Chapter 5: องค์กรพี่น้องทะยานฝัน
เมื่อ กัปตันเคอร์ลิน มองอยู่ ทั้งห้าคนไม่มีตัวเลือกนอกจากต้องล้วงเงินในกระเป๋าออกมา คนที่จ่ายน้อยที่สุดคือ 5 ทองแดง ส่วนคนที่จ่ายมากที่สุดคือ 10 ทองแดง จางเทีย เก็บเงินเข้ากระเป๋าตัวเองโดยไม่ลังเล เมื่อถึงตา แบร์ลี่ ได้อ้วนนั่นล้วงเงินมาจากกระเป๋า 9 ทองแดงและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆแต่ก็ยิ้มให้ – “ นายชนะ... “
เมื่อเห็นท่าทีหงุดหงิดของ แบร์ลี่ จางเทีย ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่ได้ดึงมือกลับ – “ แน่ใจนะว่ามีเงินแค่นี้ ? นายก็รู้นิว่าพนันอะไร ทั้งหมดที่มีไง ทั้งหมด.. “ – จางทีย พูดขึ้น พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมาหลายปี เป็นธรรมดาที่ จางทีย จะรู้ว่าไอ้อ้วนนี่มีเงินเท่าไหร่เพราะมันรวยที่สุดในกลุ่มและมักจะพาเพื่อนมันไปเลี้ยงข้าวเสมอ
แบร์ลี่ และ จางเทีย มองหน้ากันสักพักโดยจมูกของทั้งคู่ยังเลือดไหลอยู่ แบร์ลี่ เห็นว่าอีกฝ่ายมั่นใจอย่างมากจึงได้ยักไหล่ ในตอนที่ จางเทีย กำลังจะอ้าปากพูด หน้าของมันก็บิดเบี้ยวและซีดลง – “ โอ้ๆๆ..ฉันเกือบลืมว่าฉันมีอีก ...” - มันพูดแบบนั้นพร้อมกับหลับตา แบร์ลี่ หยิบเอาเงินอีก 4 เงินออกมาจากกระเป๋าและวางมันลงบนมือ จางเทีย
เมื่อเห็นเงิน 4 เงิน จางเทีย ก็ยิ้มเล็กน้อย – “ ฉันรวยแล้ว ! หนึ่งเงินเท่ากับ 100 ทองแดง มันคงขโมยเงินพ่อมันมาแน่ๆ... “
นี่ถือเป็นเงิน ‘ จำนวนมาก ‘ สำหรับ จางเทีย แต่ กัปตันเคอร์ลิน ไม่ได้สนใจมันสักนิด เขายังคงยืนกอดอกและมอง จางเทีย จัดการพวกเด็กนั่นพร้อมกับอีกมือลูบหนวดตัวเองซึ่งแข็งอย่างกับเข็ม จางเทีย รู้สึกเหมือนหมดแรงเมื่อโดน กัปตันเคอร์ลิน จ้องเอาแบบนี้
“ อื้ม น่าสนใจดีนิ เด็กน้อย แกชื่ออะไร ? “
“ จางเทีย ! “
“ แกเก่งเรื่องโดนอัดสินะ แกถึงกล้าพนันแบบนี้ ดี ฉันจะจำแกไว้ ! “ – กัปตันเบอร์ลิน พูดขึ้นก่อนจะเดินจากไป
“ ไอ้หัวโต เราหายกันแล้วนะ... “ - แบร์ลี่ เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะนั่งลงไปที่พื้นเอามือกุมจมูกตัวเอง – “ เราอัดแกแล้วแกก็อัดเราแล้ว แกได้เงินเราไปแต่แกช่วยเราไว้ เอาจริงๆนะเราต้องขอบคุณแกต่างหาก ! “
“ ไม่เป็นไร .. “ * จางเทีย รีบเอาทิชชู่ออกมาจางกางเกงอุดเข้าไปที่จมูกทั้งสองข้าง – “ ยังไงซะเราก็เป็นนักเรียนอยู่ เรื่องทะเลาะเป็นเรื่องธรรมดา ฉันไม่อยากเห็นเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นกับพวกแก ฉันเองก็ไม่อยากให้เรื่องแย่ๆเกิดขึ้นกับฉันเหมือนกัน ! “
ด้วยการที่มีทิชชู่อุดจมูกอยู่ทำให้เขาพูดไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่
