px

เรื่อง : Epoch of Twilight จบแล้วอ่านฟรี
ยุคมืด 36 - 50


Ch.36

พวกเขาต่างก็รีบเดินทางไปที่ลานจอดรถด้วยความระมัดระวัง ในตอนที่เร่งความเร็วขึ้น หวังซีซี ก็เริ่มที่จะหมดแรง แน่อนนว่าเธอยังเด็กจึงเทียบแรงกับผู้ใหญ่ไม่ได้แต่เธอก็ยังพยายามยอย่างที่สุด  

นอกจาก ลู่หยวน หวงเจียฮุยและหวังซีซีแล้วยังมีคู่รักออีกคู่  ยังมีชายวัยกลางคนสองคนและชายที่สวมแว่นตามาด้วย พวกเขาเริ่มพูดคุยกันถึงการที่เมืองโดนทำลายล้าง จากนั้นชายวัยกลางคนคนหนึ่งจึงได้ขอซื้อดาบที่ ลู่หยวน มีแต่ในตอนที่ต่อรองราคากันอยู่นั้นก็เกิดระเบิดขึ้น ทุกคนต่างก็หมอบตัวกันลงมีบางคนที่กรีดร้องออกมา ด้วยการที่ระเบิดทำให้พื้นที่ตรงนั้นร้อนขึ้นมาเป็น 45 องศา ลู่หยวนยังคงหมอบต่อไปละตัดสินใจที่จะออกไปดูรอบๆและเดินสำรวจไปที่ทางออกของลานจอดลรถ  เมื่อมาถึงทางออกพวกเขาก็ตะลึงกับสิ่งที่ได้พบตึกอาคารต่างก็ถูกถล่ม เมื่อมาถึงตึกที่เขาเคยพักเขาก็รู้สึกโล่งใจเพราะตึกที่เขาใช้ไว้เก็บของนั้นยังคงอยู่ได้อยู่ เมื่อเปิดประตูเข้าไปดูก็พบว่าคนที่ซ่อนตัวอยู่ด้านในนั้นต่างก็ตายกันหมดแล้วแต่ถึงยังไงเขาก็ต้องเข้าไปเอาของอยู่ดี หลายคนต่างก็เสนอตัวที่จะไปกับเขาด้วยแต่เขาก็ปฏิเสธพวกนั้นและเดินขึ้นไปคนเดียวเนื่องจากตึกนี้ใกล้จะถล่มแล้วเขาจึงต้องใช้ความระมัดระวังอย่างมาก เขาเดินขึ้นไปเรื่อยๆและเริ่มเก็บของใช้,ของกินทุกอย่างโดนเข้าใส่ถุงเสบียง

 

Ch.37

เมื่อมาถึงชั้นล่าง ชายวัยกลางคนก็เสนอเงินให้เขาเอาของออกมาให้แต่ ลู่หยวน ก็ปฏิเสธเพราะรู้ว่าชีวิตเขามีค่ามากกว่านั้น เขาต้องอดทนตัวเองไม่ให้ไประบายอารมณ์กับสองคนนั่น เมื่อเดินมาได้สักพักกระสอบก็ขาด หวงเจียซุยอยากได้กระสอบใบใหม่ สุดท้ายแล้วลู่หนวนก็ต้องบอกว่ากระสอบนั้นหายากแต่รถจิ๊บนั้นอาจจะมีอยู่ เขาจึงต้องออกไปดูแต่สุดท้าย หวงเจียหุย ก็เสนอตัวี่จะออกไปดูเนื่องจากเธอเคยเห็นรถของพ่อและพอรู้วิธีที่จะใช้มันได้บ้าง  ลู่หยวน กำชับให้เธอหาน้ำมันไปด้วยพร้อมกับที่เธอขอยืมดาบไปด้วยเพื่อใช้เปิดถังน้ำมัน  ลู่หยวน เดินเข้าไปคุยกับหวังซีซี กับท่าทีของเธอ เธอบอกว่าเธอเริ่มโตขึ้นและหน้าอกของเธอก็เริ่มใหญ่ขึ้นและเสนอให้ ลู่หยวน จับมันด้วย ลู่หยวนดุเธอจนเธอร้องไห้  จจนเมื่อ หวงเจียหุย กลับมาพร้อมกับรถและใบหน้าที่เปื้อนน้ำมัน เธอมาพบว่า หวังซีซี นั้นร้องไห้จึงด่า  ลู่หยวนแต่ หวังซีซี ก็ยังปกป้องเขาอยู่แต่ หวงเจียหุย ก็ยังบอกไม่ให้เด็กน้อยนี่เข้าใกล้ ลู่หยวนอยู่ดีแต่สุดท้าย หวังซีซี ก็ยังยืนกรานว่าอยากอยู่กับ ลู่หยวนอยู่

