RC:บทที่ 3 คนน่ารังเกียจ
สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันช่างน่าเหลือเชื่อ ไม่ว่าเขาจะเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังก็ตามทุกคนก็คงจะปฏิบัติต่อหลินเฟิงเหมือนกับคนบ้าหรือคนโง่อย่างแน่นอน
หลินเฟิงมองดูที่บ่อน้ำเสียและนำเครื่องมือวัดระดับมืออาชีพออกมาเพื่อวัดค่า COD Cr (ค่าความต้องการออกซิเจนทางเคมี) ค่า BOD 5 (ค่าความต้องการออกซิเจนทางเคมีภายใน 5 วัน) ค่า SS (สารแขวนลอย) ค่า NH 3-N (ค่าแอมโมเนียไนโตรเจน) ค่า pH (ความเป็นกรดด่าง) และอื่นๆ
ไม่ว่าจะตรวจค่ามาตรฐานใด มันก็เกินกว่าค่ามาตรฐานที่ปล่อยออกมา ซึ่งเกือบจะถึงจุดของน้ำดื่มและสะอาดกว่าน้ำดื่มทั่วไป
หลินเฟิงไม่เคยคิดว่าปัญหาน้ำเสียที่เกิดขึ้นยาวนานจะสามารถถูกแก้ไขได้ด้วยกระแสน้ำวนสีดำในโทรศัพท์มือถือของเขาได้ในเพียงครู่เดียวซึ่งทำให้เขาประหลาดใจแล้วประหลาดใจอีก
ถ้าหากว่ากระแสน้ำวนสีดำนี้สามารถจัดการน้ำเสียได้ตลอดเวลา งานของเขาก็จะสำเร็จได้ในเวลาเพียงไม่กี่นาที?
เมื่อหลินเฟิงถูกครอบงำด้วยงานในอนาคตของเขาโทรศัพท์ของเขาก็สั่นสะเทือนอีกครั้ง
“ตี้ด การฟอกสิ้นสุด!”
“เอ๊? การฟอกงั้นหรือ? ฟอกอะไรกันนะ?” หลินเฟิงรีบถอยห่างจากโทรศัพท์ และสังเกตการณ์อย่างช้าๆ เขากลัวว่าจะมีอะไรไหลออกมาเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ในเวลานี้ โทรศัพท์ไม่ได้ขยับมากนักแต่ก็สั่นอยู่เพียงชั่วครู่ จากนั้นกระแสน้ำวนสีดำก็ปรากฏขึ้นและเริ่มหมุนเร็วขึ้นและจากนั้นหลินเฟิงก็ได้เห็นสิ่งที่เหลือเชื่อ
มีขวดเล็กๆ สองชนิด สีแดงและสีเขียว มีขวดสีแดงสองใบและขวดสีเขียวสามใบ
ขวดเล็กๆ ทั้งห้าใบนั้นลอยอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของหลินเฟิง พวกมันกำลังลอยตัวอยู่พร้อมกับเปล่งแสงสีแดงและแสงสีเขียวออกมา พวกมันช่างดูเหมือนมีเวทมนต์มาก
“แม่ง ของปลอมรึป่าว อาจมีบางอย่างกำลังจะออกมาจากโทรศัพท์มือถือ!”
