LS ตอนที่ ๑๗ กลับสู่เรือนด้านตะวันตก
ด้านนอกห้องเรียน ซูจื่อเผยถือตำราและย่องผ่านประตูอย่างเงียบเชียบ คนสามคนพลันปรากฏในสายตา - อาจารย์ชรา น้องชายคนที่สี่ของนาง และเด็กสาวแปลกหน้าผู้งดงามอย่างยิ่ง
“ช้าไม่มีเสื้อผ้าไหมที่มีลายเมฆขดเลยนี่...นางเป็นใครกัน? ทำไมพี่สาวคนที่สองของข้าไม่อยู่ที่นี่ล่ะ?” ซูจื่อเผยพึมพำ
ทันใดนั้นฉีเซี่ยนชิงก็ตะโกนออกมาจากห้องเรียน “ใครส่งเสียงดังอยู่ข้างนอกน่ะ? เข้ามานี่!”
ซูจื่อเผยหวาดกลัวเสียจนหนังสือร่วงหล่นจากอ้อมแขนลงบนพื้นและนางก็เผยตัว
เมื่อฉีเซี่ยนชิงเห็นซูจื่อเผย เขาก็กลั้นหายใจเอ่ยเสียงทุ้ม “คุณหนูสาม พ่อบ้านบอกเจ้าแล้วว่าต้องรออยู่ในชั้นเรียนทุกวันตั้งแต่กลางยามเหม่าจนถึงกลางยามเฉิน วันนี้เจ้าทำผิดกฎของข้า อย่าทำเช่นนี้อีก หาที่นั่งซะ”
“เจ้าค่ะ อาจารย์ฉี” ซูจื่อเผยตอบเสียงเศร้า ในใจนางรู้สึกโมโหนัก เขาเป็นเเค่อาจารย์จน ๆ ที่ตระกูลซูเชิญมา กล้าดีอย่างไรมาตวาดใส่นาง นางจะบอกท่านแม่ให้ลงโทษเขาแก่นางซะ!
ฉีเซี่ยนชิงไม่สนใจว่าซูจื่อเผยจะเรียนรู้คำศัพท์หรือไม่ ตั้งแต่เริ่มแรกอาจารย์ฉีก็สั่งให้นางท่องบทกวีบางอย่าง นางถูกตีมือหลายทีเพราะท่องผิดหลายครั้ง แต่ซูเอ้อร์หยาไม่ได้ทำผิดเลยสักครั้ง
ซูจื่อเผยในตอนนี้โมโหหนักขึ้น แต่นางก็ไม่กล้าแสดงออกมา นางยังจำคำพูดของพ่อนางอยู่
ไม่นานนักก็ถึงเวลาเลิกเรียน เมื่อถึงตอนกลางวัน ฉีเซี่ยนชิงก็ยืนขึ้นและออกจากชั้นเรียนไป
“อาจารย์จากสำนักวรยุทธ์ยังรอข้าอยู่ ข้าเกือบสายแล้ว!”
ซูชิงฮ่าววิ่งออกไปอย่างร้อนใจ ซูจื่อเผยอ้าปากและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ช้าเกินไป นางหันกลับมาและเห็นเด็กสาวที่ผิวพรรณดีกว่านางกำลังจัดหนังสือ
ใบหน้าของซูจื่อเผยเปี่ยมด้วยรอยยิ้มที่นางคิดว่าใจดี จากนั้นนางก็เอ่ยเสียงนุ่ม “ข้าชื่อซูจื่อเผย ท่านชื่ออะไรหรือเจ้าคะพี่สาวคนสวย? ท่านเห็นพี่สาวสองของข้าไหม? นางมักจะสวมเสื้อผ้าป่านและดูผอม…”
“น้องสาวสาม อาจารย์ฉีกำลังรอข้าอยู่ด้านนออก ไว้ค่อยคุยกันนะ”
ซูเอ้อร์หยาหันกลับไปด้วยรอยยิ้มและเดินจากไป
ซูจื่อเผยนั่งอย่างโง่งมอยู่ตำแหน่งเดิม นางพูดอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่ง
“ท่านแม่! มีบางอย่างเลวร้ายเกิดขึ้นเจ้าค่ะ เอ้อร์หยา...”