 

Ch.38 การรับรู้

เมื่อขับออกมาได้สักพักพวกเขาก็พบกับด้วงสีเขียวทีต่เกือบตายแล้วแต่ ลู่หยวน ก็ยังรู้สึกอันตรายเกินไปที่จะเข้าไปจัดการมันเพราะเขาเองก็อาจจะตายได้ สุดท้ายเขาก็ขี้รถมาเรื่อยๆ เมื่อขับมาถึงสี่แยกก็ได้พบรถอีกคันที่มีคนถือปืนประมาณ 7 คน ดูเหมือนพวกนี้จะเป็นพวกเก็บกวาดซาก  พวกนี้พยายามที่จะเก็ฐกวาดซากด้วงไปกินเพื่อหวังว่าจะใช้พัฒนาร่างกายตัวเองได้  อยู่ๆ ลู่หยวนก็ถามขึ้นมาว่าทุกคนอยากกินแมลงนั่นเพื่อการพัฒนาร่างกายและได้ถกเถียงกันสักพัก ต่อมาจึงได้ขับไปที่โรงแรมแต่ที่นี่น้ำปะปาไม่ไหล เขาจึงบอกทุกคนให้ย้ายที่อยู่และตัดสินใจจะย้ายไปทีน่เหมืองเหอตองเพราะที่นั่นเองก็มีกองทหารคุ้มครองอยู่ ตอนนี้ทุกคนกำลังจะกินอาหารกันแต่ ลู่หยวน ก็ได้ห้ามขึ้น เขาได้ลงไปที่ชั้นล่างและกลับมาถพร้อมกับชิ้นส่วนของด้วงสีเดียว ถกเถียงกันอยู่นาน ลู่หยวน ก็ได้กล่อมพวกเธอให้กินมันเข้าไปถ้ายังอยากวิวัฒนาการตัวเองให้รอดไปได้

 

Ch.39 การอพยพ

ในที่สุดพวกเขาก็กินมันแต่สุดท้ายก็ยังไม่มีใครพัฒนาขึ้น คืนนั้นเองเขาได้รับข้อความจากเพื่อนที่ไม่ได้ติดต่อกันนานบอกให้เดินทางไปที่กองทัพที่ห้าในเวลา 6.30 น. ตอนนี้มัน 5.40 น. แล้วลู่หยวนจึงได้รีบไปเร่งทุกคนเพราะเพื่อนของเขาบอกมาว่าทหารจะออกจากเมืองแห่งนี้แล้ว เมื่อขับออกมา หวงเจียหุย ก็ทนทักษะการขับรถของ ลู่หยวนไม่ไหวจนต้องขอไปขับแทนโดยให้หวังซีซี มานั่งที่ตักของเขา  หวงเจียหุย ก็ดูไม่พอใจที่เป็นแบบนั้น   ขับมาได้สักพักก็มาพวกเขาก็เริ่มถกเถียงกันเรื่องความคุ้มครองของคนในฐานะต่างๆในสังคม ชายคนอ้วนในกลุ่มเองก็บอกอะไรหลายอย่าง ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะรู้เยอะพอสมควร ในตอนที่ลู่หยวนกำลังจะถามเพิ่มโทรศัพท์เขาก็สั่น หวังเซียกง โทรมาหาเขาถามว่าเขาจะออกเดินทางไปพร้อมกับพวกทหารรึเปล่าและเมื่อคุยกันเสร็จเขาก็เปิดเช็คข้อความ หวังเซ๊ยกง เธอส่งข้อความมาหาเขาหลายอัน เขารู้สึ่กว่าคงต้องไปอธิบายเรื่องนี้ให้เธอฟังแบบเห็นหน้าสักหน่อย

 