แต่เมื่อหลินเฟิงคิดเช่นนั้นมันก็ไม่น่าแปลกใจที่สิ่งปฏิกูลสามารถเข้าและออกได้ในขณะนี้
“แต่มันคืออะไรกันนี่?” หลินเฟิงกล่าวออกมาอย่างประหลาดใจ
จากนั้นหลินเฟิงจึงเอื้อมมือออกไปและคว้าขวดเล็กๆ ทั้งห้าใบนั้นไว้ เขามองดูพวกมัน แต่ละขวดนั้นโปร่งแสงและบรรจุของเหลวปริมาณเกือบ 20 มิลลิลิตรไว้
“นี่มันคืออะไรกัน เอาไว้ใช้ทำอะไรกันนะ?” หลินเฟิงรู้สึกงุนงง จากนั้นเขาจึงเปิดขวดสีเขียวออกเพื่อที่จะดมกลิ่นมัน
ขวดนั้นไม่ได้ดูดีมากนัก แต่ของเหลวภายในขวดนั้นมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ราวกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้
จากนั้นหลินเฟิงคิดที่จะเทของเหลวลงบนมือของเขาเพื่อดูว่ามันคืออะไร แต่เขาก็ทำมันหกออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ของเหลวหยดลงบนร่องนิ้วของหลินเฟิงและหยดลงบนร่องหินที่อยู่ที่เท้าของหลินเฟิง มีต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาอยู่มากมายบนพื้น
ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีหญ้าที่ตายแล้ว แต่ต้นไม้ที่นี่ได้ถูกปนเปื้อนโดยพิษจากน้ำเสียซึ่งได้ตายไปนานแล้ว
แต่เมื่อของเหลวสีเขียวบนมือของหลินเฟิงหยดลงไปบนพื้นดิน เส้นสีเขียวเริ่มปรากฏขึ้นและหญ้าสีเขียวก็งอกขึ้นอย่างรวดเร็วและเริ่มกระจายออกไปโดยรอบ
มีต้นไม้ขนาดเล็กเติบโตขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เช่นเดียวกับการเจริญเติบโตแผ่กิ่งก้านสาขาของต้นไม้ขนาดเล็กในทีวี มันเริ่มดูหนาและยาวขึ้นในทันที หนึ่งกิ่งและใบไม้ก็ขยายและงอกออกมาอย่างอุดมสมบูรณ์มาก
ก่อนและหลังภายในเวลาไม่ถึงสิบสองวินาที ต้นไม้ขนาดเล็กนี้ก็มีความสูงเกือบเท่ากับหลินเฟิง และมันยังคงเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ในไม่กี่นาทีต่อมา ต้นไม้สูงตระหง่านปรากฏก็ขึ้น
“นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง นี่เป็นผลจากของเหลวสีเขียวอย่างนั้นหรือ?” หลินเฟิงยืนนิ่งอยู่กับที่จ้องมองไปที่ต้นไม้ใหญ่ข้างๆ ตัวเขา
เพื่อที่จะทดสอบการคาดคะเนของเขา หลินเฟิงนำขวดของเหลวสีเขียวมาถือไว้ในมือและนำไปหยดที่สถานที่อื่น สิ่งเดียวกันเกิดขึ้นภายในเวลาต่อมา หญ้าบนพื้นดินที่ไม่รู้ว่าเหี่ยวเฉามานานเท่าใดได้กลับฟื้นและเติบโตขึ้น
ภายในเวลาไม่กี่นาที หญ้าได้เติบโตขึ้นเป็นชิ้นเล็กๆ ซึ่งทำให้หลินเฟิงตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง
“พระเจ้า นี่มันน้ำยาวิเศษ!” หลินเฟิงรู้สึกตื่นเต้น
ขณะที่หลินเฟิงกำลังตื่นเต้นและอุทานออกมา
ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าอยู่ทางด้านหลังของเขา
หลินเฟิงรีบเก็บโทรศัพท์มือถือของเขาและขวดน้ำยาเหล่านั้นโดยจับยัดใส่ในกระเป๋าของเขา
“เฮ้ ไอ้บ้านนอก แกถูกไล่ออกแล้วนะ ยังมัวมาทำอะไรอยู่ที่นี่? ยังไม่รีบออกไปอีกงั้นหรือ?” ทันทีที่หลินเฟิงหันกลับมาเมื่อเขาได้ยินเสียงนั้น เขาก็ได้พบกับจางเล่ย เขารู้สึกโกรธเพราะว่าจางเล่ยและหลินเฟิงนั้นเกลียดชังกันอย่างมาก มันเหมือนไฟกับน้ำ มันเป็นเพียงเพราะว่าเมื่อครั้งแรกที่พวกเราเข้ามาที่บริษัทเพื่อสัมภาษณ์งาน หลินเฟิงและอีกหลายคนได้เข้าร่วมการสัมภาษณ์งานด้วยกันและเขาก็ถูกนำโดนหลินเฟิง
