px

เรื่อง : War Sovereign Soaring The Heavens
บทที่ 278 : กลับนิกายกระบี่ 7 ดาว


บทที่ 278 : กลับนิกายกระบี่ 7 ดาว

ตอนนี้เช่าเฟยนับว่าพบกับความหวาดกลัวอย่างแท้จริง

ก่อนหน้านี้มันกล้าที่จะผยองต่อหน้าต้วนหลิงเทียน เพราะมันยังคิดว่าต้วนหลิงเทียนคงไม่กล้าฆ่ามัน ...

แต่ตอนนี้เมื่อสัมผัสได้ถึงความตายที่คืบคลานมาช้าๆ มันจึ่งเริ่มหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ!

มันไม่อยากตาย!

ถึงตอนนี้มันจะเป็นเพียงคนพิการ ที่ไม่อาจมีความสำเร็จอะไรได้ในอนาคต แต่มันก็ไม่อยากตาย

เมื่อมันตายแล้วจะไม่เหลืออะไรอย่างแท้จริง!

"ได้โปรด ข้าขอร้องเจ้า ... ต้วนหลิงเทียน... ได้โปรดเถิด จักให้ข้าทำอะไรก็ได้ ...แต่อย่าได้สังหารข้าเลย ได้โปรดเถอะ!" เช่าเฟยมองไปยังต้วนหลิงเทียน ก่อนที่จะเริ่มร้องห่มร้องไห้ฟูมฟาย วิงวอนร้องขอความเมตตาออกมา

ใบหน้าของมันยามนี้แลดูน่าสมเพชเวทนานัก และมันหวังเพียงต้วนหลิงเทียนบังเกิดจิตคิดเมตตา ละเว้นปล่อยมันไป

มุมปากต้วนหลิงเทียนยกขึ้น เผยรอยยิ้มเย็นชา  เขาไม่คิดเลยว่าเช่าเฟยผู้หยิ่งยโส ที่มักทำตัวเย็นชาหยิ่งผยองสะกดข่มผู้อื่น พอถึงคราวต้องตาย กลับน่าสมเพชได้ถึงขนาดนี้  เรื่องนี้ทำให้ต้วนหลิงเทียนดูแคลนเช่าเฟยจากก้นบึ้งของหัวใจ

หากเช่าเฟยยังคงความทะนงและหยิ่งยโส ไว้บ้างแม้ต้องตาย เขาอาจจะเคารพมันสักเล็กน้อย

ทว่าพบเจอเชนนี้ ... จะลงมือฆ่ามัน ...ยังคร้านกระทำให้แปดเปื้อน

ถึงแม้เขาจะไม่อยากลดตัวลงต่ำไปฆ่าสวะอย่างมัน แต่เขาก็จำเป็นต้องกระทำเพื่อความปลอดภัยของหูลี่และชีหลัน

เช่าเฟยนี่...สุดท้ายมันต้องสร้างปัญหาแน่นอนหากมันไม่ตกตาย

เช่าเฟยนั้นก็ได้เปลี่ยนเป้าหมายจากต้วนหลิงเทียนไป อ้อนวอนหูลี่และชีหลันแทน เมื่อเห็นว่าต้วนหลิงเทียนไม่คิดจะแยแสมันสักนิด มันกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “หูลี่ ชีหลันทั้งหมดที่เกิดขึ้นล้วนเป็นข้าผิดไปแล้ว!  ได้โปรดเถิดข้าขอร้องพวกเจ้า ได้โปรดช่วยข้าด้วย...พวกเจ้าช่วยบอกให้ต้วนหลิงเทียนปล่อยข้าไปเถิด ข้ายังไม่อยากตาย ข้าไม่อยากตายเช่นนี้...ข้าขอร้องพวกเจ้า ช่วยข้าด้วย”

"ฮึ่ม!" หูลี่เพียงกวาดสายตาไปมองเช่าเฟยอย่างสมเพช ก่อนที่จะไม่สนใจใยดีอะไรมัน

ทว่าแววตาของชีหลันพลันเปลี่ยนเป็นซับซ้อน  นางไม่อาจสบตาเช่าเฟยที่กำลังอ้อนวอนร้องขอชีวิตอยู่ได้

เช่าเฟยเห็นว่าชีหลันไม่กล้าสบตากับมัน  แสงแห่งความหวังพลันบังเกิดในประกายตาของมันทันที  มันรีบดิ้นรนคลานไปที่เท้าของชีหลันพร้อมโขกหัวจนโลหิตชโลมหน้าทันที

เช่าเฟยเงยศีรษะที่เต็มไปด้วยโลหิตขึ้นมามองชีหลันอีกครั้ง และยามนี้มันใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจมองไปที่ชีหลัน  “ได้โปรดเถิดชีหลัน  ... ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากตาย ข้ายังไม่อยากตายเช่นนี้ ข้าเป็นผู้พิการแล้ว ข้าไม่เหลืออะไรแล้ว... ได้โปรด อย่าฆ่าข้าเลย ข้าขอร้องเจ้าล่ะ!”