Ch.40 สูญเสียการควบคุม

เมื่อขับรถมาได้สักพัก สองข้างทางที่เคยเป็นแค่หญ้าตอนนี้กลับกลายเป็นป่าหมดแล้ว ดูเหมือนทุกแห่งจะกลายเป็นที่อันตรายและทุกคนก็ได้ถกเถียงกันเรื่องการเผาป่าพวกนี้เพราะป่านี้อาจกลายเป็นแหล่งเพาะพันธุ์ของพวกแมลงได้  ขับมาได้สักพักอยู่ๆก็เกิดระบเดขึ้นและได้พบกับนกฮูกยักษ์ตัวสีดำนับร้อยตัวที่โผล่ขึ้นบนท้องฟ้า ลู่หยวนจับดาบขึ้นมาและบอกให้ทุกคนลงจากรถ เขาหยิบขนนกที่ร่วงลงมาดูและพบว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตในระดับสีฟ้า  หวงเจียหุย ได้ถามลู่หยวนเรื่องเอาไรเฟิลออกมายิงพวกนกแต่ก็โดนลู่หยวนห้ามเนื่องจากมันจะทำให้ทหารมองกลุ่มพวกเขาแปลกไปจากเดิม เขาเก็บขนนกขึ้นมาหวังว่าจะเอามันไปสร้างอย่างอื่นได้   หวงเจียหุยจนต้องถามว่าเขาเก็บมันมาทำไมและได้รู้ความจริงที่ว่าของพวกนี้สามารถเอาไปสร้างของต่างได้แต่ก็สายไปแล้วที่เธอจะเก็บของพวกนั้นเนื่องจากคนอื่นๆได้เก็บพวกมันไปหมดแล้ว  รถเริ่มเคลื่อนที่อีกครั้ง พวกเขาโดนโจมตีอีก 2-3 ครั้งแต่การโจมตีครั้งต่อๆมาไม่ได้มาจากทางอากาศและเดินทางมากได้ 4 ชม. ก็ได้มาถึงเมืองเหอตรงและพบว่าที่นั่นมีการตรวจคนเข้าเมืองด้วย พวกเหอตง เหมือนกับจะร้อนใจเพราะพวกเขามีไรเฟินแต่คนอื่นที่เดินทางมาก็มีปืนเช่นกัน บางคนถึงกับไปตะโกนด่าเรื่องการตรวจสอบแต่ฝ่ายตรวจคนเข้าเมืองก็ยังบอกอยู่ว่านี่เป็นมาตรการรักษาความปลอดภัยเพื่อไม่ให้เมืองต้องเสี่ยงอันตรายใดๆ หลายคนถึงกับหมดความอดทนและก่อการจราจลขึ้นมา

 

Ch.41 ห่างออกไป

ตำรวจต่างก็เริ่มปราบการจลาจลและบอกว่าการมีปืนไว้ครอบครองเป็นเรื่องที่ผิดของเมืองนี้และใครก็ตามที่อยากเข้าเมืองก็ต้องส่งมอบอาวุธมา  ลู่หยวน บอกทุกคนให้ส่งอาวุธให้กับตำรวจแต่ หวงเจียหุย ก็ไม่พอใจที่ได้ยินแบบนั้น อยู่ๆเธอก็โทรหาสามีเก่า เธอไม่ค่อยอยากโทรหาเขาเท่าไหร่แต่ลูกสาวเธอก็ยังอยู่กับเขาอยู่  เมื่อาสมีของเธอมาถึงเขาก็ถามถึงพวกลู่หยวน  ในที่สุดพวกเขาก็โดนยึปืนและไปลงทะเบียนเพื่อเข้าเมือง ที่ตรวจการเจ้าหน้าที่จะดูทักษะแต่ละคนและมอบหมายนหน้าที่ให้โดยไม่ได้สอบถามเจ้าตัวเลย

 

