" วูชิน . นี่คือวูชินจิงๆใช่ไหม”
แม่ของเขาจับไปที่เขาแล้วเธอก็ร้องไห้เป็นเวลานาน เธอเคยคิดว่าเขาตายแล้ว แต่ วูชิน ได้กลับมามีชีวิต หลังจากผ่านไป 5 ปี เธอไม่สามารถบอกได้เลยว่ามันคือความฝันหรือความจริง
" ลูกไปอยู่ที่ไหนมา "
" มันจะยาวเกินไปที่จะอธิบายมันที่นี่ อย่างไรก็ตามตอนผมกลับไปที่บ้านเก่าของเรามันหายไป"
"โซอา เธออยู่ที่โรงเรียนอนุบาล " ส่วนพ่อ . . . . . .
แม่ของเขาเริ่มที่จะพูดแต่แล้วเธอกลับเริ่มร้องไห้อีกครั้ง เขารู้สึกว่า บางอย่างไม่ถูกต้อง ดังนั้นหัวใจของเขารู้สึกเย็นเฉียบอีกครั้ง
" ไปกันเถอะกลับบ้านแล้วค่อยคุยกัน"
แม่ของเขาจับมือทั้งสองของวูชินแน่นในขณะที่เขาออกจากห้องพักอาจารย์..ในระหว่างที่พวกเขาอยู่บนรถบัส แม่ของเขาพูดเกี่ยวกับสถานการณ์ของพวกเขา
พ่อของเขาติดอยู่ในดันเจี้ยนในขณะที่ออกไปทำงาน เช่นเดียวกับคนอีกนับพันที่อยู่ในนั้น พวกเขาไม่พบศพของพ่อและแม่เป็นคนเดียวที่อยู่ดูแล โซอา.
หลังจากสูญเสียพ่อและลูกไป เหตุผลเดียวที่ทำให้แม่ทนทุกอย่างได้นั้นก็คือ โซอา . พวกเขาไม่ได้ร่ำรวยและแม่ของเขาก็ต้องดูแลบ้านทั้งหมดด้วยตัวเธอเอง เขารู้สึกได้ถึงความยากลำบากที่เธอเคยทำ.
แม่ของเขารู้สึกดีมากที่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่
รถบัสเดินทางประมาณหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่พวกเขาจะมาถึงบ้านที่เขาเคยอยู่ พวกเขาย้ายไปอีกบล็อกที่อยู่ห่างจากสำนักงานใหญ่ของกิลด์ค้อน
"เผื่อว่าพ่อเขาจะกลับมา พวกเราจึงย้ายไปอยู่ที่ใกล้ๆ"
ถ้าเกิดมีคนหายไปในดันเจี้ยนทุกคนมักจะตีความว่าตายไปแล้วแต่อย่างไรก็ตาม ลูกชายของเธอกลับมาหลังจากผ่านไป 5 ปี ดังนั้นเธอจึงรู้สึกว่าเธอได้รับรางวัลจากความพยายามของเธอแล้ว
แม่ของเขานำเขาผ่านตรอกซอกซอยคดเคี้ยว จากนั้นเธอมุ่งหน้าไปที่กระท่อมเล็กๆ มันมีขนาดเล็กกว่าบ้านของแจมิน นอกจากนี้ยังมีของมากมากซึ่งทำให้มันดูเล็กลงอีกมาก
"อยู่ที่นี่นะ เดียว แม่ไปรับโซอาที่โรงเรียนแล้วเดียวกลับมา"
แม่ของเขาทิ้ง วูชิน ไว้คนเดียวภายในห้อง วูชิน มองไปรอบๆห้องเล็ก ๆแห่งนี้เต็มไปด้วยกล่องมากมายจากนั้นเขาจึงเปิดกล่องพวกนั้น
" อ่า . . . . . . . "
กล่องพวกนี้ไม่มีอะไรนอกจากสมบัติเก่าของเขา เขาเปิดกล่องอื่น ๆและมันก็เหมือนกันหมด มันมีเสื้อผ้าของเขา ของพ่อของเขา มีแม้กระทั่งของเล่นที่เขาเคยเล่นด้วยตอนเด็กๆเธอได้เก็บไว้ทั้งหมดเลย
ไม่นานแม่ของเขาก็กลับบ้านมาพร้อมกับโซอา เธอเปิดตากว้างขึ้น และมองมาที่วูชิน . ผิวของเธอดูซีดๆ แต่ผิวสีขาวของเธอทำให้เธอดูน่ารัก
เด็กน้อย อายุ 2ปีในความทรงจำของเขา ตอนนี้ เธออายุได้ 7 ปีแล้ว
" โซอานี่คือพี่ชาย ทักทายเขาสิ "
" พี่ชาย "
โซอาจับของเสื้อของแม่ของเธอแล้วมอง วูชินอย่างระมัดระวัง. วูชินยิ้มอย่างเป็นมิตรพร้อมกับมองไปที่โซอา .
