เรื่อง : Peerless White Emperor
ตอนที่ 8 : อันตราย

---

เย่ฉางใช้สกิลตรวจสอบ: [มนุษย์หมาป่าวีเยอร์] มอนเตอร์ขั้นสูง?

จางเจิ้งเฉียงก้าวไปข้าวหน้าเย่ฉางที่กำลังเกิดอันตราย เขาคำรามและลากขวานพุ่งไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญฟันไปที่มนุษย์หมาป่า

เย่ฉางผลักเจสไปด้านข้างและพูดว่า “ไปหาที่ซ่อนก่อนเจส”

“ครับ” เจสพูดในขณะที่เขาคลานไปซ่อนตัวอยู่ใต้รากไม้โบราณ

มนุษย์หมาป่าวีเยอร์ป้องกันขวานที่ฟันมาด้วยกรงเล็บ เกิดแสงประกายเหมือนเหล็กกระทบกันแรงปะทะทำให้จางเจิ้งเฉียงถึงกับเซถอยหลังไปสองสามก้าว หลินหลี่กระชับขวานยักษ์ไว้แน่นและก้าวไปข้างหน้า เขามองไปที่จางเจิ้งเฉียง เห็นสายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวเป็นไปได้ว่าการโจมตีเมื่อกี้จางเจิ้งเฉียงยังไม่ได้ทุ่มแรงเต็มที่

เย่ฉางยกคิ้วขึ้น เขากลั้นหายใจและตาแทบไม่กระพริบ ... เอาลูกศรใส่ลงบนคันธนู ... เล็ง ... แล้วยิงทันที! มันเกิดขึ้นเร็วเกินกว่าที่ตาเห็น

“ขอแสดงความยินดี คุณได้รับทักษะการยิงระดับสูง - [Rapid Fire] (ระดับเริ่มต้น: ติดตัว)
เงื่อนไขที่ได้รับ: ต้องใช้สมาธิในการยิง
เพิ่มความเร็วในการยิงธนู แต่ความแม่นยำลดลง 10%”

“ชูวว~”

มนุษย์หมาป่าถูกลูกศรของเย่ฉางทำให้เกิดการหยุดชะงักชั่วคราวเป็นเวลาสองวินาที ด้วยการตอบสนองอย่างรวดเร็วของจางเจิ้งเฉียง เขาจับแหวนเรืองแสงบนนิ้วของเขาอย่างรวดเร็ว แสงสีขาวพุ่งไปยังดวงตาของมนุษย์หมาป่าทำให้มันล้มลงกับพื้นและส่งเสียงโอดครวญออกมา

จางเจิ้งเฉียง ใช้โอกาสจากที่มนุษย์หมาป่าติดสถานะตาบอดและรีบถอยออกมาจากระยะโจมตีของมนุษย์หมาป่า หลินหลี่มองไปที่มนุษย์หมาป่าและพบว่าบนคอของมันมีลูกธนูปักอยู่แม้ว่าจะไม่ลึกมากก็ตาม เขาคำรามและใช้โอกาสนี้กวัดแกว่งขวานยักษ์ลงไปบนเอวของมนุษย์หมาป่า

“อวู้วว!” มนุษย์หมาป่าคำรามออกมาด้วยความโกรธ หลังจากพ้นสถานะตาบอดแล้ว ทำให้มันมองเห็นการโจมตีของหลินหลี่ มันจึงยกกรงเล็บขึ้นมาป้องกันที่เอว “เคล้ง~” หลินหลี่ส่งเสียงคำรามในลำคอ เขาใช้แรงจากการปะทะ ส่งแรงดึงขวานออกมาเพื่อหมุนตัวกลับหลัง 360องศาและเหวี่ยงขวานฟาดที่กระดูกสันหลังของมนุษย์หมาป่าทำให้เลือดไหลออกมา

“หลินหลี่ระวัง! มันหายจากอาการตาบอดแล้ว!” จางเจิ้งเฉียงตะโกนบอก หลินหลี่จึงได้ถอยหลังออกมาสองก้าว ในขณะที่มนุษย์หมาป่าใช้กรงเล็บโจมตีไปที่ท้องของหลินหลี่ทำให้เลือดของเขากระเซ็นออกมา ถ้าเขาถอยออกมาช้ากว่านี้ เขาคงถูกฉีกเป็นชิ้นๆไปแล้ว

หลินหลี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขารอดตายอย่างหวุดหวิด เลือดของเขานั้นเหลือเพียงแค่ 4HP!