ในขณะที่กล่าวอ้อนวอน เช่าเฟยก็ยังเริ่มก้มลงไปโขกศีรษะอีกอย่างรุนแรง ทำให้โลหิตของมันเริ่มท่วมออกมาอย่างน่ากลัว

ต้วนหลิงเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพนี้ เขากลัวว่าชีหลันจะถูกมันเล่นละครหลอกเอา  เขาหันไปจับจ้องเช่าเฟยด้วยสายตาเย็นชา  "เช่าเฟยเจ้าคิดว่าการทรมานตนเองมันจะได้อะไรขึ้นมา?"

"ชีหลันช่วยข้าด้วย ได้โปรด ข้าขอร้องเจ้าล่ะ!" อย่างไรก็ตามเช่าเฟยทำราวกับไม่ได้ยินต้วนหลิงเทียน มันยังกล่าวฟูมฟายกับชีหลัน ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจ "ช่วยข้าสักครั้งเถอะชีหลัน เห็นแก่ความหลังครั้งก่อน ที่ข้าก็เคยช่วยเหลือเจ้ากับหูลี่ในอดีต... ได้โปรดเถอะ ข้ายังไม่อยากตาย!"

“เช่าเฟย เจ้ายังกล้ากล่าวว่าช่วยเรา? ไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นคนตัดสินใจก่อนหรือว่าจะเข้าป่าแรกเริ่มหรือไม่? ไม่ใช่ว่าเป็นเจ้างั้นหรือที่เลือกและนำสิ่งมีค่าที่สุดก่อนเสมอ?” ใบหน้าของหูลี่กระตุกเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำกล่าวเช่าเฟย

"จะเสียเวลากล่าวไร้สาระทำอะไรมากมาย? เชือดคอให้มันตายเสียก็จบแล้ว" ประกายตาของต้วหลิงเทียนเย็นชาลง เขาเดินก้าวใหญ่มาทางเช่าเฟย  กระบี 3 ฉื่อในมือส่องประกายแวววาว....

"ชีหลัน!" หน้าของเช่าเฟยยิ่งมายิ่งหวาดกลัวเมื่อเห็นต้วนหลิงเทียน เดินถือกระบี่มา มันหันไปมองชีหลันด้วยแววตาอ้อนวอน พร้อมกล่าวคำด้วยใบหน้าเศร้าหมองอีกครั้ง "ข้าไม่อยากตายจริงๆ... ช่วยข้าเถอะ ได้โปรด ตราบใดที่พวกเจ้าไม่ฆ่าข้า ข้าสาบานว่าจะไม่มาสร้างปัญหาอะไรให้พวกเจ้าในอนาคต และข้าจะให้พี่ชายคอยช่วยเหลือพวกเจ้ายามเจอปัญหาด้วย”

สาบาน?

ต้วนหลิงเทียนยิ้มเย้ยหยันออกมา คำสาบานของคนชั่วช้าในตอนที่เผชิญหน้ากับความตาย จะเชื่อถือได้หรือ?

ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่มีวันเชื่อ!

"ต้วนหลิงเทียน" ทันใดนั้นเองชีหลันพลันกล่าวคำออกมา

ต้วนหลิงเทียนขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย  เขามองไปที่ชีหลัน "ชีหลันเจ้าคงไม่เชื่อคำกล่าวไร้สาระของมันใช่หรือไม่  ตัวบัดซบนี่ไม่อาจไว้ใจได้  คำกล่าวสาบานของมันเพียงกล่าวเอาตัวรอดเท่านั้น"

ชีหลันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะมองไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยโลหิตของเช่าเฟยก่อนที่จะกล่าวออกมา "ต้วนหลิงเทียน แม้สิ่งที่เช่าเฟยกระทำวันนี้มันจะยากให้อภัย ...แต่จะอย่างไรพวกเราก็ยังอยู่รอดปลอดภัย ส่วนเช่าเฟยเสียขาไป 1 ข้างข้าเชื่อว่ามันได้รับบทเรียนแล้ว ปล่อยมันไปเถอะ? "

ประกายตาเช่าเฟยส่องสว่างขึ้นเมื่อได้ยินคำกล่าวชีหลัน มันรีบหันไปหาต้วนหลิงเทียนพร้อมวิงวอนออกมา "ต้วนหลิงเทียนเชื่อข้าเถิด ข้าจะไม่มีวันสร้างปัญหาให้แก่พวกเจ้าแน่!"

