
1819 วันที่แล้ว
สมน้ำหน้า555

1819 วันที่แล้ว
สะใจ
สองคิ้วงามของเฟิ่งฉู่เกอขมวดแน่น สองเท้าหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินข้อเสนอ
เจ้าลูกกลมสีขาวราวหิมะในอ้อมแขนพยายามเบียดกายแนบชิดทั้งยังส่งเสียงครางหงิง ๆ ปั้นหน้าออดอ้อน
เห็นพฤติกรรมเช่นนั้นสุ่ยหวูจี้ย่อมเข้าใจว่าอีกฝ่ายเริ่มจะใจอ่อน ทว่าเสียงหัวเราะที่เย็นชาจากหญิงสาวกลับทำให้เขาต้องผงะจนหน้าหงาย---
“สองเท่า นับเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจ ทว่าใช่ทุกสิ่งจะสามารถใช้เงินตบหน้าซื้อหามาได้ วันนี้ข้ายังไม่มีอารมณ์จะขายแมวตัวนี้”
สุ่ยหวูจี้ยืนนิ่งอึ้งค้าง
ขณะที่สุ่ยอวี้เอ่อร์กลับต้องหน้าถอดสีเช่นเดียวกัน
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกเราคือผู้ใด ?”
“เจ้าคือผู้ใด ใครสน…”
เสียงเยาะเย้ยถากถางสวนกลับทันควัน
สุ่ยอวี้เอ่อร์หน้าถอดสีย่ำแย่เสียยิ่งกว่าเก่า นางยืดคอเกร็งร่างเสียงแข็ง
“ข้าจะเอาแมวตัวนี้ !”
ม่านตาของเฟิ่งฉู่เกอหรี่เล็กลงในทันที เมื่อประเมินสถานการณ์ได้ว่ายามนี้ ผู้ที่ยืนเต้นเร่า ๆ อยู่ด้านหลังกำลังร้องแร่แห่กระเฌอหาความตาย
เห็นที...การใช้กำลังเท่านั้นจึงจะสามารถสยบความวุ่นวาย !
ยามนี้สุ่ยอวี้เอ่อร์คือยอดฝีมือขั้นกลางของปราณยอดยุทธ แม้ไม่นับเป็นผู้มีฝีมือสูงส่ง ทว่าก็มิได้เลวร้าย
และเหตุผลเดียวที่นางอยากได้เจ้าแมวน้อยตัวนี้ก็คือมันน่ารัก
แท้จริง นางก็มิได้อยากเป็นเจ้าของเจ้าเหมียวตัวนี้ถึงเพียงนั้น ทว่า กับสตรีผู้งดงามกว่านาง ผู้ทำให้สุ่ยหวูจี้ต้องหน้าหงายเงิบด้วยการปฏิเสธข้อเสนออย่างไม่ไยดีเช่นนี้ แม้นางไม่อาจเทียบรัศมีความงดงามได้ ทว่านางจะต้องชนะการช่วงชิงสมบัติรักให้ได้
สุ่ยอวี้เอ่อร์กระโจนเข้าจับลูกแมว
ทว่าไม่คิดเลยว่าจู่ ๆ จื่อหลานจะโผล่ขึ้นมาขวางหน้าอย่างรวดเร็ว !
“ท่านพี่ ! นางแกล้งข้า !”
สุ่ยอวี้เอ่อร์ร้องโอดครวญฟ้องสุ่ยหวูจี้
ยิ่งเห็นพฤติกรรมของน้องสาว สุ่ยหวูจี้ก็ยิ่งเวียนหัว
“เมื่ออีกฝ่ายไม่ต้องการขาย เจ้าก็ลืมไปเสียเถิด….”
สุ่ยหวูจี้เอ่ยตอบ ด้วยเขาย่อมตระหนักดีว่าผู้ที่เข้ามาเดินชมสินค้าในตลาดใต้ดินแห่งนี้ได้ หากมิใช่ตระกูลผู้มั่งมี ก็ย่อมต้องเป็นบุคคลพิเศษที่มิได้มีฐานะธรรมดาสามัญทั่วไป นั่นเพราะชาวบ้านทั่วไปย่อมไม่มีทางรู้จักตลาดมืดแห่งนี้ เช่นนั้น เขาย่อมไม่ต้องการสร้างความบาดหมางกับสตรีเบื้องหน้า
“ข้าไม่สน ข้าอยากได้แมวตัวนี้ !”