ไม่ว่าจะเป็นการแข่งขันในด้านใน คะแนนของหลินเฟิงก็จะสูงกว่าของจางเล่ยอยู่เล็กน้อยเสมอ แต่เดิมจะมีเพียงคนเดียวที่จะได้ทำงานในบริษัทนี้ แต่เนื่องจากลุงของจางเล่ยเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัท นั่นคือหัวหน้าคนปัจจุบันของหลินเฟิง ซึ่งเป็นผู้ใช้ความสัมพันธ์ลับๆ นี้เพื่อช่วยให้เขาได้ทำงานที่นี่
ดังนั้นจางเล่ยจึงคิดว่าหลินเฟิงได้ขโมยตำแหน่งของเขาและขัดขวางหลินเฟิงครั้งแล้วครั้งเล่า ซึ่งทำให้เขาเกิดปัญหาใหญ่ แต่เนื่องจากเขามีความสัมพันธ์กับบริษัทนี้ หลินเฟิงจึงทำได้เพียงแบกลมหายใจของเขาไว้
แต่เมื่อเร็วๆ นี้ มีตำแหน่งว่างในตำแหน่งของหัวหน้ากลุ่ม จางเล่ยก็ดูเหมือนจะเริ่มคิดแผนการอีกครั้ง แต่หลินเฟิงเองก็ไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิดได้
“เอาล่ะ นายมาทำอะไรอยู่ที่นี่? และฉันก็ประหลาดใจนะ นายรู้ได้อย่างไรว่าฉันถูกไล่ออก!” สิ่งที่จางเล่ยพูดทิ้งให้หลินเฟิงถึงกับตกตะลึง
เพราะว่าเป็นเวลาเพียงไม่กี่นาที่หลังจากที่หลินเฟิงถูกไล่ออก ถึงแม้ว่าข่าวจะแพร่ไปเร็วแค่ไหนแต่ก็คงจะไม่เร็วขนาดนี้ และสำนักงานใหญ่ของบริษัทก็อยู่ห่างจากที่นี่ไปตั้งสิบนาที
“ฮ่าฮ่า นายรู้สึกแปลกใจงั้นหรือ? นายรู้ไหมว่าทำไมคนขับรถบรรทุกถึงได้ขอกลับไปทั้งๆ ที่กำลังลากขยะอยู่และก็หายไปเลยตลอดสองสามวันนี้?”
“แล้วนายรู้ไหมว่าทำไมน้ำเสียที่นายบำบัดนั้นถึงไม่ได้ตามค่ามาตรฐานตั้งหลายครั้ง ทั้งที่นายได้คำนวณไว้อย่างแม่นยำตามหลักวิทยาศาสตร์ทุกครั้ง และในที่สุดของการทดสอบมันก็ยังไม่ได้ตามค่ามาตรฐาน?”
“ยิ่งไปกว่านี้ บริษัทก็ยังมอบหมายให้นายมองหาพื้นที่สำหรับการก่อสร้างที่เทขยะ ซึ่งเห็นได้ชัดว่านายได้ทำการต่อรองราคาไปแล้ว แต่เจ้าของที่กลับเปลี่ยนใจในวันต่อมา เฮ้ นายรู้ไหมว่าทำไม?” จางเล่ยเดินไปหาหลินเฟิงและพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“อะไรนะ? เรื่องพวกนี้...นายงั้นหรือ?”
ในตอนแรก หลินเฟิงไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ในตอนนี้สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นปรากฏออกมาเป็นลำดับ เมื่อเขาคิดว่ามีตำแหน่งว่างในบริษัทในตำแหน่งหัวหน้ากลุ่มและเขาถูกไล่ออก ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ
“ฮ่าฮ่า ถูกต้องแล้วล่ะ เป็นอย่างที่นายคิดนั่นแหละ ฉันทำตั้งมากมายหลายอย่าง ฉันได้วางแผนจัดการทุกอย่าง ฮ่าฮ่า!” จางเล่ยระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“เจ้าบ้านนอกเอ้ย ถึงแม้ว่าแกจะจบมาจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง ถึงแม้ว่าแกจะทำงานอย่างหนักและได้เกรดเฉลี่ยดีๆ แต่ในที่สุดแล้วแกก็เอาชนะฉันไม่ได้หรอกนะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
จางเล่ยหัวเราะใส่หลินเฟิงอย่างบ้าคลั่งด้วยความทะเยอทะยานเล็กๆ ของผู้ชายคนหนึ่ง
ในเวลานี้เอง สายตาของหลินเฟิงจ้องมองไปที่จางเล่ย เขากำกำปั้นอย่างแน่นและข้อนิ้วของเขาถึงกับสั่น ถ้าสายตาของเขาสามารถฆ่าคนได้ จางเล่ยก็คงจะไม่รู้ว่าเขาได้ตายไปกี่ครั้งแล้ว
“โกรธงั้นหรือ รู้สึกโดนหยามงั้นหรือ? ฮ่าฮ่า ฉันชอบนะที่ได้เห็นแกเกลียดฉันแต่แกก็ไม่สามารถทำอะไรฉันได้ ฮ่าฮ่า มันเท่มากเลย!” เมื่อจางเล่ยเห็นสีหน้าของหลินเฟิงเขารู้สึกสบายใจมากขึ้นและเสียงหัวเราะของเขาก็แผดดังขึ้น
“มันเท่มากเลย...”