ตอนที่ 109 ไม่เด็กแล้วนะ
หนิงเสี่ยวหลานเริ่มสั่นก่อนที่หวังซีซีจะมาถึงซะอีก เห็นได้ชัดว่าเธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอกำลังทรมาน ลู่หยวนมองนาฬิกาแล้วขมวดคิ้ว เขาประเมินสภาพร่างกายของเธอสูงเกินไป แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะทนได้ไม่ถึง 30 วินาทีด้วยซ้ำ
ลู่หยวนเปลี่ยนมาเป็นจริงจังและพูดว่า “ตั้งท่าไว้ เหลืออีก 9 นาที!”
หนิงเสี่ยวหลานดูตกใจกลัว ดวงตาของเธอมีน้ำตาคลอ ในที่สุดหวังซีซีก็มาถึง เธอได้ยินจากซันเสี่ยวหวู่เรื่องการฝึก จึงพูดอย่างตื่นเต้นว่า “พี่ลู่ ฉันได้ยินว่าพี่กำลังสอนศิลปะการต่อสู้ให้เรา! ถึงฉันจะชอบดาบมากกว่า แต่มีดก็เท่ดีเหมือนกัน พี่ต้องสอนฉันจนกว่าฉันจะทำได้อย่างพี่นะ!”
ลู่หยวนมองสีหน้าตื่นเต้นของเธอแล้วพูดว่า “แล้วเธอจะยิ้มไม่ออก”
“คุณหวัง ดาบเป็นอาวุธที่อ่อนแอที่สุดนะ ในสมัยโบราณ คนใช้มันเป็นเครื่องประดับหรืออุปกรณ์ในการทำพิธีทางศาสนา มันไม่แข็งแกร่งพอที่จะฆ่าสัตว์กลายพันธุ์หรอก อาวุธที่ดีที่สุดคือมีด” หลินเสี่ยวจีแย้ง
หวังซีซีย่นจมูกแล้วถามว่า “งั้นทำไมพวกวีรบุรุษสมัยโบราณถึงใช้ดาบกันล่ะ?”
“อย่าเชื่อสิ่งที่อ่านในนิยายซิ” หลินเสี่ยวจีทนความใสซื่อของเธอไม่ได้
“นาย......เกินไปแล้วนะ!” หวังซีซีพูดไม่ออก เธอรู้สึกหงุดหงิดจริงๆ
“พอแล้ว! เลิกเถียงกันได้แล้ว ถ้าอยากจะเรียนก็ตั้งท่าซะ ทั้งสองคนมีสภาพร่างกายที่ดีกว่าหนิงเสี่ยวหลาน เพราะงั้นฉันจะคาดหวังไว้สูงกว่า เอาเป็น 20 นาทีสำหรับเธอสองคน ถ้าลุกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะบอก ก็เก็บข้าวของออกไปเลย! ฉันไม่ฝึกให้คนขี้เกียจ” ลู่หยวนพูดอย่างไร้ความรู้สึก ถ้าพวกเขาขาดความมุ่งมั่น เลี้ยงเอาไว้ก็เปลืองเปล่าๆในช่วงเวลาโกลาหลเช่นนี้
ทุกคนหวาดกลัวลู่หยวนและพากันจริงจังขึ้นมาทันที
หวังซีซีไม่มีความสุขกับสิ่งที่เขาพูด เธอถามเขาว่า “แล้วฉันล่ะ?”
“เธอ?” ลู่หยวนมองเธออยู่แปบนึงแล้วพูดว่า “นั่นรวมถึงเธอด้วย”
หวังซีซีเม้มปาก เธอแค่อยากรู้ว่าเธอสำคัญกับเขาแค่ไหน อย่างไรก็ตาม ลู่หยวนก็พูดตรงเกินไป เขาทำร้ายความรู้สึกของเธอ
“รออะไรอยู่ล่ะ? ทำซิ!” ลู่หยวนพูดพร้อมจ้องหวังซีซี
ทุกคนมองหน้ากันและรีบฝึกตั้งท่าทันที มีเพียงหวังซีซีที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“ฉันไม่ทำ!” หวังซีซีพูด เธอหงุดหงิดอย่างชัดเจน
“ถ้าเธอไม่พยายามฝึกพื้นฐาน แล้วเธอจะเรียนศิลปะการต่อสู้ได้ยังไง? งั้นก็ออกไปเลย!” ลู่หยวนพูดประชด เขารู้สึกว่าเขาผ่อนผันให้เธอมากไปแล้ว และนั่นทำให้เธอแสดงออกเช่นนี้
หวังซีซีโกรธจัด เธอรู้ว่าทุกคนกำลังตัดสินเธออยู่ด้านหลัง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่พูดว่า “ฉัน ฉันเกลียดพี่!”
