ครั้นเฟิ่งฉู่เกอเห็นเรื่องเริ่มบานปลายไปกันใหญ่ นางจึงออกเสียงสั่ง
“เอาล่ะ กลับกันเถิด”
เจ้าเหมียวหยุดปฏิบัติการทันทีที่ได้ยินเสียงสั่ง
มันยักย้ายทำตัวนวยนาดเดินต้วมเตี้ยมลงมาจากภารกิจเสริมความงามให้สุ่ยอวี้เอ่อร์ ก่อนจะมาหยุดที่หน้าท้องยกอุ้งตีนกลมตันขึ้นเช็ดกับอาภรณ์ กระทั่งสะอาดเกลี้ยงเกลาจึงค่อยกระโจนกลับเข้าสู่อ้อมอกของเฟิ่งฉู่เกอด้วยท่าทีสง่างาม
เพียงกลับเข้าสู่ฐานบัญชาการในอ้อมแขนของเฟิ่งฉู่เกอได้ มันก็ปั้นหน้าซื่อเซ่อไร้เดียงสาราวกับเมื่อครู่มิได้เกิดสิ่งระทึกขวัญใดขึ้นทั้งสิ้น เจ้าเหมียวยกอุ้งตีนสะบัดไปมา ขณะอ้าปากหาวหวอด ก่อนจะอิงตัวซุกอกปิดเปลือกตาพริ้มกรุ้มกริ่ม แล้วผลอยหลับหน้าตาเฉย…
พฤติกรรมทั้งหมดสร้างความขบขันให้แก่เฟิ่งฉู่เกอกับสตรีทั้งสามนางผู้ยืนจับตามองชนิดมิยอมพลาดความเคลื่อนไหวไปสักฉาก
ทว่าไหนเลยสุ่ยหวูจี้จะมีอารมณ์มาร่วมชื่นชมในความน่าเอ็นดูของเจ้าปุกปุย เมื่อจู่ ๆ เขากลับต้องกลายเป็นพยานรู้เห็นพฤติกรรมเขย่าขวัญของเจ้าแมวน้อยสุดสยองตัวนี้ หลังนิ่งอึ้งด้วยอาการตกตะลึง ชายหนุ่มรีบปรี่เข้าไปดูอาการของสุ่ยอวี้เอ่อร์ผู้ซึ่งยามนี้ใบหน้าของนางชุ่มโชกไปด้วยคราบโลหิต
“อวี้เอ่อร์ เป็นอย่างไรบ้าง ?”
ยามนี้ทั่วใบหน้าของโฉมงามตัวน้อยกลับถูกชะโลมไปด้วยคราบโลหิตจากฤทธิ์อุ้งตีนสยองของเจ้าเหมียวผู้น่าขยาด
ทั่วหน้าร้อนผ่าว
เพียงยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้า หญิงสาวก็รับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นของสายโลหิตที่โชกชโลมทั่วดวงหน้า
นางโกรธเกรี้ยวจนหูดับ
คุณหนูตระกูลสุ่ยผู้ยิ่งใหญ่ลุกพรวดขึ้นตวาดใส่เฟิ่งฉู่เกอในทันที
“หยุดเดี๋ยวนี้ ข้าไม่ยอมให้เจ้าลอยหน้ากลับไปอย่างแน่นอน !”
เฟิ่งฉู่เกอเลิกคิ้วสูง ขณะหันมาหาสุ่ยอวี้เอ่อร์ผู้กำลังเดือดดาลเป็นไฟ
“แท้ที่จริง เจ้าควรขอบใจข้าเสียด้วยซ้ำ นี่หากข้ามอบแมวตัวนี้ให้แก่เจ้า เกรงว่าเจ้าตัวน้อยคงไม่เพียงแค่ระดมข่วนใบหน้าของเจ้าอย่างแน่นอน”
“ถูกแล้ว คุณหนูของพวกเราเป็นผู้มีวิสัยทัศน์กว้างไกล...แม่นางผู้นี้ ท่านไม่รู้จริง ๆ กระนั้นหรือว่าทางเลือกใดจะดีกับตนเอง นี่คุณหนูของพวกเราสู้อุตส่าห์ช่วยแบ่งเบาภาระอันหนักอึ้งให้แก่ท่าน ท่านกลับมาตวาดใส่เอาเช่นนี้สมควรแล้วกระนั้นหรือ ?”
