”

 

“พี่หลง นี่มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น มันก็แค่จดหมายแนะนำ มันเป็นความภาคภูมิใจของชั้นเรียนแล้วตราบเท่าที่พี่หลงขอมัน มีคนในชั้นเรียนที่เต็มใจจะให้คะแนนของพวกเขาแน่นอน” นักศึกษาชายขี้ประจบกล่าว

 

ถึงแม้ว่าทุกคนในชั้นเรียนจะเห็นด้วยกับคำพูดของคนๆนี้ แต่มันก็ไม่มีใครที่จะยืนขึ้นเพื่อมอบจดหมายแนะนำของพวกเขาไป

 

ในท้ายสุด การหางานก็เป็นเรื่องยากเกินไป จดหมายแนะนำมีค่ามากกว่าประวัติการศึกษาเมื่อทำงานในบริษัทใหญ่ ถ้าพวกเขาให้จดหมายแนะนำของพวกเขาไป แล้วพวกเขาจะทำยังไงในอนาคต?

 

สำหรับคนที่ไม่มีสิทธิ์ในจดหมายแนะนำ เริ่มอย่างธรรมชาติ มันง่ายกว่าที่จะกล้าที่จะยืนอยู่ห่างจากที่ปลอดภัย พวกเขายุยงคนอื่นอย่างต่อเนื่องเหมือนกับผู้ชายบ้าเลือดร้อน (ไม่มีสิทธิ์ได้ล่ะ ก้ยุให้คนอื่นโชคร้ายไปด้วยเลย)

 

การแสดงออกของหลิงเฟยหลงมืดครึ้มลงเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นว่าไม่มีใครเริ่มให้คะแนน

 

“เนื่องจากทุกคนมีปฏิกิริยาเชิงรุก มันจะไม่ดีถ้าผมเป็นเลือก เกี่ยวกับวิธีการนี้ ขอให้ยกมือขึ้นและออกเสียงลงคะแนน” หลิงเฟยหลงเสนอแนะด้วยรอยยิ้ม

 

“นั้นเป็นความคิดที่ดี! พี่เฟยหลงนี่โคตรฉลาด!”

 

“มาเริ่มโหวตกันเถอะ!”

 

พวกผู้ชายบ้าเลือดร้อนทั้งหมดลุกขึ้นทีละคน ใบหน้าของพวกเขามีการแสดงออกของความสุขใจ สุขใจในความโชคร้ายของคนอื่น

 

ซือเฟิงผู้นั่งอยู่ข้างกำแพง ทันใดนั้นก็ตรัสรู้หลังจากมองไปที่ฉากนี้

 

เชี้ยเอ้ย! งั้นมันเป็นไอ้สารเลวพวกนี้ที่ขโมยจดหมายแนะนำของฉันไป!

 

เปลวไฟแห่งความโกรธลุกไหม้ในหัวใจของซือเฟิง เขาเป็นคนโง่ที่แท้จริงในชีวิตก่อนของเขาที่ไปทำงานร่วมกับหลิงเฟยหลง แต่ไม่ใช่ในชีวิตนี้ อย่างไรก็ตาม ถ้าหลิงเฟยหลงปรารถนาที่จะสร้างปัญหาให้กับเขาในชีวิตนี้ เขา(เฟยหลง)ไม่สามารถโทษการโต้ตอบที่ใจดีได้

 

บางทีอาจสืบเนื่องจากชีวิตก่อนของเขา แต่ผลของการโหวตไม่ได้เปลี่ยนแปลงแม้แต่เล็กน้อย นักศึกษาให้ซือเฟิงนั่งลงบน 'บัลลังก์' ทันที

 

“สหายนักศึกษาซือเฟิง นายโชคดีจริง! ฉันอิจฉานายนิดหน่อยนะเนี่ย!”

