"หือ...นี่มันดันเจี้ยนจิงๆนิ"
เขาคิดว่ามันคำเป็นแสลง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลย
หัวของเขาตอนนี้อยู่ในสภาวะตื่นเต้นมาก,แต่เขาก็สงบลงด้วยการพนมมือ
วูชิน ถอนหายใจแล้วเขาเรียงลำดับข้อความผ่านสายตาของเขา
มันเป็นสถานการณ์ที่น่าตกใจพอสมควร แต่ วูชิน ไม่ได้ตกใจมันกลับเป็นเหมือนความรู้สึกของความคุ้นเคยมากกว่า
" ทำไมมันคล้ายกับบนโลกของ อัลเฟ่น "
วูชิน ได้ต่อสู้อย่างหนักเพื่อความอยู่รอดใน โลกของ อัลเฟ่น แต่นั้นเป็นโลกแห่งเกม แต่ที่นี่ไม่ใช่ หรือโลกนี้ลักษณะของเขาถูกตั้งค่าไว้ ?
"สรุปแล้วโลกนี้ถูกเปลี่ยนไปแล้วหรือว่ามันเป็นแค่เขาเท่านั้นที่เปลี่ยนไป ? "
วูชิน งงมาก แต่เขาไม่สามารถหาคำตอบได้ เขาแค่อยากใช้รถไฟใต้ดิน แต่เขากลับไปอยู่ในดันเจี้ยนสะอย่างนั้น โลกต้องผ่านการเปลี่ยนแปลงบางอย่างแน่ๆในรอบ 5 ปีนี้
" ถ้าอย่างนั้นกลับก่อนดีกว่า "
ถ้าเขาไม่นั่งรถไฟใต้ดิน เขาก็สามารถนั่งรถบัสได้แต่ขณะที่วูชินกำลังกลับไป กับเจอกำแพงที่มองไม่เห็นขวางทางเขาไว้
" หือ. . .ชิ. "
" มันคงถูกล็อคด้วยเหตุผลบางอย่างแน่ๆ "
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเขาทำให้เขาเปิดที่นี่ ตอนนี้เขาอยากกลับไปแต่กับทำให้เขาติดอยู่ที่นี่ เขาไม่มีทางเลือก เขาต้องหาหินเวทย์สำหรับออกจากสถานที่แห่งนี้
" โอคร...ลองดูละกัน " .
เขาได้สูญเสียเวทมนตร์ของเขา ซึ่งเขาไม่แน่ใจว่าทำไม แต่ร่างกายฝึกของเขาก็ยังคงเหมือนเดิม นอกจากนี้ เขามีประสบการณ์มากกว่า 20 ปีในการเอาตัวรอด
เขามองไปที่ร้านขายของและมองหาที่แขวนเสื้อ .
เขาเอาเสาของที่แขวนเสื้อ มาทำเป็นกระบองแต่น่าผิดหวัง
" นี่มันเบาเกินไป "
เขามองไปร้านข้างๆที่อยู่ติดๆกันในร้านตรงกลางนั้นมีค้อนอยู่ในร้าน
" นี่อาจมีประโยชน์ "
วูชิน เอาค้อนของเขาเหวี่ยงลงบนเก้าอี้ที่อยู่บนพื้น เขาฉีกด้านหลังของเก้าอี้ออก ด้านหลังของมันเรียบกว่า เขาสามารถเอามาทำโล่ที่เหมาะสมได้
" โอเคร..เขาพร้อมไปแล้ว "
เขาไม่รู้ว่าหินเวทย์มนต์ที่ใช้กลับดูเหมือนอะไร แต่เขาสามารถบอกระดับของมอนเตอร์ที่ถูกอัญเชิญมาได้ ซึ่งเขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับระดับการเตรียมการของเขา เขารู้สึกถึงความไม่แน่นอน อย่างไรก็ตาม มันเป็นสถานการณ์ที่เขาไม่สามารถถอยหลังได้อีกแล้ว
เขาไม่มีทางเลือก มีแต่ต้องไปต่อเท่านั้น
วูชิน เดินตามแสงไฟที่กระพริบ แล้วเขารู้สึกประหลาดมาก ความรู้สึกที่ออกมาจากสถานีรถไฟใต้ดินแห่งนี้ มันคือความรู้สึกราวกับว่ามีใครจับตาดูเขาอยู่
เขาก้มลงและหยิบแผ่นกระเบื้องมาขว้าง
มันปล่อยเสียงร้องออกมา มันมีรูปร่างแปลก ๆ มากจนเขาไม่คิดว่าจะมีสิ่งมีชีวิตนี้อยู่จริงบนโลกใบนี้ มันดูเหมือนสุนัข แต่หูของมันดูเหมือนกระต่าย
มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่น่าจะมีอยู่บนโลก แต่ วูชิน รู้จักตัวนี้ดี เขาก็เผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดนี้นับครั้งไม่ถ้วนที่โลกของ อัลเฟ่น .
