" โห้ว...โลกเปลี่ยนไปมากเลยแหะ "
วูชิน มองออกไปนอกหน้าต่างรถเมล์ เขาพึมพำเมื่อมองไปที่ทัศนียภาพ ค่ารถประจำทางเพิ่มค่าโดยสารขึ้น 300 วอน แต่ที่เห็นได้ชัดคือรถบนท้องถนนนั้น น้อยมาก
ทีวีได้พูดถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่พวกเขาเข้าโจมตี ในระหว่างทางมีหัวข้อพวกนี้พูดขึ้นมาเรื่อยๆจากทีวี
' ถ้าพวกเขาพิชิต ดันเจี้ยนสำเร็จพวกเขาจะมีชีวิตรอด2วันเป็นอย่างน้อยหรือ 1 เดือนเป็นเวลามากที่สุด แต่ถ้าพวกเขาล้มเหลว มอนสเตอร์ที่อยู่ในนั้นจะถูกปลดปล่อยออกมาก . . .'
ข่าวยังคงพูดอย่างหยุด นี่คือความจริงที่เกิดขึ้นใน5ปีที่ผ่านมา ในหัวข้อข่าวนี้ พวกเขาพูดเกี่ยวกับมอนสเตอร์ที่ได้ออกมาออกมาจากสถานีรถไฟใต้ดินในโตเกียว และมีการระดมทหารของพวกเขาเพื่อป้องกัน.
" พื้นที่รอบสถานีรถไฟเป็นข่าวเก่า "
ที่พักที่อยู่ถัดจากสถานีรถไฟใต้ดิน พวกผู้คนมักพูดติดตลกว่าอยู่ใกล้กลับโรงนิวเคลีย
แน่นอนว่าโซลมีประชากรลดลง และประชากรลดลง นำไปสู่การจราจรน้อยลงรถบัสขับรถ ราวกับว่ามันกำลังบินได้
เมื่อรถหยุด มันรู้สึกราวกับว่าโลกต่อหน้าเขาได้กลายเป็นสีเหลือง
" . . . . . บ้าน . . . . "
อพาร์ทเมนท์ที่วูชินเคยอยู่นั้นหายไป
" . . . . . . . "
เขารู้สึกช็อคมากที่อยู่ๆอพาร์ทเมนท์ที่เขาเคยอยู่นั้นหายไป
ที่เขาเห็น เขาบอกได้เลยมันไม่ใช่อพาร์ทเม้นท์ โครงสร้างเหมือนกับตึกออฟฟิศ วูชิน มองจากตึกใกล้ๆ ซึ่ง รปภ.ถือว่าเขานั้นน่าสงสัยมาก ดังนั้น รปภ.จึงเดินเข้าไปหา
" คุณจะทำอะไร ? "รปภ.ถามเขา
วูชิน บังคับความโกรธของเขาลง และเขาก็ยกมือขึ้นพนมซึ่งทำให้จิตใจของเขาสงบลง .
" เกิดอะไรขึ้นกับคนที่เคยอยู่ที่นี่ "
" หือ ? "
" ผู้คนที่เคยอาศัยในตึกนี้! "
รปภ. ที่ถูกจ้องมองด้วยสายตาที่น่ากลัวของวูชินตอบกลับด้วยเสียงสั่นๆ
" ฉัน . . . ฉันไม่รู้ สถานที่แห่งนี้ถูกสร้างขึ้นจากซากปรักหักพังง "
" ซากปรักหักพังง "
หน้าของวูชินเต็มไปด้วยสีหน้าแห่งความโกรธในขณะที่ รปภ. ปล่อยเหงื่อออกมาจากสีหน้าของเขา
คนมากมายตายจากดันเจี้ยนมาตลอด 5ปี ผู้คนในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินนั้นตายหมด
ถ้าไม่สามารถเคลียดันเจี้ยนได้ภายใน 1 เดือน ดันเจี้ยนจะถูกเปิดออกและมอนเตอร์จะถูกปล่อยออกมา
" เมื่อ . . . . . . . เมื่อมอนสเตอร์ออกมา สถานที่แห่งนี้ ได้กลายเป็นซากปรักหักพังแล้ว ทำไมนายต้องเสียงดังด้วย.. "
วูชิน ควบคุมความโกรธของเขาในตอนที่เขาได้ยินคำรปภ.
' ใจเย็นๆ ใจเย็น . . .'
ครอบครัวของเขาอาจจะยังมีชีวิตอยู่ พวกเขายังมีชีวิตอยู่
" เฮ้อ . . . แค่ 5 ปี มีอีกหลายวิธีที่จะหาพวกเขา "
ตอนนี้สิ่งสำคัญคือจัดลำดับความสำคัญของเขา
เขาควรจะหาที่นอนและ...
