Chapter 17 : ได้โปรด ฉันขออีกจาน
แม็กซ์เดินเข้าไปในครัว ข้าวที่เขาหุงเอาไว้ก่อนหน้านี้นั้นพร้อมแล้ว เขาตักมันออกมาแล้วใส่มันเอาไว้ในถ้วย เขาใช้เงินซื้อวัตถุดิบสำหรับทำข้าวผัดหนึ่งจานและเริ่มเตรียมส่วนผสมสำหรับจานต่อไป
สำหรับขีดจำกัดการซื้อนั้นแม็กซ์ยังไม่ได้คิดถึงมันในตอนนี้ ภารกิจของเขาคือการขายข้าวผัด 1,000 จานนั้นไม่ใช่งานที่ง่ายเลย แต่ถ้าร้านของเขาดังขึ้นมาในอนาคตกลยุทธ์จำกัดการซื้อก็จะเป็นกลยุทธ์ที่ค่อนข้างดีเพื่อแสดงความเคารพต่อลูกค้าและทำให้มีคนมีโอกาสได้ทานอาหารดีๆมากกว่าเดิม
สำหรับคำแนะนำของระบบนั้น เขาเชื่อว่าระบบคิดที่จะควบคุมเขาและมันอยากจะทำให้เขากลับไปพิการอีกครั้ง
“ข้อเสนอของระบบนั้นก็เพื่อทำให้ตัวคุณก้าวไปยังเส้นทางเชฟเทพได้ไกลกว่าเดิม” ระบบพูดขึ้น
แม็กซ์ยกคิ้ว เขาไม่คิดว่าระบบจะอ่านความคิดเขาได้ แต่มันก็ทำให้ง่ายกว่าเดิมสำหรับเขาด้วย เขาจึงพูดขึ้น “ระบบ เพื่อให้ฉันก้าวไปได้ไกลกว่าเดิม ฉันเองก็มีข้อเสนอเช่นกัน”
“ว่ามา” ระบบตอบกลับ
“ฉันคิดว่านายควรขายวัตถุดิบให้ฉันครึ่งราคา” แม็กซ์พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“วัตถุดิบที่ระบบจัดหามาให้นั้นได้มาจาก...”
“ฉันเองก็รู้สึกแบบเดียวกันกับข้อเสนอของนาย” แม็กซ์ตัดบทก่อนที่ระบบจะพูดจบ
“...” ระบบไม่พูดอะไรต่อ
แม็กซ์ยิ้มออกมาและเริ่มจัดการกับวัตถุดิบต่อ
เขาโด่งดังขึ้นมาเพราะปากร้ายๆของเขา เขาไม่เคยแพ้แม้ว่าจะมีคนมาด่าเขาก็ตาม เขาไม่ได้มีแฟนคลับอยู่แล้ว การต่อรองกับระบบนั้นเป็นเรื่องง่ายๆสำหรับเขา
โมไบนั่งอยู่ที่เดิมและรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงไปของร่างกาย หลังจากที่กินข้าวผัดจนหมดไปจานหนึ่งแล้ว ความรู้สึกอุ่นก็เริ่มจางหายไป ความรู้สึกอ่อนล้าก็ได้ทุเลาลงแต่ก็ไม่ได้หายไปจนหมด มันยังคงมีอยู่ เขากำหมัดแน่นและรู้สึกเหมือนกับตอนที่เขาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า
โมไบรีบคำนวณอยู่ในหัว มันน่าจะส่งผลเหมือนกันกับน้ำยาฟื้นฟูขั้นกลางครึ่งขวดและมันไม่ได้มีผลข้างเคียงที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนจะหมดแรง ราคาของน้ำยาฟื้นฟูขั้นกลางอยู่ที่ 20 เหรียญทองและฉันก็ต้องใช้มัน 1 ขวดต่อวัน แต่ข้าวผัดหยางโจว 2 จานนี้ราคาแค่ 12 เหรียญทอง นอกจากนี้มันยังมีผลดีกว่า มันคุ้มค่า ผลลัพธ์นี้ทำให้เขาตาเป็นประกายขึ้นมา