ทันใดนั้นเธอก็วิ่งออกไปพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ลู่หยวนโกรธมากแต่เขาไม่ตามไปดู เขารู้ว่าเธอวิ่งหนีไปได้ไม่นาน เขาคิดว่าอีกเดี๋ยวเธอก็กลับมา เขาผิดหวังเนื่องจากมันจะเสียเปล่าจริงๆถ้าเธอไม่คิดที่จะฝึกฝนเพื่อพัฒนาพรสวรรค์ของเธอให้แข็งแกร่งขึ้น ตั้งแต่เขาอัพเกรดขึ้นเลเวล 7 พลังของเขาก็เพิ่มขึ้นช้ามาก แต่ความเครียดของเขาพุ่งขึ้นอย่างมากมาย แม้ว่าตอนนี้จะสงบสุขดีก็เถอะ ไม่มีใครรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ไปอีกนานแค่ไหน ความเครียดทำให้เขาอดทนได้น้อยลงและโกรธง่ายขึ้น
ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆด้วยซ้ำ พวกเขาสังเกตเห็นสีหน้าโกรธจัดของลู่หยวน หนิงเสี่ยวหลานถึงขีดจำกัดแล้ว ขาของเธอสั่นอย่างรุนแรง เหงื่อไหลลงมาตามหน้าผากที่ซีดขาวของเธอ เธอพยายามอดทนเนื่องจากกลัวว่าจะถูกไล่ออกไปอีกคน ผ่านไป 1 นาที โฮวตงก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาอายุเกือบ 50 ปีแล้ว แถมอ้วนลงพุงอีกต่างหาก ครู่ต่อมา จ้าวกังและซันเสี่ยวหวู่ก็ไม่ไหวเช่นกัน หลังจากนั้นอีก 2 นาที เฉินเชียนฟงและหลินเสี่ยวจีก็ถึงขีดจำกัดเช่นกัน
ถึงแม้หลินเสี่ยวจีจะเป็นผู้รอดชีวิตที่วิวัฒนาการแล้ว เขาก็ยังใหม่มาก เขาไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงมากเท่าไรเนื่องจากการอดอาหาร ลู่หยวนมองนาฬิกาแล้วเห็นว่าไม่มีใครอยู่ได้ถึงสามนาทีสักคน สภาพร่างกายของพวกเขาแย่มาก มีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างตัวเขากับคนพวกนี้ แย่ซะยิ่งกว่าช่องว่างระหว่างเขากับหวงเจียฮุยและหวังซีซีอีก ทั้งสองคนนั้นได้กินเนื้อดีๆจากสัตว์กลายพันธุ์ที่แข็งแกร่งมามากมาย ร่างกายของพวกเขาน่าจะประมาณ 10-11 แต้ม
ลู่หยวนไม่สนใจจะสอนต่อ เขาเริ่มเป็นกังวล
“5 นาทีแล้ว ทำไมหวังซีซียังไม่กลับมาอีก?”
