Chapter 2 : ฝันเล็กๆและเป้าหมาย
ไม่เอาน่า ! แม็กซ์คิด ฉันแค่เขียนรีวิวเองนะ ถึงคำพูดมันอาจจะดูโหดร้ายและมีร้านอาหารหลายร้านต้องปิดตัวไป แต่นี่ต้องทำให้ฉันกลายเป็นเชฟจริงๆเหรอ ?
ข้อความจากระบบที่บอกให้เขารู้ว่าเขาต้องเรียนรู้การทำอาหารนั้นทำให้แม็กซ์สลด การทำอาหารธรรมดามันก็เรื่องหนึ่ง แต่การเป็นเชฟเทพนี่มันคนละเรื่องกันเลยนะ ! เชฟเทพ ? นี่ล้อกันเล่นรึเปล่า !? แม็กซ์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
“พ่อ พ่อเป็นอะไร ?” เอมี่ถามด้วยความกังวลพร้อมกับยื่นมือมาลูบหน้าแม็กซ์ เธอรู้สึกได้ว่าวันนี้พ่อต่างไปจากปกติ แต่เธอบอกไม่ได้ว่าเขาเปลี่ยนแปลงไปยังไง
ความอุ่นจากมือนั้นทำให้แม็กซ์ได้สติกลับมา เขาพยายามทำใจให้เย็นลงและยิ้มออกมาอย่างอ่อนแรง จากนั้นเขาก็ค้นความทรงจำในหัวและค้นกระเป๋าของตัวเอง เขาเจอเหรียญทองแดง 2 เหรียญและเขาก็ยัดมันใส่มือของเอมี่ “ เอมี่ ลูกไปซื้อแพนเค้กมาสองชิ้นนะ คืนนี้เราจะไม่ทำอะไรกินกัน”
“จริงเหรอ ? เอมี่ชอบแพนเค้ก !” เอมี่ยิ้มออกมาอย่างแปลกใจ เธอกำเหรียญในมือเอาไว้แน่นและจูบที่หน้าของแม็กซ์ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงไปใส่รองเท้าแล้ววิ่งออกไปที่ประตูด้วยขาสั้นๆของเธอ
เมื่อเห็นเอมี่หายไปแม็กซ์ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา แพนเค้กทำมาจากข้าวสากและขายอันละ 1 ทองแดง หลายปีมานี้แม็กซ์ ต้องทำงานใช้แรงงานอยู่ที่กิลด์ด้วยค่าแรงอันน้อยนิด สุดท้ายแพนเค้กจึงถือว่าเป็นอาหารที่หรูที่สุดที่เขาจะซื้อให้กับเอมี่ได้
เอมี่นั้นเป็นเด็กดีและฉลาด ถึงแม้ว่าเธอจะชอบแพนเค้กแต่เธอก็ไม่เคยเอ่ยปากขอ
ระบบโผล่มาแล้วหายไปแบบนี้เนี่ยนะ ? แม็กซ์คิด
แม็กซ์ใช้แขนดันตัวขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปใส่รองเท้าฟางก่อนจะเดินไปที่กระจกทองแดงแตกๆ เขามองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก
ผิวของเขาเหลืองนิดๆจากการโดนแดดมานาน แต่หน้าตาของเขาแทบจะเหมือนกับตัวเขาในชีวิตก่อน มีแค่ผมสีน้ำตาลยาวด้านหลังและหนวดทั่วใบหน้าที่ทำให้เขาดูโทรม
เสียดายรูปร่างจริงๆ ! แม็กซ์คิด เด็กๆคงกลัวเขาถ้าเห็นเขาในสภาพนี้ เขาใช้ชีวิตกับเด็กสาวน่ารักแบบนั้นในสภาพแบบนี้ได้ยังไง ?