ฮูหยินหนึ่งกำลังปักผ้าอยู่ เสียงกรีดร้องฉับพลันของซูจื่อเผยทำให้นางผวาจนเข็มเกือบจะตำนิ้วของนาง นางส่งเสียงลอดไรฟันและวางผ้าไหมลง จากนั้นก็เอ่ยเสียงเกรี้ยว “ข้าสอนกี่ครั้งแล้วว่าอย่าตื่นตูมเวลาเจอปัญหา? แกจะเป็นเด็กจากตระกูลน่านับถือที่มีนิสัยแบบนั้นเรอะ?”
ซูจื่อเผยเม้มปากและเอ่ยขึ้น “แต่เอ้อร์หยาเปลี่ยนไปได้อย่างน่ากลัวมากเลยนะเจ้าคะ ข้าจำนางไม่ได้เลย ข้าเกือบคิดว่านางเป็นเด็กสาวจากตระกูลผู้ดีเสียอีก ท่านแม่ ท่านต้องได้เห็นนางนะเจ้าคะ!”
เด็กสาวจากตระกูลผู้ดีงั้นหรือ?
ฮูหยินหนึ่งขนลุกเกรียวเล็กน้อย สิ่งที่ซูจื่อเผยพูดสร้างความรำคาญให้นางมากจนนางไม่อาจนั่งทนอยู่เฉย ๆ ได้ นางคว้าผ้าคลุมและพาคนจำนวนหนึ่งไปที่เรือนตะวันออกในทันที
นับตั้งแต่ซูชิงถานออกจากบ้านไป คนจำนวนหนึ่งก็มาที่เรือนหลังน้อยของซูเอ้อร์หยา ฉีเซี่ยนชิงมาเตือนนางให้ฝึกเสวียนกงเป็นครั้งคราว หลังจากมื้ออาหารกลางวัน แม่บ้านหลี่ก็จะชงชากลิ่นหอมและวางไว้บนโต๊ะหินในเรือนตามปกติ
คุณหนูสองชอบอาบแดดขณะดื่มชาอยู่ในสวนมาก
ทันใดนั้นเอง...
ตู้มมม!!
ประตูถูกผลักเปิดออกอย่างแรง แม่บ้านหลี่ออกมาจากห้องครัวและเห็นฮูหยินหนึ่งพร้อมกับคนบางส่วน ใบหน้าของนางซีดราวกับแผ่นกระดาษ จากนั้นนางก็เอ่ยพร้อมเหงื่อแตกพลั่ก “ฮูหยินหนึ่งกับคุณหนูสาม”
ฮูหยินหนึ่งดูไร้อารมณ์ มองชากลิ่นหอมบนโต๊ะหินแล้วนางก็ยิ่งไม่มีความสุขมากกว่าเดิม นางแค่นเสียง “ซูเอ้อร์หยา ออกมา! กล้าดีอย่างไรมาดื่มชากลิ่นหอม แกไม่เคยเปลี่ยนตัวเองเลยนะ แกไปขโมยพวกมันมาจากไหน?”
หลังได้ยินคำพูดเหล่านี้ แม่บ้านหลี่ก็รู้สึกโกรธและเสียใจแทนซูเอ้อร์หยา ทำไมฮูหยินหนึ่งถึงยังคิดว่าคุณหนูสองเป็นขโมยอีก? เห็นชัดว่าเป็นซูจื่อเผยที่ทำเรื่องเลวร้ายต่างหาก!
