เรื่อง : ฮูหยินข้าดีเลิศประเสริฐสุด
ตอนที่ 8 คุณหนูผู้โอหัง

เสียงร้องโหยหวนดังก้องไปทั่ว

ทั้งยามนี้ ทั่วชั้นบรรยากาศยังปนเปื้อนไปด้วยกลิ่นคาวโลหิตที่คละคลุ้ง

เฟิ่งชิงหว่านรู้สึกเจ็บแปลบที่ใบหน้า ทว่าเพียงยกมือขึ้นเช็ด คราบโลหิตกลับท่วมฝ่ามือทำให้นางต้องส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนน่าผวา

“อ๊าาาา !! ใบหน้าของข้า !!”

ทั้งฮูหยินรองทั้งเฟิ่งเฉาหยางต่างก็รีบเข้ามาดูบุตรสาวในทันที

ทว่าเพียงได้เห็น ทั้งคู่กลับต้องอ้าปากค้าง

เมื่อยามนี้ ทั้งหน้าของเฟิ่งชิงหว่านถลอกปอกเปิกเห็นเพียงคราบโลหิตปกคลุม ไม่อาจแลเห็นดวงหน้าที่ละเอียดอ่อนบางดังเช่นก่อนหน้า

ธารโลหิตยังคงไหลหยดอย่างต่อเนื่อง

เฟิ่งชิงหว่านมิอาจทนดูได้อีกต่อไป นางล้มลงหมดสติทันที เมื่อได้เห็นธารโลหิตไหลนองออกจากดวงหน้า

“เฟิ่งฉู่เกอ เจ้ากำเริบเสิบสานเกินไปแล้ว วันนี้ข้าจะต้องจัดการกับเจ้าให้ถึงที่สุด !!”

ฮูหยินรองทนอดกลั้นไว้มิได้อีกต่อไป เมื่อเห็นบุตรสาวในไส้ต้องกลับกลายเป็นสตรีสูญค่าเพียงชั่วพริบตา นางยกฝ่ามือฟาดใส่อีกฝ่าย

หากทว่าน่าเสียดายที่วรยุทธของฮูหยินรองหาได้สูงส่งไม่ พลังวัตรของนางต่ำเตี้ยเพียงขั้นหนึ่งปราณปุถุชนเท่านั้น

หากทว่าในสายตาของนาง พลังวัตรแค่นี้ย่อมเพียงพอจะสังหารสวะไร้ค่าตัวหนึ่ง

ฝ่ามือที่เหี้ยมโหดพุ่งเข้าใส่เฟิ่งฉู่เกออย่างเด็ดเดี่ยว…

หากแต่หลายปีที่ผ่านมา ร่างอรชรของฮูหยินรองค่อย ๆ เพิ่มพูนความเจ้าเนื้อขึ้นทีละน้อย เช่นนั้นในยามนี้ ร่างที่อุ้ยอ้ายเล็กน้อยจึงขยับเข้าหาเฟิ่งฉู่เกออย่างงุ่มง่าม

ทว่าขณะที่กำลังจะประชิดกายนั้น เฟิ่งฉู่เกอก็ขยับเอียงหลบ

เพียงบิดกายร่างบอบบางของนางก็มิได้อยู่ในที่นั้นแล้ว

เช่นนั้นฮูหยินรองจึงฟาดฝ่ามือวืดใส่อากาศที่ว่างเปล่า ทั้งขณะเดียวกันกลับคล้ายปรากฏคลื่นพลังกดอัดร่างของนางทางด้านหลัง ส่งให้นางมิอาจขยับปรับเปลี่ยนกลยุทธได้ทันท่วงที

เช่นนั้น…

ร่างเจ้าเนื้อน้อย ๆ ของฮูหยินรองจึงร่วงหล่น หน้าคะมำพื้นเสียงดัง ‘ตุ้บ’ สภาพยามนี้ช่างไม่ต่างใดกับสุนัขจรจัดคุ้ยเขี่ยหาอาจม

“โอ๊ยยยยย บั้นเอวข้า…”

นางยกมือขึ้นนวดถูกบั้นเอวพลางส่งเสียงร้องครวญคราง

สถานการณ์ยามนี้ ยุ่งเหยิงวุ่นวายไร้สามารถควบคุม

เฟิ่งเฉาหยางรีบเข้ามาประคองร่างของฮูหยินรอง ขณะที่เฟิ่งเฉียนเสวี่ยยังคงยืนแข็งทื่อเป็นก้อนศิลาอยู่ด้านข้าง

“มัวยืนบื้ออันใดกันอยู่ ยังไม่รีบเข้ามาประคองฮูหยินรองกับคุณหนูเข้าไปพักในห้องอีก !”