" ดราบิทเป็นชื่อของมัน ”
มันจะใช้ขาหลังขนาดใหญ่ของมันซึ่งประกอบด้วยครึ่งหนึ่งของร่างกาย กระโดดโจมตีซึ่งเป็นลักษณะพิเศษของมัน
บูม
ทันทีที่เขายกโล่ขึ้นมาบัง เขาเหวี่ยงค้อนใส่มัน
มันกลิ้งลงบนพื้น วูชิน ไม่ลังเลเขาวิ่งไปข้างหน้ากดคอของมันลง แล้วใช้ค้อนทุบมัน
เมื่อมอนสเตอร์ที่คุ้นเคยโผล่มา เขาไม่ได้รู้สึกถึงภัยคุกคามจากมันเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้การป้องกันของเขาลดลง เขาต้องฆ่ามันเมื่อมีโอกาสที่จะฆ่า
นี่เป็นกฎพื้นฐานที่จำเป็นและต้องเอาใจใส่เพื่อที่จะเอาตัวรอดจากสัตว์ประหลาด
หลังจากนั้นวูชิน รีบตรวจสอบรอบๆอย่างเร่งตัว เพราะตัว ดราบิด นี้มักจะมาเป็นคู่
อย่างที่คาดไว้ ดราบิด ตัวอื่นกระโดดออกมา และมันกระโดดโจมตีเขา โล่ของเขาแตกจากการโจมตีนี้ก่อนที่เขาจะเหวี่ยงค้อนใส่มัน
ค้อนของเขาทุบเข้าที่ปากของมัน จนทำให้หัวของมันหันกลับไปแล้วตายลง มันเป็นจังหวะสวนกลับที่ยอดเยี่ยมมาก
" ทำไมรู้สึกเหมือนเดจาวู ? "
วูชิน จำครั้งแรกที่เขาถูกเรียกตัวไปยังโลกของอัลเฟ่นได้ . เขาตกใจมาก และกลัว อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ของเขาตอนนี้ดีขึ้นกว่าก่อนเยอะ...
" มันเป็นไปได้อย่างไรที่มอนสเตอร์ของโลกอัลเฟ่นจะเกิดขึ้นที่นี่ แม้เขาจะรู้สึกถึงว่าสถานที่เเห่งนี้เหมือนดันเจี้ยน" .
เขารู้สึกได้ถึงความอันตราย มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยมาก
ข้อความที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าเขา และแม้แต่มอนสเตอร์เริ่มโผล่มามันเป็นสิ่งที่ไม่แปลกบนโลก อัลเฟ่น . อย่างไรก็ตาม นี่เป็นโลก
" ถ้าระดับของมอนเตอร์ประมาณนี้ เขาคิดว่าเขาไปต่อได้ "
นี้เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำไม วูชิน ถึงสามารถอยู่รอดบนโลกของอัลเฟ่นได้ .
สถานที่แห่งนี้เหมือนโลก , แต่สำหรับ วูชิน เขารู้สึกเหมือนมันเป็นเกมส์ ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือว่า โลกแห่งนี้ไม่ได้เป็นโลกเสมือนจริง แต่มันคือเรื่องจริง
เลเวลของเขายังอยู่ และ วูชินได้อัพความสามารถของจอมขมังเวทย์ของเขาเต็มหมดแล้ว เขาไม่ได้ค้นพบจุดสิ้นสุด แต่เขาก็ได้พบกับผู้ดูแลมิติ เพื่อที่เขาจะได้กลับโลกเขาไม่เสียใจเลย
เขาได้สูญเสียเวทย์มนต์ที่เขาสะสมไว้ทั้งหมด แต่เขาไม่ได้สนใจเขาคิดว่าบนโลกแห่งนี้เขาไม่ต้องกังวลเรื่องตายอีกแล้ว
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขากลับอยู่ในดันเจี้ยน เขาต้องการความสามารถที่หายไปของเขา
ถ้าเจอ ดราบิด มันอาจจะไม่อันตรายสำหรับเขาแต่ถ้าเจอมอนเตอร์ที่แข็งเเกร่งกว่านี้ มันจะอันตรายมากสำหรับเขา
สถานการณ์ที่ดีที่สุดตอนนี้คือการได้รับหินเวทย์มนต์ที่ใช้กลับโดยไม่พบมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง
" ถ้าสถานที่นี้คล้ายกับโลกอัลเฟ่น พวกมอนเตอร์จะพวกพลังงานต่างๆตกออกมา"
ถ้าเป็นหินหรือไอเท็ม ที่มีความสามารถมันจะตก ออกมาเป็นรูปแบบพลังงาน เขามองดูมอนเตอร์ 2ตัวที่เขาพึ่งจัดการไป พวกนี้ไม่มีอะไร ตกออกมาเลย.
" ไอ้พวกนี้มันไร้ค่า "
วูชิน ทิ้งศพของ ดราบิด ที่เขาค้นหา หลังจากนั้นเขาจึงซ่อนตัวอยู่ที่ข้างเสาเขาคิดว่ามันคงจะดีถ้ามอนสเตอร์ใกล้เคียงจะมาที่นี่หลังจากได้กลิ่นเลือดแต่ถ้าไม่โผล่มาเขาจะเริ่มค้นหาพวกมัน
ทันใดนั้น ดราบิดสองตัวก็โผล่มา และพวกมันก็เริ่มวนรอบศพของ ดราบิด ที่ตาย พวกมันเหมือนหมา แต่พวกมันไม่ได้พัฒนาเรื่องกลิ่น พวกมันใช้เสียงในการค้นหาศัตรู
แกร็ก
วูชิน ตั้งใจเหยียบแผ่นกระเบื้องเพื่อเปิดเผยตำเเหน่งของเขา
ดราบิด 2 ตัว วิ่งเข้าหาเขาและกระโดดเข้าใส่วูชิน..
วูชิน จับค้อน และทำการสวิงเหมือนเบสบอล
ปัก..ปัก..ปัก...!
ดราบิด2ตัว กระโดดใส่เขาในช่วงเวลาที่ต่างกันทำให้เขาสามารถ ทุบหัวของ ดราบิดสองตัวนี้ได้ทัน...ทันใดนั้นก็มีข้อความเด้งขึ้นมาตรงหน้าของเขา...
BY.Mheezaa มีอะไรคอม เม้นไว้นะครัช555+