พวกเขาผ่านอะไรหลายอย่างมาด้วยกันตั้งแต่เกิดการกลายพันธุ์ขึ้น หวงเจียฮุยและหวังซีซีกลายเป็นครอบครัวของเขาไปแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่สนใจเธอ เขาเอาแต่ดูนาฬิกาแล้วก็เริ่มใจหาย เธอหนีไปจริงๆหรือ? แล้วถ้า......? ผู้หญิงมักจะจริงจังกับเรื่องล้อเล่นเกินไปเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงวัยหนุ่มสาว เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่พูดแบบนั้นกับเธอต่อหน้าทุกคน เขารู้สึกผิดหวังมากขึ้นกว่าเดิม
สุดท้าย ลู่หยวนก็ตัดสินใจไปดูเธอ เขาห่วงเธอมากจริงๆ ลู่หยวนหันไปทางเฉินเชียนฟงแล้วพูดว่า “ช่วยฉันทดสอบพวกเขาหน่อยนะ ฉันจะออกไปข้างนอกสักพัก พอฉันกลับมาช่วยบอกให้รู้ด้วยว่าใครทำได้เท่าไร”
เฉินเชียนฟงเป็นคนที่เชื่อถือได้มากที่สุดในกลุ่ม เขาเป็นคนที่ทำการประเมินผลได้ดีที่สุด เฉินเชียนฟงไม่พูดอะไร เขาแค่พยักหน้าเท่านั้น ลู่หยวนเอามีดของเขาออกมาและเดินไปรอบๆเขตเมือง นึกเอาว่าหวังซีซีจะไม่ไปจากที่นี่ สองสามนาทีต่อมา เขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนร้องไห้
ลู่หยวนรู้สึกโล่งอก เขารีบวิ่งไปตามทิศทางของเสียงนั้นจนมาถึงอาคารที่พัก 7 ชั้น หนึ่งในไม่กี่ตึกที่ดูปลอดภัย เขาเปิดลูกกรงและวิ่งขึ้นไปที่ชั้น 5 ประตูห้อง 501 เปิดกว้างเอาไว้ และหวังซีซีกำลังนั่งร้องไห้อยู่ในห้องนั่งเล่น ร้องเหมือนไม่มีใครดูอยู่ เธอไม่ได้สังเกตเห็นลู่หยวนที่ยืนอยู่ตรงนั้นมาสักพักแล้ว
“ซีซี กลับบ้านเถอะ” ลู่หยวนพูด
เมื่อหวังซีซีได้ยินเสียงเขา เธอก็ลุกขึ้นเช็ดน้ำตาทันที “มาที่นี่ทำไม?” เธอพูดอย่างวางมาด “ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวซิ! พี่ไม่ได้บอกเหรอว่าจะไล่ฉันออกจากบ้านถ้าฉันไม่ฝึกตั้งท่า 20 นาที? นี่ไง ฉันออกมาแล้วไง แล้วพี่จะมาทำไมอีก?”
ลู่หยวนถอนใจเมื่อรู้สึกได้ถึงความโกรธของเธอ เขาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ปัดฝุ่นออกจากเก้าอี้ยาวแล้วนั่งลง
หวังซีซียังคงร้องไห้ไม่หยุด เธอโกรธมากที่ลู่หยวนเดินเข้ามาในบ้านและนั่งลงเหมือนกับว่าเขาเป็นเจ้าของบ้าน เธอดึงเขาลุกขึ้นแล้วพูดว่า “นี่เป็นบ้านฉัน! แล้วฉันก็ไม่ต้อนรับพี่! ออกไป!”
“ขอนั่งสักแปบก็ไม่ได้เหรอ?” ลู่หยวนถาม
“ไม่ได้! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ ลุกขึ้น!” หวังซีซีลากแขนเขาแต่ไม่นานเธอก็เหนื่อย
เด็กหญิงโกรธยิ่งขึ้นกว่าเดิม และพูดว่า “พี่ชอบรังแกฉันอ่ะ ชอบดุฉันต่อหน้าทุกคนด้วย! ฉันเกลียดพี่! ฉันเกลียดพี่! พี่อยากไล่ฉันออกมาเหรอ? ได้! ฉันจะไป! ฉันจะไม่กลับไปกับพี่อีกแล้ว!” เธอเริ่มร้องไห้อีกครั้งเมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่ถูกดุว่า
ลู่หยวนถอนใจขณะที่มองใบหน้าที่กำลังร้องไห้ด้วยความเสียใจของเธอ เขาถามว่า “จะให้พี่ทำยังไงเธอถึงจะกลับบ้านกับพี่?”