Ch.42 การเช่าบ้าน

ลู่หยวนขับรถไปที่กลางเมืองเพื่อที่จะเช่าบ้านแบบสองห้องนอนและพูดถึงการใช้ไฟฟ้าของเมืองนี้ เมืองนี้ไม่มีไฟฟ้าใช้นอกจากโณงงานผลิตเพราะกำลังผลิตนั้นไม่พอที่จะแจกจ่ายไปทั่วทั้งเมืองได้  แต่เมื่อมาถึงบ้านเขาก็ต้องหงุดหงิดเพราะที่นี่นั้นรับแสตมป์อาหารเป็นหลัก ลู่หยวนยังคงยืนกรานที่จะจ่ายเป็นเงินแทนที่จะเป็นอาหารของเขา เขาให้เจ้าของบ้านไปแลกมันเองโดยคิดจากอัตราแลกเงินในปัจจุบัน ในตอนที่เขาขนของเข้ามบ้านและกำลังจะอาบน้ำอยู่ๆเขาก็ลุกพรวดขับรถออกไปที่จุดตรวจคนเข้าเมือง เขามองไปมาสักพักและพบกับ หวงเจียหุย เธอประชดเขาเล็กน้อยแต่ก็อุ่นใจที่เห็นเขา เธอตัดพ้อไปมาเรื่องที่เสียลูกสาวแต่แล้วอยู่ๆในตอนที่เขามองหน้าเธอ เธอก็เข้ามาจูบเขา

 

Ch.43 ความชำนาญ

เมื่อโดนแบบนั้น ลู่หยวน ก็คึกและเริ่มรุกขึ้นเรื่อยๆแต่ในตอนที่จะทำ หวงจียหุยก็ขัดว่า หวังซี่ซี นั้นรออยู่ที่บ้านแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านเขาก็ต้องผิดหวังและกดอารมณ์ตัวเองไว้ เขาไปจดจ่อกับการฝึกของเขา เขาพัฒนาทักษะดาบขึ้นมาอีก 15 ระดับในการฝึกไม่กี่ชั่วโมงและขึ้นมาเลเวล 20 ได้แล้ว เขาได้ใช้แต้มทักษะ 5 คะแนนไปกับทักษะดาบแม้ว่ารู้จะใช้กับทักษะอื่นได้ อยู่ๆเขาก็มีประสาทสัมผัสที่ชัดเจนขัน้ เขารู้สึกได้ว่ามีแมลงสาบอยู่ใต้เตียงแอบกินอาหารและสองสาวที่นอนอยู่ห้องข้างๆที่กำลังหลับไหลดูเหมือนเขาจะได้ทักษะการรับรู้มา ตอนนี้เขาสามารถตรวจสอบพื้นที่ 10 ม.รอบตัวได้แต่มันจะตรวจสอบได้เพียงสิ่งที่เคลื่อนไหว เขาเปิดสเตตัสขึ้นมาดูและพบว่าทักษะดาบของเขาเปลี่ยนไป เขาเดาว่าทักษะดาบระดับต่างๆนั้นคงจะแตกต่างกันและประสิทธิภาภในการใช้งานก็แตกต่างกันด้วย ในคืนนั้นเขาใช้เวลาทั้งคืนเพื่อฝึกฝันแต่ก็ไม่อาจสามารถบรรลุได้

 

Ch.44 ความรังเกียจ

เขาออกมาสำรวจเมืองและพบว่าที่นี่ไม่มีการขาดแคลนอาหารเลย เขาพบว่าพืชผักที่นี่มีราคาแพงอย่างมาก เนื้อสัตว์เองก็แพงด้วย เขาพบว่าเนื้อพวกนี้อยู่ในระดับสีขาวและก็ยังมีราคาแพงอีกด้วย เขาเดินไปสักพักจนสุดท้ายต้องตัดในใจแลกเงินที่มีบางส่วนเพื่อซื้ออาหารที่จะให้พวกเขาอยู่กันไปได้สักพัก เขาเดินไปสักพักก็พบกับกลุ่มคนอพยพ พวกคนในเมืองต่างก็รังเกียจพวกคนอพยพ ลู่หยวน บอกเว่าเขาเองก็เป็นคนอพยพด้วยแต่แล้วก็โดนใส่ร้ายว่าเป็นฆาตกรจนต้องแอบหนีออกมา เมื่อกลับมาถึงบ้าน หวงเจียหุย ก็ประหลาดใจกับอาหารที่มี เธอถึงกับแปลกใจไม่คิดว่าเขาจะมีเงินเหลืออยู่ เธอจึงได้ชวนเขาไปแลกเงินให้เป็นทองแต่ก็โดนลู่หยวนห้ามไว้เพราะวันนี้เขาไปก่อเรื่องมาแล้ว