"ปล่อยมันไป?" ต้วนหลิงเทียนมองไปยังเช่าเฟยก่อนที่จะขวดคิ้ว "ชีหลัน เราปล่อยมันไปหรือไม่ปล่อย ก็ไม่นับว่ามีอะไรแตกต่าง ... แต่การปล่อยมันไปนั้น  รังแต่จะเกิดเรื่องราวยากคาดเดาแล้ว มันอาจจะสร้างความลำบากให้แก่เจ้าและหูลี่ในภายหลัง"

"ต้วนหลิงเทียน ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงข้ากับหูลี่ ... แต่จะอย่างไรเช่าเฟยก็สาบานแล้ว..." ชีหลันกล่าวเสริมออกมา

รอยยิ้มขื่นขมปรากฏที่มุมปากของต้วนหลิงเทียน ... ชีหลันนี่เชื่อคำสาบานของเช่าเฟยงั้นหรือ?

ต้วนหลิงเทียนมองไปยังหูลี่ก่อนที่จะกล่าวถามออกมา "หูลี่เจ้าคิดอย่างไร?"

หูลี่เงียบลง ตั้งแต่ได้ฟังคำชีหลันเขาก็คิดตาม หลังจากนั้นเขาก็มองไปยังขาของเช่าเฟยที่ถูกเสือดาวอำมหิตกัดขาด ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สุดท้ายเขาก็หันมามองต้วนหลิงเทียนพร้อมส่ายศีรษะ

ต้วนหลิงเทียนย่อมเข้าใจว่าหูลี่หมายความว่าอย่างไร

"เอาล่ะ....ไม่เป็นไร  ในเมื่อพวกเจ้าทั้ง 2 คนแสดงความตั้งใจเช่นนี้ ข้าเองก็ไม่คิดเล่นบทคนโหดร้ายอะไร" ต้วนหลิงเทียน ถอนหายใจก่อนที่จะเก็บกระบี่ระดับ 7 ลงแหวนมิติ แล้วจับจ้องไปยังเช่าเฟย

เช่าเฟยอดไม่ได้ที่จะระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อได้ยินคำกล่าวของต้วนหลิงเทียน  และเมื่อเขาเห็นต้วนหลิงเทียนเก็บกระบี่ ประกายตาของมันก็ส่องประกายยินดีที่รอดชีวิต

"เช่าเฟย!" น้ำเสียงของต้วนหลิงเทียนเย็นชาไม่แยแส จนทำให้เช่าเฟยถึงกับสั่นสะท้าน มันหันมามองต้วนหลิงเทียน ด้วยความหวาดกลัว

มันไม่กล้าผยองต่อหน้าต้วนหลิงเทียนแล้ว

ตอนนี้มันรู้ดีถึงแม้ต้วนหลิงเทียนจะยังเยาว์วัย ทว่ามันกลับเด็ดขาดและอำมหิตนัก

เมื่อครู่หากไม่เพราะหูลี่กับชีหลันไม่อยากให้มันตาย ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่มันจะรอดชีวิต

"ข้าขอเตือนเจ้าเอาไว้ ... หลังจากที่กลับไปแล้วเจ้าอย่าได้สร้างปัญหาอะไรอีก หาไม่แล้วข้าจะให้เจ้าได้ตายไร้ที่ฝัง!"ในขณะที่กล่าวคำจิตสังหารกระหายเลือด ก็แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายต้วนหลิงเทียนอย่างท่วมท้น ก่อนที่จะกดทับไปยังเช่าเฟย ทำให้ใบหน้าของมันซีดราวกับศพ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ...

ไม่ว่าอย่างไรเช่าเฟยก็ไม่อาจจินตนาการได้จริงๆ ว่าเหตุใดชายหนุ่มอายุราว 20 ปีจะสามารถมีจิตสังหารที่น่าหวาดกลัวได้ถึงขั้นนี้!