“ขอโทษซิ!” หวังซีซีพูดพร้อมกับหันกลับมา
ลู่หยวนยอมประนีประนอมและพูดว่า “ได้ พี่ไม่ควรดุเธอ พี่จะไม่ดุเธอต่อหน้าทุกคนอีกแล้ว”
“พี่คิดว่ามันง่ายยังงั้นเลยเหรอ?” หวังซีซีพูดพลางเชิดหน้าขึ้น
“พี่ขอโทษแล้วไง เธออยากได้อะไรอีกล่ะ?” ลู่หยวนถาม
“ฉัน ฉันอยากให้พี่จูบฉัน” หวังซีซีพูดเบาๆ
“ไม่มีทาง!” ลู่หยวนปฏิเสธเธอตรงๆ “เธอคิดแบบนั้นได้ยังไงเนี่ย? เธอยังเด็กอยู่นะ”
“ไม่เด็กแล้วนะ! อะไรที่พี่หวงทำได้ฉันก็ทำได้” หวังซีซีจับมือเขาแล้วเอามาวางไว้ที่หน้าอกของเธอพร้อมด้วยแก้มแดงๆ
ลู่หยวนรู้สึกว่ามือเขากำลังร้อนจึงรีบดึงกลับอย่างรวดเร็ว “แต่......แต่เธอยังไม่ถึง 14 ปีเลยนะ! จะทำได้ยังไงเล่า?”
ลู่หยวนไม่รู้ว่าเขาจะตอบสนองยังไงดี หวังซีซีเชิดหน้าขึ้นน้อยๆแล้วพูดว่า “นี่เดือนมีนาคมแล้ว ฉันอายุ 14 แล้วนะ ฉันไม่รู้ว่าจะรอดชีวิตไปจนโตเป็นสาวได้รึเปล่า ฉันแค่อยากรู้ว่าจูบนี่มันรู้สึกยังไง”
หวังซีซีหลับตาแล้วเงยหน้าขึ้น ลมหายใจของเธอกระชั้นถี่ ลู่หยวนถูกดึงดูดด้วยริมฝีปากชุ่มฉ่ำ ผิวที่เรียบลื่น และใบหน้าที่น่ารักของเธอ หัวใจของเขาเต้นเร็วกว่าปกติ แต่เขายังมีสติและเหตุผลมากพอที่จะควบคุมความอยากของตัวเองเอาไว้ได้และพูดว่า “ไม่”
ในตอนที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง หวังซีซีก็หยุดเขาด้วยริมฝีปากของเธอ และสอดลิ้นของเธอเข้าไปในปากของเขา ลู่หยวนตาโตด้วยความตกใจ เขาไม่อยากจะเชื่อ ชายหนุ่มสับสนและไม่แน่ใจว่าเขาควรจะผลักเธอออกไปดีหรือไม่ ริมฝีปากของเธอนุ่มนิ่มและหวานล้ำ ลิ้นของเธอราวกับปลาตัวน้อยที่กำลังพยายามหลบหนี หวังซีซีพิงร่างของเธอลงมาที่ตัวเขาอย่างอ่อนแรง ทำให้หน้าอกของเธอแนบชิดติดกับหน้าอกของเขา ลู่หยวนรู้สึกได้ถึงความเต่งตึงกลมมนนั้น
พวกเขากอดกันจนกระทั่งหวังซีซีหายใจไม่ออก ริมฝีปากของเธอชุ่มฉ่ำมากขึ้นเพราะจูบที่ทำให้ลู่หยวนลืมตัว หวังซีซีก้มหน้าลงอย่างเขินอาย
“ฉัน......ฉันเป็นเด็กไม่ดีรึเปล่า?” เธอถามอย่างกระวนกระวาย
“ไม่หรอก เธอเป็นเด็กที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาต่างหาก” ลู่หยวนปลอบใจเธอ
“เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ต่ออีกหน่อยได้ไหม?” หวังซีซีพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามอง นั่นเพียงพอแล้วที่จะทำให้เด็กหญิงพอใจ
“ได้ซิ” ลู่หยวนถอนใจ เขาต้องรับผิดชอบหลังจากทำเรื่องผิดพลาดลงไป
หวังซีซีมีความสุขมาก เธอดูเหมือนเพิ่งจะได้จิบน้ำผึ้งรสชาติหวานล้ำเข้าไปเมื่อได้ยินคำตอบของเขา