บทที่ 7 กระทืบนักเลงประจำหมู่บ้าน
ตู้มมมมม......
จางปินพุ่งไปเตะประตูบ้านของ ซวีเสี่ยวปิง
บ้านของซวีเสี่ยวปิง มีผู้คนมากมายอยู่ในนั้น มีคนตั้งวงไพ่นกกระจอกอยู่ 3 โต๊ะพวกนี้ทั้งหมดเป็นพวกนักเลงหัวไม้กลุ่มหนึ่ง
พวกเขาทุกคนกำลังผ่านเกมที่ยากลำบากและกำลังหัวร้อนได้ที่เมื่อเห็นว่าประตูถูกเตะดวงตาอันดุเดือดของพวกเขาทั้งหมดก็มองไปที่จางปิน
"เห้ยยย...ดวงกำลังขึ้นแกกล้าเตะประตูของฉันได้ยังไง?" ซวีเสี่ยวปิง ยืนขึ้นและตะโกนอย่างรุนแรง "ส่งมา 10,000 หยวนไม่งั้นฉันจะไปฆ่าครอบครัวของแก!"
เขาสูง 185 เซนติเมตร เขาแข็งแรงกล้ามเนื้อเป็นมัดๆดูน่ากลัว
"10,000 เองเหรอ? 100,000 เลยดีกว่า" อีก 11 คนยืนขึ้นและมองจางปินเหมือนเหยื่อ ชายตัวใหญ่ที่สุดและมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าตะโกน
ออกมา
ชื่อของเขาคือ หวังหู่ เขาสูง 190 ซม. เขาฝึกฝนฝ่ามือเหล็กทราย แม้ว่าเขาจะไม่ได้ฝึกจนเก่งกาจอะไรมากแต่ก็สามารถชนะคน 3-5 คนพร้อมกันได้สบายๆ
พวกเขาอยู่ในเขตชิงฉาน แต่เมื่อพวกเขาอยากเล่นการพนันพวกเขาชอบมาที่นี่ซึ่งสังเกตเห็นได้ยาก
ตอนนี้พวกเขากำลังเบื่อๆจู่ๆจางปินมาถึงก็พังประตูพวกเขา แบบนี้จะปล่อยมันไปได้ยังไง?
"จะไหวเหรอ เสี่ยวปิน พวกมันมีเยอะมากเลยนะ" ใบหน้าของหลิวซินมองดูด้วยความกังวลใจ เธอรู้สึกเสียใจที่ให้จางปินเข้ามาจัดการเรื่องนี้
"แย่แล้ว จางปิน ออกมาเอาเรื่อง ซวีเสี่ยวปิง แบบนี้ปัญหาใหญ่แน่..." เพื่อนบ้านทางซ้ายได้ก็รีบออกไปและดู
"เมื่อกี้แกบอกว่าจะครอบครัวของฉันสินะ?" ดวงตาของจางปินเย็นชามาก“ซวีเสี่ยวปิง แกขโมยไก่และสุนัขในหมู่บ้านไป แถมทำแต่เรื่องไร้สาระตอนนี้ วันนี้ ฉันจะสั่งสอนแกแทนพ่อแม่แกเอง ออกมา!”
เขาก้าวถอยหลังอย่างช้าๆไปที่พื้นคอนกรีตด้านนอกประตู
"ฉันไม่กลัวแกหรอก"
ซวีเสี่ยวปิง กลัวจางปินจะมีฝีมือ เขาดึงมีดออกมาและควงอย่างชำนาญ หลังจากเดินออกมาที่โล่งๆไม่กี่ก้าวเขาก็รีบไปแล้วแทงหน้าอกของจางปินด้วยมีดทันที
"อะไรกัน……" ชาวบ้านตะโกนด้วยความกลัว เมื่อเห็นว่ามีดกำลังจะแทงใส่จางปิน จางปินเยาะเย้ยภาพที่เขาเห็นก็แค่เด็กมือไม้ เขายกมือขวาของเขายกขึ้นและคว้าข้อมือของซวีเสี่ยวปิงเอาไว้
ซวีเสี่ยวปิง รู้สึกเหมือนว่าข้อมือของเขาถูกคีบด้วยเหล็ก ไม่เพียง แต่เขาจะขยับไม่ได้แต่กระดูกของเขาเกือบจะหักทันที เขาหายใจเข้าออกอย่างเจ็บปวด
จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงแรงกระแทกอันน่าสะพรึงกลัว ทันใดนั้นเขาก็ลอยขึ้นไปบนฟ้า พุ่งเข้าใส่ต้นไทรต้นใหญ่อย่างแรงจนลอยไปติดกิ่งไม้สามารถขยับตัวได้
ทุกคนตกตะลึงจนตาแถบถลนออกมา
กิ่งไม้นั้นอยู่สูงกว่า 2 เมตรแต่จางปินกลับโยนชายสูง 185 ซมไปบนนั้นได้ เขามีพลังที่แข็งแกร่งขนาดไหนกัน?
