ตอนที่ 34 เจอหลี่เฟิงอีกครั้ง
ผู้แปล : ThreeSwords
ปรับสำนวน : ThreeSwords
การเดินทางด้วยจักรยานระยะทางยี่สิบกิโลเมตรนั้นเป็นการลงโทษที่โหดจริงๆ แต่ความเพลิดเพลินที่ได้สัมผัสกันอย่างใกล้ชิดกับสาวสวย โดยเฉพาะอย่างยิ่งความรู้สึกอ่อนนุ่มที่เกิดจากหน้าอกอันอุดมสมบูรณ์ของถังเฟยเฟยมาสีกับแผ่นหลังของฉินฟางเป็นครั้งคราว ทำให้เขารู้สึกว่ามันคุ้มค่าไม่ว่าจะต้องยากลำบากขนาดไหน
แน่นอนว่าฉินฟางไม่ใช่คนงี่เง่าที่ไม่มีสมอง เมื่อเขาบังเอิญผ่านตลาดประตูทิศใต้เพื่อไปยังภูเขาหยกขาว ฉินฟางก็ได้ซื้อเกี๊ยวซ่าสูตรลับยี่สิบกว่าชิ้นจากร้านแผงลอยของลุงหวังเอาไว้เผื่อยามจำเป็น
เกี่ยวกับเรื่องที่ฉินฟางแวะซื้อของนั้น ถังเฟยเฟยเพียงยิ้มและพูดล้อเลียนฉินฟางว่าเจริญอาหารใหญ่แล้ว แต่หลังจากที่เป็นพยานตอนเขากินราเม็งสามชามใหญ่เมื่อวานนี้ เกี๊ยวซ่ายี่สิบกว่าชิ้นจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
ฉินฟางทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่น และไม่ได้พูดอธิบายอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตราบเท่าที่เขารู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ แค่นั้นมันก็พอแล้ว
อย่างไรก็ตามเขาต้องยอมรับว่าอัตราการเพิ่มขึ้นของค่าประสบการณ์ทักษะ [คร่อมขี่] นั้นไม่ธรรมดา ฉินฟางประเมินแล้วว่าทุกๆ กิโลเมตรที่ปั่นไปนั้น ค่าประสบการณ์จะเพิ่มขึ้นราวๆ 1-2% เพราะฉะนั้นเมื่อฉินฟางไปถึงยังภูเขาหยกขาว ค่าประสบการณ์ของทักษะ [คร่อมขี่] ในระดับเริ่มต้นก็น่าจะสูงขึ้นไปประมาณ 20% หรือมากกว่าเป็นอย่างน้อย
แต่การปั่นจักรยานระยะทางยี่สิบกว่ากิโลเมตรนั้นก็ยังเป็นงานที่ยากลำบากสำหรับฉินฟางผู้ซึ่งเป็นเด็กเรียนและเพิ่งจบมอปลายอยู่ดี นอกจากนี้เขาก็ปั่นมากับสาวสวยที่นั่งอยู่ตรงเบาะหลัง นี่เหมือนกับการเอาน้ำแข็งใส่ลงบนตัวของคนที่เต็มไปด้วยหิมะ ถ้าไม่ใช่ว่าเขาออกกำลังอยู่บ้างตอนที่ว่าง ก็อาจจะตายหลังจากปั่นไปได้ห้ากิโลเมตรแล้ว แต่ยี่สิบกิโลเมตรก็ถือว่าเป็นระยะทางที่ไกลมากอยู่ดี
ทว่าฉินฟางก็ไม่ได้หวาดกลัวอะไรกับการเดินทางยี่สิบกิโลเมตรนี้ และยอมรับการลงโทษทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะเขาก็มีลูกไม้ซ่อนไว้ในชายเสื้อเหมือนกัน ทุกครั้งที่ค่าความแข็งแรงของเขาลดลงต่ำกว่า 50% ฉินฟางก็จะหยุดปั่นเพื่อทำการพัก ซึ่งในขณะถังเฟยเฟยลงไปพักอยู่ที่ริมถนนนั้น ฉินฟางก็จะหยิบเกี๊ยวซ่ามาไว้ในมือและกินมันลงไปด้วยความเอร็ดอร่อย