 

Ch.45 การกุศล

ลู่หยวนอธิบายสถาการณ์ให้เธอฟัง เธอโกรธมากเมื่อรู้เรื่องที่คนของเมืองหูตงปฏิบัตต่อคนจากเมืองตงหู่ แต่ลู่หยวนก็บอกให้เธอเลิกคิดเรื่องนี้ เธอรับฟังอย่างดีและถามถึง หวังซีซี เมื่อลู่หยวนบอกว่าเธอออกไปเล่นข้างนอก หวงเจียหุย ก็จะตามไปด้วยแต่ก็โดนลู่หยวนทวงคืนเรื่องที่ติดค้างเมื่อวันก่อนจนทั้งสองคนเริ่มทำเรื่องอย่างว่ากัน ในตอนที่กำลังทำอยู่นั้น หวังซีซี ก็กลับมาที่บ้าน  หวังซีซี นั้นไม่กล้วเข้ามาในบ้านเพราะมีเสียงอย่างว่า เมื่อทั้งคู่ทำเสร็จ หวงเจียหุย ได้บ่นนิดหน่อยก่อนที่จะเรียก หวังซีซี กลับเข้ามาในบ้าน 

แม้จะมีเรื่องทะเลาะกันระหว่างสองเมืองแต่รัฐบาลก็พยายามห้ามปรามเนื่องจากต้องการที่จะใช้แรงงานให้มากที่สุด  มีพื้นที่แห่งหนึ่งซึ่งมีรถบรรทุกแล่นเข้าออกทุกวัน พื่นที่ทำงานตรงนั้นลึกลไปกว่ากว่าสิบเมตร ทุกคนอยากรู้ว่าที่นั่นกำลังทำอะไรอยู่กันแน่แต่ก็ต้องอดเนื่องจากที่นั่นโดนคุ้มกันอย่างดีโดยพวกทหาร

 

Ch.46 เข้าป่า

ทั้งลู่หยวน และ หวงเจียหุย นอนเล่นกันบนเตียงจนถึงเช้า สุดท้าย ลู่หยวนก็ต้องลุกขันไปแต่งตัว เขาลุกขึ้นไปฝึกดาบต่อเป็นเวลา 1 ชม.ปล่อยให้สองสาวได้นอนพักผ่อน เขากินข้าวเช้าเสร็จและออกไปตลาด เขาพบกับหนังสือพิมพ์ที่เขียนไว้ว่ารับซื้อทุกอย่าง  การผสมครั้งแรกของดาบกับขนนกฮูกดำนั้นไม่ได้ผล ครั้งที่สองเขาลองตัดขนเป็นชิ้นเล็กผสมเข้ากับเสื้อแต่ก็ล้มเหลวอยู่ดี เขาลองอยู่อีกหลายครั้งและพบว่าขนนกฮุกดำผสมเข้ากับของที่ใช้ในประจำวันได้อย่างง่ายดาย มันยังปรับปรุงคุณสมบัติและเพิ่มความเร็วให้กับของนั้นๆด้วยแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ยอมเสียมันเปล่าๆ เขาเอามันไปปรับปรุงพวกรองเท้าและอุปกรณ์อื่นๆ เขารุ้ว่าขนที่มีอยู่อันเดียวนี้คงไม่พอแน่ๆ เขาต้องการมากกว่านี้  เขาออกไปที่ตลาดไปที่ร้านแห่งหนึ่งเพื่อซื้อขนนกโดยบอกว่าจะเอาไปทำเครื่องเกราะกันกระสุนและพบว่าคงต้องใช้ 30-40 ขนเลยทีเดียว เขาต่อรองราคากับขนขายสักพัก ในตอนที่ได้ของและกำลังจะกลับนั้นเขาก็โดนคนตัวใหญ่ขวางเอาไว้ เซียนต้ากุย นี่เอง เมื่อสอบถามไปเกี่ยวกับขนนกฮูกดำ ชายคนนั้นก็บอกที่ที่จะหาพวกมันได้แต่มันเป็ฯที่อันตรายมากซึ่งเป็นที่ที่ชายคนนั้นทำงานอยู่ ชายคนนั้นได้บอกถึงเรื่องการหาอาหารของเมืองและการเข้าป่าเป็นสิ่งที่พวกโดนคุมขังอย่างเขาต้องทำให้เมืองนี้ เขาได้นัดแนะว่าจะมาพบกับ ลู่หยวน เพื่อแนะนำเพื่อนอีกคนให้รู้จักในวันพรุ่งนี้