เพื่อที่จะสร้างอาวุธขึ้น เขาต้องเหวี่ยงค้อนที่หนัก 100 จินมากกว่า 10,000 ครั้ง รางวัลที่สูงนั้นหมายถึงความพยายามและทักษะของเขา
โมไบไมได้แข็งแรงเหมือนกับตอนที่เขายังหนุ่มๆอีกแล้ว เพื่อที่จะทำงานเขาต้องดื่มน้ำยาฟื้นฟูขั้นกลางที่มีรสชาติแย่ในทุกๆบ่าย แต่เขาจำเป็นต้องพึ่งมันเพราะเขาชินกับการใช้มันมานาน เขารู้สึกว่าร่างกายของเขานั้นเริ่มถดถอยลงเรื่อยๆ ด้วยความเร็วระดับนี้ เขาคงจะทำงานได้อย่างมากอีกแค่ 5 ปีเท่านั้น
วันที่เขาเสียความแม่นยำของตัวเองไป ชื่อเสียงที่เขาสร้างขึ้นมาในเมืองเคออสตลอดหลายสิบปีก็คงจะหายไปด้วย
เขาได้เงินมาเยอะมากในการสร้างอาวุธ อาวุธชิ้นหนึ่งขายได้ 1,000 เหรียญทอง แน่ชัดแล้วว่าเงินเก็บที่เขามีนั้นไม่เพียงพอกับสิ่งที่เขาต้องการทำ เวลา 5 ปีนั้นก็ไม่เพียงพอ เขาต้องทำงานให้หนักทุกวันเป็นเวลาอย่างน้อย 10 ปีเพื่อที่จะได้เงินที่เพียงพอเท่าที่เขาต้องการ
ข้าวผัดหยางโจวนี้เป็นเหมือนกับแสงแห่งความหวังสำหรับเขา เขาพบโอกาสครั้งใหม่ขึ้นมา
ฉันต้องลองกินมันอีกจาน ถ้าผลของการฟื้นฟูมันดีจริงๆ ฉันจะมากินอาหารที่นี่ทุกวัน ! มันเจ็บปวดที่จะต้องใช้เงินมากขนาดนี้ไปกับข้าวผัด แต่เมื่อเทียบกับน้ำยาแย่ๆที่เขาแทบจะโยนมันทิ้งแล้ว ข้าวผัดนี้มีราคาแค่ครึ่งหนึ่งของน้ำยาฟื้นฟูเท่านั้น ดังนั้นก็ชัดแล้วว่ามันไม่ใช่ตัวเลือกที่แย่สำหรับเขา
เอมี่เพิ่งจะกินข้าวผัดของเธอเสร็จ เธอเลียปากและมองไปที่โมไบก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ปู่คนแคระ ไม่ใช่ปู่บอกว่าปู่จะไม่หลงรักรสชาติของมันเหรอ ?” ใบหน้าของเธอใสซื่อและบริสุทธิ์
หน้าของโมไบแดงขึ้นมาจากการมองของเอมี่ เขากระแอมขึ้นหลายครั้งก่อนจะพูดขึ้น “ฉันแค่จะทดสอบเจ้าของร้านดูว่าเขามั่นใจในทักษะของตัวเองรึเปล่า ฉันแปลกใจกับการที่เขาไม่มีความมั่นใจแม้ว่าเขาจะมีทักษะที่ดีแบบนี้ ดังนั้นฉันจึงช่วยเพิ่มความมั่นใจให้กับเขา”
“จริงเหรอ ?” เอมี่มองไปที่โมไบด้วยความสงสัย
โมไบพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง “แน่นอน ฉันไม่ใช่คนที่ตัดสินอาหารก่อนที่จะได้กินมันหรอก” น้ำเสียงเขาดูภูมิใจขึ้นมา
“หวังว่าจะเป็นแบบนั้น” เอมี่มองไปที่โมไบด้วยท่าทีไม่พอใจก่อนที่เธอจะเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วเดินไปที่ครัวพร้อมกับจานของเธอ
“ฉะ...ฉัน...” โมไบรู้สึกว่าตัวเองโดนดูถูกอีกรอบ ดูเหมือนว่าเธอจะมองทุกอย่างออกด้วยสายตาไม่พอใจของเธอ