“หลินหลี่ถอยกลับมาและรอโอกาสอีกครั้ง” เย่ฉางยิงลูกศรไปที่ดวงตาของมนุษย์หมาป่าเพื่อหยุดไม่ให้มันไล่ล่าหลินหลี่

จางเจิ้งเฉียงรีบไปแทนตำแหน่งของทางด้านหน้าของหลินหลี่และใช้ขวานของเขาสับลงไปบนหัวของมนุษย์หมาป่า เย่ฉางยิงธนูพร้อมกับเดินไปด้วย

“เคล้ง~” ลูกศรถูกป้องกันโดยกรงเล็บ จางเจิ้งเฉียงทำได้เพียงแค่หลอกล่อรอจังหวะ เขาไม่กล้าเสี่ยงที่จะโจมตีเข้าไปตรงๆ เพราะการโจมตีของมนุษย์หมาป่านั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก หลินหลี่อาจจะมีพลังโจมตีที่รุนแรง แต่เขาไม่สามารถพุ่งโจมตีตรงๆได้ เขาได้แต่รอจังหวะที่มนุษย์หมาป่าไม่ทันระวังตัวเท่านั้น ความเร็วและพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ทำให้พวกเขาเกิดความกังวลขึ้นมา

ส่วนหลินหลี่นั้นเขาไม่กล้าเขามาใกล้ เขารักษาระยะห่างไว้ 4-5เมตร มือทั้งสองข้างจับลงบนขวานอย่างเหนียวแน่น เขาค่อยๆเดินไปทางเย่ฉางและรอโอกาสของเขา

เย่ฉางขมวดคิ้วและคิดว่า “แม่งเอ้ย ทำไมไอ้ลูกหมาตัวนี้มันแข็งแกร่งจังวะ? พ่อเอ็งยิงลูกศรออกไป 7ดอก แม่งบล๊อคไป 5ดอก และอีก 2ดอกที่โดนมัน แต่แม่งเหมือนไม่รู้สึกเจ็บห่าเหวอะไรเลย แม้ว่าการยิงธนูของตูจะไม่ได้ดีมาก แต่มันก็ไม่ได้แย่อะไรนี่หว่า นี่ขนาดมีโบนัสเผ่าพันธ์เพิ่มการใช้ธนูให้อีก อาเฉียงอาจไม่สามารถยืดเวลามันไว้ได้นานนัก” มองไปยังหลินหลี่ที่เดินมาถึง เขาโยนหม้อเหล็กออกไป “รีบกินมันซะ! ฟื้นฟูให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“...” หลินหลี่จ้องไปยังหม้อเหล็กที่เย็นเชียบขณะลอยอยู่และเกิดความลังเลใจ เขาไม่แน่ใจว่าจะกินได้หรือไม่

จางเจิ้งเฉียงมีการตอบสนองที่สุดยอดทำให้เขาหลบการโจมตีที่ร้ายแรงไปได้ เขามองเห็นมนุษย์หมาป่าจ้องมองมาที่หม้อเหล็กและหลินหลี่! ไม่ดีแล้ว!!

มนุษย์หมาป่าพุ่งกระโจนเข้าหาหลินหลี่ ฝุ่นและหญ้าต่างกระจัดกระจาย ท่าทางของมันเหมือนดั่งเสือชีต้าในขณะที่มันวิ่งไปยังหม้อเหล็กและหลินหลี่ จางเจิ้งเฉียงไม่สามารถหยุดความเร็วระดับนี้ได้ทัน ทั้งหมดนี้ทำให้เขารู้สึกไร้ค่าในขณะที่รีบวิ่งตามไป

หลินหลี่มองเห็นดวงตาที่น่าสะพรึงกลัวและความเร็วที่น่าทึ่ง หัวใจของเขาจมดิ่งลงไปในความกลัว “อ๊าา...เชี่ยเดาว่าฉันต้องกลับไปที่เมืองแล้วสินะ หวังว่ามันคงไม่เจ็บนะ...”

ลูกศรที่เย่ฉางยิงออกไปไม่ส่งผลกระทบต่อการวิ่งเข้าใส่ของมนุษย์หมาป่า เขาไม่สามารถช่วยหลินหลี่ได้ . . .

“พี่ใหญ่ขาว! รีบพาเจสหนีไป! ผมและพี่ใหญ่เฉียงจะถ่วงเวลาไว้ให้” หลินหลี่มองเห็นมันเข้ามาใกล้ เขาจับขวานของเขาไว้อย่างมั่นคง

“เพื่อน! หลินหลี่พูดถูกแล้ว! พาเจสหนีไปซะ” จางเจิ้งเฉียงตะโกนออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยฝุ่น

“นรกเถอะ! ไม่มีทางที่ฉันจะทิ้งพวกนายไว้ข้างหลัง!!” เย่ฉางวิ่งไปหาหลินหลี่ในขณะที่เขายิงธนูไปด้วย

“พี่ใหญ่ขาว...”

“เพื่อน...”