 

Ch.47 อุปกรณ์ใหม่

ลู่หยวน เดินกลับบ้านที่บ้านและพบกับคนแปลกหน้าสองคนที่กำลังออกไป เขาถามว่าพวกนั้นเป็ฯใครแหละหวงเจียหุยก็บอกว่าพวกทั้งเอาเอกสารเกี่ยวกับการลงทะเบียนเรียนมาให้ หวังซีซี ไปอ้อน ลู่หยวน ว่าเธอยังไม่อยากไปเรียนจนเขาต้องตามใจ  ลู่หยวน ขอตัวออกไปทำอย่างอื่น  ด้วยการบาดเจ็บที่ขาดก่อนหน้านี้ทำให้เขาต้องเพิ่มความแข็งแกร่งที่กางเกงตัวเองก่อน  เขาได้ผสมขนนกทั้งหมดที่ได้มานั้เข้ากับกางเกง กางเกงเองก็ค่อยๆเปลี่ยนสีกลายเป็นสีดำคล้ายๆสีของขนนก เขารวมขนนกเข้ากับกางเกงกว่า 28 ชิ้น ตอนนี้เขายังไม่ได้รีบร้อนทำเพิ่มเพราะ เซียนต้ากุย บอกว่าพรุ่งนี้คงได้ขนนกเพิ่มขึ้นมาอีก ตอนนี้กางเกงของเขาอยู่ในระดับหายากสีฟ้าแล้วแต่มันก็ยังคงเทียบกับเกราะกันกระสุนไม่ได้ เขาใช้ขนนกที่เหลืออีกสองอันผสมเข้ากับรองเท้าต่อ  ในวันต่อมา ลู่หยวน ได้ไปพบกับ เซียนต้ากุย และมีชายอีกสองคนอยู่ที่นั่นด้วย ชายสองคนั้นเคยทำงานที่โรงทิ้งขยะมา  ทั้งสี่คนได้ขับรถออกไปที่ป่า ในระหว่างทางก็ได้พบกับด่านมากมายที่มีทหารคุ้มกันอยู่ สุดท้ายแล้วรถก็ได้มาหยุดที่ศูนย์รายงานกลาโหมที่มีการคุ้มกันแน่นหนา

 

Ch.48 กลายเป็นหิน

ที่แห่งนี้รกร้างไปแล้ว ทั้งสี่คนได้พูดคุยกันว่าต้องไปเช่าอาวุธเพื่อทำการล่า  เมื่อขับมาที่แถวที่เช่าก็พบกันคนแถวนั้นหัวเราะออกมาเสียงดังและมองมาที่พวกเขา   เซียนต้ากุย ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นเป็นใครแต่คงมาจากเมืองเหอตง พวกเขาเคยสู้กันมาก่อนแล้ว  เมื่อได้ผ่านจุดตรวจตรงไปที่ล็อบบี้ก็ได้เจอกับชายห้าคนนั้นอีกครั้ง ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความโกรธเคือง  ลู่หยวนมัน่นใจว่าต้องสู้กันแน่ๆแต่ก็แปลกใจที่ เซ๊ยนต้ากุย เก็บอารมณ์อยู่  ห้าคนพวกนั้นคงเป็นพวกคอยก่อกวน  เมื่อห้าคนนั้นทำเอกสารเสร็จก็ดูเหมือนพวก เซ๊ยนต้ากุย จะโล่อกและได้เข้าไปในสำนักงานบ้างและเข้าไปเช่าอาวุธ คนในนั้นได้เสนอของหลาอย่างแต่ ลู่หยวน ก็ยังยืนกรานที่จะใช้ดาบอยู่ ของที่ให้เช่าเองราคาก็ไม่ใช่ว่าถูกเลย

 