ต้วนหลิงเทียนฆ่ามาแล้วกี่คนกันแน่!?

มันไม่อาจจินตนาการได้เลย!

"เอาล่ะ แล้วนี่เจาทั้ง 2 คนคิดจะล่าสัตว์อสูรในป่าแรกเริ่มนี่ต่อหรือจะกลับนิกาย?" เมื่อต้วนหลิงเทียนหันกลับมามองทั้ง 2 ใบหน้าเย็นชาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารก็หายไปเหลือเพียงรอยยิ้มอบอุ่น

"พวกเรากลับกันเลยเถอะ" ชีหลันรู้สึกไม่ค่อยดีกับเรื่องที่เกิดขึ้น นางรู้สึกเหนื่อยล้าเกินกว่าจะทำอะไรแล้ว

หูลี่เองก็พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย

"งั้นพวกเราก็กลับกันเถอะ!" ต้วนหลิงเทียนพยักหน้ารับ ก่อนที่จะเดินเคียงไหล่ไปกับหูลี่และชีหลัน มุ่งหน้าออกจากป่าแรกเริ่ม

ส่วนทางด้านเช่าเฟยเมื่อมันมองเงาหลังทั้ง 3 คนหายไป มันก็พยายามใช้กระบี่ระดับ 7 ในมือปักลงบนพื้น ก่อนที่จะค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืน

หลังจากนั้นมันก็ใช้กระบี่ต่างไม้เท้าเดินทางออกจากป่าแรกเริ่มเช่นกัน

ตัวมันเข้าใจดี ว่าหากยังอยู่ป่านี้สืบต่อไปด้วยสารรูปเช่นนี้ก็มีแต่ตายกับตาย

"ต้วนหลิงเทียน ชีหลัน หูลี่ ... .ข้าเช่าเฟยจะไม่มีวันยอมปล่อยให้พวกเจ้าได้อยู่สุขสบาย เตรียมรับโทสะของพี่ชายข้าให้ดี!!" เช่าเฟยเช็ดคราบโลหิตเกรอะกรังบนใบหน้า ก่อนที่จะเผยแววตาเย็นชาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น อำมหิต

ใบหน้าของเช่าเฟยยามนี้ช่างแตกต่างใบหน้าของเช่าเฟยที่อ้อนวอนร้องขอชีวิตนัก

นอกป่าแรกเริ่ม

กลุ่มต้วนหลิงเทียนทั้ง 3 ระบายลมหายใจโล่งอก เนื่องจากเดินออกมาพ้นเขตป่าแล้ว อันหมายความว่าไม่จำเป็นต้องระวังสัตว์อสูรโจมตีอีกต่อไป

เส้นประสาทที่ตึงเครียดของพวกเขาพอได้ผ่อนคลายลงบ้าง

"ต้วนหลิงเทียนเจ้านี่มันช่างน่าเกรงขามนัก! แต่ข้าสงสัยประการหนึ่ง...เจ้ายังอายุราวๆ 20 ใช่หรือไม่?" ชีหลันมองไปยังต้วนหลิงเทียนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเคารพและความชื่นชม

"ใช่แล้ว ข้ากำลังจะอายุครบ 20 ปีบริบูรณ์ในอีก 1 เดือนหลังจากนี้" ต้วนหลิงเทียนเพียงยิ้มอ่อนๆ ก่อนที่จะพยักหน้า

อีก 1 เดือนอายุครบ 20 ปี?

คำที่ต้วนหลิงเทียนกล่าวทำให้หูลี่และชีหลันแทบจะกลายเป็นหินเสียให้ได้

ถึงแม้ว่าพวกเขาเองก็สงสัยอยู่ก่อนหน้านี้แล้วว่าต้วนหลิงเทียนอาจจะยังอายุไม่ถึง 20...แต่เมื่อพวกเขาได้รับคำยืนยันจากปากของต้วนหลิงเทียนเองเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะบังเกิดความปั่นป่วนในหัวใจราวกับมรสุมกลางทะเลที่เงียบสงบ  พวกเขายังไม่อาจสงบใจได้แม้ว่าเวลาจะผ่านไปครู่ใหญ่

อายุยังไม่ทันครบ 20 ปีดี กลับบรรลุระดับกำเนิดแก่นแท้ขั้นที่ 5 แล้ว!