เสียงท้องร้องของเขาดังขึ้น
วูชินเอามือล้วงไปในกระเป๋า เขามีเงินอยู่ 5800 วอนและเขามองไปยังภัตราคารอาหารฝั่งตรงข้าม
วูชิน ข้ามทางเดิน
*
" ห๊ะ....ซุปข้าวราคา 6000 วอน "
วูชินบ่นเขาเจอไล่ออกจากร้านเพราะเค้ามีเงินไม่พอ 200 วอน และชุดที่เขาใส่นั้นตอนนี้ดูเหมือนขอทานมาก ดังนั้นมันจึงเป็นเหตุผลที่เขาเจอไล่ออกจากร้าน วูชิน รู้สึกเศร้าเพราะเขาไม่มีเงินเลย
" อ๊าา..คืนนี้เขาจะนอนที่ไหนดี..สงสัยต้องไปนอนที่สถานีตำรวจ"
นี่เป็นโลกที่ไม่ใช่โลกอัลเฟ่น . . . . . . . ซึ่งเขาได้หายตัวไปเป็นเวลา 5 ปี
เขาตัดสินใจไปสถานีตำรวจเป็นทางเลือกสุดท้ายเพราะตอนนี้เขาไม่มีทางเลือดมากนัก
" เฮ้อ . . . "
แม้ราคาที่ดินและประชากรในกรุงโซลนี้ลดลงอย่างมาก แต่วูชินก็ยังไม่มีที่ๆจะนอนอยู่ดี
เขาดีใจมากที่เห็นร้านสะดวกซื้อใน 20 ปี เขาได้ซื้อฮอท ดอก และเครื่องดื่ม และตอนนี้เงินที่เขาเหลือคือ 300 วอนซึ่งจำนวนเงินนั้นมันน้อยมาก
ในขณะที่ร้านสะดวกซื้อเปิดประตู ดวงตาของวูชิน เป็นประกาย เขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
นี่คือโชคชะตา เขามั่นใจว่ามันเป็นโชคชะตา
แจมิน . นักเรียนที่เขาช่วยไว้
วูชิน กระดกซุปที่เหลือทิ้งไว้ในถ้วยบะหมี่แล้ว เขาลุกขึ้นยืนแล้วรีบจ่ายเงินอย่างรวดเร็วเพื่อตามแจมินไปป
" เฮ้..นักเรียน " .
" ครับ .."
แจมินหันศีรษะของเขา ใบหน้าของแจมินซีดเหมือนเห็นผี เมื่อเห็น วูชินที่ยืนยิ้มให้เขาอยู่
" เฮ้..ฉันกำลังจะโทรหานายเลย แต่กลับพบนายเสียก่อนน"
" ทะ . . . ทำไม ? ทำไมคุณถึง . . . . . . . "
แจมินพูดอย่างอึดอัดพร้อมก้าวถอยหลัง
" พ่อแม่นายอยู่ที่บ้านไหม "
" คุณจะอยากรู้ไปทำไป? "
แจมินมีปฏิกิริยาอย่างมากกับคำถามนี้ วูจินทำหน้าแสดงความมั่นใจและเขายิ้มให้ดูน่าเชื่อถือมากที่สุด
" พ่อแม่ฉันเสียไปแล้ว"
" หือ..โอ้วนั้นโชคไม่ดเลย นายอยู่คนเดียว "
แจมินพยักหน้าด้วยความระมัดระวัง
"นายนำทางได้ไหม"
" ทำไม ? "
" ฉันขอพักคืนนึง"
แจมินมีสีหน้าตะลึงบนใบหน้าของเขาลุงแปลกหน้านี่สวมเสื้อแปลกๆกำลังจะบุกเพื่อ พักบ้านของเขา
" อ่า มันไม่ฟรีนะ " .
เขาบังคับมือแจมินละเอาเงินให้เขา 300 วอน
" ฮ่าๆๆ ฉันจะจ่ายคืนนะ แต่ตอนนี้ ฉันช็อตนิดหน่อย ...เอ๊ะอะไรบินมา"
เขาชกหมัดไปในอากาศในแมลงวันซึ่งทำให้เขาดูเหมือน ผู้มีพลัง
แจมินก็เดินตรงไปที่บ้านของเขาด้วยใบหน้าร้องไห้...(นี่สิพระเอกของจริงเก่งกับเด็ก 555+)
BY Mheezaa จบไปอีกตอนนนเฮือกกก...