แต่นางเป็นแค่คนรับใช้ นางจะกล้าไปงัดข้อกับฮูหยินหนึ่งได้อย่างไร? ในตอนนั้นนางทำได้เพียงข่มกลั้นและเอ่ยกลับ “ฮูหยินหนึ่งเจ้าคะ คุณหนูสองไม่อยู่ในเรือนเจ้าค่ะ ท่านหมอฉีเรียกนางออกไปตอนนี้ ข้าไม่รู้ว่านางจะกลับมาเมื่อไหร่”
เมื่อนางพูดกับฮูหยินหนึ่ง เสียงปริศนาก็ดังมาจากด้านหลังฮูหยินหนึ่ง “ท่านแม่ ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”
ฝูงชนมองกลับไปและเห็นซูเอ้อร์หยาถือหนังสือสำเนาของต้าฮั่นอยู่ในมือยืนอยู่ตรงทางเข้าเรือน แม่บ้านหลี่ลอบนึกในใจ “หากคุณหนูสองกลับมาช้ากว่านี้ นางคงเลี่ยงเรื่องนี้ได้”
ฮูหยินหนึ่งมองเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูด้วยความประหลาดใจ เด็กสาวคนนี้มีผิวเนียนละเอียดและรูปโฉมงดงามในชุดอันหรูหรา ฮูหยินหนึ่งถึงกับตะลึงงันไปครู่หนึ่งก่อนที่นางจะได้สติกลับมา นี่คือซูเอ้อร์หยา
นางคือซูเอ้อร์หยาจริง ๆ หรือ?”
นางไม่ได้เห็นหน้านางไม่กี่เดือน นาง...กลับงดงามได้ขนาดนี้ แม้ซูเอ้อร์หยาจะไม่ได้แต่งหน้า ใบหน้าของนางก็ยังดูงดงามกว่าซูจื่อเผยเสียอีก!
“ท่านแม่ ทำไมไม่พูดกับข้าล่ะเจ้าคะ?”
เมื่อฮูหยินหนึ่งได้ยินคำว่า ท่านแม่ นางก็รู้สึกสะอิดสะเอียนจนอยากจะอาเจียน และนางก็เกือบจะเป็นบ้า
เหตุที่นางพยายามอย่างเป็นที่สุดในการทรมาณซูเอ้อร์หยาก็คือต้องการให้นางทุกข์ทรมานเหมือนผี จนแม้แต่ญาติของนางก็จำนางไม่ได้
แต่ตอนนี้ซูเอ้อร์หยากลับเผยรูปโฉมแท้จริงซึ่งสง่างามมากกว่าซูจื่อเผยถึงหมื่นเท่า! เมื่อใดที่ญาติของนางไม่ได้โง่ นางก็จะเป็นที่จดจำในทันที ซูชิงถาน ปีศาจน้อยนั่น ทำลายทุกสิ่งที่นางสร้างจนหมด!
“เอ้อร์หยา ตอนนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? เรือนตะวันออกเป็นสถานที่ที่ผู้ชายตระกูลซูอาศัยอยู่ กลับมาที่เรือนตะวันตกกับข้าเถอะ”
จากนั้นฮูหยินหนึ่งก็สั่งให้แม่บ้านรีบเข้าไปในห้องและจัดเก็บเสื้อผ้าของนางโดยไม่รอให้ซูเอ้อร์หยาอนุญาต แม่บ้านหลี่เองก็ไม่อาจหยุดนางไว้ได้
ซูเอ้อร์หยามีของไม่มากนัก ไม่นานนักแม่บ้านเจิ้งก็เดินออกมาพร้อมกับห่อพัสดุเล็ก ๆ นางเปิดพัสดุออกและเห็นว่าเครื่องเงินข้างในได้หายไป และผ้าไหมราคาแพงบางส่วนก็หายไปด้วย สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของนางคือเสื้อผ้าที่ทอจากป่านทุกชุด!
“ไปซะ เจ้าจะรออะไรอยู่?”
จูเหยียนส่งสัญญาณให้แม่บ้านเจิ้งดันตัวซูเอ้อร์หยา ซูเอ้อร์หยาเคลื่อนกายไปข้างหน้า แต่ไม่ได้ล้มลงหรือทุบประตูเหมือนแต่ก่อน