otrwavekung1411 วันที่แล้ว
ขอบคุณครับ
แสดงความคิดเห็น
" หือ..นายยังมีชีวิตอยู่เหรอ,วูชิน ”
อาจารย์ประจำชั้นของเขากล่าวขึ้นราวกับว่าเขาเห็นผี.วูชินหัวเราะอย่างขมขื่น ผู้คนจำนวนมากได้ตายในดันเจี้ยน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือวูชินที่ดูเหมือนว่าเขาเป็นผู้เสียชีวิต
แต่ในความเป็นจริงสำหรับวูชินนั้นมันผ่านมา 20ปีแล้วตั้งแต่ที่เขาเจออาจารย์ครั้งล่าสุดเขาไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก. ขณะที่อาจารย์ประจำชั้นกำลังหา ชื่อวูชินใน บักทึกของโรงเรียน
" อ่า..นี่เป็นเบอร์โทรของเธอสินะ " .
กริ้งงๆๆ.
อาจารย์โทรหา เบอร์โทรนั้นทันทีซึ่งเบอร์โทรศัพท์นั้นอาจจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนก็ได้
เขาอยากได้ยินเสียงแม่ของเขาแต่ว่าถ้าเบอร์โทรเปลี่ยนไปแล้วละ
วูชิน นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม และหัวใจของเขาก็เต้นแรงมากก
[ ฮัลโหล ? ]
อาจารย์ประจำชั้นได้ยินเสียงหญิงวัยกลางคนที่มารับโทรศัพย์ด้วยเสียงเหนื่อยๆ
"สวัสดีคับ...ผม ลีเซียงวู เป็นอาจารย์ที่โรงเรียนมิโดะ"
[ ห๊ะ ? โรงเรียนมิโดะ ? ]
เสียงสั่นคล้ายกับที่เลือนรางจำเสียงของแม่ของเขา หัวใจของยูจินเร็วมาก และมันรู้สึกเหมือนหายใจไม่ทัน
" ครับ คุณใช่คุณนาย ลีซูเกียง รึเปล่าครับ "
[ ใช่ค่ะ คุณต้องการอะไรเหรอค่ะ ? ถ้าเป็นโรงเรียนมิโดะนั้นเป็นโรงเรียนของลูกชายคนโตของเราที่เคยอยู่ . . . . . . . "
วูชินรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเมื่อเขาได้ยินเสียงแม่ที่คุยโทรศัพท์กับอาจารย์ของเขา
วูชิน ฉกมือถือจากอาจารย์แล้ว พูดขึ้นน
" แม่ "
[ . . . ]
" แม่ นี่ วูชิน....คังวูชิน "
สำหรับเขามันนานมากที่จะพูดคำว่า แม่ เขาได้ใช้เวทย์มนต์เพื่อเปลี่ยนแปลงเสียงของเขาให้เหมือนในอดีต แต่แม่ของเขาไม่ได้ตอบกลับมาสิ่งที่กลับมานั้นเป็นเสียงของแม่ที่ร้องไห้ด้วยความดีใจ
[ . . . วูชิน ? นี่คือวูชินจิงๆใช่ไหม, วูชินของเราใช่ไหม ]
เสียงร้องไห้ของเธอนั้น วูชินนั้นไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าแม่เขาต้องทรมานขนาดไหน . ความเศร้ากลายเป็นความสุขในขณะที่น้ำตาของเขาไหลลิน
" ฉันกลับมาแล้ว "
เขารอดมาได้ 20 ปี เพื่อช่วงเวลานี้
" แม่ย้ายไปอยู่ที่ไหน.ผมจะได้ไปหา"
[ ไม่ต้องหรอก..รออยู่ที่นั้นแหละ เดียวไปหา...อย่าไปไหนนะ]
เขาได้ยินเสียงที่รีบร้อนของเธอ..จากนั้นวูชินก็คืนโทรศัพท์ให้อาจารย์
" เฮ้อ . . . "
เขาถอนหายใจยาวๆเพื่อจะกลั้นน้ำตาเอาไว้
หลังจากการสนทานั้น วูชินคิดว่าเขาคงต้องมีโทรศัพท์ไว้บ้างแล้วละ
" เธอจะต้องมาที่นี่ในอีก 1 หรือ 2 ชั่วโมง "
" ขอบคุณครับอาจารย์ "
" อ่า .ฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ฉันขอบคุณที่เธอยังมีชีวิตอยู่ "
" ผมไปเดินเล่นรอบๆโรงเรียนได้ไหม "
" ได้สิ..เธอต้องการอะไร "
วูชินคิดว่ามันคงน่าเบื่อที่จะนั่งในห้องพักของอาจารย์เป็นเวลานาน"
" หื้อ...ไปหาแจมินดีกว่า"
เมื่อแม่ของเขามาถึง เขาจะคืนเงินแจมินทันที ถึงเเม้ว่าเขาจะรู้สึกอายที่ต้องขอเงินเเม่ของเขาแต่เขาจะตอบแทนเเม่ของเขาด้วยการเป็นลูกที่ดี
สักครู่นักเรียนก็เริ่มออกมาเยอะขึ้นเพราะมันเป็นเวลาพัก เขาเดินผ่านนักเรียนไปเรื่อยๆ.