“ แกมีกระดาษอีกมั้ย ? “ - แบร์ลี่ ยื่นมืออ้วนๆออกมา
จางเทีย ดึงเอาทิชชู่ออกมาแล้วฉีกให้พวกนั้น คนอื่นๆเองก็เอามันไปอุดจมูกตัวเองทันที หลังจากนั้นทั้งหกคนก็มองหน้ากันและรู้สึกว่ามันตลก ทุกคนอยากหัวเราะออกมาแต่ก็ทำไม่ได้
หลังจากที่เลือดหยุดไหลแล้ว แบร์ลี่ ก็พูดบางอย่างที่จริงจังกับ จางทเย ซึ่งเป็นสิ่งที่ จางเทีย ไม่เคยคาดคิดมาก่อน
“ สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้เรารู้สึกว่าแกดีพอ ดังนั้นเราจึงตัดสินใจชวนแกเข้าร่วมองค์กรของเรา เราหวังว่าแกจะเก็บไปคิดนะ .. “
“ องค์กร ? “ - จางเทีย มองไปที่พวกนั้นด้วยท่าทีสงสัย ไอ้บ้าพวกนี้ไม่น่าจะตั้งองค์กรขึ้นมาได้ พวกนี้ก็แค่เด็กน้อยเอง
เมื่อเห็นท่าทีสงสัย พวกนั้นก็ทำท่าว่าตัวเองยิ่งใหญ่แม้ว่าจะไม่ดูเป็นแบบนั้นก็เถอะ แตจ่ จางเทีย ก็รู้สึกได้ว่าพวกนั้นมั่นใจซะเต็มปะดา
“ ยังไงซะเราก็เป็นเพื่อนกันแล้ว เราคิดว่าแกดีพอ ดังนั้นหลังจากที่คุยกันแล้วเราจึงตัดสินใจชวนแกเข้ากลุ่ม อย่าเพิ่งดูถูกเรา ต้นไม้ต้นเล็กๆน่ะจะเติบโตเป็นป่าได้ ไม่มีใครมีอำนาจตั้งแต่เกิดหรอก เมื่อเรารวมเป็นหนึ่งแล้ว เราจะครองเมืองนี้ได้ในไม่ช้า ! “
คำพูดนั้นทำให้ จางเทีย คึกไปด้วย ไม่คิดว่าพวกนี้จะมีความทะเยอทะยานด้วย เทียบกับพวกนี้แล้วเขาคือคนที่เจียมตัวที่สุด แบร์ลี่ เห็นว่า จางเทีย เหมือนจะคล้อยตามเลยพูดต่อ – “ เราจะเรียนจบในปีนี้ หลังจากที่เรียนจบไปแล้วเราจะไปรับใช้กองทัพ 8 ปี เราจะได้เจออันตรายต่างๆ มันยากที่คนจะรอดกลับมาได้แต่พี่น้องมักจะช่วยกันเสมอถ้าเจอกัน มันจะมีวิธีแก้ปัญหาเสมอ ด้วยความช่วยเหลือจากพี่น้อง เราจะไม่ตายง่ายๆแน่นอน ! “
คำพูดสุดท้ายนั้นทำให้ จางเทีย ตื้นตันไปด้วย จางเทีย เริ่มรูสึกสนใจองค์กรของพวกนี้ขึ้นมาแล้ว – “ ชื่อขององค์กรล่ะ ? “
“ พี่น้องทะยานฝัน ! “ – แบร์ลี่พูดอย่างภูมิใจ
พี่น้องทะยานฝัน ? จางเทีย รู้สึกขนลุกขึ้นมาเมื่อคิดถึงฉากเมื่อเช้าที่พวกนี้ยืนช่วยตัวเองอยู่ตรงหน้าต่าง บอกเลยว่ามันเริ่มขึ้นว่าวได้ที่แล้ว มีแต่พระเจ้าเท่านั้นมั้งที่รู้ว่าว่าวนั่นจะขึ้นไปถึงจุดสิ้นสุดตรงไหน จางเทีย คิดถึงอย่างอื่นไม่ได้นอกจากฉากที่ ไอ้อ้วนแบร์ลี่ นั้นช่วยตัวเองตรงหน้าหน้าต่างจนอยู่ๆหน้าของ มิสไดน่า ก็แว็บขึ้นมาในหัว
“ ฉันเข้าด้วยก็ได้แต่พวกนายต้องรับปากกับฉันอย่างหนึ่งก่อน ! “ - จางเทีย บอกกับ แบร์ลี่ หลังจากเงียบอยู่นาน
“ เงื่อนไขอะไร ? ! “
“ ห้ามให้ใครทำแบบนั้นกับ มิสไดน่า ในโรงเรียนแบบนั้นอีก ! “ - เด็กชายอายุ 15 ปีรู้สึกว่าตัวเองยิ่งใหญ่ขึ้นมาทันทีเมื่อพูดแบบนั้น จางเทีย น่าชื่มชมเล็กน้อย ไม่สำคัญว่าตอนนี้เขาจะอ่อนแอแต่เขาก็ยังพอปกป้อง มิสไดน่า ด้วยวิธีของตัวเองได้