ทุกๆ เกี๊ยวซ่าหนึ่งชิ้นสามารถฟื้นฟูค่าความแข็งแรงได้ 7% ถึงแม้ว่ามันจะไม่มากเท่าไรนัก แต่หลังจากกินลงไปหกเจ็ดชิ้น ประกอบกับขณะที่หยุดพักร่างกายก็ได้ฟื้นฟูค่าความแข็งแรงกลับมาเล็กน้อย ดังนั้นฉินฟางจึงสามารถปั่นต่อได้ด้วยสภาพร่างกายที่สมบูรณ์หลังจากได้ทำการพักทุกครั้ง
อีกทางหนึ่งถังเฟยเฟยก็ได้เปิดเผยความรู้สึกห่วงใยออกมาโดยไม่ได้คาดคิด พอเธอเห็นฉินฟางเหงื่อโชกขนาดที่เสื้อผ้าของเขาแนบติดไปกับตัวเหมือนเป็นผิวหนังนั้น ถังเฟยเฟยก็ได้โน้มน้าวให้ฉินฟางหยุดปั่นหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่สามารถเอาชนะฉินฟางที่หัวดื้อได้ เลยต้องปล่อยให้เขานั้นปั่นต่อไป อย่างไรก็ตามเธอก็แอบด่าตัวเองในใจถึงการกระทำที่ไม่มีเหตุผลก่อนหน้านี้ จากนั้นเธอจึงเริ่มหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาในช่วงที่ฉินฟางหยุดพัก และทำการซับเหงื่อให้กับเขา
เกี่ยวกับอากับกิริยาที่เปิดเผยของถังเฟยเฟย ฉินฟางทำได้เพียงแค่นั่งรื่นรมย์ไปกับกลิ่นหอมจางๆ จากตัวเธอ และสายตาอันนุ่มนวลอ่อนโยนที่ยากจะเปิดเผยให้ใครเห็น
ปั่นแล้วก็พัก ปั่นแล้วก็พัก... หลังจากทำซ้ำอย่างนี้สองรอบ ระยะทางยี่สิบกว่ากิโลเมตรสุดท้ายก็ถูกฉินฟางพิชิต เขาและถังเฟยเฟยมาถึงจุดหมายปลายทางได้สำเร็จ ภูเขาหยกขาว และเขายังมีเกี๊ยวซ่าเหลืออยู่สิบชิ้นอีกด้วย!
“ฮิฮิ จากที่เห็น ต่อให้ผมปั่นกลับอีกรอบ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร...”
ฉินฟางอดไม่ได้ที่จะวางแผนดังกล่าว ช่วงเวลาที่เขานึกเกี่ยวกับหน้าอกอันอ่อนนุ่มของถังเฟยเฟย ฉินฟางรู้สึกว่าตัวของเขากำลังรุ่มร้อน และเกิดแรงกระตุ้นจางๆ ให้ทำบางอย่าง
“เฟยเฟย! พวกเราอยู่นี่!”
เพียงแต่จิตนาการอันบรรเจิดของฉินฟางได้พังทลายลงอย่างรวดเร็วด้วยเสียงของหญิงสาวคนหนึ่ง พอหันไปตามเสียงนั้น เขาก็เห็นผู้หญิงที่ดูน่ารักใส่ชุดกระโปรงสั้น เธอกำลังยืนอยู่ตรงประตูทางเข้ารีสอร์ทและโบกมือให้เขากับถังเฟยเฟย
เป็นธรรมดาที่เขาจะจดจำผู้หญิงคนนี้ได้ เธอเป็นเพื่อนที่เรียนมอปลายห้องเดียวกัน ลี่เหยา และเป็นหนึ่งในเพื่อนที่สนิทอย่างมากของถังเฟยเฟย เธอเป็นคนที่ร่วมวางแผนจัดงานในครั้งนี้ด้วยเช่นกัน
“กำลังไป เหยาเหยา!”