ความตื่นตระหนกและความกลัวปรากฏบนใบหน้าของหวังหู่
"แกอยากจะทำอะไรฉันจะเมื่อกี้?" ดวงตาของจางปินกวาดไปมองหวังหู่
"แกตายซะเถอะ" หวังหู่ตะโกนอย่างดุเดือดเขาพุ่งเข้าใส่จางปินสุดแรงเกิด
แต่เขากลับหยุดมือและเท้าของเขายกขึ้นเพื่อเตะเป้าของจางปินมันเป็นวิชาหลอกซ้ายตีขวา
"แม่มึงเหอะ" จางปินคำรามเขาจับข้อมือของคู่ต่อสู้ด้วยมือซ้ายและคว้าข้อเท้าของคู่ต่อสู้ด้วยมือขวา ทันใดนั้นเขาก็ยกมันขึ้นแล้วทุบใส่กลุ่มคนร้าย
ทันใดนั้นมีคนล้มไป 5-6 คนพร้อมกัน แต่คนที่เหลือยังคงบ้าคลั่งดึงมีดสั้นออกมาและพุ่งเข้าใส่จางปินเหมือนฝูงแมงเม่า
มีดโบกสะบัดอยู่ในอากาศและทุกคนก็ล้อม จางปิน เอาไว้พร้อมอาวุธของพวกเขา ตอนนี้ทุกอย่างดูแย่มาก
ชาวบ้านกลัวจนหัวใจแทบจะกระโดดจากหน้าอก แต่จางปินไม่สนใจเขาพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายเหมือนเสือเข้าไปในฝูงแกะ ไล่เตะไล่ต่อยชายร่างใหญ่หลายคนจนกระเด็นไปคนละทาง เลือดสาดไปทั่วทุกที่
ไม่มีใครทำร้ายจางปินได้เลยแม้แต่น้อย
ทุกคนต่างตกตะลึงตอนนี้จางปินดูเหมือนสัตว์ประหลาด แต่พวกเขาไม่รู้ว่าจางปินทำได้อย่างไร แม้แต่จางปินก็รู้สึกแปลกๆ เขาเก่งขนาดนี้เลยเหรอ
เขาแค่รู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของศัตรูนั้นช้าและการเคลื่อนไหวของเขานั้นเร็วราวกับสายฟ้า เป็นธรรมดาที่เขาสามารถหลีกมีดได้อย่างง่ายดายแล้วโจมตีจุดสำคัญของศัตรูได้ในทันที
เขาไม่ได้ออกแรงอะไรมาก เพราะถ้าเขาทำแบบนั้นคนพวกนี้คงตายหมดแล้วเห็นได้ชัดว่าร่างกายของจางปิน อยู่คนละขอบเขตกับคนทั่วไปแล้ว
"ไม่เชื่ออยากจะเชื่อ" หวังหู่เข้าไปในห้องโถงกลับมาอีกครั้งพร้อมไปหยิบแท่งเหล็กหนาๆจากมุมกำแพงแล้วรีบกลับมา แทกแท่งเหล็กใส่ลำคอของจางปินอย่างโหดเหี้ยม
จางปิน เริ่มโกรธจึ่งยกมือซ้ายคว้าแท่งเหล็กแล้วเอามาตบหน้าของหวังหู่จนเลือกสาด
กร๊อบ......