เมื่อได้ยินโมไบโดนเอมี่ตอกกลับ แม็กซ์ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
เธอมีพรสวรรค์จริงๆ นี่แหละลูกของฉัน ท่าทีเด็ดขาดของเธอต้องพัฒนาขึ้นอีกนิดและด้วยใบหน้าที่น่ารักของเธอ เธอจะวิจารณ์ได้ดีกว่านี้ ถึงแม้ว่าคนพวกนั้นจะสงสัยในตัวเองแต่พวกเขาก็ไม่อาจจะโกรธได้ ความรู้สึกนี้มันดีจริงๆ
“ถ้าลูกอยากกินเพิ่ม หลังจากที่ทำเสร็จแล้วพ่อจะแบ่งส่วนของพ่อให้” แม็กซ์พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มและรับจานจากเอมี่ไปวางไว้ข้างๆ
“พ่อ พ่อดีที่สุดเลย !” เอมี่มองแม็กซ์ด้วยใบหน้าที่น่าเอ็นดู พ่อของเธอเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่เขาตื่นขึ้นมาเมื่อวานนี้ เขาทั้งใจดีและสุภาพ
โมไบมองไปที่พ่อกับลูกที่อยู่ในครัว เขานิ่งอยู่สักพักก่อนที่จะได้สติ เขามองเห็นภาพเด็กชายตัวน้อยเงยหน้ามองดูชายหนุ่มที่เหวี่ยงค้อนอยู่ตรงหน้าเตาไฟ เขาไม่ได้เห็นชายคนนี้มาหลายปีและไม่รู้ว่าชายคนนี้เป็นยังไงบ้าง เขารู้สึกติดค้างอีกฝ่าย
แม็กซ์พยักหน้าแล้วยิ้มให้ “ไปนั่งด้านนอกสิ พ่อจะทำอาหารให้ลูกค้า”
“ได้เลย” เอมี่ตอบกลับ เธอเดินออกมาจากครัวแล้วปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ตรงเคาเตอร์ก่อนที่จะเอามือเท้าคางแล้วมองไปที่ โมไบ “ไม่ต้องกังวลปู่คนแคระ ข้าวผัดของปู่จะได้ในเร็วๆนี้ รออีกหน่อยนะ”
โบไมที่เพิ่งจะได้สติกลับมาพยักหน้ารับ “ได้” เขามองไปที่เอมี่และยิ้มออกมาเล็กน้อย
แม็กซ์วางจานลงตรงหน้าโมไบแล้วยิ้มออกมา “ข้าวผัดของคุณ“
โมไบพยักหน้า “อื้อ“ เขามองข้าวผัดที่ดูราวกับงานศิลปะตรงหน้า จากนั้นเขาตักมันขึ้นมาด้วยความคาดหวัง รสชาติของมันยังวิเศษดังเดิม ความอบอุ่นแผ่ไปทั่วทั้งร่างกายของเขาอีกครั้งหลังจากที่เขากลืนข้าวลงไป มันให้พลังกับทุกส่วนในร่างกายของเขา
มันได้ผลจริงๆ ! มันดียิ่งกว่าน้ำยาฟื้นฟูขั้นกลางซะอีก ! สายตาของโมไบเต็มไปด้วยความแปลกใจ
บางทีคงเป็นเพราะว่าจานแรกนั้นได้ลบความเหนื่อยล้าที่เขามีออกไปบางส่วนแล้ว เมื่อเขากินจานที่สองมันจึงไม่ใช่แค่ลบความเหนื่อยล้าแต่มันยังให้พลังงานกับกล้ามเนื้อที่ใช้งานมาตลอดหลายปี กล้ามเนื้อบางส่วนที่มักจะปวดในวันที่ฝนตกนั้นรู้สึกสบายขึ้นมาจากความอบอุ่นนี้ มันราวกับว่ามีมืออุ่นๆกำลังนวดให้กับเขาอยู่
โมไบที่ยังกินไม่ทันหมดเงยหน้าขึ้นมามองแม็กซ์ “เจ้าของร้าน ฉันอยากได้อีกจาน” ในสายตาของเขามีความเคารพแสดงออกมา