" โซอา เล่นกับพี่ชายไปก่อนนะ เดียวแม่ทำอาหารอร่อยๆให้กิน "
" หือ ? แม่ไม่ต้องไปที่ร้านเหรอวันนี้ "
"อ้ออวันนี้เป็นวันหยุดแม่นะ " .
มันก็เหมือนอาหารเย็นที่ปกติแต่รอบนี้มันค่อนข้างพิเศษเพราะอาหารนั้น มีเนื้ออยู่ด้วยนิดหน่อย ซึ่งปกติพวกเธอไม่ค่อยที่ได้จะได้กินเป็นประจำ
แม่ของเขามองเขาด้วยความพึงพอใจ เพื่อตอบแทนเธอ วูชินกินอาหารอย่างออกรสชาติหลังจากที่เขากินไป สาม จานเขาก็พอ
มันอาจจะกล่าวได้ว่า การกินอาหารด้วยกันนั้นทำให้ความระแวงที่มีลดลง
โซอา เองก็ปรับตัวได้รวดเร็วเธอเรียกวูชินว่าพี่ใหญ่และ นั่งอยู่ข้างๆวูชิน .
" โซอา เธอกลับบ้านมาก็เล่นอยู่คนเดียวเหรอ "
" ใช่คะ แม่มีปัญหามากมายแล้ว หนูต้องเป็นเด็กดีและเล่นอยู่คนเดียว "
วูชินรู้สึกเจ็บปวดเมื่อถามโซอา
แต่เขาก็รู้สึกภูมิใจ ในน้องสาวตัวน้อยของเขามาก พร้อมทั้งลูบหัวเธอเบาๆ
" พี่ชาย..พี่ชายแปลงผม มีมี่ได้ไหม "
" อ่า โอเค . "
โซอายื่นตุ้กตาบาบี้ของเธอที่ชื่อ มีมี่ ให้วูชิน ในขณะที่วูชินและโซอาเล่นกับตุ๊กตา.แม่ของพวกเขาก็กำลังล้างจาน
เธอดิ้นรนมากนักในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา มันรู้สึกเหมือนเธอกลายเป็นคนแก่
แม่ของเขา ที่ล้างจาน รับโทรศัพท์เมื่อมันดังขึ้น แล้วเธอจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อรับสาย
[ เกิดอะไรขึ้น.คุณไปไหนในช่วงเวลาเร่งด่วน..กลับมาทำงานเดียวนี้ ]
" วันนี้เป็นวันที่สำคัญจริงๆ ฉันอาจจะลา "
[ นี่ คุณผู้หญิง คุณคิดอะไรอยู่ ? ไม่มีการลาที่ร้านอาหารเล็ก ๆนี้ คุณต้องออกไปทำงานตามปกติ ถึงแม้ว่าลูกสาวคุณจะป่วย ถ้าเธอไม่อยากโดนไล่ออก กลับมาทำงานเดียวนี้]
ประสาทของวูชินนั้นไวมากเมื่อเทียบกับคนปกติ ดังนั้นจึงไม่ยากที่เขาจะได้ยินเสียงกระซิบคุยกัน วูชินรู้สึกเหมือนมีหินมากดอยู่ที่อกของเขาอยู่ในขณะนี้
แม่ของเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วรีบล้างจาน พร้อมบอกกับ โซอาและวูชินด้วยสีหน้าเสียใจ
" โซอา แม่ของโทษนะ ลูกเล่นกับพี่ชายของลูกไปก่อนได้ไหม "
" อืม . . . . . . โอเคค่ะ..หนูจะเล่นกับพี่ชาย "
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีความจำเก่าๆเกี่ยวกับเขาแต่โซอาก็พร้อมที่จะเล่นกับพี่ชายของเธอ,ซึ่งนั้นมันทำให้เธอดูน่ารักมาก
" ขอโทษด้วยนะวูชิน ”