หวังหู่ ลอยไปไกลก่อนจะล้มลงกับพื้น **** ฟันหลายซี่ลอยออกมาจากปากของเขา
“เอาของเล่นแกคืนไป…” จางปินโยนแท่งเหล็กกลัยไปเสียบข้างๆคอของหวังหู่เสียบลงไปในกำแพงจนเหลือแท่งเหล็กไว้แค่ 2 นิ้ว
หวังหู่กลัวมากจนฉี่ราดกางเกง เขารีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
“เหลือแกแล้ว……" จางปินกระโดดไปเตะต้นไม้ต้นใหญ่อย่างแรง
ตู้มมมมมมมมมม.
ต้นไทรหักและ ซวีเสี่ยวปิง ที่ติดกิ่งไม้ก็ร่วงลงมาจากต้นไม้
"ช่วยด้วย……ช่วยฉันด้วย" เขาตะโกนด้วยความหวาดกลัว
ต่อมาเขาพบว่าหน้าอกของเขาถูกคว้าไว้โดยจางปินและยกมันขึ้นดวงตาเย็นชาของจางปินมองไปที่ใบหน้าของ ซวีเสี่ยวปิง เขาทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าเขากำลังจ้องมองสัตว์ป่า เขากลัวจนฉี่แตกออกมา เป้าของเขามีกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ลอยผ่านอากาศ
"ซวีเสี่ยวปิง เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ?" จางปินถามอย่างจริงจัง
"ฉัน….ฉัน…..ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ ฉัน..ฉัน...ฉันไม่กล้าแล้ว" ซวีเสี่ยวปิง พูดติดอ่าง
ตอนนี้จิตใจของจางปินเต็มไปด้วยจิตสังหาร ผู้ชายคนนี้ที่ขู่ว่าจะฆ่าครอบครัวของเขา เขาไม่อยากปล่อยมันไป
“พี่ชาย ปล่อยพวกเราไปเถอะ คุณเป็นปรมาจารย์ พวกเรามันไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ” หวังหูเป็นห่วงว่าจางปินจะฆ่าซวีเสี่ยวปิง เขารีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วเดินกะโผลกกะเผลกมาหาจางปิน
"ใช่ ให้อภัยพวกเราเถอะ พวกเราไม่ได้มีความเกลียดชังอะไรกับพี่ พี่แข็งแกร่งขนาดนี้ มีเพียงคนโง่ที่อยากเป็นศัตรูกับพี่" พวกนักเลงขยะต่างก็ลุกขึ้นและโค้งคำนับให้กับจางปิน ไม่ช้าคนที่เหลือก็เริ่มขอความเมตตา
คนโง่เขลาพวกนี้ ชอบแต่กลั่นแกล้งคนอื่นพอเจอคนจริงอย่างจางปินแล้วพวกเขาก็รู้ว่าความกลัวมันเป็นยังไง
"แล้วแกจะจัดการกับไก่ เป็ด วัว แกะ หมู หมา ที่แกขโมยไปยังไง!!!"
จางปินเดินเข้าหาทุกคนพร้อมลากซวีเสี่ยวปิงมาด้วย
"ฉัน….ฉันจะจ่ายเงิน….ฉันจะจ่ายเงินชดเชย 100,000 ... "
ซวีเสี่ยวปิง รู้สึกว่าถ้าตอบช้าเขาตายแน่เลยตะโกนออกมาอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องง่ายมากที่คนอย่างจางปินจะฆ่าเขาอย่างเงียบๆ
เขายังไม่อยากตาย
จางปินวาง ซวีเสี่ยวปิง ลงโดยไม่ตอบอะไร เขาคีบแท่งเหล็กที่ฝังในกำแพงด้วยนิ้วก่อนที่จะดึงออกมาอย่างง่ายดาย เขาจับแท่งเหล็กด้วยมือทั้งสองแล้วบิดเหมือนของเล่นจนเป็นเกลียวจากนั้นเขาโยนเกลียวต่อหน้าฝูงชน และกล่าวอย่างเย็นชา "วันนี้ฉันต้องได้รับเงินชดเชย ไม่งั้นพวกแกจะเป็นเหมือนแท่งเหล็กนี้!" หลังจากจางปินพูดจบเขาก็เดินจากไป