“ ไม่มีปัญหา จากนี้เป็นต้นไปนายคือพวกของเรา ! “ - ไอ้อ้วน แบร์ลี่ ตอบกลับมา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันทำแบบนี้กับ มิสไดน่า มีพวกสัตว์อีกหลายตัวในโรงเรียนมักจะทำแบบนี้ทุกวันแต่หลังจากเหตุการณ์วันนี้เป็นต้นไปพวกนั้นก็รู้ว่าการทำแบบนี้มันเสี่ยง มันจะเกิดเรื่องถ้า กัปตันเคอร์ลิน มาเห็นเข้า มันไม่ใช่เงื่อนไขที่ยากอะไรที่ไม่ให้ทำแบบนี้ในโรงเรียนแต่ไม่ว่ายังไงเมื่อกลับบ้านไปก็ไม่มีใครห้ามพวกเขาได้
จางเทีย เข้าร่วมองกค์กรพี่น้องทะยานฝันเพราะเรื่องนี้ กำลังใจของคนในองค์กรเพิ่มขึ้นเพราะได้สมาชิกใหม่มา พวกนั้นดูเหมือนจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไปแล้ว จางเทีย ตั้งใจที่จะไม่คืนเงินพวกนี้อยู่แล้ว ถ้าพวกนั้นทวงเขา เขาจะออกจากองค์กรบ้านี่ทันที จางเทีย เองก็เข้าใจสมาชิกคนอื่นๆซึ่งรวมไปถึง แบร์ลี่, ดุ๊ก, ชอร์วิน, แบกแดด, ลีท, และฮิสต้า พวกเขาค่อนข้างคุ้นเคยกันเพราะเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน กฎเดียวในองค์กรคือต้องช่วยเหลือกันและกัน พวกเขาไม่มีหัวหน้าและการตัดสินใจแต่ละอย่างต้องมาปรึกษากันก่อน
ที่ทำให้ จางเทีย ทึงคือองค์กรนี้มีระดับด้วย ทุกคนต่างก็เห็นด้วยที่จะมีกฎและคิดว่ามันแฟร์ แบร์ลี่ น่ะชอบตำแหน่งสูงๆ ตามที่ ฮิสต้า อธิบายแล้ว แบร์ลี่ น่ะคือคนที่มี่ส่วนร่วมกับองค์กรนี้มากที่สุด ดังนั้นมีแค่ แบร์ลี่ เท่านั้นที่เป็นสมาชิกระดับสองซึ่งหมายความว่าเขามีสิทธิโหวตได้สองครั้ง สมาชิกระดับสามก็โหวตได้ 3 ครั้ง สำหรับ จางเทีย แล้วเนื่องจากเขาเป็นสมาชิกใหม่ เขาจึงโหวตได้แค่หนึ่งครั้งเหมือนกับสมาชิกคนอื่นๆ
ในตอนที่พวกเขาเดินออกมาจากป่า ไอ้อ้วน แบร์ลี่ ก็มองไปที่ จางเทีย ด้วยท่าทีลังเลและพูดขึ้น – “ เอิ่ม...เงินนั่น.. “
“ ของฉัน ! “ - จางเทีย มองไปที่อีกฝ่ายด้วยท่าทีตื่นตัวพร้อมกับเอามือปิดกระเป๋าไว้
ไอ้อ้วนเกาหัวด้วยท่าทีเขินอายและยิ้มแบบขมชื่น – “ ไม่เป็นไร งั้นให้ ดั๊ก รอไปอีกสักหน่อย ... “
ในตอนที่คนอื่นๆได้ยิน แบร์ลี่ พูดแบบนั้น พวกนั้นก็ยิ้มออกมา
“ ดั๊ก โชคร้ายจริงๆเลยนะ ฮาฮา ... “ – ชอร์วิน หัวเราะออกมา – “ ซวยจริงๆเลย ! “
“ เขารอมาตั้งสองอาทิตย์แน่ะ ! “ - ฮิสต้า ยักไหล่
“ ให้รออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป.. “
“ งั้นหน้ามันสิวขึ้นเต็มแน่ ! “
“ ฮาฮา.... “
จางเทีย ไม่เข้าใจว่าพวกนี้พูดเรื่องอะไรกันแต่เขาก็รู้สึกว่าพวกนี้น่าจะพูดเรื่องลามกกันอยู่
“ เฮ้ๆๆ เดี๋ยวนายก็รู้เอง สิทธิพิเศษของการเป็นสมาชิกน่ะ ! “ – แบร์ลี่ แอบกระซิบ