วูชินยิ้มอย่างหัวเราะ
" ไม่เป็นไรครับ เดินทางปลอดภัยนะคับ "
" โอเคร..เลิกงานแล้วเดียวกลับมานะ "
หลังจากที่แม่ของเธอออกไป โซอาปล่อยน้ำตาออกมา
" แม่ชอบยุ่งอยู่เสมอ และนั้นเป็นเหตุให้โซอาต้องอยู่คนเดียวบ่อยๆ"
วูชินหันไปทางโซอาที่ร้องไห้อยู่
" โอ้ๆ...พี่อยู่นี่แล้ว "
" เชอะ ฉันไม่เคยเห็นคุณ ดังนั้นคุณไม่ใช่พี่ชายฉัน "
" ฮ่าๆ ฉันเป็นพี่ชายเธอจริงๆนะ เธอจำฉันไม่ได้เหรอ เมื่อตอนเธอยังเด็ก ? ฉันเป็นคนเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เธอนะ . "
"ฉันไม่เด็กแล้วนะ "
วูชินพยายามที่จะปลอบใจโซอา ด้วยการ เล่นกับเธอ เขาคิดว่าแม่ของเขาจะกลับรอบค่ำ แต่เธอไม่ได้กลับมาเลย ดังนั้น วูชินจึงเริ่มทำอาหาร
ปกติวูชินนอนในที่โล่งอยู่แล้วในสมัยที่อยู่โลก อัลเฟ่น. เมื่อเขาเปิดตู้เย็น มีเครื่องปรุงที่เหลือหลายอย่างจากแม่ของเขา
วูชินทอดไข่และทำซุปผักไว้สำหรับโซอา,แม่ของเขากลับมาประมาณ 3 ทุ่ม
"แม่ขอโทษ..แม่มาสาย มื้อเย็นกินอะไรกัน เดียวพุ้งนี้เราต้องซื้อ มือถือแล้วละ"
แม่ของเขาไม่สามารถติดต่อ วูชิน ได้ เธอจึงรู้สึกหงุดหงิดเล็กๆ
พวกเขานอนกันอยู่ที่เตียงของพวกเขาในห้องเล็กๆ และเขาไม่ได้มีพื้นที่ให้กลิ้งไปไหน โซอาหลับอยู่ในอ้อมแขนของแม่ แต่ วูชินและแม่ของเขาค่อนข้างลำบากมากเวลานอนด้วยคนที่มากขึ้นที่นอนจึงน้อยลงง
"แม่ดีใจมากที่เธอกลับมา"
แม่ของเขาพูดคำนี้หลายครั่งในขณะที่นอน วูชินนอนไม่หลับเลยในตอนกลางคืน
' นี่มันไม่ใช่ '
วูชินรู้สึกอึดอัดเหมือนถูกตึกกดทับ
เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนตื่นขึ้นมาในความวุ่นวาย . โซอาต้องไปโรงเรียนอนุบาล และแม่ของเขาก็เตรียมที่จะไปทำงาน
" วูชินต้องไปที่สำนักงานคนสำหรับคนในเมืองนี้และรับบัตรประจำตัวของเขา... หลังจากแม่เลิกงานเราจะไปที่ร้านมือถือกัน . อย่าไปไหนนะ ถ้าหิวก็กินราเมน ไม่ก็มาที่ร้านอาหารที่ตั้งอยู่ด้านหน้าตลาด"
" ครับ..แม่อย่ากังวลเลย..แล้วพบกันครับ"
เมื่อทุกคนออกไป วูชิน อยู่คนเดียว .
เขามีหลายอย่างที่ต้องทำ
เขาต้องยกเลิกสถานะคนหายของเขาและไปรับบัตรยืนยันตัวที่สำนักงานดูแลคนในเมือง
เขาถูกเรียกตัวไปในระหว่างที่เขาเรียนปี 3 ดังนั้นเขาจึงเรียนไม่จบ และเขาไม่ได้ต้องการที่จะตกงาน ดังนั้น เขายังต้องทำงาน
' เขาทำบางอย่างเพื่อที่จะได้เงิน..'