เสียงเฟิ่งเฉาหยางตวาดใส่บรรดาบ่าวไพร่ผู้ส่งสายตายืนชมสลอน

ผู้สร้างความปั่นป่วนนางนี้ถือเป็นบุคคลพิเศษประจำวันนี้ เช่นนั้น ยังจะมีผู้ใดหน้าไหนกล้าแข็งข้อต่อนางได้อีกกระนั้นหรือ บรรดาสาวใช้ทั้งหลายต่างกุลีกุจอเข้ามาช่วยประคองผู้เป็นนายขึ้นจากการนอนก่ายพื้นพสุธา

เพียงช่วยประคองฮูหยินรองขึ้นมาได้ สาวใช้ทั้งสองก็กลั้นหัวเราะคิกคักไว้ไม่อยู่

เมื่อฮูหยินรองซู่รื่อหลี่ผู้วางท่าเย่อหยิ่งอยู่เสมอ ยามนี้เรือนผมยุ่งหลุดรุ่ยกระเซอะกระเซิง ด้วยเหตุที่ปิ่นปักผมถูกดึงออกจากมวยผม ทั้งยังล้มหน้าคะมำคว่ำไม่เป็นท่าอยู่กับพื้นโดยมีอุปกรณ์ประจำตัวคือฟันจอบทั้งแผงเฉาะพื้นปฐพีเพื่อทดสอบความแข็งแรงทนทาน

หากฟันสองซี่ที่ร่วงติดอยู่กับพื้นนั่น…มิใช่ของฮูหยินรองแล้ว ยังจะเป็นของผู้ใดได้อีก ?

บรรดาบ่าวไพร่ที่คิดจะถีบหัวส่งนายบ่าวเฟิ่งฉู่เกอออกจากเรือนน้อยสายนทียามนี้ เมื่อได้เห็นเฟิ่งฉู่เกอวาดลวดลายอย่างน่าประทับใจ ความคิดของทุกคนพลันแปรเปลี่ยน ในวันนี้ เห็นที เรือนน้อยสายนทีคงได้เปลี่ยนมือผู้ครอบครองเป็นแน่

พวกเขาต้องขอก้มหัวคารวะยอมรับจากใจจริง ในวันนี้คุณหนูฉู่เกอวาดลวดลายได้แสบทรวงอย่างแท้จริง !!

บ่าวไพร่ทั้งหลายเริ่มกระอักกระอ่วนทำตัวมิถูก มิรู้ว่าสมควรนำฮูหยินรองพร้อมด้วยคุณหนูทั้งสองไปเก็บไว้ที่ใด เฟิ่งเฉาหยางหรี่ตามองเรือนน้อยสายนทีพลางส่ายหน้า

เมื่อเขาหวนนึกถึงการประมือระหว่างตนกับจื่อหลานเมื่อครู่ ที่สุดเฟิ่งเฉาหยางย่อมตระหนักซึ้ง ในวันนี้ที่เฟิ่งฉู่เกอปีกกล้าขาแข็งถึงเพียงนี้ เนื่องเพราะนางมียอดฝีมือเยี่ยงสาวใช้ผู้นั้นคอยหนุนหลังนี่เอง !

หากเขายังดันทุรังรับมือนางตรงไปตรงมาเช่นนี้ คงได้เจ็บหนักนอนพังพาบเป็นแน่

เมื่อหยั่งน้ำหนักประเมินสถานการณ์ในหัวอย่างดีแล้ว เฟิ่งเฉาหยางจึงสั่งบ่าวไพร่ให้นำตัวฮูหยินรองพร้อมด้วยคุณหนูกลับไปพักในเรือนของตน

ก่อนจะนำตัวฮูหยินรองและคุณหนูทั้งสองหลีกจากไป

เฟิ่งเฉาหยางยังหันกลับมาทิ้งวาจาด้วยน้ำเสียงเย็นชาให้เฟิ่งฉู่เกอ

“เฟิ่งฉู่เกอจงจดจำไว้ …เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เจ้าจะได้ชดใช้คืนในวันหน้าอย่างแน่นอน”

***จบตอน คุณหนูผู้โอหัง***