px

เรื่อง : ฮูหยินข้าดีเลิศประเสริฐสุด
ตอนที่ 24 บุรุษที่เจ้าใฝ่หา


ทว่า…ตี้เจวี๋ยเฉินมิได้อยู่ที่เทียนตี้ฝู่กระนั้นหรือ ? เหตุใดเขาจึงมาโผล่ที่นี่ได้ ?...ทั้งยังปรากฏกายในเรือนตระกูลเฟิ่งอีกด้วย

 

จันทราเริ่มสาดส่องแสงสว่างกระจ่างพร่างพราย

 

ขณะที่เฟิ่งฉู่เกอเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย นัยน์ตาทั้งคู่ของนางทอประกายแวววาวสดใส

 

“ท่านคือตี้เจวี๋ยเฉินกระนั้นหรือ ? มิทราบอยากรบกวนท่านช่วยข้าสักเรื่องจะได้หรือไม่ ?”

 

อีกฝ่ายคลี่ยิ้มน้อมรับ นี่คือครั้งแรกที่สาวน้อยผู้นี้เอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากเขา ไหนเลยเขาจะไม่รีบตอบรับคำ

 

“แน่นอน”

 

“รบกวนท่านช่วยตามข้ามา---”

 

กล่าวจบ เฟิ่งฉู่เกอก็เหาะเหินกลับมายังที่พำนัก

 

ยามนี้ พวกจื่อหลานต่างรั้งรอนางอยู่ในเรือนน้อยสายนทีด้วยท่าทีกระวนกระวาย ทุกคนล้วนตระหนักดีว่าหากตนหุนหันไปตามหาคุณหนู ย่อมกลับกลายเป็นภาระ เช่นนั้น ในสถานการณ์เยี่ยงนี้ พวกนางจำต้องรั้งรอฟังข่าวด้วยความอดทน

 

เพียงเสียงฝีเท้าคนดังขึ้นที่ด้านนอก

 

ดรุณีน้อยทั้งสามก็รีบกระวีกระวาดออกไปในทันที

 

“คุณหนู…เป็นท่านจริง ๆ คุณหนูไม่เป็นไรใช่หรือไม่เจ้าคะ วิเศษไปเลย !”

 

เพียงเห็นหน้าเฟิ่งฉู่เกอ จื่อหลานก็ส่งเสียงร้องรับเป็นคนแรกด้วยความตื่นเต้นยินดี

 

เฟิ่งฉู่เกอช่วยลูบหลังปลอบใจ

 

“ข้าไม่เป็นไรแล้ว ไม่มีอันใด ดูเถิดว่าข้าพาผู้ใดมาด้วย ?”

 

“ผู้ใดหรือเจ้าคะ ?”

 

สิ้นคำกล่าวตี้เจวี๋ยเฉินก็ก้าวผ่านบานประตูเข้ามาพอดี

 

เขาคาดเดาไม่ถูกจริง ๆ ว่าเฟิ่งฉู่เกอประสงค์ให้เขากระทำสิ่งใด เช่นนั้นภายใต้สถานการณ์เยี่ยงนี้เขาจึงกระทำตนไม่ถูก

 

เพียงตี้เจวี๋ยเฉินปรากฏกายเบื้องหน้าพวกจื่อหลาน สาวน้อยทั้งสามพลันตกอยู่ในอาการตกตะลึงพรึงเพริดตัวแข็งค้าง

 

บุรุษผู้นี้…รูปงามเหนือคำบรรยายอย่างแท้จริง ! !

 

“คุณหนู…เขา…เขา…คือ… ?”

 

“ตี้เจวี๋ยเฉิน มิใช่เขาคือบุรุษที่เจ้าใฝ่ฝันถึงกระนั้นหรือ ?””

 

เฟิ่งฉู่เกอสรรพยอกหยอกเย้า

 

ได้ยินคำกล่าวของอีกฝ่าย สีหน้าของตี้เจวี๋ยเฉินพลันหม่นมัวลงทันใด

 

ที่สุดในคืนพระจันทร์เต็มดวงแห่งราตรีนี้ เขาก็สามารถเผยโฉมหน้าที่แท้จริงภายใต้พิษร้ายที่แทรกซึมในร่าง เดิมทีเขาคิดว่านางย่อมต้องตื่นเต้นประหลาดใจ ไหนเลยจะคาดคิดว่านางกลับมีปฏิกิริยาเช่นนี้

 

“อ้าว ? แล้วอาเฉินเล่า ?”