 

“นายจะมีพี่หลงเป็นหลังคาให้นายนับจากนี้ไป นายควรจะขอบคุณเรานะ”

 

ทุกคนในชั้นเรียนเริ่มแสดงความยินกับซือเฟิงราวกับว่าซือเฟิงเพิ่งจะถูกล็อตเตอรี่ 5 ล้านเครดิตมา

 

“สหายนักศึกษาซือเฟิง ขอบคุณนายอย่างแท้จริง หลังจากมหาลัยเลิกวันนี้ ฉันเชิญนายให้ไปดื่มกับฉันที่บาใบเมเปิ้ลนะ” หลิงเฟยหลงยิ้มด้วยร้อยยิ้มที่หลอกหลวง เขาไม่ได้เอาซือเฟิงมาอยู่ในสายตาของเขาเลย ไม่มีร่องรอยของความขอบคุณในน้ำเสียงเขาด้วยซ้ำ มีเพียงแค่ความดูถูกเท่านั้น  หลังจากนั้นเขาก็หันไปมองนักศึกษาคนอื่นและกล่าวว่า “แน่นอนว่าทุกคนก็ได้รับเชิญด้วย ให้เราได้สนุกกับตัวเองในวันนี้เถอะ”

 

“รอสักครู่” ซือเฟิงกล่าวขึ้นฉับพลัน

 

ทันใดนั้น ทุกคนในชั้นก็หันสายตาของพวกเขาไปที่ซือเฟิง ถ้าซือเฟิงไม่ได้พูดขึ้นมา พวกเขาอาจะลืมเกี่ยวกับการมีอยู่ของเขาไปตั้งนานแล้ว

 

“ฉันขอรู้ได้ไหมว่าสหายนักศึกษาซือเฟิงมีอะไรจะพูดกัน?” หลิงเฟยหลงมองไปที่ซือเฟิงแล้วถามด้วยรอยยิ้ม

 

“ฉันจะไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ ทำไมนายถึงได้รับความสุขทั้งหมดให้ตัวนายเอง?” ซือเฟิงมองไปที่หลิงเฟยหลงอย่างรวดเร็วแล้วกล่าวว่า “ถ้าพวกนายคนไหนต้องการให้จดหมายแนะนำของตัวเองกับเขา ก็แค่ให้มันไป แต่ไม่ว่าจะกรณีใดๆ ฉันก็จะไม่ปล่อยจดหมายแนะนำของฉันไป ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฉันจะออกไป”

 

ทันใดนั้นชั้นเรียนทั้งหมดก็กลายเป็นเงียบสนิท ไม่มีใครจินตนการว่าซือเฟิงคนที่ถูกรังแกอย่างต่อเนื่องโดยนักศึกษาของชั้นเรียนอื่น จะต่อต้านหลิงเฟยหลง การแสดงออกปัจจุบันของเขานั้นผิดปกติอย่างมาก ซือเฟิงไม่กลัวที่จะถูกไล่ออกโดยหลิงเฟยหลง?

 

หลิงเฟยก็ตกใจเช่นเดียวกัน แต่ไม่ใช่เพราะการกระทำของซือเฟิง อย่างไรก็ตามแต่ซือเฟิงนั้นโง่เขลา

 

เขาคิดว่าเขาจะปกป้องจดหมายแนะนำเพียงเพราะเขาปฏิเสธที่จะมอบมันให้?

 

นี่เป็นผลโหวตของทั้งชั้นเรียน มันไม่มีความหมายแม้ว่าซือเฟิงจะปฏิเสธ เมื่อเวลามาถึง มหาวิทยาลัยก็ยังจะมอบจดหมายแนะนำให้กับเขา ถึงแม้ว่าผลลัพธ์จะไม่เปลี่ยนไป แต่ซือเฟิงก็ยังโง่เขลาอยู่ดีที่เลือกจะต่อต้านเขา

 

ควรเรียกซือเฟิงว่าไอ้โง่? หรือเขาเป็นพวกน็อตหลวมกันล่ะ?