พอเห็นลี่เหยา ถังเฟยเฟยค่อนข้างมีความสุขมากด้วยเช่นกัน เธอโบกมือตอบโดยทันที และจากนั้นก็หันกลับไปพูดบางอย่างกับฉินฟาง
“ฉินฟาง ฉันจะไปที่งานกับลี่เหยาก่อนนะ นายไปจอดรถจักรยานและตามมาทีหลังล่ะกัน”
“อืม ไปเถอะ”
ฉินฟางพยักหน้า ที่นี่เป็นรีสอร์ทระดับสูงจึงมีที่จอดรถเยอะแยะ แต่การหาที่จอดรถจักรยานกลับไม่ง่ายดายเลย นอกจากนี้มันเป็นวันที่ค่อนข้างมีแดดจ้า และถังเฟยเฟยก็โดนแดดกับเขาตลอดการเดินทาง เขาไม่ต้องการให้สาวสวยอย่างถังเฟยเฟยต้องผิวเสียจากการสัมผัสกับแสงอาทิตย์เป็นเวลานาน จึงให้ถังเฟยเฟยไปที่งานก่อน ส่วนเขาก็ไปหาที่สำหรับจอดรถจักรยาน
“เฟยเฟย หนุ่มหล่อเมื่อครู่นี้เป็นใครเหรอ? ขี่จักรยานมาที่นี่ เขากำลังพยายามจะแสดงความจริงใจและความเจ๋งของเขาหรือไง? อิอิ... เฟยเฟย นี่ดูไม่เหมือนตัวเธอเลย! สุดท้ายเธอก็ตกหลุมรักใครเข้าแล้วสินะ?”
เกี่ยวกับลี่เหยา เธอเป็นหญิงสาวที่น่ารักมากและมีลักษณะที่ดี อย่างไรก็ตามเธอค่อนข้างที่จะพูดมาก อีกทั้งจริงๆ แล้วก็เป็นสาววาย
นับตั้งแต่พวกเธอทำการเลือกมหาวิทยาลัยที่จะเรียนแล้ว ทั้งสองก็ไม่เคยได้เจอกันอีกเลย ดังนั้นเมื่อตอนนี้พวกเธอได้เจอกันก็เริ่มที่จะพูดคุยและหัวเราะคิกคัก
เมื่อพวกผู้หญิงพูดคุยกัน เกือบทั้งหมดมักจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเสื้อผ้า เครื่องสำอางหรือพวกหนุ่มหล่อ ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่ลี่เหยาจะเริ่มถามถังเฟยเฟยเกี่ยวกับผู้ชายที่เธอพามาด้วย จากระยะไกลลี่เหยาจำได้เพียงถังเฟยเฟย เธอไม่ได้ประทับใจอะไรฉินฟางมากนัก ดังนั้นจึงไม่สามารถจำเขาได้ในทันที
ลี่เหยากับถังเฟยเฟยสนิทกันมาก ดังนั้นเธอจึงรู้จักถังเฟยเฟยเป็นอย่างดี และรู้จักผู้ชายส่วนใหญ่ที่เข้ามาจีบถังเฟยเฟยไม่ว่าจะเป็นลูกคนรวยหรือลูกคนมีอิทธิพล แต่ไม่ใช่กับคนที่ขี่จักรยานมาส่งถังเฟยเฟยที่นี่ ถังเฟยเฟยในเวลานั้นดูมีชีวิตชีวาจริงๆ
“มันไม่ใช่อย่างนั้น! เธอก็รู้จักเขา…”
หลังจากถูกลี่เหยาพูดหยอกล้อ ถังเฟยเฟยก็เขินอายในทันที ใบหน้าสีขาวในเวลานี้มีสีแดงจางๆ และบางทีอาจเป็นเพราะอยู่ท่ามกลางแดดจึงยังไม่ถูกสังเกตเห็น
“ฉันรู้จักเขา? อ๋อ รู้แล้ว! หลี่เฟิงใช่ไหม?”