ทั้งสองคนวิ่งออกไป

“ฉันกำลังไป! บัดซบ! หลินหลี่หนีไปก่อน!” ฉันและอาเฉียงจะจัดการมันเอง!!” เย่ฉางร้องตะโกน

“อืม หลินหลี่ยิ้มอย่างโล่งใจ เขายกขวานของเขาขึ้นและสับลงไปยังเงาที่กำลังพุ่งเข้ามาใกล้”

หม้อเหล็กยังคงลอยอยู่กลางอากาศ ถูกยิงโดยบังเอิญด้วยหนึ่งในลูกศรของเย่ฉางในขณะที่เขาวิ่งยิง “แคร็ก~” มันเปลี่ยนทิศทางออกไปไม่ไกลจากจุดที่หลินหลี่ยืนอยู่ ทันใดนั้นได้สตูว์หมาป่าเขียวที่อยู่ในหม้อด้วยความเย็นเยียบได้ลอยเข้าไปในปากของมนุษย์หมาป่า หม้อเหล็กแตกร้าวและสตูว์ได้ไหลลงไป

ดวงตาของหลินหลี่ปิดสนิทในขณะที่เขาโห่ร้อง “ย๊าาก~!” เขาสับไปข้างหน้าด้วยขวานของเขา

หลินหลี่รู้สึกว่าขวานของเขาโดนเพียงอากาศและหัวใจของเขาดิ่งลงอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกได้เพียงว่ามีสายลมอันอับโชคได้พัดผ่านและมีขนสีดำพุ่งผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว

หลินหลี่ส่งสัยว่าทำไมเขาถึงยังไม่ตายและเปิดตาข้างหนึ่งอย่างงงงวย เขากระพริบตาไม่กี่ครั้งและมองไปทางซ้ายและขวา มนุษย์หมาป่าอยู่ที่ไหน?

เย่ฉางมีการแสดงออกที่ซับซ้อน ปากของจางเจิ้งเฉียงเปิดกว้างขึ้น ไม่ไกลจากตรงนั้น มนุษย์หมาป่าได้ล้มลงและไถลไปบนพื้นหลายเมตร

หลินหลี่จ้องไปมองไปยังจางเจิ้งเฉียงด้วยท่าทางโง่งม เมื่อเร็วนี้ๆมนุษย์หมาป่ากระโจนออกมาด้วยความรวดเร็วและน่ากลัว แต่ตอนนี้บนใบหน้าของมันเต็มไปด้วยน้ำสีเขียวและฟองที่ออกมาจากปากในขณะที่ร่างกายกระตุกอย่างต่อเนื่อง เขาจ้องมองด้วยท่าทางว่างเปล่า ขวานในมือของเขาหล่นลงไปบนพื้น “นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ มันกลายเป็นว่าสิ่งที่เรากินสามารถฆ่ามันได้...”

“...” ทั้งสามคนสับสน พวกเขาทั้งหมดจ้องไปที่มนุษย์หมาป่าบนพื้นที่ใกล้ตาย

การกระตุกของหมาป่าค่อยๆหยุดลง มันลุกขึ้นและค่อยๆอาเจียนออกมา

“อย่าให้มันฟื้นตัว! ฆ่ามันซะ!” เย่ฉางยิงธนูออกไปอย่างรวดเร็ว ลูกศรโจมตีไปที่คออย่างต่อเนื่องทำให้มันโห่ร้องด้วยความเจ็บปวด

จางเจิ้งเฉียงยกขวานและสับลงไปยังจุดเดียวกับลูกศรของเย่ฉางทำให้เลือดของมันไหลออกมาอีกครั้ง หลินหลี่กระโดดขึ้นไปกลางอากาศและสับขวานของเขาลงบนหัวของมนุษย์หมาป่าทำให้เลือดกระจายออกมา

“ยินดีด้วย ท่านได้ทำการกำจัดมนุษย์หมาป่าวีเยอร์ได้สำเร็จ ได้รับ 300Exp”

ค่าประสบการณ์จำนวนมหาศาลทำให้พวกเขาอัพเป็นเลเวล 5 ทันที

เย่ฉางยังคงจ้องมองอย่างโง่งมไปที่มนุษย์หมาป่า เขาค่อยๆเหยียดมือออกไปด้วยความตื่นเต้น

จางเจิ้งเฉียงเปรียบเหมือนผู้เล่นอเมริกันฟุตบอล เขาทำการแท๊คเคิลเย่ฉางลงไปนอนกับพื้นและล๊อกเย่ฉางด้วยขาของเขาอย่างแน่นหนา เย่ฉางยังไม่ยอมตัดใจ เขาพยายามดิ้นรนและยืดขาของเขาเพื่อไปแตะศพ “ให้ฉันแตะมัน ให้ฉันแตะมันสิโว้ย ปล่อยฉันซะไอเวร!!”

“หลินหลี่! รีบไปค้นศพซะ!” จางเจิ้งเฉียงตะโกน

หลินหลี่รีบไปค้นศพอย่างรวดเร็ว หลังของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็นเฉียบ เขาจับได้มีดมาเชเต้ที่มีความยาวประมาณ 1เมตรและมีแสงออร่าสีดำกระจายออกมา “พวกเราได้อาวุธ! มีดมาเชเต้!”