px

เรื่อง : ฮูหยินข้าดีเลิศประเสริฐสุด
ตอนที่ 46 ผู้ไร้นัยน์ตา


เปิ่นหวางขอเตือนเจ้าไว้ก่อน หากเจ้ากล้าแตะต้องแม้เพียงปลายผมของหว่านเอ่อร์ เปิ่นหวางจะไม่ละเว้นเจ้าอย่างแน่นอน !

 

เหอเหลียนจินอวี่ขึ้นเสียงคำรามขู่

 

“ท่านอ๋องสามช่างมากมายอารมณ์ขันเสียจริง จะมีผู้ใดหน้าไหนแตะต้องเฟิ่งชิงหว่านของพระองค์ได้เล่า ?”

 

รอยยิ้มคมคายดั่งมีดอาบยาพิษคลี่ผ่านดวงหน้า

 

“เฟิ่งชิงหว่านได้รับการปกป้องคุ้มครองจากพระองค์มิใช่หรือเพคะ ? เช่นนั้นพระองค์จะทรงหวั่นวิตกไปไยว่าจะมีผู้ใดกล้าข่มเหงรังแกนาง…”

 

สีหน้าท่าทาง กระทั่งน้ำเสียงที่เฉยเมยเย็นชาประหนึ่งไม่เคยเห็นหัวผู้หนึ่งผู้ใดของเฟิ่งฉู่เกอ ยิ่งช่วยโหมกระพือความเกรี้ยวกราดของท่านอ๋องหนุ่มได้เป็นอย่างดี

 

เขาจนปัญญามิอาจเข้าใจได้ว่าด้วยเหตุใด ทุกครั้งที่ปะทะฝีปาก เขาจะต้องกลับกลายเป็นฝ่ายหน้าหงายไปเสียทุกครา

 

ยิ่งคิด เหอเหลียนจินอวี่ก็ยิ่งหดหู่ใจ

 

“เสด็จพี่ เสด็จถึงแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ”

 

เสียงคนผู้หนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

 

“เสด็จพี่ ไยสีพระพักตร์ไม่สู้ดีเลยพ่ะย่ะค่ะ ทรงมีเรื่องหนักพระทัย หรือมีผู้ใดทำให้ทรงขุ่นเคืองพระทัยพ่ะย่ะค่ะ ?”

 

เหอเหลียนจื่อเซวียน ท่านอ๋องห้าเพิ่งมาถึงจึงยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

 

เหอเหลียนจินอวี่ใช้สายตาเชือดเฉือนเหี้ยมเกรียมส่งให้เฟิ่งฉู่เกอแทนคำตอบ

 

“เฟิ่งฉู่เกอ พบเจอกันคราก่อน เปิ่นหวางเคยเตือนเจ้าไว้แล้วมิใช่หรือว่าให้สำรวมมารยาทมากกว่านี้”

 

เมื่อมีผู้ช่วยออกหน้าติเตียน เหอเหลียนจินอวี่จึงสะบัดแขนเสื้อสาวเท้าตรงไปยังที่นั่งของตน ทิ้งให้เหอเหลียนจื่อเซวียนจัดการผู้ยากจะจัดการ

 

เฟิ่งฉู่เกอส่งสายตาเยาะหยันติดตามไล่หลังเหอเหลียนจินอวี่ผู้นั้นไป ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองเหอเหลียนจื่อเซวียนผู้กำลังจ้องนางตาไม่กระพริบ

 

“ท่านอ๋องห้า...ท่านจ้องข้าเอาเป็นเอาตายจนลูกตาแทบจะถลนออกมาแล้ว”

 

“เจ้า...เจ้าคือเฟิ่งฉู่เกอตัวจริงกระนั้นหรือ ?”

 

“ใช่สิ ท่านอ๋องจะประหลาดใจกระไรหนักหนา ?”

 

“อ้า...มิได้...มิได้….”

 

เหอเหลียนจื่อเซวียน

 

เหอเหลียนจื่อเซวียนส่ายหน้าเป็นระวิง ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง

 

“แม่นางเฟิ่งเป็นสตรีที่ลึกลับน่าอัศจรรย์จริง ๆ ”

 

“ผู้มืดบอดย่อมมิอาจประจักษ์เนื้อแท้ของสิ่งที่ปรากฏแม้เบื้องหน้า…”

 

เฟิ่งฉู่เกอเสริมคำพร้อมมุมปากที่ขยับยกขึ้นเล็กน้อย

 

เหอเหลียนจื่อเซวียนจุกเสียดคล้ายท้องผูกกระทันหันขึ้นมาทันที

 

ถูกแล้ว เขาเคยพบเห็นนางมาก่อนหน้า

 