ลี่เหยาทีแรกก็สะดุ้งกับความจริงที่ว่าชายคนนั้นเป็นใครบางคนที่เธอรู้จัก แต่ทันใดนั้นเธอก็นึกสรุปได้และยิ้ม
“สุดท้ายพวกเธอก็ลงเอยกันล่ะนะ? หลี่เฟิงนั่นตามตื้อเธอมาตั้งนาน ตอนนี้พวกเธอเป็นแฟนกัน ก็นับได้ว่าความปรารถนาของเขาเป็นจริง! ฉันต้องใช้ประโยชน์จากเขาสักหน่อยแล้ว! เงินที่ต้องจ่ายสำหรับงานเลี้ยง ตอนนี้คงไม่จำเป็นอีกต่อไป กระทั่งสามารถเพลิดเพลินกับการบริการชั้นหนึ่งจากอภินันทนาการของหลี่เฟิง!”
“ห๊า!...”
ตอนนี้เป็นคราวที่ถังเฟยเฟยสะดุ้งแทนจากข้อสรุปที่ลี่เหยานึก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย และในใจกำลังคิดว่าหลี่เฟิงถูกหยิบยกเข้ามาในการสนทนาได้ยังไง
“คนนั้นไม่ใช่...”
“เฟยเฟย นี่สำหรับเธอ”
แต่ในขณะที่ถังเฟยเฟยเตรียมจะปฏิเสธการคาดเดาของลี่เหยา หลี่เฟิงก็ปรากฏตัวขึ้นโดยบังเอิญ นอกจากนี้ในมือก็มีช่อกุหลาบสีแดง เขายื่นมันให้กับถังเฟยเฟยด้วยใบหน้าที่จริงใจและน้ำเสียงเสน่หา
“ว้าว~ โรแมนติกมาก!”
ลี่เหยาเองก็ประหลาดใจกับการปรากฏตัวอย่างฉับพลันของหลี่เฟิงด้วยเช่นกัน ดวงตาของเธอจับจ้องกุหลาบช่อใหญ่นั่น ไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าความจริงนั้นห่างไกลกัน เพราะรูปร่างของฉินฟางที่เธอเห็นเมื่อครู่นี้ต่างกับของหลี่เฟิงมาก
“ขอโทษนะ ฉันไม่สามารถรับมันไว้ได้…”
หน้าของถังเฟยเฟยไม่มีความสุขเลย เธอรู้จักหลี่เฟิงมานาน แต่ไม่เคยมีความประทับใจที่ดีกับเขา แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนร่วมห้องเรียนมาตลอด เธอกลับไม่มีความรู้สึกให้กับเขาเลย ตอนนี้เมื่อความเข้าใจผิดดังกล่าวถูกยกขึ้นมา เธอจึงรู้สึกไม่พอใจในทันที
“หลี่เฟิง”
ในเวลาเดียวกันก็มีเสียงเย็นชาเล็กน้อยดังขึ้นจากด้านหลังของถังเฟยเฟย เสียงนั้นไม่ได้ดังมาก แต่ความเกลียดชังที่เจือปนอยู่ในนั้นก็หนาแน่นมาก
“ฉินฟาง?”
หลี่เฟิงมองผ่านช่อกุหลาบและไหล่ของถังเฟยเฟยไป เขาสังเกตเห็นฉินฟางกำลังเดินมาที่นี่ ใบหน้าของเขาก็แสดงความประหลาดใจออกมาอย่างที่สุด
……………………………..