สุ่ยอวี้เอ่อร์กัดฟันเสียงแข็ง นางยังคงรั้นหัวชนฝา
ปลายแส้ถูกตวัดผ่านข้อมือ
แส้อสรพิษเวท คืออาวุธประจำตระกุลสุ่ย ที่มีอานุภาพร้ายกาจสามารถส่งให้คู่ต่อสู้ถึงแก่ความตายได้เพียงพริบตา
“อวี้เอ่อร์ พอได้แล้ว !”
สุ่ยหวูจี้ห้ามเสียงหลงทันทีที่เห็นน้องสาวคว้าแส้อสรพิษเวทออกมา
เขารีบเข้าไปขวาง ทว่ากลับช้าไปแค่เพียงอึดใจ เมื่อยามนี้ สุ่ยอวี้เอ่อร์ได้สะบัดปลายแส้ใส่สตรีในอาภรณ์สีฟ้าเบื้องหน้าเสียแล้ว
การโจมตีของนางรวดเร็วรุนแรง อีกทั้งแม่นยำ เป้าหมายคือใบหน้าของเฟิ่งฉู่เกอ
ยังไม่ทันที่จื่อหลานผู้ยืนอยู่ด้านข้างจะขยับเข้าโต้ตอบ บางสิ่งที่ดูคล้ายลูกหนังกลมกลิ้งสีขาวราวหิมะกลับพุ่งผ่านสายตาไป
‘ตูม’
เสียงดังสนั่น พร้อมร่างกลมตุ้ยนุ้ยสีขาวที่พุ่งเข้ากระแทกใส่สุ่ยอวี้เอ่อร์
สุ่ยอวี้เอ่อร์ผู้กำลังสะบัดแกว่งไกวแส้กลับต้องเขวี้ยงแส้อสรพิษในมือทิ้งด้วยด้วยความเจ็บปวด
เมื่อเจ้าก้อนเนื้อกลมกลิ้งสีขาวที่จุ้มปุ๊กอยู่บนร่างของนางกำลังตั้งหน้าตั้งตายกอุ้งตีนข่วนหน้าของนางไม่ยั้ง…
สุ่ยอวี้เอ่อร์ผู้นอนพังพาบอยู่กับพื้นกัดฟันกรอด
“ออกไป เจ้าเดรัจฉาน ! ออกไปเดี๋ยวนี้ !”
ถูกแล้ว เจ้าสิ่งที่กำลังระดมข่วนใส่หน้านางคือเจ้าลูกแมวน้อยสีขาวตัวนั้นเอง
เมื่อครู่ เพียงสุ่ยอวี้เอ่อร์ยกมือขึ้น เจ้าเหมียวที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมอกของเฟิ่งฉู่เกอกลับคล้ายสามารถรับรู้ได้ นัยน์ตาสีฟ้าราวอัญมณีคู่นั้นเปล่งประกายแวววาว ก่อนร่างจ้ำม่ำของมันจะกระโจนออกจากอ้อมอกของเฟิ่งฉู่เกอตรงเข้าจู่โจมใส่สุ่ยอวี้เอ่อร์อย่างไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว…
เฟิ่งฉู่เกอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ขณะมองตามเจ้าลูกหนังกลมกลิ้งที่กำลังตั้งอกตั้งใจตะกุยหน้าสุ่ยอวี้เอ่อร์
เจ้าแมวตัวนี้…
มันช่างโดนใจเสียจริง !
เจ้าเหมียวน้อยยังคงตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติภารกิจบนใบหน้าของสุ่ยอวี้เอ่อร์อย่างตั้งอกตั้งใจ กระทั่งโลหิตอีกฝ่ายเริ่มไหลซิบย้อยลงเป็นสาย
***จบตอน เจ้าเหมียวตัวร้าย***
สมน้ำหน้า555
สะใจ