เขารู้สึกสงสารแม่ของเขา และ โซอาก็มีค่าใช้จ่ายทุกวัน เขาเป็นผู้ชายของบ้านนี้และเขาต้องเป็นเสาหลักของบ้านนี้
' ฉันต้องมีเงินมากๆ'
เขาจะต้องกลับไปเรียนอีกครั้ง นอกจากนี้ เขาจะต้องทำงานชั่วคราว. วูชินคิดถึงวิธีการที่จะทำเงินอย่างรวดเร็ว
มันรู้สึกเหมือนเป็นโชคชะตาเลยแหะ
ไม่สิ , มันรู้สึกเหมือนกรงเล็บของปีศาจที่ถูกแต่งเเต้มโดยเขา
' จงตื่นขึ้น '
วูชินมองตั๋วที่ยับยู้ยี่ 3ใบที่เป็นเงิน 10 , 000 วอน และเขาตัดสินใจที่จะเปิดกล่องของเขาอย่างระมัดระวังแล้วถอดเสื้อผ้าที่สวมอยู่ออกแล้วสวมเสื้อผ้าของเขาเองจากนั้นเขาก็ออกจากบ้านไป
ตอนนี้เขาได้รับบัตรประจำตัวของเขาแล้ว และเขาได้ยกเลิกภารกิจคนหายของเขา เขาเปิดบัญชีในชื่อของเขาที่ธนาคาร แล้วเขาก็เข้าไปในร้านมือถือซื้อมือถือ
" นี่คือรายการที่ร้อนแรงที่สุดแล้ว คุณลูกค้าที่รัก มันทนทานมาก มันเป็นรูปแบบที่ถูกใช้โดยผู้มีพลังพิเศษ " .
ตามที่คนขายมือถือแนะนำ เขาซื้อมือถือและป้อนหมายเลขโทรศัพท์ของเเม่เขาพร้อมกับส่งข้อความบอกไปว่า
' มีน้องที่ผมรู้จักที่อาศัยอยู่ใกล้กับบ้าน ผมจะไปอยู่ที่นั้น และผมจะเตรียมความพร้อมสำหรับการสอบเข้าโรงเรียน '
แม่ของเขาตอบกลับมาอย่างไว เขาได้พูดคุยกับเธอเป็นเวลานานมากกว่าที่เธอจะระงับความกลัวของเธอ เธอรู้สถานการณ์ทางการเงินของเธอดีซึ่งเธอไม่อนุญาตให้เขาเข้าเรียนแต่ในที่สุดเธอก็ตกลงกับข้อเสนอของเขา
" เฮ้อ . . . ฉันรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับมัน แต่ฉันจะทำมันทีหลัง"
บ้านจองแจมินไม่ได้อยู่ไกลจากบ้านของวูชินมาก มันคือระยะทางที่เขาสามารถเดินได้และเขาตัดสินใจว่าจะซื้อบ้านหลังใหญ่บริเวณแถวนี้ถ้าเขามีเงิน
วูชิน คลี่กระดาษที่พับไว้ แล้วเขาใส่หมายเลขแจมิน และกดปุ่มโทร
[ ฮัลโหล,นี่คือเอเจ้น ดองจิน ปาค-หวีโซ ]
เขาได้ยินเสียงแหบ . เขาตรวจสอบหมายเลขอีกครั้ง แต่มันตรงกับหมายเลขโทรศัพท์บนกระดาษ
[ ฮัลโหล ทำไหมโทรมาแล้วไม่พูด ]
"นั้นใช่แจมินไหม"
[ ไม่ ]
กริ๊ก
โทรศัพท์ถูกปิดด้วยเสียงน่ารำคาน วูชิน เดาะลิ้นของเขาขณะที่เขาจ้องมองโทรศัพท์ของเขา
" ห๊ะ นี่เขาหลอกเขาเหรอ "
วูชิน พนมมือออกเป็นรูปเจดี เพื่อที่จะสงบอารม.......
BY Mheezaa เอิ้กๆ5555+