หลังจากเหตุการณ์นั้นแม็กซ์ก็แทบจะยอมแพ้ ถ้าไม่ใช่เพราะเอมี่ เขาก็อาจจะจบชีวิตตัวเองไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนแล้ว
เธอเองก็ต้องทนทุกข์มากับนายด้วย นายให้ฉันดูแลเธอเอง ! แม็กซ์กำหมัดแน่นและรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา
เขาแทบไม่มีแรงจากมือที่เคยหักไป เขารู้สึกว่าเขาเป็นคนไร้ค่า --- เขายากที่จะกำหมัดของเขาได้
ยิ่งไปกว่านั้น ในบ้านหลังนี้ก็แทบจะไม่มีอะไรเลยนอกจากกำแพงเปล่า มันมีแค่เตียงกับผ้าห่มเล็กๆให้เอมี่เพื่อไว้ใช้ตอนเธอนอน
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเชฟเทพเลย ด้วยเงิน 2 ทองแดงที่ใช้ไป เรื่องอาหารในวันพรุ่งนี้ก็ยังถือว่าเป็นปัญหา ดูเหมือนว่าจะต้องหวังพึ่งระบบ
ในตอนนั้นเอง เสียงของระบบก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “ระบบได้ส่งภารกิจแรกมาให้ : เป็นเจ้าของร้านอาหาร เจ้าของร่างต้องหาที่ดินและระบบจะทำการตกแต่งและเลือกพิกัดร้านอาหารตามสไตล์ของเจ้าของร่าง เวลาจำกัดคือ 3 วัน เมื่อทำสำเร็จจะได้รับรางวัลและถ้าหากล้มเหลวจะได้รับบทลงโทษ”
เป็นเจ้าของร้านอาหาร ? แม็กซ์นิ่งไปครู่หนึ่ง แต่เมื่อได้ยินคำพูดหลังจากนั้นเขาก็รู้สึกดีใจขึ้นมา เขาคิดว่ายังไงซะระบบก็คงไม่แย่สำหรับเขา
เจ้าของร่างคนเก่าอาจจะมีชีวิตที่แย่ แต่เรื่องดีก็คือเขาได้ซื้อบ้านสองชั้นหลังนี้เอาไว้ในตอนที่เขาย้ายมาอยู่ที่เมืองนี้ ถึงแม้ว่าบ้านหลังนี้จะเก่าและตั้งอยู่ที่มุมไกลสุดของลานเอเด็น แต่มันก็ยังเป็นบ้านของเขา
ยิ่งไปกว่านั้นที่ชั้นแรกก็มีพื้นที่เปิดโล่ง มีคนต้องการจะเช่ามันแต่ก็โดนอัศวินผู้นี้ปฏิเสธ ไม่งั้นแพนเค้กจะกลายเป็นอาหารที่หรูหราของพวกเขาได้ยังไง ?
แม็กซ์ค่อยๆเดินไปโดยการใช้มือค้ำกำแพง พื้นไม้ส่งเสียงดังเพราะความเก่าและบันไดบางส่วนก็หักไปแล้ว มันเป็นบ้านที่อาจจะถล่มลงมาตอนไหนก็ได้
สุดท้ายแม็กซ์ก็เดินลงมาถึงชั้นล่างพร้อมกับหอบหายใจหนัก ร่างกายของเขาอ่อนแอจริงๆ ในอดีตเขาสามารถฉีกออร์คด้วยมือเปล่าได้ แต่ตอนนี้เขาต้องพักหลังจากที่เดินได้แค่ไม่กี่ก้าว ตอนนี้แม็กซ์เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาคนเก่าถึงได้ยอมแพ้ ถ้าเป็นตัวเขาเอง เขาอาจจะทนอยู่ต่อไปไม่ไหวเหมือนกัน
“ระบบ หลังจากที่ทำภารกิจเสร็จ รางวัลที่ได้ใช่การฟื้นฟูร่างกายรึเปล่า ?” แม็กซ์ถามระบบในหัวพร้อมกับกำหมัดแน่น
“ยังไม่ใช่ตอนนี้” ระบบตอบกลับด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์
ยังไม่ใช่ตอนนี้ ? หมายความว่าอาจจะมีในอนาคตสินะ ? แม็กซ์ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที ถ้าเขาต้องอยู่ในสภาพนี้เขาก็ไม่มั่นใจว่าเขาจะอยู่ต่อไปได้อีกนานแค่ไหน แต่ถ้าเขาฟื้นฟูร่างกายได้...แม้ว่าจะไม่ได้แข็งแก่รงเท่ากับอัศวินที่ร้ายกาจคนเดิม แต่เขาก็พอใจกับการที่ได้เป็นคนธรรมดา
ในชีวิตก่อนเขามีทั้งเงิน ผู้หญิง อำนาจ...เขามีทุกอย่าง เขาเกิดมาในตำแหน่งที่คนอื่นๆไม่อาจก้าวขึ้นมาถึงได้ หลังจากที่อายุได้ 30 ปี เขาก็คิดเกี่ยวกับชีวิตของตัวเองและต้องการรู้ว่าเขาต้องการอะไรจากชีวิตกันแน่ แต่สุดท้ายเขาก็หาไม่เจอ
ตอนนั้นการรีวิวร้านอาหารถือว่าเป็นกิจกรรมที่เขาชอบที่สุด เขาช่างเลือกและชอบใช้คำพูดที่โหดร้าย แต่สุดท้ายเขากลับรู้สึกว่างเปล่าหลังจากที่ได้ดูคอมเมนต์ที่ตามมา
ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เขามีลูกสาวที่น่ารักและอยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิต ไม่ว่าจะเป็นการฟื้นฟูร่างกายของตัวเองหรือการมอบชีวิตที่ดีขึ้นให้กับลูกสาว เขาก็ต้องพยายามให้หนักและเรียนรู้การทำอาหารเพื่อที่จะเปิดร้าน
เขามีความฝันและเป้าหมายที่ชัดเจนแล้ว แม็กซ์รู้สึกราวกับว่าเขาได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
พวกลอร์ดจะกระทืบเท้าตอนที่รอคิว เอลฟ์ยัดเคบับเข้าปากโดยไม่สนมารยาท มังกรนั่งอยู่รอบหม้อสุกี้ ปิศาจกินดังโงะ... แม็กซ์เริ่มคิดภาพในหัวและพบว่ามันน่าสนใจมาก
ชั้นแรกมีห้องอยู่หลายห้องและด้วยการเอากำแพงส่วนกลางออก มันจะมีพื้นที่มากกว่า 80 ตร.ม.ให้ใช้สอย ที่พื้นดินมีแผ่นกระดานและของอื่นๆวางอยู่ ด้านหลังบ้านมีครัวธรรมดาๆที่ไม่ค่อยสว่างนัก
เขาทิ้งที่นี่ไว้โดยไม่ให้ใครเช่า ! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงไม่มีเงิน... แม็กซ์ส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจแม็กคนเดิม อย่างน้อยมันก็เพียงพอสำหรับข้อกำหนดภารกิจตอนนี้แล้ว ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้นในหัว “ฉันจะใช้ที่นี่เป็นร้านอาหาร”
“ระบบยืนยันว่าบ้านนี้เป็นของเจ้าของร่างและตำแหน่งนี้ก็เหมาะที่จะเป็นร้านอาหาร ภารกิจเสร็จสิ้น โปรดเลือกรูปแบบการตกแต่ง”
เมื่อระบบพูดจบภาพสามมิติก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของแม็กซ์ แบบจีน แบบยุโรป แบบประเทศห่างไกล... ตราบใดที่มันมีอยู่ในชีวิตเก่าของเขา เขาก็จะพบรูปแบบการตกแต่งของมันอยู่ในหัว
เพราะความรู้สึกโกรธแค้นของเชฟทำให้ฉันได้มาที่นี่ อาหารที่ฉันต้องเรียนรู้ก็ต้องมาจากพวกนั้น หลักๆแล้วฉันมักจะไปที่ร้านอาหารจีน แล้วก็ยังมีร้านของยุโรปและร้านอาหารที่โด่งดังในเว็บด้วย แต่ฉันไม่มั่นใจว่ามันมีกี่ร้านกันแน่ แม็กซ์ยังไม่ได้รีบตัดสินใจ
หลังจากที่วิเคราะห์ดีๆแล้ว แม็กซ์ก็หารูปแบบที่เหมาะกับตัวเองไม่ได้ ไม่งั้นแล้วเขาคงจะเลือกทำร้านสเต็กในรูปแบบร้านอาหารจีน ซึ่งนั่นจะขัดกับความคิดเขาอย่างรุนแรง
อาหารง่ายๆ รวดเร็วและคุ้นเคยกับคนถือว่าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด เขามองหาร้านอาหารที่เต็มไปด้วยลูกค้า
นี่แหละ !
ร้านอาหารแบบยุโรปทำให้แม็กซ์สนใจ สีโดยรวมเป็นสีน้ำตาลที่มีภาพวาดอยู่ทั่วทุกที่และมีโคมระย้าสวยหรูแบบยุโรปห้อยลงมาตรงกลาง โต๊ะเป็นกล่องไม้สีน้ำตาลสำหรับ 4 คนนั่ง ข้างๆโต๊ะจะมีเก้าอี้ไม้ที่มีที่พักแขน ตรงหน้าเคาเตอร์จะมีโต๊ะยาวพร้อมกับเก้าอี้ 16 ตัว ไม่ต้องเดาเลยว่ามันจะทำให้ใครหลายคนที่มาที่นี่รู้สึกสบายได้
จะมีครัวกึ่งเปิดอยู่ด้านหลังเคาเตอร์ หากมองผ่านกระจกกั้นจะมองเห็นทุกอย่างด้านในได้ แต่กระจกนั้นสูงพอที่จะกั้นไม่ให้ลูกค้าแอบมองเข้าไปด้านหลังครัวได้
การออกแบบโดยรวมถือว่าหรูหราและรองรับการทำอาหารแบบไหนก็ได้ แม้แต่การกินเคบับและการพูดคุยที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
“สมบูรณ์แบบ !” แม็กซ์พยักหน้าด้วยความพอใจและพร้อมที่จะตัดสินใจ แต่เขาก็คิดถึงอีกปัญหาขึ้นมาได้ “ระบบ การก่อสร้างนี้รวมถึงชั้นสองด้วยรึเปล่า ?”