 

เพียงแค่เมื่อตอนที่หลิงเฟยหลงกำลังจะเริ่มการกระทำ เสียงใจร้อนก็ดังออกมาจากข้างนอกประตู

 

“หลงน้อย(เสี่ยวหลง ชอบอันไหนบอกนะครับ) นายยังไม่เสร็จอีก? พี่จางไม่ชอบรอนะเว้ย”

 

ชายหนุ่มสีบลอนด์ตัวสูงก็ผ่านเข้ามาทางประตู ข้างหลังเขาตามมาด้วยเด็กผู้หญิงที่มีเสน่ห์แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเซ็กซี่และเปิดเผย เห็นทั้งสองมาด้วยกันทำให้นักศึกษาชายมองไปด้วยความอิจฉา

 

ซือเฟิงมองไปอย่างรวดเร็วและค้นพบว่านั้นว่าเป็น ‘คนรู้จัก’ ชายหนุ่มตัวสูงผมบลอนด์บังเอิญเป็นเสือช่วงโชติ ชื่อจริงของเขาคือ(ใช้ชื่อเสือช่วงโชตินี้แหละเนาะคิดว่ามันน่าจะมีบทสำคัญอยู่ 555) โจวจูฮวน และเขาก็นักศึกษามหาลัยปีสี่ที่คล้ายกับซือเฟิง คนๆนี้มีพรสวรรค์ที่ดี และเขาก็ได้รับผลที่ดีจากการเป็นอันดับสามของทัวร์นาเมนต์การต่อสู้ของมหาวิทยาลัยในคราวนี้ ในขณะเดียวกัน ผู้หญิงที่มีเสน่ห์ที่ด้านข้างของโจวจูฮวนก็เป็นคนรู้จักของซือเฟิง ชื่อของเธอคือฉินชูอู และเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นของซือเฟิงในโรงเรียนมัธยมปลาย เธอยังเป็นดอกไม้ของชั้นเวลานั้นอีกด้วย

 

ซือเฟิงคนตาบอดอย่างแท้จริงในเวลานั้น ทั้งยังเด็กและโง่เขลา เขาหลงเสน่ของฉินชูอูหลังจากที่เข้ามหาลัย ฉินชูอูก็กลายเป็นแฟนของโจวจูฮวน ฉินชูอูยังได้กล่าวกับโจวจูฮวนถึงการสภาพรักของซือเฟิง เป็นผลให้ซือเฟิงมัก ‘ได้รับการดูแล’ จากนักศึกษาชั้นเรียนอื่น หลังจากที่ซือเฟิงเข้าร่วมกับ Shadow เขาก็มักจะถูกส่งไปดำเนินงานไร้สาระเพื่อหยุดการเติบโตของเขาใน God's Domain (ชื่อใน eng ไม่มีวรรณยุกต์นะครับ ผมเลยแปลชื่อดีสุดได้แค่นี้แหละ)

 

“พี่จู ทำไมพี่มาที่นี่กัน? ผมจะไปทันทีหลังจากที่ผมจบธุระของผมตรงนี้แล้ว” เมื่อหลิงเฟยหลงเห็นคนที่มาถึง เขาก็ไปตอนรับด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างสุภาพ

 

“แกต้องการอีกนานแค่ไหน? ฉันไม่มีเวลามากพอจะมาเสียนะเว้ย” โจวจูฮวนย่นคิ้วของเขา แล้วพูดอย่างไม่อดทน เขาถูกแยกออกจากหน้าที่ของเขาในฐานะหัวหน้าทีมในวันนี้ทั้งหมดก็เพราะตัวละครเย่เฟิงและเขาก็พึ่งถึงเลเวล 2 เมื่อเร็ว ๆ นี้ หลังจากนั้นเขากก็ถูกด่าว่าโดยพี่จาง เหตุการณ์เหล่านี้ทำให้เขาได้ฉุนเฉียวลึกลงภายในหัวใจเขาอย่างมาก

 

“2-3 นาทีควรจะเพียงพอ” หลิงเฟยหลงตอบกลับ เขารู้สึกว่าการสั่งสอนซือเฟิงถึงวิธีการเป็นคนที่เหมาะสมควรจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่

 