 

เสียงผู้เป็นนายเอ่ยถาม หลังสอดส่ายสายตาหาจนทั่วทว่ากลับไม่พบแม้เพียงเงาของเด็กน้อยผู้นั้น

 

“พวกเราก็ไม่รู้เจ้าค่ะ…ตอนที่พวกเรากลับมา อาเฉินก็ไม่อยู่แล้วเจ้าค่ะ”

 

สีหน้าของเฟิ่งฉู่เกอแปรเปลี่ยนในทันที

 

ค่ำคืนนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย

 

หากแต่ไม่ว่าอย่างไร อาเฉินจะต้องไม่เป็นไร !!

 

“ข้าจะออกไปตามหาอาเฉิน !”

 

นางรีบรุดออกไปโดยทิ้งถ้อยคำสั่งเสียไว้เพียงเท่านั้น

 

“คุณหนู… พวกเราไปด้วยเจ้าค่ะ”

 

“พวกเจ้าอยู่เฝ้าเรือนเถิด หากอาเฉินกลับมาแล้วไม่พบผู้ใดจะทำเช่นไร ?”

 

เพียงสิ้นคำสั่ง ร่างของนางก็หายกลืนเลือนไปกับความมืดมิดอีกครา

 

ตี้เจวี๋ยเฉินยังคงยืนค้างอยู่ที่บานประตู เขาส่งสายตามองสาวน้อยร่างบางที่รีบรุดพรวดพราดออกไปด้วยความรู้สึกอันเฝื่อนขมระคนหวานชื่น

 

ความหวานชื่นอันเกิดแต่ความยินดีที่นางห่วงใยอาเฉินผู้ต้องพิษ กระทั่งร่างกลับกลายเป็นเด็กน้อย

 

ความเฝื่อนขม อันเกิดแต่การที่เขามาปรากฏกายเบื้องหน้านางเช่นนี้ นางกลับจดจำเขามิได้

 

ตี้เจวี๋ยเฉินถอนหายใจเบา ๆ คราหนึ่ง ก่อนจะถ่ายถอนหายใจออกมาอีกคราหนึ่ง

 

เขาแหงนหน้าขึ้นมองดวงจันทราที่ลอยเด่นอยู่เหนือเวหา คล้ายเวลาของเขาใกล้จะสิ้นสุดแล้ว

 

นัยน์ตาคู่นั้นทอประกายระยิบระยับคราหนึ่ง ก่อนร่างสูงโปร่งจะหันหลังก้าวตรงออกไป

 

เฟิ่งฉู่เกอออกติดตามค้นหาอาเฉิน กระทั่งแทบจะพลิกเสาเรือนตระกูลเฟิ่ง ทว่ากลับไม่พบแม้เพียงเงาของเด็กน้อย ยามนี้นางเริ่มกระสับกระส่ายร้อนใจอย่างหนัก

 

นางถูกใจอาเฉินน้อยผู้นี้ยิ่งนัก เขาเป็นเด็กที่เย็นชา ทั้งยังมีจิตใจที่ด้านชา

 

เด็กน้อยผู้นี้คล้ายคลึงกับนางเสียเหลือเกิน

 

ชาติภพในอดีต เฟิ่งฉู่เกอก็ไร้ญาติขาดมิตร ที่สุดเส้นทางชีวิตจึงนำนางมาสู่องค์กรนักฆ่า และกลับกลายเป็นมือสังหารเลือดเย็นที่ไร้หัวใจ

 

กระทั่งเมื่อนางถูกส่งผ่านข้ามกาลเวลามาถึงดินแดนแห่งนี้ ได้รับการดูแลเอาใจใส่จากบิดาบุญธรรม ได้พบกับพวกจื่อหลาน ชีวิตจิตใจของนางจึงแปรเปลี่ยน

 

นางไม่อาจทนปล่อยให้เด็กตัวน้อยเยี่ยงอาเฉินต้องแบกรับชะตากรรมอันโหดร้ายจนเกินทน เช่นนั้นนางจึงให้อาเฉินอยู่รั้งข้างกาย ให้เขาติดสอยห้อยตามนาง พร้อมมอบทุกสิ่งที่เขาปรารถนาต้องการ อยากเห็นเขามีความสุข อยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่เขา

 

***จบตอน บุรุษที่เจ้าใฝ่หา***

รีวิวผู้อ่าน

nongsom171717
1367 วันที่แล้ว

รอ


  แสดงความคิดเห็น