' ว้าว เขาหล่อจริงๆ . . .'
' เขาสูงจริงๆ ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นศิษย์เก่าของโรงเรียนของเรา . . .'
เขามาพบแจมินที่ห้องเรียน ซึ่งแจมินยังไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำในระหว่างพัก
" เฮ้ แจมิน "
วูชินเดินเข้าหาแจมินในลักษณะที่เป็นมิตร และประหลาดใจที่มีคนล้อมรอบแจมินเยอะขนาดนี้ ลีจุนฮุค และพรรคพวกของเขาพยายามหลบตา วูชิน ในขณะที่คนอื่นๆถลึงตามอง วูชิน แล้วพวกเขาก็เยาะเย้ยเขา
" ไอ้นี่คือใคร "
"แกโทรเรียนพี่ชายของแกมารึไง "
พวกนักเรียน 7 คนมองมาที่วูชินในขณะที่ แจมิน ที่มีสีหน้ากังวล..หลังจากนั้นแจมินก็ค่อยๆสั่นศีรษะของเขาจากทางด้านข้างในขณะที่วูชินตะโกนบอก
" เอ้ย..พวกแก ไปคุยกันที่ดาดฟ้าหน่อยสิ"
จากการแสดงออกของวูชิน ทำให้หน้าของแจมินซีด หลังจากนั้น วูชินลากแจมินไปที่ดาดฟ้าด้วยและพวกนักเรียนเกเรก็ตามพวกเขาไปอย่าง งงๆ
"เอ้ย..ไอ้พวกนั้นมันบ้าจิงๆ..ไปตามคนอื่นมาเพิ่ม"
จุนฮุค แอบตามพวกนักเรียนเกเรไปด้วย พวกนักเรียนเกเรนั้น มีมากกว่า 20 คน จุนฮุคพยายามที่จะลบความทรงจำที่เขาเคยเจอ วูชินทำร้ายออกไป.
" ใช่แล้ว ฉันประมาทไปหน่อย ก็เลยถูกตีในอวัยวะสำคัญโดยไม่ได้ตั้งใจ หมอนั่นคงทำอะไรไม่ได้มากเมื่อเจอคนเยอะขนาดนี้ . . ."
รวม จุนฮุค ด้วยแล้ว บนดาดฟ้ามีคนมากกว่า20คน
*
" 1 "
เสียงนั้นออกมาจากปากของวูชิน .
"2 "
25 คนที่เข้ามารุมวูชิน ในเวลานี้ถูกวูชินซัดสะหมอบหมดเลย แจมินนั้นรู้สึกประหลาดใจมาก
'ที่คือสิ่งที่เขาเรียนรู้จาก ภูเขาจิริเหรอ '
เขาเรียนการต่อสู้มาเเบบไหนกันทำไหมถึงชนะ 25 คนได้ภายในพริบตา
มันใช้เวลาน้อยกว่า 1 นาทีและเขาชก ออกไปมากกว่า 50 ครั้งในเวลาขณะนั้น
" เฮ้.พวกนายทุกคนมานี่ "
วูชินยิ้มที่เห็นพวกนักเรียนเกเรตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด ยังดีที่ๆแห่งนี้เป็นโลกถ้าเป็นโลกของอัลเฟ่น พวกนักเรียนเกเรพวกนี้จะไม่มีทางได้ลุกขึ้นยืนแน่นอน
พวกนี้จะต้องตายแล้วกลายมาเป็นผีดิบสำหรับเขาแต่ที่นี่คือโลกมันเลยไม่เกิดขึ้น
"อ่า..ท่อ...เหล็ก"
พวกนักเรียนเกเรบางคนหยิบขึ้นมาเพื่อที่จะตีวูชิน เขาคว้าท่อเหล็กมาแล้วงอมันหลังจากนั้นเขาจับที่ปลายทั้งสองของท่อเหล็กแล้วดึงออก
ท่อเหล็กยืดเหมือนแท่งคาราเมล พวกนักเรียนเกเร มองเขาราวกับวิญญาณของพวกเขาถูกฉีกทิ้ง และวูชิน โยนท่อเหล็กทิ้งไปกับพื้น
วูชิน โอบไหล่แจมินในขณะที่อยู่ข้างๆเขา
" เฮ้..พวกนายจะไม่รบกวนน้อง แจมินใช่ไหม "
" เราจะไม่ยุ่งกับเขา "
วูชินพยักหน้าอย่างพอใจและตะโกนต่อหน้าพวกเขา
" อย่าทำเหมือนเขาเป็นคนนอกพร้อมกับเดินไปพร้อมกับแจมิน..เข้าใจไหม "
" เข้าใจครับ.."