ดูเหมือนกระทั่งคำว่าสัตว์ประหลาดยังมิอาจนิยามพรสวรรค์และตัวตนของต้วนหลิงเทียนได้ดีพอ

"ช่างผิดปกติยิ่งนัก" หูลี่กล่าวคำที่คิดเอาไว้ออกมา

ต้วนหลิงเทียนเพียงถูจมูกด้วยความเขินอายเล็กน้อย

ดูเหมือนไม่ว่าเขาจะไปอยู่ที่ไหนก็หลีกหนีคำว่าผิดปกติที่ผู้คนยัดเยียดให้ไม่ได้เสียที

"ต้วนหลิงเทียน ข้าล่ะอยากรู้นัก เจ้าใช้วิธีเลิศล้ำอันใดในการบ่มเพาะพลังกัน?" ชีหลันรู้สึกตะลึงพึงเพริดกับต้วนหลิงเทียนที่สามารถบรรลุระดับเช่นนี้ได้ด้วยอายุน้อยนิด  แต่นางย่อมอยากรู้ว่าต้วนหลิงเทียนบ่มเพาะด้วยวิธีการผีสางอะไรมากกว่า

"แหะๆ เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้นะ...ข้าก็บ่มเพาะพลังเหมือนชาวบ้านเค้านั่นล่ะ" ต้วนหลิงเทียนยักไหล่พร้อมส่ายหัว

"ชีหลันภายในทวีปเมฆาล่องแห่งนี้ความสามารถและพรสวรรค์ของผู้ฝึกยุทธ์ล้วนมีสูงมีต่ำต่างกัน ... พรสวรรค์ตามธรรมชาติของต้วนหลิงเทียนนี้ จัดได้ว่าอยู่ในระดับสูงล้ำยิ่งนัก ไม่ว่าพวกเราจักพยายามอย่างไร ก็คงไม่มีวันกระทำเช่นเขาได้" หูลี่เพียงส่ายศีรษะออกมา มันย่อมรู้ขีดจำกัดของตัวเองดี

"เฮ่อ ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็เถอะ แต่ความต่างมันจะไม่มากเกินไปหน่อยหรือ?" ชีหลันกระพริบดวงตาคู่สวยของนางในขณะที่มองไปยังต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาอิจฉาและช่วยไม่ได้

ไม่นานทั้ง 3 คนก็ได้เดินขึ้นไปถึงทางเชื่อมของขุนเขาเทียนชู

"ชีหลัน หูลี่ ...ข้าขอกล่าวตามตรง ...พวกเจ้าทั้ง 2 ไม่น่าปล่อยเช่าเฟยไปเลย ข้าสังหรณ์ว่ามันยังไม่ยอมเลิกราอย่างแน่นอน" ต้วนหลิงเทียนนึกถึงเรื่องนี้ก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจเล็กน้อย  เขาควรจะฆ่าเช่าเฟยเสีย ต่อให้สหายมองเขาเป็นคนโหดร้าย ก็ยังดีกว่าต้องมาคอยกังวลอย่างนี้

"ต้วนหลิงเทียน ก็จริงที่เช่าเฟยมันสมควรตาย แต่พอข้าเห็นสภาพอนาถาของมันแล้ว...มันก็น่าเวทนานัก พิการเช่นนั้นมันเองก็ไม่อาจทำอะไรได้แล้ว ... และข้าคิดว่ามันคงไม่กล้าทำอะไร และถึงแม้มันกล้า แต่ทีนี้ข้าจะให้มันได้ตาย!" คราวนี้ประกายตาชีหลันแฝงไปด้วยความเย็นลงเล็กน้อย

ต้วนหลิงเทียนเพียงยิ้มออกมาอย่างขื่นขม

สตรีทุกคนมักมีอารมณ์ซับซ้อนเช่นนี้หรือ?

"ต้วนหลิงเทียนข้ารู้ว่าเจ้ากังวลในเรื่องความปลอดภัยของพวกเรา ... แต่ยามนี้จะอย่างไรพวกเราก็อยู่ในนิกายกระบี่ 7 ดาว พี่ชายของมันเองก็คงไม่กล้าลงมือทำอะไร" หูลี่เพียงยิ้มบางๆให้ต้วนหลิงเทียน

"ข้าก็หวังให้มันเป็นเช่นนั้น" ต้วนหลิงเทียนเพียงพยักหน้ารับคำ ดอกศรที่ปล่อยออกไปแล้วจะอย่างไรก็ยากที่จะรั้งไว้

และถึงตอนนี้เขาจะย้อนกลับไป ก็คงหาตัวเช่าเฟยไม่พบแล้ว..

รีวิวผู้อ่าน