กระทั่งได้พบเจอนางแล้ว เขากลับยังมีความคิดว่านางย่อมต้องเป็นหญิงอัปลักษณ์คนเดิม

 

เหอเหลียนจื่อเซวียนอารมณ์ดีขึ้นทันควัน

 

“ที่แท้ ลูกพี่ลูกน้องของข้าก็เป็นเทพธิดาจำแลงนี่เอง…”

 

ถูกแล้ว สมองของเขาต้องเลอะเลือนอย่างหนักแน่นอน จึงจมปลักกับความคิดในอาจมมาโดยตลอดว่าเฟิ่งฉู่เกอคือสุดยอดหญิงอัปลักษณ์ผู้น่าสยดสยองเป็นหนึ่งในใต้หล้า

 

ผู้คนทั่วหล้าต่างจดจำได้ดีว่าองค์หญิงเจี้ยนเต๋อ พระมารดาของเฟิ่งฉู่เกอนั้นคือสตรีผู้สยบผืนฟ้าแผ่นธรณีด้วยความงดงามอันเป็นหนึ่ง

 

เมื่อนางคือบุตรีแห่งองค์หญิงเจี้ยนเต๋อ ไหนเลยจะเป็นรองผู้อื่นด้านรูปโฉมอันงดงาม

 

เหอเหลียนจื่อเซวียนยังคงยืนจ้องเฟิ่งฉู่เกอตาค้างอย่างไม่รู้ตัวเช่นเดิม

 

อาเฉินผู้นั่งข้างที่นั่งของเฟิ่งฉู่เกอจับสังเกตเห็นแววตาน่าระแวงของอีกฝ่ายขึ้นมาเสียแล้ว อายแห่งความเย็นยะเยียบแผ่กระจายผ่านนัยน์ตากลมโตคู่น้อยนั้นในทันที

 

“เมียจ๋า ข้าอยากกินอันนั้น”

อาเฉินพยายามยัดเยียดตัวเข้าหาเฟิ่งฉู่เกอ ขณะมือหนึ่งชี้ไปที่ผลไม้บนโต๊ะ ส่วนอีกมือก็ตวัดไปมาให้มันขวางหูขวางตาเหอเหลียนจื่อเซวียนเสียอย่างนั้น

 

แม้สุ้มเสียงของเจ้าหนูจะง้องแง้ง ทว่ากลับเผยถึงอำนาจครอบครองทั้งไม่ยอมให้ผู้ใดปฏิเสธความต้องการ

 

เหอเหลียนจื่อเซวียนก้มลงมองตามจึงเพิ่งพบว่าที่นั่งข้างเฟิ่งฉู่เกอคือเด็กชายตัวน้อย

 

หากแต่เพียงเห็นเขากลับต้องใจสั่นขนลุก

 

เมื่อทั่วร่างของเด็กน้อยผู้นี้กลับคุกรุ่นไปด้วยอายสังหารอันแรงกล้า ! !

 

หากแต่เมื่อครู่

 

เมียจ๋า ? เจ้าหนูผู้นี้เรียกเฟิ่งฉู่เกอว่าเมียจ๋ากระนั้นหรือ ?

 

เหอเหลียนจื่อเซวียนขมวดคิ้วมุ่น ครั้นเมื่อหันกลับไปมองอาเฉินอีกครา เขากลับต้องผงะกับสายตาเย็นชาขู่พิฆาต

 

ราวตกอยู่ในอุ้งมือมัจจุราช เส้นขนทุกเส้นบนร่างลุกขึ้นชูชันให้รู้สึกเสียววาบไปทั้งไขสันหลัง

 

เหอเหลียนจื่อเซวียนตระหนักชัดแล้วว่า ยามนี้ตนกำลังถูกคุกคามอย่างแท้จริง

 

อาเฉินก้มหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความขัดเขินเล็กน้อย ก่อนจะฉุดกระชากแขนของเฟิ่งฉู่เกอเข้ามาอิงแอบอ้าปากรอรับการป้อนองุ่นหวาน เฟิ่งฉู่เกอลงนั่งปอกองุ่นให้เด็กน้อยด้วยตนเอง

 

เขาทำให้นางตระหนักซึ้งเสมอว่าการปฏิเสธความต้องการของอาเฉินช่างเป็นเรื่องยากเย็นจนเกินไป

 

ภาพของหนึ่งดรุณีน้อย หนึ่งเด็กน้อยสร้างบรรยากาศอบอุ่นให้อบอวลไปทั่วอุทยานกว้าง ซึ่งถูกจัดตบแต่งอย่างงดงามเพื่องานเฉลิมฉลอง

 

***จบตอน ผู้ไร้นัยน์ตา***

 

รีวิวผู้อ่าน