“ดี รีบหน่อยละกัน” โจวจูฮวนเรียกร้อง

 

ปัจจุบัน สายตาของฉินชูอูตกลงบนซือเฟิงโดยไม่ตั้งใจ การแสดงออกของเธอเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งทันที เธอไม่มีความประทับที่ดีต่อซือเฟิง เขาไม่มีทั้งเงินหรืออำนาจ ไม่มีความรู้สึกอย่างน้อยที่สุดของความปลอดภัยหรือความแข็งแรงมาจากเขาเลย เมื่อเปรียบเทียบกับโจวจูฮวนแล้ว ความแทงระหว่างทั้งสองคือความห่างกันของหนึ่งร้อยกับหนึ่งพันไมล์ ซือเฟิงสารภาพกับเธอโดยที่ไม่รู้ค่าของตัวเองเลย มันเป็นการดูถูกคนของเธอ และเป็นผลให้เธอมักถูกทำให้เป็นเรี่องขบขันโดยผู้หญิงคนอื่นๆ

 

เห็นความรังเกียจบนใบหน้าของฉินชูอู โจวจูฮวนเชยคางของเธอด้วยมืออันแข็งแรง กล่าวด้วยความหยอกเย้า “เบบี๋ ผมจะดูแลเขาให้คุณในทันที เพื่อไม่ให้เขาปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีก”

 

ฉินชูอูยิ้มบางเบาขณะที่เธอพยักหน้า โดยไม่มีความตั้งใจที่จะหยุดโจวจูฮวน

 

“เฮ้ย ไอ้เด็กเหลือขอ มาตรงนี้” โจวจูฮวนชี้นิ้วของเขาไปที่ซือเฟิง แล้วคำรามเสียงดัง

 

ทุกคนตกใจที่เห็นลักษณะที่น่าประทับใจของโจวจูฮวน ใครคือโจวจูฮวนกัน? เขาเป็นอันดับสามในทัวร์นาเมนต์การต่อสู้ของมหาวิทยาลัย เขาทรงพลังมากยิ่งกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับอันดับเก้า หลิงเฟยหลง การตีครั้งเดียวของเขาก็เพียงพอที่จะส่งคนให้ไปโรงพยาบาลได้ครึ่งเดือนแล้ว

 

หลิงเฟยหลงเขาใจอย่างถ่องแท้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่เขาจะมา โจวจูฮวนโกรธเคืองซือเฟิงและต้องการจะดูแลเขา ในขั้นต้น เขาก็อยากจะสั่งสอนบทเรียนให้กับซือเฟิงและปล่อยให้ทั่วทั้งชั้นเรียนรู้ถึงความสามารถที่เหนือกว่าของเขา ถ้าเขาดูแลซือเฟิงเลยตอนนี้ ไม่ใช่เพียงแค่เขาจะช่วยตัวเองเท่านั้น แต่เขายังสามารถขายโปรดปรานให้กับโจวจูฮวนได้ เขาจะฆ่านกสองตัวด้วยก้อนหินก้อนเดียว ดังนั้นหลิงเฟยหลงจึงก้าวไปข้างหน้าและรับอาสา "พี่จู ไม่จำเป็นต้องให้พี่ทำด้วยตัวเอง ตอนแรกผมก็ต้องการจะสั่งสอนบทเรียนให้ไอ้เด็กนี้อยู่แล้ว ให้ผมสามวิ"

 

“หลงน้อย ดังนั้นเรื่องที่นายต้องรับมือก่อนหน้านี้ก็คือเรื่องนี้นี่เอง” โจวจูฮวนมองไปยังซือเฟิงด้วยความดูถูก เขาเลียริมฝีปากแล้วด้วยพูดด้วยร้อยยิ้มเย็นเยือก “ปล่อยให้ฉันทำดีกว่า ฉันยังต้องการจะคลายกระดูกของฉันเล็กน้อย”

 

กล่าวเช่นนี้แล้วโจวจูฮวนก็เดินไปยังซือเฟิงด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก

รีวิวผู้อ่าน