Ch.49 มองไม่เห็น

เซียนต้ากุย ได้บอกว่าในหมู่ห้าคนนั้นเป็นวิวัฒนาการแล้วซึ่งสามารถล่องหนได้ซึ่งเรื่องนี้ทำให้ลู่หยวนถึงกับเครียดและรู้ว่าพวก เซียนต้ากุย ต้องการที่จะไปสู้กับคนพวกนั้น ในตอนแรกลู่หยวนจะถอนตัวจนให้คนที่เหลือนั้นเครียดและระวังตัว สุดท้าย เซียนต้ากุย ก็ได้เปลี่ยนใจที่จะไปที่อื่นแทน  ลู่หยวน ยังคงถามว่าที่นี่มีขนนกอยู่อีกหรือไม่ เมื่อ เซียนต้ากุย ยืนยัน เขาก็จะอยู่ต่อ  เซียนต้ากุยเองก็ยังถามเรื่องที่ ลู่หยวน วิวัฒนาการแล้วหรือยังแต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกับมาและเปลี่ยนหัวข้อทันที  อยู่ๆตอนนั้นเอง ลู่หยวน ก็ขอตัวเดินออกไปข้างๆและใช้ดาบในมือฟันเข้าไปที่กอไม้ ตอนนั้นเองก็มีเลือดไหลออกมาและได้มีคนโผล่ออกมาด้วย ชายคนั้นตกใจที่ลู่หยวนเห็นเขาได้  ลู่หยวน ขู่ว่าจะฆ่าชายคนนั้นทิ้งถ้าไม่บอกว่าคนที่เหลือนั้นอยู่ไหน ลู่หยวนไม่ได้กังวลเรื่องชายคนนี้ เขากังวลอาวุธสมัยใหม่มากกว่า  ชายคนนี้ยังคงคิดว่าคงเป็นแค่โชคที่ลู่หยวนหาเขาเจอ  พวกเซ๊ยนต้ากุยใช้ปืนยิงไปที่ชายคนนั้นแต่ก็พลาดเป้า อยู่ๆลู่หยวนก็กระโดดขึ้นไปข้างหน้าแล้วฟันจนชายคนนั้นล้มลงไปกองที่พื้น  ชายคนนั้นมั่นใจว่าคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ เขาถึงกับยอมบอกที่อยู่ของคนที่เหลือแต่เดินไปสักพักเขาก็ได้หันหลังกลับมาพบว่าชายคนนั้นใช้มีดกรีดคอตัวเองแล้ว  เขาหมดความภาคภูมิใจที่จะอยู่ต่อเมื่อสิ่งที่ตัวเองเชื่อมั่นถูกพังทลายลง

Ch.50 ปลิง

เซียนต้ากุยอธิบายระดับของสัตว์ต่างๆของเมืองนี้ให้ลู่หยวนฟัง  อยู่ๆจางเฉาคนในกลุ่มก็ตะโกนบอกให้หยุดเมื่อพบกับหนอนสีเขียวที่เกาะอยู่ตามใบไม้ พวกนี้คือปลิงกลายพันธุ์ถ้าไม่ดูดีๆคงอาจไม่พบมันได้ พวกเขาได้บอกให้ทุกคนเช็คตามร่างกายตัวเองเผื่อว่ามีพวกมันเกาะตามตัว  หยางดาเหวยได้อธิบายว่าพวกปลิงพวกนี้ไม่ใช่แค่เข้าไปดูดเลือดแต่ยังจจะวางไข่ไว้ในตัวซึ่งจะทำให้คนตายในเวลาไม่กี่วันและให้ลูกปลิงออกมาด้วย พวกเขาเดินหน้าต่ออย่างระมัดระวัง เมื่อได้เดินมาได้สักพักก็พบกับชายซูบผมคนหนึ่งนอนอยู่ที่พื้นซึ่งเป็นคนของอีกฝ่าย  ในตอนที่จะเข้าไปจัดการอีกฝ่ายก็ได้มีเสียงปืนดังขึ้นและเกิดการต่อสู้ขึ้น  ลู่หยวนสามารถรู้เส้นทางของกระสุนทั้งหมดที่ยิงออกมาได้  อยู่ๆเขาก็รู้สึกได้ว่ามีจุดสีดำๆกำลังพุ่งเข้ามาที่หัวของเขา เขาเอียงหัวไปด้านข้างและแสดงสีหน้าตกใจออกมา นี่เขาหลบกระสุนได้ !

รีวิวผู้อ่าน