" ปะ เรากลับห้องเรียนกันเถอะ"วูชินพูดขึ้น
พวกนักเรียนเกเรรู้สึกดีใจที่พวกเขามีชีวิตอยู่
ข่าวลือของเหตุการณ์ใหญ่นี้จะกระจายไปทั่วโรงเรียน วูชิน ยิ้มอย่างสดใส เขามองดูแจมินที่ทำหน้าบึ้งๆ
" เอาละตอนนี้นายเรียนได้อย่างสบายใจละ ไม่มีใครรังแกนายได้แล้ว "
สำหรับแจมินนั้นเขามาเรียนอย่างเดียวโดยที่เขาไม่สนใจที่จะมีเพื่อนเท่าไหร่
วูชินตบไหล่แจมินในขณะที่เห็นสีหน้าลนๆของเขา
" อ้อใช่ ตอนนี้ฉันติดต่อแม่ของฉันได้แล้ว ไว้เดียวจะจ่ายเงินที่ยืมไปนะ”
" มะ . . ไม่เป็นไรคับ พี่ชาย "
" เฮ้...มันไม่ถูกนะ "
วูชินตื่นเต้นที่จะได้พบแม่ของเขา ในขณะที่ แจมินใจร้อ รอเสียงระฆังดังขึ้น และเขาต้องการจบบทสนทนากับวูชินให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
" อ่า..จิงๆแล้วฉันตอบแทนความเมตาของนายนะ มันไม่ง่ายเลยที่จะให้คนแปลกหน้านอนที่บ้าน 1 คืน "
" ฮ่าๆๆ.. พี่ช่วยผมในตอนนั้น..และช่วยผมในวันนี้ "
เขารู้สึกอึดอัดใจในอนาคตใกล้ๆนี้ แต่มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ซึ่งตอนนี้พวกนักเรียนเกเรพวกนั้นไม่ได้กวนเขาอีกต่อไปแล้ว
" ดี ฉันดีใจที่นายคิดได้อย่างนั้น ถ้าฉันซื้อมือถือแล้วฉันจะติดต่อนายไป.เมื่อไหร่ที่นายมีปัญหาเรื่องพวกนั้นมากวน นายโทรหาฉันได้เสมอ"
วูชินหยิบ เศษกระดาษจากกระเป๋ากางเกงของเขาเอามาโชว์
" อ่า..เขาไม่ได้ทำมันหาย"
มันเป็นหมายเลขปลอมที่เขาได้คิดขึ้นเขารู้สึกผิดเล็กน้อย ดังนั้นแจมินจึงหัวเราะเบาๆ
" อ้อ..ใช่..ยินดีกับพี่ด้วยที่ได้เจอแม่อีกครั้ง "
" ฮ่า ฮ่า ขอบคุณ นายควรที่จะตั้งใจเรียน และ ทำงานใน บริษัทที่ดีนะ" .
เมื่อระฆังดังขึ้น แจมินรู้นี่คือโอกาสของเขา เขาก้มหัวบอกลา หลังจากนั้นเขาก็วิ่งไปที่ห้องเรียนของเขา แต่วูชินยังคงอยู่บนหลังคา ดาดฟ้าต่อ
" อากาศค่อนข้างดี "
บางทีอาจเป็นเพราะมีรถน้อยลง ท้องฟ้าของโซลจึงสดใสมากขึ้น
วูชิน ยืนอยู่ตรงนั้นสักพัก เขาก็เห็นรถแท็กซี่จอดหน้าประตูทางเข้าโรงเรียนทันใดนั้นหัวใจของเขาก็รู้สึกเหมือนมันกำลังจะหยุด เมื่อเขาเห็นผู้หญิงรีบมุ่งหน้ามาที่ไโรงเรียน
" แม่ . . . . . . . "
วูชินรีบสงบจิตใจของเขา เขาก็ตรงไปที่ห้องพักครู
BY.Mheezaa มาแล้ววพระเอกเรา เก่งจิงๆกับเด็ก5555+ มีอะไรติชม สงสัย บลาๆ เม้นบอกไว้ได้นะครับ
otrwavekungขอบคุณครับ