จื่อหลานรีบยื่นหน้ายื่นตาเข้าร่วมสมทบ
สุ่ยอวี้เอ่อร์โกรธเกรี้ยวราวกองเพลิงสุมในอกจนแทบจะระเบิด
ขณะที่เฟิ่งฉู่เกอขยักยิ้มมุมปากด้วยความบันเทิง
“กลับกันเถิด...วันนี้พวกเราได้ของดีติดไม้ติดมือกลับบ้านแล้ว”
นางชะม้อยตามองเจ้าเหมียวน้อยที่ทำทีนอนนิ่งสงบเสงี่ยมเรียบร้อยไร้พิษสงในมือของตนด้วยแววตาขบขัน
นับเป็นโชคก้อนโตที่หล่นทับใส่อย่างไม่ทันตั้งตัวจริง ๆ
หญิงชราเจ้าของหอยืนยิ้มรอรับกลุ่มดรุณีน้อยผู้งดงาม ทันทีที่ทุกคนก้าวออกมาจากตลาดใต้ดิน
“อ้า ! มิทราบแม่นางได้สิ่งต้องใจบ้างหรือไม่ ?”
จื่อหลานมองสีหน้าประจบประแจงของเจ้าของหอด้วยความรำคาญ
ที่นางเกลียดที่สุดก็คือคนประเภทชอบประจบสอพลอคอยเลียแข้งเลียขาผู้อื่นเช่นนี้
“เรื่องนั้นเจ้าคงไม่จำเป็นต้องรู้ ว่าแต่เจ้าจะมอบเงินวางล่วงหน้าให้พวกเราได้หรือยัง ?”
“แน่นอน แน่นอน…”
หญิงชราฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะส่งตั๋วแลกเงินเทียนที่เก็บไว้ในแขนเสื้อของตนคืนให้อีกฝ่าย
“แม่นาง หวังว่าคราหน้าแม่นางจะให้เกียรติมาเยี่ยมเยือนพวกเราอีก...อ้า จริงสิ นี่คือป้ายเข้าออกตลาดใต้ดิน คราหน้า เชิญแม่นางเข้าเลือกชมสินค้าในตลาดได้อย่างเสรี เพียงแสดงป้ายนี้แม่นางย่อมสามารถเข้าตลาดใต้ดินได้ตามสะดวก และแน่นอน จากนี้ไป แม่นางไม่จำเป็นต้องวางเงินล่วงหน้าอีกแล้ว !”
เฟิ่งฉู่เกอรับป้ายเข้าออกตลาดใต้ดินมาจากเจ้าของหอ
“ได้”
อย่างไรเสีย ตลาดใต้ดินแห่งนี้ ใช่มิมีสิ่งไร้ค่าควรมอง
กลุ่มสตรีทั้งสี่ค่อย ๆ เคลื่อนจากไปเมื่อได้รับป้ายอนุญาตให้เข้าออกตลาดใต้ดินได้อย่างเสรี
เพียงเสี้ยวอึดใจ สุ่ยอวี้เอ่อร์และสุ่ยหวูจี้ก็ส่งเสียงเอะอะออกมาจากด้านใน
เจ้าหองหอผู้กำลังจะผละจากไปเช่นกันกลับต้องเหลียวหลังมาดูผู้ที่กำลังเกรี้ยวกราดทั้งสอง
ทว่าเพียงเห็นผู้ที่ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากด้านใน หญิงชรากลับต้องตกตะลึง
“ไอหย่า แม่นางสุ่ย ใบหน้าของท่านไปโดนอันใดมา ? นี่ท่านถูกข่วนมากระนั้นหรือ ?”
สุ่ยอวี้เอ่อร์ผู้คล้ายเริ่มจะสงบลงได้กลับเดือดดาลเป็นไฟขึ้นอีกครา เมื่อถูกสะกิดย้ำเตือนความทรงจำ
***จบตอน วิสัยทัศน์ไกล***